ਸ਼੍ਰੀ ਦਸਮ ਗ੍ਰੰਥ
ਅੰਗ - 175
ਸਬੈ ਸੂਰ ਦਉਰੇ ॥
ਅਤੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਦੌੜ ਕੇ
ਲਯੋ ਘੇਰਿ ਰਾਮੰ ॥
ਪਰਸ਼ੁਰਾਮ ਨੂੰ (ਇੰਜ) ਘੇਰ ਲਿਆ
ਘਟਾ ਸੂਰ ਸ੍ਯਾਮੰ ॥੧੪॥
(ਜਿਵੇਂ) ਕਾਲੀਆਂ ਘਟਾਵਾਂ ਸੂਰਜ ਨੂੰ ਘੇਰਦੀਆਂ ਹਨ ॥੧੪॥
ਕਮਾਣੰ ਕੜੰਕੇ ॥
ਕਮਾਨਾਂ ਕੜਕ ਰਹੀਆਂ ਸਨ,
ਭਏ ਨਾਦ ਬੰਕੇ ॥
ਭਿਆਨਕ ਨਾਦ ਹੋ ਰਹੇ ਸਨ।
ਘਟਾ ਜਾਣਿ ਸਿਆਹੰ ॥
ਮਾਨੋ ਕਾਲੀਆਂ ਘਟਾਵਾਂ (ਚੜ੍ਹ ਆਈਆਂ ਹੋਣ)
ਚੜਿਓ ਤਿਉ ਸਿਪਾਹੰ ॥੧੫॥
ਸੈਨਿਕ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚੜ੍ਹੇ ਹਨ ॥੧੫॥
ਭਏ ਨਾਦ ਬੰਕੇ ॥
ਬੜੇ ਡਰਾਵਣੇ ਨਾਦ ਹੋਣ ਲਗੇ,
ਸੁ ਸੇਲੰ ਧਮੰਕੇ ॥
ਬਰਛਿਆਂ ਦੀ ਧਮਕ ਪੈਣ ਲਗੀ।
ਗਜਾ ਜੂਹ ਗਜੇ ॥
ਹਾਥੀਆਂ ਦੇ ਝੁੰਡ ਗਜਣ ਲਗੇ
ਸੁਭੰ ਸੰਜ ਸਜੇ ॥੧੬॥
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸੁੰਦਰ ਕਵਚ ਸਜਾਏ ਹੋਏ ਸਨ ॥੧੬॥
ਚਹੂੰ ਓਰ ਢੂਕੇ ॥
(ਸੂਰਮੇ) ਚੌਹਾਂ ਪਾਸਿਆਂ ਤੋਂ ਢੁਕ ਰਹੇ ਸਨ
ਗਜੰ ਜੂਹ ਝੂਕੇ ॥
ਅਤੇ ਹਾਥੀਆਂ ਦੇ ਝੁੰਡਾਂ ਨੂੰ ਅਗੇ ਝੋਂਕਦੇ ਸਨ।
ਸਰੰ ਬ੍ਰਯੂਹ ਛੂਟੇ ॥
ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਤੀਰ ਛਡ ਰਹੇ ਸਨ
ਰਿਪੰ ਸੀਸ ਫੂਟੇ ॥੧੭॥
ਅਤੇ ਵੈਰੀਆਂ ਦੇ ਸਿਰ ਫੁਟ ਰਹੇ ਸਨ ॥੧੭॥
ਉਠੇ ਨਾਦ ਭਾਰੀ ॥
ਭਾਰੀ ਨਾਦ ਉਠ ਰਹੇ ਸਨ,
ਰਿਸੇ ਛਤ੍ਰਧਾਰੀ ॥
ਛਤਰਧਾਰੀ ਕ੍ਰੋਧਵਾਨ ਸਨ।
ਘਿਰਿਯੋ ਰਾਮ ਸੈਨੰ ॥
ਪਰਸ਼ੁਰਾਮ ਨੂੰ ਸੈਨਾ ਨੇ (ਇੰਜ) ਘੇਰ ਲਿਆ,
ਸਿਵੰ ਜੇਮ ਮੈਨੰ ॥੧੮॥
ਜਿਵੇਂ ਸ਼ਿਵ ਨੂੰ ਕਾਮ ਨੇ (ਘੇਰ ਲਿਆ ਸੀ) ॥੧੮॥
ਰਣੰ ਰੰਗ ਰਤੇ ॥
(ਸੂਰਮੇ) ਯੁੱਧ ਦੇ ਰੰਗ ਵਿਚ ਰਤੇ ਹੋਏ ਸਨ`
ਤ੍ਰਸੇ ਤੇਜ ਤਤੇ ॥
ਅਤੇ (ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ) ਤੀਬਰ ਤੇਜ ਤੋਂ ਡਰ ਰਹੇ ਸਨ।
ਉਠੀ ਸੈਣ ਧੂਰੰ ॥
ਸੈਨਾ ਦੇ (ਪੈਰਾਂ ਨਾਲ ਜੋ) ਧੂੜ ਉਡੀ,
ਰਹਿਯੋ ਗੈਣ ਪੂਰੰ ॥੧੯॥
(ਉਸ ਨਾਲ) ਆਕਾਸ਼ ਢਕ ਗਿਆ ਸੀ ॥੧੯॥
ਘਣੇ ਢੋਲ ਬਜੇ ॥
ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਢੋਲ ਵਜਦੇ ਸਨ
ਮਹਾ ਬੀਰ ਗਜੇ ॥
ਅਤੇ ਸੂਰਵੀਰ ਗਜਦੇ ਸਨ।
ਮਨੋ ਸਿੰਘ ਛੁਟੇ ॥
ਯੋਧੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜੁਟੇ ਹੋਏ ਸਨ,
ਹਿਮੰ ਬੀਰ ਜੁਟੇ ॥੨੦॥
ਮਾਨੋ (ਬੰਨ੍ਹੇ ਹੋਏ) ਸ਼ੇਰ ਛੁਟਣ ਤੇ (ਜੁਟ ਜਾਂਦੇ ਹੋਣ) ॥੨੦॥
ਕਰੈ ਮਾਰਿ ਮਾਰੰ ॥
(ਸਾਰੇ) ਮਾਰੋ ਮਾਰ ਕਰਦੇ ਸਨ
ਬਕੈ ਬਿਕਰਾਰੰ ॥
ਅਤੇ ਭਿਆਨਕ ਸ਼ਬਦ ਬੋਲਦੇ ਸਨ।
ਗਿਰੈ ਅੰਗ ਭੰਗੰ ॥
ਅੰਗ ਟੁਟ ਕੇ ਡਿਗ ਰਹੇ ਸਨ
ਦਵੰ ਜਾਨ ਦੰਗੰ ॥੨੧॥
(ਇੰਜ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੁੰਦਾ ਸੀ) ਜਿਵੇਂ ਅੱਗ ਦਗ ਦਗ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ ॥੨੧॥
ਗਏ ਛੂਟ ਅਸਤ੍ਰੰ ॥
(ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਸੂਰਮਿਆਂ ਦੇ ਹੱਥੋਂ) ਅਸਤ੍ਰ ਛੁਟ ਗਏ ਸਨ,
ਭਜੈ ਹ੍ਵੈ ਨ੍ਰਿਅਸਤ੍ਰੰ ॥
(ਉਹ) ਅਸਤ੍ਰ-ਹੀਣ ਹੋ ਕੇ ਭਜ ਗਏ ਸਨ।
ਖਿਲੈ ਸਾਰ ਬਾਜੀ ॥
(ਕਈ) ਲੋਹੇ ਦੀ ਬਾਜੀ ਖੇਡ ਰਹੇ ਸਨ
ਤੁਰੇ ਤੁੰਦ ਤਾਜੀ ॥੨੨॥
ਅਤੇ ਘੋੜੇ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਭਜ ਰਹੇ ਸਨ ॥੨੨॥
ਭੁਜਾ ਠੋਕਿ ਬੀਰੰ ॥
ਭੁਜਾਵਾਂ ਨੂੰ ਠੋਕ ਕੇ
ਕਰੇ ਘਾਇ ਤੀਰੰ ॥
ਸੂਰਮੇ ਤੀਰਾਂ ਨਾਲ ਜ਼ਖ਼ਮ ਲਗਾ ਰਹੇ ਸਨ।
ਨੇਜੇ ਗਡ ਗਾਢੇ ॥
ਨੇਜ਼ਿਆਂ ਨੂੰ ਪੱਕੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗਡਦੇ ਸਨ
ਮਚੇ ਬੈਰ ਬਾਢੇ ॥੨੩॥
ਅਤੇ ਵੈਰ ਵਧਾ ਕੇ (ਯੁੱਧ) ਮਚਾ ਰਹੇ ਸਨ ॥੨੩॥
ਘਣੈ ਘਾਇ ਪੇਲੇ ॥
ਬਹੁਤ (ਸੂਰਮੇ) ਘਾਇਲ ਹੋ ਰਹੇ ਸਨ,
ਮਨੋ ਫਾਗ ਖੇਲੇ ॥
ਮਾਨੋ ਹੋਲੀ ਖੇਡ ਰਹੇ ਹੋਣ।
ਕਰੀ ਬਾਣ ਬਰਖਾ ॥
(ਸਾਰੇ ਸੂਰਮੇ) ਬਾਣਾਂ ਦੀ ਵਰਖਾ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ
ਭਏ ਜੀਤ ਕਰਖਾ ॥੨੪॥
ਅਤੇ ਜਿਤ ਲਈ ਚਾਹਵਾਨ ਸਨ ॥੨੪॥
ਗਿਰੇ ਅੰਤ ਘੂਮੰ ॥
(ਕਈ ਸੂਰਮੇ) ਅੰਤ ਵਿਚ ਭਵਾਟਣੀ ਖਾ ਕੇ ਡਿਗਦੇ ਸਨ
ਮਨੋ ਬ੍ਰਿਛ ਝੂਮੰ ॥
ਮਾਨੋ ਬ੍ਰਿਛ ਝੂਮ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ।
ਟੂਟੇ ਸਸਤ੍ਰ ਅਸਤ੍ਰੰ ॥
(ਕਈਆਂ ਦੇ) ਅਸਤ੍ਰ ਅਤੇ ਸ਼ਸਤ੍ਰ ਟੁਟ ਗਏ ਸਨ
ਭਜੇ ਹੁਐ ਨਿਰ ਅਸਤ੍ਰੰ ॥੨੫॥
ਅਤੇ ਅਸਤ੍ਰ ਤੋਂ ਸਖਣੇ ਹੋ ਕੇ ਭਜ ਰਹੇ ਸਨ ॥੨੫॥
ਜਿਤੇ ਸਤ੍ਰੁ ਆਏ ॥
ਜਿਤਨੇ ਵੈਰੀ (ਸਾਹਮਣੇ) ਆਏ,