ਸ਼੍ਰੀ ਦਸਮ ਗ੍ਰੰਥ
ਅੰਗ - 667
ਨਹੀ ਮੁਰਤ ਅੰਗ ॥੩੯੫॥
ਅਤੇ (ਇਸ ਕਰਮਾਚਾਰ ਤੋਂ) ਅੰਗ ਨਹੀਂ ਮੋੜਦਾ ਸੀ ॥੩੯੫॥
ਅਤਿ ਛਬਿ ਪ੍ਰਕਾਸ ॥
(ਉਸ ਦੀ) ਛਬੀ ਦਾ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਸੀ,
ਨਿਸਿ ਦਿਨ ਨਿਰਾਸ ॥
ਰਾਤ ਦਿਨ ਆਸ ਤੋਂ ਪਰੇ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ।
ਮੁਨਿ ਮਨ ਸੁਬਾਸ ॥
ਮੁਨੀ ਦਾ ਮਨ ਸੁਗੰਧ ਯੁਕਤ ਸੀ (ਅਰਥਾਤ ਚੰਗੀ ਭਾਵਨਾ ਵਾਲਾ ਸੀ)।
ਗੁਨ ਗਨ ਉਦਾਸ ॥੩੯੬॥
ਉਹ ਵੈਰਾਗ ('ਉਦਾਸ') ਦਾ ਪੁੰਜ ਸੀ ॥੩੯੬॥
ਅਬਯਕਤ ਜੋਗ ॥
(ਉਸ ਦਾ) ਯੋਗ ਅਕਥਨੀ ਸੀ।
ਨਹੀ ਕਉਨ ਸੋਗ ॥
(ਉਸ ਨੂੰ) ਕੋਈ ਵੀ ਸੋਗ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਨਿਤਪ੍ਰਤਿ ਅਰੋਗ ॥
ਨਿੱਤ ਪ੍ਰਤਿ ਰੋਗ ਤੋਂ ਰਹਿਤ ਸੀ
ਤਜਿ ਰਾਜ ਭੋਗ ॥੩੯੭॥
ਅਤੇ ਰਾਜ-ਭੋਗ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ॥੩੯੭॥
ਮੁਨ ਮਨਿ ਕ੍ਰਿਪਾਲ ॥
ਮੁਨੀ ਕ੍ਰਿਪਾਲੂ ਮਨ ਵਾਲਾ
ਗੁਨ ਗਨ ਦਿਆਲ ॥
ਅਤੇ ਦਿਆਲਤਾ ਦੇ ਗੁਣਾਂ ਦੇ ਸਮੂਹ ਵਾਲਾ ਸੀ।
ਸੁਭਿ ਮਤਿ ਸੁਢਾਲ ॥
ਸੁੰਦਰ ਅਤੇ ਸ਼ੁਭ ਮਤ ਵਾਲਾ
ਦ੍ਰਿੜ ਬ੍ਰਿਤ ਕਰਾਲ ॥੩੯੮॥
ਅਤੇ ਦ੍ਰਿੜ੍ਹ ਅਤੇ ਕਠੋਰ ਬਿਰਤੀ ਵਾਲਾ ਸੀ ॥੩੯੮॥
ਤਨ ਸਹਤ ਸੀਤ ॥
(ਉਹ) ਸ਼ਰੀਰ ਉਤੇ ਠੰਡ ਸਹਾਰਦਾ ਸੀ
ਨਹੀ ਮੁਰਤ ਚੀਤ ॥
(ਅਤੇ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਤੋਂ) ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਮੁੜਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਬਹੁ ਬਰਖ ਬੀਤ ॥
(ਅਜਿਹਾ ਕਰਦਿਆਂ) ਬਹੁਤ ਵਰ੍ਹੇ ਬੀਤ ਗਏ ਸਨ,
ਜਨੁ ਜੋਗ ਜੀਤ ॥੩੯੯॥
ਮਾਨੋ ਉਸ ਨੇ ਯੋਗ ਨੂੰ ਹੀ ਜਿਤ ਲਿਆ ਹੋਵੇ ॥੩੯੯॥
ਚਾਲੰਤ ਬਾਤ ॥
ਹਵਾ ਦੇ ਚਲਣ ਨਾਲ
ਥਰਕੰਤ ਪਾਤ ॥
ਪੱਤਰ ਥਰ ਥਰ ਕੰਬਣ ਲਗਦੇ ਸਨ।
ਪੀਅਰਾਤ ਗਾਤ ॥
ਸ਼ਰੀਰ ਪੀਲਾ ਪੈ ਗਿਆ ਸੀ,
ਨਹੀ ਬਦਤ ਬਾਤ ॥੪੦੦॥
(ਮੂੰਹੋਂ) ਗੱਲ ਕਹੀ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੀ ਸੀ ॥੪੦੦॥
ਭੰਗੰ ਭਛੰਤ ॥
ਭੰਗ ਖਾਂਦੇ ਸਨ,
ਕਾਛੀ ਕਛੰਤ ॥
(ਯੋਗ ਦੇ) ਭੇਸ ਧਾਰਦੇ ਸਨ,
ਕਿੰਗ੍ਰੀ ਬਜੰਤ ॥
ਕਿੰਗਰੀ ਵਜਾਉਂਦੇ ਹਨ,
ਭਗਵਤ ਭਨੰਤ ॥੪੦੧॥
ਭਗਵਾਨ ਦੇ ਗੁਣ ਗਾਉਂਦੇ ਸਨ ॥੪੦੧॥
ਨਹੀ ਡੁਲਤ ਅੰਗ ॥
(ਮੁਨੀ ਦਾ) ਸ਼ਰੀਰ ਡੋਲਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ,
ਮੁਨਿ ਮਨ ਅਭੰਗ ॥
ਮੁਨੀ ਦਾ ਮਨ ਭੰਗ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਨਹੀਂ ਸੀ,
ਜੁਟਿ ਜੋਗ ਜੰਗ ॥
ਯੋਗ ਦੀ ਜੰਗ ਵਿਚ ਜੁਟਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ,
ਜਿਮਿ ਉਡਤ ਚੰਗ ॥੪੦੨॥
ਜਿਵੇਂ (ਆਕਾਸ਼ ਅੰਦਰ) ਗੁਡੀ ਉਡਦੀ ਹੈ ॥੪੦੨॥
ਨਹੀ ਕਰਤ ਹਾਇ ॥
ਤਪ ਨੂੰ ਚਾਉ ਨਾਲ ਕਰਦਾ ਸੀ,
ਤਪ ਕਰਤ ਚਾਇ ॥
(ਤਪ ਦੇ ਔਖ ਕਾਰਨ ਕਦੇ) ਹਾਇ ਤਕ ਨਹੀਂ ਉਚਾਰਦਾ ਸੀ।
ਨਿਤਪ੍ਰਤਿ ਬਨਾਇ ॥
ਬਹੁਤ ਪ੍ਰੇਮ ਨਾਲ ਹਰ ਰੋਜ਼
ਬਹੁ ਭਗਤ ਭਾਇ ॥੪੦੩॥
ਭਗਤੀ ਕਰਦਾ ਸੀ ॥੪੦੩॥
ਮੁਖ ਭਛਤ ਪਉਨ ॥
ਮੂੰਹ ਨਾਲ ਹਵਾ ਭਖਦਾ ਸੀ,
ਤਜਿ ਧਾਮ ਗਉਨ ॥
ਘਰ ਨੂੰ ਜਾਣਾ ਛਡ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਮੁਨਿ ਰਹਤ ਮਉਨ ॥
ਮੁਨੀ ਚੁਪ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ।
ਸੁਭ ਰਾਜ ਭਉਨ ॥੪੦੪॥
(ਇਹੀ ਉਸ ਦਾ) ਸ਼ੁਭ ਰਾਜ ਭਵਨ ਸੀ ॥੪੦੪॥
ਸੰਨ੍ਯਾਸ ਦੇਵ ॥
(ਉਸ) ਸੰਨਿਆਸ ਦੇਵ ਮੁਨੀ ਦੇ ਮਨ ਦਾ ਭੇਦ
ਮੁਨਿ ਮਨ ਅਭੇਵ ॥
ਨਹੀਂ ਪਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ।
ਅਨਜੁਰਿ ਅਜੇਵ ॥
(ਉਹ) ਬੁਢਾਪੇ ਤੋਂ ਰਹਿਤ ਅਤੇ ਨਾ ਜਿਤੇ ਜਾ ਸਕਣ ਵਾਲਾ ਸੀ,
ਅੰਤਰਿ ਅਤੇਵ ॥੪੦੫॥
(ਉਸ ਦਾ) ਹਿਰਦਾ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਹੈ (ਅਥਵਾ ਅਡੋਲ ਸੀ) ॥੪੦੫॥
ਅਨਭੂ ਪ੍ਰਕਾਸ ॥
ਅਨੁਭਵ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਮਾਨ ਸੀ,
ਨਿਤਪ੍ਰਤਿ ਉਦਾਸ ॥
ਸਦਾ ਉਦਾਸ (ਵਿਰਕਤ) ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ,
ਗੁਨ ਅਧਿਕ ਜਾਸ ॥
(ਉਸ ਵਿਚ) ਬਹੁਤ ਅਧਿਕ ਗੁਣ ਸਨ।
ਲਖਿ ਲਜਤ ਅਨਾਸ ॥੪੦੬॥
(ਉਸ ਨੂੰ) ਵੇਖ ਕੇ ਆਸ ਮੁਕਤ ਵੀ ਸ਼ਰਮਸਾਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ॥੪੦੬॥
ਬ੍ਰਹਮੰਨ ਦੇਵ ॥
ਰਿਸ਼ੀਆਂ ਦਾ ਮੁਖੀ (ਦੱਤ) ਸਮੂਹ ਗੁਣਾਂ ਵਾਲਾ
ਗੁਨ ਗਨ ਅਭੇਵ ॥
ਅਤੇ ਭੇਦ ਤੋਂ ਪਰੇ ਸੀ।
ਦੇਵਾਨ ਦੇਵ ॥
(ਉਹ) ਦੇਵਤਿਆਂ ਦਾ ਵੀ ਦੇਵਤਾ ਸੀ