ਸ਼੍ਰੀ ਦਸਮ ਗ੍ਰੰਥ
ਅੰਗ - 238
ਜਾਬਮਾਲ ਭਿਰੇ ਕਛੂ ਪੁਨ ਮਾਰਿ ਐਸੇ ਈ ਕੈ ਲਏ ॥
ਜਾਂਬਮਾਲ ਕੁਝ ਚਿਰ ਲਈ ਲੜਿਆ, ਫਿਰ (ਉਸ ਨੂੰ) ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ।
ਭਾਜ ਕੀਨ ਪ੍ਰਵੇਸ ਲੰਕ ਸੰਦੇਸ ਰਾਵਨ ਸੋ ਦਏ ॥
(ਸੈਨਾ ਨੇ) ਭੱਜ ਕੇ ਲੰਕਾ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਰਾਵਣ ਨੂੰ ਸੁਨੇਹਾ ਦਿੱਤਾ
ਧੂਮਰਾਛ ਸੁ ਜਾਬਮਾਲ ਦੁਹਹੂੰ ਰਾਘਵ ਜੂ ਹਰਿਓ ॥
(ਕਿ) ਧੂਮਰ-ਅੱਛ ਅਤੇ ਜਾਂਬਮਲ (ਇਨ੍ਹਾਂ) ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਰਾਮ ਨੇ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।
ਹੈ ਕਛੂ ਪ੍ਰਭੁ ਕੇ ਹੀਏ ਸੁਭ ਮੰਤ੍ਰ ਆਵਤ ਸੋ ਕਰੋ ॥੩੭੦॥
ਜੋ ਕੁਝ ਪ੍ਰਭੂ (ਰਾਵਣ) ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਭ ਸਲਾਹ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਉਹੀ ਕਰੋ ॥੩੭੦॥
ਪੇਖ ਤੀਰ ਅਕੰਪਨੈ ਦਲ ਸੰਗਿ ਦੈ ਸੁ ਪਠੈ ਦਯੋ ॥
(ਰਾਵਣ ਨੇ ਆਪਣੇ) ਕੋਲ 'ਅਕੰਪਨ' (ਨਾਮ ਦੇ ਯੋਧੇ ਨੂੰ) ਵੇਖ ਕੇ ਸੈਨਾ ਸਹਿਤ (ਯੁੱਧ ਲਈ) ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ।
ਭਾਤਿ ਭਾਤਿ ਬਜੇ ਬਜੰਤ੍ਰ ਨਿਨਦ ਸਦ ਪੁਰੀ ਭਯੋ ॥
'ਤਰ੍ਹਾਂ-ਤਰ੍ਹਾਂ' ਦੇ ਵਾਜੇ ਵੱਜਣ ਲੱਗੇ ਅਤੇ (ਲੰਕਾ) ਪੁਰੀ ਵਿੱਚ ਲਗਾਤਾਰ ਧੁਨ ਹੋਣ ਲੱਗੀ।
ਸੁਰ ਰਾਇ ਆਦਿ ਪ੍ਰਹਸਤ ਤੇ ਇਹ ਭਾਤਿ ਮੰਤ੍ਰ ਬਿਚਾਰਿਯੋ ॥
ਇੰਦਰ ਅਤੇ ਪ੍ਰਹਸਤ ਆਦਿ ਨੇ ਵਿਚਾਰ ਪੂਰਵਕ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ
ਸੀਅ ਦੇ ਮਿਲੋ ਰਘੁਰਾਜ ਕੋ ਕਸ ਰੋਸ ਰਾਵ ਸੰਭਾਰਿਯੋ ॥੩੭੧॥
ਹੇ ਰਾਜਨ! ਸੀਤਾ ਦੇ ਕੇ ਰਾਮ ਚੰਦਰ ਨਾਲ ਮਿਲ ਜਾਓ। ਕਿਸ ਲਈ ਗੁੱਸੇ ਨੂੰ ਪਾਲ ਰਹੇ ਹਨ ॥੩੭੧॥
ਛਪਯ ਛੰਦ ॥
ਛਪਯ ਛੰਦ
ਝਲ ਹਲੰਤ ਤਰਵਾਰ ਬਜਤ ਬਾਜੰਤ੍ਰ ਮਹਾ ਧੁਨ ॥
ਤਲਵਾਰਾਂ ਝਿਲਮਿਲ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਘੋਰ ਧੁਨ ਨਾਲ ਵਾਜੇ ਵੱਜਦੇ ਹਨ।
ਖੜ ਹੜੰਤ ਖਹ ਖੋਲ ਧਯਾਨ ਤਜਿ ਪਰਤ ਚਵਧ ਮੁਨ ॥
(ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ) ਕਵਚਾਂ ਜਾਂ ਸਿਰ ਦੇ ਟੋਪਾਂ ਨਾਲ ਠਹਿਕਣ ਤੋਂ ਖੜ-ਖੜ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। (ਜਿਸ ਦੇ ਧੜਕੇ ਨਾਲ) ਮੁਨੀਆਂ ਦੇ ਧਿਆਨ ਛੁੱਟ ਰਹੇ ਹਨ।
ਇਕ ਇਕ ਲੈ ਚਲੈ ਇਕ ਤਨ ਇਕ ਅਰੁਝੈ ॥
ਇਕ ਸੂਰਮੇ ਇਕਨਾਂ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਲੈ ਗਏ ਹਨ ਅਤੇ ਇਕ ਇਕਨਾਂ ਨਾਲ ਉੱਧ ਵਿੱਚ ਰੁੱਝੇ ਹੋਏ ਸਨ।
ਅੰਧ ਧੁੰਧ ਪਰ ਗਈ ਹਥਿ ਅਰ ਮੁਖ ਨ ਸੁਝੈ ॥
ਸੰਘਣੀ ਧੁੰਧ ਪੈ ਗਈ ਹੈ (ਜਿਸ ਕਰਕੇ) ਹੱਥ ਅਤੇ ਮੂੰਹ ਨਹੀਂ ਦਿਮਦੇ।
ਸੁਮੁਹੇ ਸੂਰ ਸਾਵੰਤ ਸਭ ਫਉਜ ਰਾਜ ਅੰਗਦ ਸਮਰ ॥
ਯੁੱਧ-ਭੂਮੀ ਵਿੱਚ ਸਾਹਮਣੇ ਸੂਰਵੀਰ (ਖੜੇ ਹਨ) ਅਤੇ ਅੰਗਦ ਰਾਜੇ ਦੀ ਸੈਨਾ ਡੱਟੀ ਹੋਈ ਹ।
ਜੈ ਸਦ ਨਿਨਦ ਬਿਹਦ ਹੂਅ ਧਨੁ ਜੰਪਤ ਸੁਰਪੁਰ ਅਮਰ ॥੩੭੨॥
(ਰਾਮ ਚੰਦਰ ਦੀ) 'ਜੈ' ਦੀ ਸਦ ਇਕ-ਸਾਰ ਬਹੁਤ ਅਧਿਕ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸੁਅਰਗ ਵਿੱਚ ਦੇਵਤੇ ਧੰਨ-ਧੰਨ ਕਹਿ ਰਹੇ ਹਨ ॥੩੭੨॥
ਇਤ ਅੰਗਦ ਯੁਵਰਾਜ ਦੁਤੀਅ ਦਿਸ ਬੀਰ ਅਕੰਪਨ ॥
ਇਧਰੋਂ ਯੁਵਰਾਜ ਅੰਗਦ ਹੈ ਅਤੇ ਦੂਜੇ (ਰਾਵਣ ਦੇ) ਪਾਸਿਓਂ 'ਅਕੰਪਨ' ਸੂਰਮਾ ਹੈ।
ਕਰਤ ਬ੍ਰਿਸਟ ਸਰ ਧਾਰ ਤਜਤ ਨਹੀ ਨੈਕ ਅਯੋਧਨ ॥
ਦੋਵੇਂ ਤੀਰਾਂ ਦੀ ਲਗਾਤਾਰ ਬਰਖਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ 'ਯੁੱਧ ਭੂਮੀ' ਨੂੰ ਜਰਾ ਜਿੰਨਾ ਵੀ ਛੱਡਦੇ ਨਹੀਂ ਹਨ।
ਹਥ ਬਥ ਮਿਲ ਗਈ ਲੁਥ ਬਿਥਰੀ ਅਹਾੜੰ ॥
ਅੰਤ ਨੂੰ (ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਹੱਥ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੀ) ਵੱਖੀ ਵਿੱਚ ਪੈ ਗਏ ਅਤੇ 'ਯੁੱਧ-ਭੂਮੀ' ਵਿੱਚ ਲੋਥਾਂ ਖਿੱਲਰ ਗਈਆਂ।
ਘੁਮੇ ਘਾਇ ਅਘਾਇ ਬੀਰ ਬੰਕੜੇ ਬਬਾੜੰ ॥
ਘਾਇਲ ਹੋਏ ਸੂਰਮੇ ਘੇਰਨੀਆਂ ਖਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਯੁੱਧ-ਕਰਮ ਨਾਲ ਰੱਜ ਕੇ ਸੂਰਮੇ ਲਲਕਾਰਦੇ ਹਨ।
ਪਿਖਤ ਬੈਠ ਬਿਬਾਣ ਬਰ ਧੰਨ ਧੰਨ ਜੰਪਤ ਅਮਰ ॥
ਦੇਵਤੇ ਸੁੰਦਰ ਬਿਮਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਕੇ (ਯੁੱਧ ਨੂੰ) ਵੇਖ ਰਹੇ ਸਨ ਅਤੇ ਧੰਨ-ਧੰਨ ਜਪ ਰਹੇ ਹਨ
ਭਵ ਭੂਤ ਭਵਿਖਯ ਭਵਾਨ ਮੋ ਅਬ ਲਗ ਲਖਯੋ ਨ ਅਸ ਸਮਰ ॥੩੭੩॥
(ਅਤੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ) ਭੂਤ, ਭਵਿੱਖ ਅਤੇ ਵਰਤਮਾਨ ਵਿੱਚ ਹੁਣ ਤੱਕ ਅਜਿਹਾ ਯੁੱਧ ਨਹੀਂ ਵੇਖਿਆ ॥੩੭੩॥
ਕਹੂੰ ਮੁੰਡ ਪਿਖੀਅਹ ਕਹੂੰ ਭਕ ਰੁੰਡ ਪਰੇ ਧਰ ॥
ਕਿਤੇ (ਰਣ-ਭੂਮੀ) ਵਿੱਚ ਸਿਰ ਦਿਸਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕਿਤੇ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਪਏ ਧੜ ਭਕ-ਭਕ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਕਿਤਹੀ ਜਾਘ ਤਰਫੰਤ ਕਹੂੰ ਉਛਰੰਤ ਸੁ ਛਬ ਕਰ ॥
ਕਿਤੇ ਟੰਗ ਤੜਫਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿਤੇ ਸੁੰਦਰ ਛਬੀ ਵਾਲਾ ਹੱਥ ਉਛਲਦਾ ਹੈ।
ਭਰਤ ਪਤ੍ਰ ਖੇਚਰੰ ਕਹੂੰ ਚਾਵੰਡ ਚਿਕਾਰੈਂ ॥
ਕਿਤੇ ਜੋਗਣੀਆਂ ਲਹੂ ਦੇ ਖੱਪਰ ਭਰਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਕਿਤੇ ਇੱਲਾਂ ਚੀਕਦੀਆਂ ਹਨ।
ਕਿਲਕਤ ਕਤਹ ਮਸਾਨ ਕਹੂੰ ਭੈਰਵ ਭਭਕਾਰੈਂ ॥
ਕਿਤੇ ਮਸਾਣ ਕਿਲਕਾਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕਿਤੇ ਭੈਰਵ ਭਭਕਾਂ ਮਾਰਦੇ ਹਨ।
ਇਹ ਭਾਤਿ ਬਿਜੈ ਕਪਿ ਕੀ ਭਈ ਹਣਯੋ ਅਸੁਰ ਰਾਵਣ ਤਣਾ ॥
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ (ਯੁੱਧ ਵਿੱਚ) ਬੰਦਰ ਅੰਗਦ ਦੀ ਜਿੱਤ ਹੋਈ ਅਤੇ ਦੈਂਤ ਰਾਵਣ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ।
ਭੈ ਦਗ ਅਦਗ ਭਗੇ ਹਠੀ ਗਹਿ ਗਹਿ ਕਰ ਦਾਤਨ ਤ੍ਰਿਣਾ ॥੩੭੪॥
ਜੋਸ਼ ਵਿੱਚ ਆਏ ਅਤੇ ਉਤਸ਼ਾਹ ਤੋਂ ਹੀਣੇ ਸੂਰਮੇ ਦੰਦਾਂ ਵਿੱਚ ਘਾਹ ਫੜ-ਫੜ ਕੇ ਭੱਜੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ॥੩੭੪॥
ਉਤੈ ਦੂਤ ਰਾਵਣੈ ਜਾਇ ਹਤ ਬੀਰ ਸੁਣਾਯੋ ॥
ਉਧਰ ਦੂਤ ਨੇ ਜਾ ਕੇ ਰਾਵਣ ਨੂੰ ਸੂਰਮੇ (ਅਕੰਪਨ) ਦਾ ਮਰਨਾ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤਾ।
ਇਤ ਕਪਿਪਤ ਅਰੁ ਰਾਮ ਦੂਤ ਅੰਗਦਹਿ ਪਠਾਯੋ ॥
ਇਧਰ ਸੁਗ੍ਰੀਵ ਅਤੇ ਰਾਮ ਜੀ ਨੇ ਅੰਗਦ ਨੂੰ ਦੂਤ ਬਣਾ ਕੇ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ
ਕਹੀ ਕਥ ਤਿਹ ਸਥ ਗਥ ਕਰਿ ਤਥ ਸੁਨਾਯੋ ॥
ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ (ਇਹ) ਗੱਲ ਸਮਝਾ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਜਾ ਕੇ ਸੰਧੀ ਕਰਨ ਦਾ ਉਦਮ ਕਰਨਾ ਪਰ ਇਹ ਸਿਧਾਂਤ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤਾ-
ਮਿਲਹੁ ਦੇਹੁ ਜਾਨਕੀ ਕਾਲ ਨਾਤਰ ਤੁਹਿ ਆਯੋ ॥
ਕਿ ਸੀਤਾ ਰਾਮ ਜੀ ਨੂੰ ਦੇ ਕੇ ਮਿਲ ਪਓ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਤੇਰਾ ਕਾਲ ਆਇਆ ਸਮਝੋ।
ਪਗ ਭੇਟ ਚਲਤ ਭਯੋ ਬਾਲ ਸੁਤ ਪ੍ਰਿਸਟ ਪਾਨ ਰਘੁਬਰ ਧਰੇ ॥
ਬਾਲੀ ਦਾ ਪੁੱਤਰ (ਅੰਗਦ) (ਸ੍ਰੀ ਰਾਮ ਦੇ) ਚਰਨਾਂ ਨੂੰ ਛੋਹ ਕੇ ਤੁਰਨ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਰਾਮ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਪਿੱਠ ਉੱਤੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਧਰਿਆ
ਭਰ ਅੰਕ ਪੁਲਕਤ ਨ ਸਪਜਿਯੋ ਭਾਤ ਅਨਿਕ ਆਸਿਖ ਕਰੇ ॥੩੭੫॥
ਅਤੇ ਜੱਫੀ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ ਅਨੇਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਅਸੀਸ ਦਿੱਤੀ, ਜਿਸ ਨਾਲ (ਅਗੰਦ ਦਾ) ਤਨ ਰੋਮਾਂਚਿਤ ਹੋ ਕੇ ਪਸੀਜ ਗਿਆ ॥੩੭੫॥
ਪ੍ਰਤਿ ਉਤਰ ਸੰਬਾਦ ॥
ਪ੍ਰਤਿ ਉਤਰ ਸੰਵਾਦ
ਛਪੈ ਛੰਦ ॥
ਛਪੈ ਛੰਦ
ਦੇਹ ਸੀਆ ਦਸਕੰਧ ਛਾਹਿ ਨਹੀ ਦੇਖਨ ਪੈਹੋ ॥
ਅੰਗਦ ਨੇ ਕਿਹਾ- ਹੇ ਰਾਵਣ! ਸੀਤਾ (ਰਾਮ ਨੂੰ) ਦੇ ਦਿਓ (ਕਿਉਂਕਿ) ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਦੀ ਪਰਛਾਈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਵੇਖ ਸਕੋਗੇ।
ਲੰਕ ਛੀਨ ਲੀਜੀਐ ਲੰਕ ਲਖਿ ਜੀਤ ਨ ਜੈਹੋ ॥
(ਰਾਵਣ ਨੇ ਕਿਹਾ-) ਲੰਕਾ ਖੋਹ ਲੈਣਗੇ, (ਓਏ) ਲੰਕਾ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਇਸ ਨੂੰ (ਕੋਈ) ਜਿੱਤ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਕ੍ਰੁਧ ਬਿਖੈ ਜਿਨ ਘੋਰੁ ਪਿਖ ਕਸ ਜੁਧੁ ਮਚੈ ਹੈ ॥
(ਅੰਗਦ ਨੇ ਕਿਹਾ-) ਕ੍ਰੋਧ ਦੀ ਵਿਸ਼ ਨਾ ਘੋਲੋ, ਵੇਖਣਾ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਯੁੱਧ ਮਚਦਾ ਹੈ।
ਰਾਮ ਸਹਿਤ ਕਪਿ ਕਟਕ ਆਜ ਮ੍ਰਿਗ ਸਯਾਰ ਖਵੈ ਹੈ ॥
(ਰਾਵਣ ਨੇ ਕਿਹਾ-) ਰਾਮ ਸਮੇਤ ਬੰਦਰਾਂ ਦੀ ਸਾਰੀ ਸੈਨਾ ਮਿਰਗਾਂ ਅਤੇ ਗਿਦੜਾਂ (ਦੇ ਸਮਾਨ ਹੈ) ਅੱਜ (ਉਸ ਨੂੰ ਸਿੰਘ ਰੂਪ ਹੋ ਕੇ) ਖਾਵਾਂਗਾ।
ਜਿਨ ਕਰ ਸੁ ਗਰਬੁ ਸੁਣ ਮੂੜ ਮਤ ਗਰਬ ਗਵਾਇ ਘਨੇਰ ਘਰ ॥
(ਅੰਗਦ ਨੇ ਕਿਹਾ-) ਹੇ ਮੂੜ-ਮਤਿ! ਹੰਕਾਰ ਨਾ ਕਰ, ਧਿਆਨ ਦੇ ਕੇ ਸੁਣ, ਹੰਕਾਰ ਦੇ ਬਹੁਤ ਘਰ ਗਾਲ੍ਹ ਦਿੱਤੇ ਹਨ।
ਬਸ ਕਰੇ ਸਰਬ ਘਰ ਗਰਬ ਹਮ ਏ ਕਿਨ ਮਹਿ ਦ੍ਵੈ ਦੀਨ ਨਰ ॥੩੭੬॥
(ਰਾਵਣ ਨੇ ਕਿਹਾ-) ਹੇ ਗਰਬ ਦੇ ਘਰ! ਮੈਂ ਸਭ ਆਪਣੇ ਵਸ ਕੀਤੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਇਹ ਦੋ ਕੰਗਲੇ ਮਨੁੱਖ (ਰਾਮ ਤੇ ਲੱਛਣ) (ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ) ਕਿਸ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਹਨ ॥੩੭੬॥
ਰਾਵਨ ਬਾਚ ਅੰਗਦ ਸੋ ॥
ਰਾਵਣ ਨੇ ਅੰਗਦ ਪ੍ਰਤਿ ਕਿਹਾ-
ਛਪੈ ਛੰਦ ॥
ਛੁਪੈ ਛੰਦ
ਅਗਨ ਪਾਕ ਕਹ ਕਰੈ ਪਵਨ ਮੁਰ ਬਾਰ ਬੁਹਾਰੈ ॥
(ਵੇਖ!) ਅਗਨੀ (ਦੇਵਤਾ) ਮੇਰਾ ਭੋਜਨ (ਪਾਕ) ਤਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪੌਣ (ਦੇਵਤਾ) ਮੇਰੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਉੱਤੇ ਝਾੜੂ ਫੇਰਦਾ ਹੈ,
ਚਵਰ ਚੰਦ੍ਰਮਾ ਧਰੈ ਸੂਰ ਛਤ੍ਰਹਿ ਸਿਰ ਢਾਰੈ ॥
ਚੰਦ੍ਰਮਾ ਨੇ (ਹੱਥ ਵਿੱਚ) ਚੌਰ ਧਾਰਨ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਹੈ ਅਤੇ ਸੂਰਜ (ਮੇਰੇ) ਸਿਰ 'ਤੇ ਛਤਰ ਝੁਲਾਉਂਦਾ ਹੈ।
ਮਦ ਲਛਮੀ ਪਿਆਵੰਤ ਬੇਦ ਮੁਖ ਬ੍ਰਹਮੁ ਉਚਾਰਤ ॥
ਲੱਛਮੀ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਰਾਬ ਪਿਲਾਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਬ੍ਰਹਮਾ (ਮੇਰੇ ਲਈ) ਵੇਦ ਪਾਠ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਬਰਨ ਬਾਰ ਨਿਤ ਭਰੇ ਔਰ ਕੁਲੁਦੇਵ ਜੁਹਾਰਤ ॥
ਵਰਣ (ਦੇਵਤਾ ਮੇਰੇ) ਘਰ ਨਿੱਤ ਪਾਣੀ ਭਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਹੋਰ ਸਾਰੇ ਦੇਵਤੇ ਮੈਨੂੰ ਨਮਸਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਨਿਜ ਕਹਤਿ ਸੁ ਬਲ ਦਾਨਵ ਪ੍ਰਬਲ ਦੇਤ ਧਨੁਦਿ ਜਛ ਮੋਹਿ ਕਰ ॥
ਵੱਡੇ-ਵੱਡੇ ਬਲਵਾਨ ਦੈਂਤ (ਮੈਨੂੰ) ਆਪਣਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਸ ਬਲ ਕਰਕੇ ਹੀ ਕੁਬੇਰ ਤੇ ਜੱਛ ਮੈਨੂੰ 'ਕਰ' ਦਿੰਦੇ ਹਨ।