ਸ਼੍ਰੀ ਦਸਮ ਗ੍ਰੰਥ
ਅੰਗ - 209
ਭਰਯੋ ਰਾਮ ਕ੍ਰੁਧੰ ॥
ਰਾਮ ਕ੍ਰੋਧ ਨਾਲ ਭਰ ਗਏ।
ਕਟੀ ਦੁਸਟ ਬਾਹੰ ॥
(ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ) ਦੁਸ਼ਟ ਦੀ ਬਾਂਹ ਕੱਟ ਦਿੱਤੀ
ਸੰਘਾਰਯੋ ਸੁਬਾਹੰ ॥੯੨॥
ਅਤੇ (ਅੰਤ ਨੂੰ) ਸੁਬਾਹੂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ॥੯੨॥
ਤ੍ਰਸੈ ਦੈਤ ਭਾਜੇ ॥
ਡਰਦੇ ਹੋਏ ਦੈਂਤ ਭੱਜ ਗਏ ਸਨ
ਰਣੰ ਰਾਮ ਗਾਜੇ ॥
ਅਤੇ ਰਣ ਵਿੱਚ ਰਾਮ ਗੱਜਦੇ ਸਨ
ਭੁਅੰ ਭਾਰ ਉਤਾਰਿਯੋ ॥
(ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ) ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਧਰਤੀ ਦਾ ਭਾਰ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤਾ
ਰਿਖੀਸੰ ਉਬਾਰਿਯੋ ॥੯੩॥
ਅਤੇ ਰਿਸ਼ੀਆਂ ਨੂੰ ਬਚਾ ਲਿਆ ॥੯੩॥
ਸਭੈ ਸਾਧ ਹਰਖੇ ॥
ਸਾਰੇ ਸਾਧ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਗਏ
ਭਏ ਜੀਤ ਕਰਖੇ ॥
ਅਤੇ ਜਿੱਤ ਦੇ ਗੀਤ ਗਾਏ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ।
ਕਰੈ ਦੇਵ ਅਰਚਾ ॥
ਦੇਵਤੇ (ਰਾਮ ਦੀ) ਪੂਜਾ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ
ਰਰੈ ਬੇਦ ਚਰਚਾ ॥੯੪॥
ਅਤੇ ਵੇਦ-ਚਰਚਾ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ॥੯੪॥
ਭਯੋ ਜਗ ਪੂਰੰ ॥
(ਵਿਸ਼ਵਾਮਿੱਤਰ ਦਾ) ਯੱਗ ਪੂਰਾ ਹੋ ਗਿਆ
ਗਏ ਪਾਪ ਦੂਰੰ ॥
ਅਤੇ ਪਾਪ ਦੂਰ ਹੋ ਗਏ ।
ਸੁਰੰ ਸਰਬ ਹਰਖੇ ॥
ਸਾਰੇ ਦੇਵਤੇ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਗਏ
ਧਨੰਧਾਰ ਬਰਖੇ ॥੯੫॥
ਅਤੇ ਧਨ ਦੀ ਵਰਖਾ ਹੋਣ ਲੱਗੀ ॥੯੫॥
ਇਤਿ ਸ੍ਰੀ ਬਚਿਤ੍ਰ ਨਾਟਕ ਗ੍ਰੰਥੇ ਰਾਮਾਵਤਾਰੇ ਕਥਾ ਸੁਬਾਹ ਮਰੀਚ ਬਧਹ ਜਗਯ ਸੰਪੂਰਨ ਕਰਨੰ ਸਮਾਪਤਮ ॥
ਇਥੇ ਸ੍ਰੀ ਬਚਿਤ੍ਰ ਨਾਟਕ ਗ੍ਰੰਥ ਦੇ ਰਾਮਾਵਤਾਰ ਦੀ ਕਥਾ ਵਿੱਚ ਸੁਬਾਹੂ ਮਰੀਚ ਬਧ ਅਤੇ ਯੋਗ ਸੰਪੂਰਨ ਕਰਨ ਦੀ ਸਮਾਪਤੀ।
ਅਥ ਸੀਤਾ ਸੁਯੰਬਰ ਕਥਨੰ ॥
ਹੁਣ ਸੀਤਾ ਸੁਅੰਬਰ ਦਾ ਕਥਨ
ਰਸਾਵਲ ਛੰਦ ॥
ਰਸਾਵਲ ਛੰਦ
ਰਚਯੋ ਸੁਯੰਬਰ ਸੀਤਾ ॥
ਸੀਤਾ ਦਾ (ਜਨਕ ਨੇ) ਸੁਅੰਬਰ ਰਚਿਆ
ਮਹਾ ਸੁਧ ਗੀਤਾ ॥
ਜੋ ਗੀਤਾ ਵਾਂਗ ਵੱਡੀ ਪਵਿੱਤਰ ਸੀ।
ਬਿਧੰ ਚਾਰ ਬੈਣੀ ॥
(ਉਹ) ਕੋਇਲ ਵਰਗੀ ਸੁੰਦਰ ਬੋਲਾਂ ਵਾਲੀ
ਮ੍ਰਿਗੀ ਰਾਜ ਨੈਣੀ ॥੯੬॥
ਅਤੇ ਹਿਰਨ ਵਰਗੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਾਲੀ ਸੀ ॥੯੬॥
ਸੁਣਯੋ ਮੋਨਨੇਸੰ ॥
ਮੁਨੀ-ਰਾਜ (ਵਿਸ਼ਵਾਮਿਤਰ) ਨੇ (ਸੁਅੰਬਰ ਦੀ ਗੱਲ ਨੂੰ) ਸੁਣ ਲਿਆ ਸੀ
ਚਤੁਰ ਚਾਰ ਦੇਸੰ ॥
ਕਿ ਚੌਹਾਂ ਕੁੰਟਾਂ ਅਤੇ ਦਿਸ਼ਾਵਾਂ (ਤੋਂ ਰਾਜ ਕੁਮਾਰ ਆ ਰਹੇ ਹਨ)।
ਲਯੋ ਸੰਗ ਰਾਮੰ ॥
(ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਨੇ) ਰਾਮ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਲੈ ਲਿਆ
ਚਲਯੋ ਧਰਮ ਧਾਮੰ ॥੯੭॥
ਅਤੇ ਧਰਮ-ਧਾਮ (ਰਾਜਾ ਜਨਕ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ) ਵੱਲ ਚੱਲ ਪਿਆ ॥੯੭॥
ਸੁਨੋ ਰਾਮ ਪਿਆਰੇ ॥
(ਵਿਸ਼ਵਾਮਿੱਤਰ ਨੇ ਕਿਹਾ-) ਹੇ ਪਿਆਰੇ ਰਾਮ! ਸੁਣੋ,
ਚਲੋ ਸਾਥ ਹਮਾਰੇ ॥
ਮੇਰੇ ਨਾਲ (ਜਨਕ ਪੁਰੀ ਨੂੰ) ਚੱਲੋ,
ਸੀਆ ਸੁਯੰਬਰ ਕੀਨੋ ॥
(ਕਿਉਂਕਿ) ਸੀਤਾ ਦਾ ਸੁਅੰਬਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਨ੍ਰਿਪੰ ਬੋਲ ਲੀਨੋ ॥੯੮॥
(ਇਸ ਲਈ) ਜਨਕ ਰਾਜਾ ਨੇ ਨਿਮੰਤਰਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ ॥੯੮॥
ਤਹਾ ਪ੍ਰਾਤ ਜਈਐ ॥
ਉਥੇ ਪ੍ਰਾਤਾਕਾਲ ਚਲੋ!
ਸੀਆ ਜੀਤ ਲਈਐ ॥
ਸੀਤਾ ਨੂੰ ਜਿੱਤ ਲਿਆਓ।
ਕਹੀ ਮਾਨ ਮੇਰੀ ॥
ਮੇਰੀ ਕਹੀ ਗੱਲ ਮੰਨ ਲਵੋ,
ਬਨੀ ਬਾਤ ਤੇਰੀ ॥੯੯॥
(ਇਸ ਨਾਲ) ਤੇਰੀ ਗੱਲ ਬਣ ਜਾਵੇਗੀ, (ਅਰਥਾਤ ਵਡਿਆਈ ਹੋਵੇਗੀ) ॥੯੯॥
ਬਲੀ ਪਾਨ ਬਾਕੇ ॥
(ਆਪਣੇ) ਬਲਵਾਨ ਤੇ ਬਾਂਕੇ
ਨਿਪਾਤੋ ਪਿਨਾਕੇ ॥
ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ਿਵ-ਧਨੁਸ਼ ਤੋੜ ਦਿਓ।
ਸੀਆ ਜੀਤ ਆਨੋ ॥
ਸੀਤਾ ਜਿੱਤ ਲਿਆਓ
ਹਨੋ ਸਰਬ ਦਾਨੋ ॥੧੦੦॥
ਅਤੇ ਸਾਰੇ ਦੈਂਤਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿਓ ॥੧੦੦॥
ਚਲੇ ਰਾਮ ਸੰਗੰ ॥
ਰਾਮ (ਵਿਸ਼ਵਾਮਿਤਰ) ਨਾਲ ਚਲ ਰਹੇ ਸਨ।
ਸੁਹਾਏ ਨਿਖੰਗੰ ॥
(ਪਿਛ ਪਛੋ) ਭੱਥਾ ਸ਼ੋਭ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਭਏ ਜਾਇ ਠਾਢੇ ॥
ਜਨਕ ਪੁਰੀ ਵਿੱਚ ਜਾ ਖੜੋਤੇ,
ਮਹਾ ਮੋਦ ਬਾਢੇ ॥੧੦੧॥
(ਉਥੇ ਹਰ ਪਾਸੇ) ਆਨੰਦ ਵਧ ਗਿਆ ॥੧੦੧॥
ਪੁਰੰ ਨਾਰ ਦੇਖੈ ॥
ਸ਼ਹਿਰ ਦੀਆਂ ਨਾਰੀਆਂ ਨੇ (ਰਾਮ ਨੂੰ) ਵੇਖਿਆ
ਸਹੀ ਕਾਮ ਲੇਖੈ ॥
ਅਤੇ ਸਹੀ ਕਾਮ ਰੂਪ ਕਰ ਕੇ ਸਮਝਿਆ।
ਰਿਪੰ ਸਤ੍ਰੁ ਜਾਨੈ ॥
ਵੈਰੀਆਂ ਨੇ ਵੈਰੀ ਕਰਕੇ ਜਾਣਿਆ
ਸਿਧੰ ਸਾਧ ਮਾਨੈ ॥੧੦੨॥
ਅਤੇ ਸੰਤਾਂ ਨੇ ਸਾਧ ਰੂਪ ਕਰਕੇ ਮੰਨਿਆ ॥੧੦੨॥
ਸਿਸੰ ਬਾਲ ਰੂਪੰ ॥
ਬਾਲਕਾਂ ਨੇ ਬਾਲ ਰੂਪ ਕਰਕੇ
ਲਹਯੋ ਭੂਪ ਭੂਪੰ ॥
ਰਾਜਿਆਂ ਨੇ ਰਾਜਾ ਕਰਕੇ