ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ

ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੁਆਰਾ 15 ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਉਚਾਰਣ ਕੀਤੀ ਬਾਣੀ, ਜਪੁਜੀ ਸਾਹਿਬ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਡੂੰਘੀ ਵਿਆਖਿਆ ਹੈ। ਇਕ ਸਰਬ ਵਿਆਪੀ ਬਾਣੀ ਜੋ ਮੂਲ ਮੰਤਰ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਵਿਚ 38 ਪਉੜੀਆਂ ਅਤੇ 1 ਸ਼ਲੋਕ ਹਨ, ਇਹ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਸ਼ੁੱਧ ਰੂਪ ਵਿਚ ਬਿਆਨ ਕਰਦੀ ਹੈ।

ਸੋ ਦਰੁ ਰਹਿਰਾਸ ਸਾਹਿਬ (ਸ਼ਾਮ ਦਾ ਪਾਠ) ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੈ। ਪਾਠ ਦਾ ਹਰ ਭਾਗ ਰੱਬ ਦੇ ਇੱਕ ਵੱਖਰੇ ਪਹਿਲੂ ਬਾਰੇ ਵਿਚਾਰ ਵਟਾਂਦਰੇ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਖਰਕਾਰ, ਕਿਸੇ ਪਦਾਰਥਕ ਹਾਲਤਾਂ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਬ੍ਰਹਮ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰਾਨਾ ਕਰਨ ਦਾ ਇੱਕ ਸਧਾਰਣ ਤਰੀਕਾ ਹੈ।

ਸੋ ਪੁਰਖੁ ਰਹਿਰਾਸ ਸਾਹਿਬ (ਸ਼ਾਮ ਦਾ ਪਾਠ) ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੈ। ਪਾਠ ਦਾ ਹਰ ਭਾਗ ਰੱਬ ਦੇ ਇੱਕ ਵੱਖਰੇ ਪਹਿਲੂ ਬਾਰੇ ਵਿਚਾਰ ਵਟਾਂਦਰੇ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਖਰਕਾਰ, ਕਿਸੇ ਪਦਾਰਥਕ ਹਾਲਤਾਂ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਬ੍ਰਹਮ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰਾਨਾ ਕਰਨ ਦਾ ਇੱਕ ਸਧਾਰਣ ਤਰੀਕਾ ਹੈ।

ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਸਮੇਂ ਅਤੇ ਸਥਾਨ ਦੇ ਪਾਰ ਸੱਚਾਈ ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਬ੍ਰਹਮ ਨਾਲ ਏਕਤਾ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਵਿਚ ਸਾਡੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਇਸ ਰਾਗ ਦਾ ਅਧਾਰ ਮੁੱਖ ਧਾਰਾ ਭਾਰਤੀ ਸ਼ਾਸਤਰੀ ਸੰਗੀਤ ਦੀਆਂ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ ਹਨ। ਸਿਰੀ ਰਾਗ ਗੰਭੀਰ ਅਤੇ ਚਿੰਤਨਸ਼ੀਲ ਹੈ ਅਤੇ ਇਕ ਅਜਿਹਾ ਮਾਹੌਲ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਸੁਣਨ ਵਾਲੇ (ਮਨ) ਨੂੰ ਸੰਦੇਸ਼ ਦੀ ਸੱਚਾਈ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਕਰਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ‘ਸਿੱਖਿਆ’ ਨਾਲ ਨਿਮਰਤਾ ਅਤੇ ‘ਪ੍ਰਾਪਤ’ ਗਿਆਨ ਦੋਵਾਂ ਨਾਲ ਭਵਿੱਖ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨ ਦੀ ਤਾਕਤ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਰਾਗ ਮਾਝ ਨੂੰ ਪੰਜਵੇਂ ਸਿੱਖ ਗੁਰੂ (ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਅਰਜਨ ਦੇਵ ਜੀ) ਦੁਆਰਾ ਰਚਨਾ ਕੀਤੀ। ਇਹ ਰਾਗ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਵਿੱਚ ਕ੍ਰਮ ਅਨੁਸਾਰ ਦੂਸਰਾ ਰਾਗ ਹੈ। ਇਸ ਰਾਗ ਦੇ ਸਿਰਲੇਖ ਹੇਠ 183 ਰਚਨਾਵਾਂ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਪੰਨਾ 94 ਤੋਂ ਪੰਨਾ 150 ਤੱਕ, ਰਾਗ ਮਾਝ ਵਿੱਚ ਦਰਜ ਹਨ। ਇਸ ਨੂੰ ਗਾਉਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਸ਼ਾਮ 3 ਵਜੇ ਤੋਂ ਸ਼ਾਮ 6 ਵਜੇ ਤੱਕ (ਚੌਥਾ ਪਹਿਰ) ਹੈ।

ਰਾਗੁ ਗਉੜੀ ਸੁਣਨ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਉਦੇਸ਼ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਦੀ ਸਖਤ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਉਤਸ਼ਾਹਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਰਾਗ ਦੁਆਰਾ ਦਿੱਤਾ ਉਤਸ਼ਾਹ ਹਉਮੈ ਨੂੰ ਵਧਣ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ। ਇਹ, ਇਸ ਲਈ, ਇੱਕ ਮਾਹੌਲ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਸੁਣਨ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਹੰਕਾਰੀ ਅਤੇ ਸਵੈ-ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਬਣਨ ਤੋਂ ਰੋਕ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।

ਰਾਗ ਆਸਾ ਸੰਪੂਰਨ ਸੁਰਾਂ ਵਾਲਾ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਲੋਕ ਰਾਗ ਹੈ। ਇਹ ਬਿਲਾਵਲ ਥਾਟ ਦਾ ਰਾਗ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮੱਧਮ (ਮਾ) ਵਾਦੀ ਅਤੇ ਸ਼ੜਜ (ਸਾ) ਸੰਵਾਦੀ ਹੈ। ਆਰੋਹੀ ਵਿੱਚ ਗੰਧਾਰ ਅਤੇ ਨਿਸ਼ਾਧ ਸਵਰ ਵਰਜਿਤ ਹਨ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਇਸ ਦੀ ਜਾਤੀ ਔੜਵ-ਸੰਪੂਰਨ ਹੀ ਮੰਨੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਭਾਵ ਆਰੋਹੀ ਕ੍ਰਮ ਵਿਚ ਸਪਤਕ ਦੇ ਪੰਜ ਸਵਰ ਤੇ ਅਵਰੋਹੀ ਕ੍ਰਮ ਵਿਚ ਸੱਤ ਸਵਰ ਪ੍ਰਯੋਗ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਰਾਗ ਦੇ ਗਾਇਨ ਦਾ ਸਮਾਂ ਸਵੇਰ ਅਤੇ ਸ਼ਾਮ ਦਾ ਸੰਧੀ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੈ।

ਰਾਗ ਗੂਜਰੀ ਪੁਰਾਣਾ ਅਤੇ ਭਗਤੀ ਸ਼ਬਜ ਜਾਂ ਭਜਨ ਗਾਉਣ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਰਾਗੁ ਗੂਜਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਵਿੱਚ ਕਰਮ ਅਨੁਸਾਰ ਪੰਜਵਾਂ ਰਾਗ ਹੈ। ਇਸ ਰਾਗ ਦੇ ਸਿਰਲੇਖ ਹੇਠ ਚਾਰ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬਾਨ ਅਤੇ ਪੰਜ ਭਗਤਾਂ ਦੀਆਂ ਕੁੱਲ 194 ਰਚਨਾਵਾਂ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਵਿੱਚ ਦਰਜ ਹਨ।

ਦੇਵਗੰਧਾਰੀ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਜੋ ਕਿਸੇ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਕਰਨ ਨਾਲ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਇਸਦੇ ਗਾਇਨ ਦਾ ਸਮਾਂ ਚਾਰ ਘੜੀ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹੇ, ਭਾਵ ਦਿਨ ਦੇ ਦੂੱਜੇ ਪਹਿਰ ਦਾ ਹੈ।

ਰਾਗੁ ਬਿਹਾਗੜਾ ਅੱਤ ਸੋਗ ਵਾਲਾ ਰਾਗ ਹੈ ਜੋਕਿ ਸੱਚ ਨੂੰ ਜਾਨਾਂ ਤੇ ਸਹਿਣ ਕਰਨ ਦੀ ਉਤਸਹਣਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।

ਵਡਹੰਸ ਰਾਗ ਖਮਾਚ-ਠਾਟ ਦਾ ਰਾਗ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਗਾਉਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਦੁਪਹਿਰ ਸਮੇਂ ਜਾਂ ਰਾਤ ਦਾ ਦੂਜਾ ਪਹਿਰ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਠੇਠ ਪੰਜਾਬੀ ਸੰਗੀਤ ਤੇ ਅਧਾਰਿਤ ਹੈ।

ਰਾਗ ਸੋਰਠਿ ਪੁਰਾਣਾ ਅਤੇ ਭਗਤੀ ਸ਼ਬਦ ਜਾਂ ਭਜਨ ਗਾਉਣ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਨੂੰ ਨਾਮ ਸਿਮਰਨ ਲਈ ਉੱਤਮ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਰਾਗੁ ਧਨਾਸਰੀ ਉੱਤਰ ਭਾਰਤੀ ਰਾਗ ਹੈ। ਇਹ ਪੂਰਨਤਾ ਅਤੇ ਬੇਪਰਵਾਹੀ ਨੂੰ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਜੈਤਸਰੀ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਬਗੈਰ ਜੀਣ ਦੇ ਯੋਗ ਨਾ ਹੋਣ ਦੀ ਦਿਲੀ ਭਾਵਨਾ ਦਰਸ਼ਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸਦਾ ਮੂਡ ਨਿਰਭਰਤਾ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਉਸ ਵਿਅਕਤੀ ਦੇ ਨਾਲ ਆਉਣ ਲਈ ਸਤਾਉਣ ਵਾਲੇ ਅਭਿਆਸਾਂ ਦੀ ਬੇਮਿਸਾਲ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਰੁੱਝਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ।

ਰਾਗੁ ਟੋਡੀ ਵਿਚ ਦੋਵੇਂ ਸਿਆਣਪ ਅੰਤੇ ਨਿਮਰਤਾ ਝਲਕਦੀ ਹੈ।

ਬੈਰਾੜੀ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਵਿਚ ਸੁਧਾਰ ਲਿਆਉਣ ਅਤੇ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਨੂੰ ਉਤੇਜਿਤ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪੂਰਾ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਹੈ। ਇਹ ਬੇਮਿਸਾਲ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਉਹ ਸਹੀ ਅਤੇ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਭੁੱਖ ਅਤੇ ਅਗਲੇ ਪੜਾਅ 'ਤੇ ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਪ੍ਰਾਪਤੀ 'ਤੇ ਅਥਾਹ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੈ, ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਵਿਚ ਕੋਈ ਹੰਕਾਰ ਜਾਂ ਵਿਅਰਥ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਤਿਲੰਗ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਕਰਨ ਦੀ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਹੈ, ਪਰ ਜਿਸ ਭਾਵਨਾ ਦੀ ਕੀਤੀ ਗਈ ਉਸ ਦੀ ਕਦਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ

ਰਾਗੁ ਸੂਹੀ ਅਜਿਹੀ ਸ਼ਰਧਾ ਦਾ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਹੈ ਕਿ ਸੁਣਨ ਵਾਲਾ ਅਤਿ ਨੇੜਤਾ ਅਤੇ ਅਨਾਦਿ ਪਿਆਰ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕਰਦਾ ਹੈ।ਸੁਣਨ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਉਸ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਨਹਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸੱਚਮੁੱਚ ਪਤਾ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਦਾ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਦਾ ਕੀ ਅਰਥ ਹੈ।

ਬਿਲਾਵਲ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਜੋ ਇੱਕ ਟੀਚਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਜਾਂ ਇੱਕ ਉਦੇਸ਼ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।

ਗੋਂਡ ਜਿੱਤ ਦਾ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਹੈ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਹ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਸੰਤੁਲਿਤ ਹਨ ਅਤੇ ਪਰਿਪੇਖ ਵਿੱਚ ਇਹ ਸੁਨਿਸ਼ਚਿਤ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਨਿਮਰਤਾ ਦਾ ਇੱਕ ਪਹਿਲੂ ਵੀ ਹੈ.

ਰਾਮਕਲੀ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬੁੱਧੀਮਾਨ ਅਧਿਆਪਕ ਵਰਗੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਜੋ ਆਪਣੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਨੂੰ ਅਨੁਸ਼ਾਸਤ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ।

ਨਾਟ ਨਾਰਾਇਣ ਵਿਚ ਜਲਦਬਾਜ਼ੀ ਅਤੇ ਬੇਚੈਨੀ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਸਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਸਥਿਰਤਾ ਅਤੇ ਨਿਯੰਤਰਣ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਰਾਗੁ ਮਾਲੀ ਗਉੜਾ ਇਕ ਮਾਹਰ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੱਸਦੀ ਹੈ, ਜਿਸਦਾ ਗਿਆਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਜ਼ਰੀਏ ਅਤੇ ਕੰਮ ਦੋਵਾਂ ਵਿਚ ਸਵੈ-ਸਪਸ਼ਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਮਾਰੂ ਨੂੰ ਰਵਾਇਤੀ ਤੌਰ ਤੇ ਜੰਗ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਵਿੱਚ ਜੰਗ ਦੇ ਮੈਦਾਨ ਵਿੱਚ ਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।

ਤੁਖਾਰੀ ਮਨ ਨੂੰ ਸਿਰਜਣਹਾਰ ਦੀ ਮਹਾਨਤਾ ਨੂੰ ਉਜਾਗਰ ਕਰਨ ਲਈ ਆਤਮਾ ਦੀ ਮਜ਼ਬੂਤ ਲਾਲਸਾ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ।

ਕੇਦਾਰਾ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨ ਨੂੰ ਰੂਹ ਦੇ ਅਸਲ ਚਰਿੱਤਰ ਅਤੇ ਸੁਭਾਅ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਕਰਵਾਉਂਦਾ ਹੈ।

ਭੈਰਉ ਆਤਮਾ ਦੀ ਆਸਥਾ ਅਤੇ ਸਿਰਜਣਹਾਰ ਪ੍ਰਤੀ ਦਿਲੀ ਸ਼ਰਧਾ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਹੈ।

ਬਸੰਤ ਮੌਸਮ ਦੇ ਬਦਲਦੇ ਅਤੇ ਬਸੰਤ ਦੇ ਨਵੇਂ ਹੋਣ ਦਾ ਸੰਕੇਤ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।

ਸਾਰੰਗਸ ਦਾ ਕਿਰਦਾਰ ਸੁਹਾਵਣਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸੁਆਰਥੀ ਸੁਆਰਥ ਅਤੇ ਨਕਾਰਾਤਮਕ ਸੁਭਾਅ ਨੂੰ ਮਨ ਬੁਝਾਉਣ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।

ਮਲਾਰ ਰੂਹ ਤੋਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦਾ ਸੰਚਾਰ ਹੈ, ਜੋ ਮਨ ਨੂੰ ਇਹ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਠੰਡਾ ਅਤੇ ਤਾਜ਼ਗੀ ਬਣਦਾ ਹੈ।

ਕਾਨੜਾ ਇਕ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਦੇ ਕਾਬੂ ਪਾਉਣ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਇੰਨੀ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਹੈ ਕਿ ਇਸਦੇ ਪਾਤਰ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣਾ ਬੰਦ ਕਰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ।

ਕਾਲੀਅਨ ਦਾ ਜ਼ਬਰਦਸਤ, ਪਰ ਲਚਕਦਾਰ ਸੁਭਾਅ ਹੈ। ਇਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਇੱਛਾ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦਾ ਸੰਕਲਪ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਵੀ ਸੰਭਵ ਹੋ ਸਕੇ।

ਪ੍ਰਭਾਤੀ ਵਿਚ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸ਼ਰਧਾ ਨਾਲ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ; ਇਥੇ ਇਕ ਅਤਿ ਆਤਮ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਹੈ ਜੋ ਇਸ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਹੈ।

ਜੈਜਾਵੰਤੀ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਦੀ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਹ ਇਕੋ ਸਮੇਂ ਹਾਰਨ ਦੇ ਉਦਾਸ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ।

ਸਹਿਸਕ੍ਰਿਤੀ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਚ ਭਜਨ

ਗਾਥਾ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਚ ਭਜਨ

ਦੁਹਰਾਇਆ ਸਬਕ

ਚਾਰ ਬੁਲਾਰਿਆਂ ਦੀ ਬਾਣੀ

ਭਗਤ ਕਬੀਰ ਜੀ ਦੀ ਬਾਣੀ

ਸ਼ੇਖ ਫਰੀਦ ਜੀ ਦੀ ਬਾਣੀ

ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ ਉਸਤਤਿ

ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੀ ਸਿਫ਼ਤ

ਗੁਰੂ ਅੰਗਦ ਦੇਵ ਜੀ ਦੀ ਉਸਤਤਿ

ਗੁਰੂ ਅਮਰਦਾਸ ਜੀ ਦੀ ਉਸਤਤਿ

ਗੁਰੂ ਰਾਮਦਾਸ ਜੀ ਦੀ ਉਸਤਤਿ

ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਅਰਜਨ ਦੇਵ ਜੀ ਦੀ ਉਸਤਤਿ

ਵਾਰਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਸਲੋਕ

ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਜੀ ਦੀ ਬਾਣੀ

ਸਮਾਪਤੀ ਦੀ ਮੋਹਰ

ਸੰਗੀਤ ਦੀ ਇੱਕ ਸਤਰ