(ہے پربھو!) اس تراں توں جگت نوں بھلیکھے وچ پایا ہویا ہے۔
مایا دے ٹھگے ہوئے (جیو) نوں اہ سمجھ ہی نہیں آؤندی (کِ میں بھلیکھے وچ پھسیا پیا ہاں) ॥1۔۔ رہاؤ ۔۔
کبیر آکھدا ہے-ہے پرانی! مایا دے چسکے چھڈّ دیہ، اہناں رساں دے بہنے بیٹھیاں زررو آتمک موت ہندی ہے (بھاو، آتما مردا ہو جاندا ہے)؛
(پربھو دے بھجن والی اہ) بانی (منکھّ نوں) اٹلّ جیون بخشدی ہے؛ اس تراں سنسار-سمندر نوں تر جائیدا ہے ۔۔2۔۔
(پر) جے اس پربھو نوں بھاوے تاں ہی (جیو دا) پیار اس نال پیندا ہے،
تے (اس دے) من وچوں بھرم تے بھلیکھا دور ہندا ہے۔
(جیو دے اندر) اڈولتا دی ہالت پیدا ہندی ہے، گیان والی بدھّ پرگٹ ہو جاندی ہے،
اتے گرو دی مہر نال اس دے ہردے وچ پربھو نال جوڑ جڑ جاندا ہے ۔۔3۔۔
پربھو نال چتّ جوڑیاں آتمک موت نہیں ہندی،
(کیونکِ جیوں جیوں جیو پربھو دے) ہکم نوں پچھاندا ہے، تاں پربھو نال اس دا ملاپ ہو جاندا ہے ۔۔1۔۔رہاؤ دوجا۔۔
سریراگُ ترلوچن کا ۔۔
ہے پرانی! تیرے من وچ مایا دا موہ بہت (زوراں وچ) ہے؛ تینوں اہ ڈر نہیں رہا کِ بڈھیپا آؤنا ہے، موت آؤنی ہے۔
ہے کھوٹے منکھّ! توں آپنے پروار نوں ویکھ کے اؤں کھڑدا ہیں جویں کؤل پھلّ (سورج نوں ویکھ کے)، توں پرائے گھر وچ تکدا پھردا ہیں ۔۔1۔۔
جمدوت وگاتگّ آ رہے ہن،
اہناں دے سامھنے میتھوں (پل ماتر بھی) اٹکیا نہیں جا سکیگا۔
کوئی ورلا سنت جن (جگت وچ) آ کے اؤں بینتی کردا ہے-
ہے میرے رام! مینوں مل، گلوکڑی پا کے مل۔
ہے پربھو! مینوں مل، مینوں (مایا دے موہ توں) چھڈا لے ۔۔1۔۔ رہاؤ ۔۔
ہے پرانی! مایا دے انیک بھوگاں تے پرتاپ دے کارن توں (پربھو نوں) بھلا بیٹھا ہیں، (توں سمجھدا ہیں کِ) اس سنسار-سمندر وچ (میں) سدا کائم رہانگا۔
مایا دا ٹھگیا ہویا توں (پربھو نوں) نہیں سمردا۔ ہے آلسی منکھّ! توں آپنا جنم اجائیں گوا لیا ہے ۔۔2۔۔
ہے پرانی! توں (مایا دے موہ دے) اجہے ڈاڈھے ہنیرے راہے تر رہا ہیں جتھے ناہ سورج نوں دخل ہے، ناہ چندرما نوں (بھاو، جتھے تینوں ناہ دنے سرت آؤندی ہے، ناہ رات نوں)۔
جدوں (مرن ویلے) سنسار نوں چھڈن لگوں، تدوں تاں مایا دا اہ موہ (بھاو، سمبندھ اوسوں) چھڈینگا ہی (تاں پھر کیوں نہیں ہنے ہی چھڈدا؟) ॥3۔۔
(کوئی ورلا سنت جن آکھدا ہے-) میرے من وچ اہ گلّ پرتکھّ ہو گئی ہے کِ (مایا وچ پھسے رہاں) دھرمراج (دا مونہ) ویکھنا پئیگا؛
اتھے وڈے بلواناں نوں بھی ہتھاں نال (جمدوت) دل دیندے ہن؛ میتھوں اہناں دے اگے کوئی ہیل-ہجتِ نہیں کیتی جا سکیگی ۔۔4۔۔
(اننج تاں) ہے نارائن! (توں کدے چیتے نہیں آؤندا، پر) جدوں کوئی (گرمکھِ) مینوں سکھیا دیندا ہے، تاں توں سبھ تھائیں ویاپک دسن لگّ پیندا ہیں۔
ہے رام جی! تیریاں توں ہی جانے-میری ترلوچن دی اہی بینتی ہے ۔۔5۔۔2۔۔
سریراگُ بھگت کبیر جیؤ کا ۔۔
ہے پنڈت! اس اچرج پربھو دا اک کوتک سنو (جو میرے نال ورتیا ہے تے جو) ایس ویلے (جیوں کا تیوں) کہا نہیں جا سکدا۔
اس پربھو نے سارے جگت نوں (مایا دی) تڑاگی پا کے دیوتے، منکھّ، گن اتے گندھرباں نوں موہ لیا ہویا ہے ۔۔1۔۔
(اہ اچرج کوتک اہ ہے کِ) اس پربھو دی (میرے اندر) اکّ-رس تار وجّ رہی ہے،
جس پرکاش-روپا پربھو دی مہر دی نزر نال شبد وچ لو لگدی ہے ۔۔1۔۔ رہاؤ ۔۔
میرا دماغ بھٹھی بنیا پیا ہے، (بھاو، سرت پربھو وچ جڑی ہوئی ہے)؛ مندے کرماں ولوں سنکوچ، مانو، وادھو پانی ردّ کرن والی نال ہے؛ گناں نوں گرہن کرنا، مانو، (نام روپ) شراب کڈھن والی نال ہے؛ تے شدھّ ہردا، مانو، سونے دا مٹّ ہے؛ ہن میں اکّ پربھو نوں پراپت کر لیا ہے۔
میرے شدھّ ہردے وچ (نام- امرت دی) بڑی ساف دھار چو چو کے پے رہی ہے اتے سبھ رساں توں سوادلا (نام) رس کھچیا جا رہا ہے ۔۔2۔۔
اکّ ہور سوادلی گلّ بن پئی ہے (اہ اہ) کِ میں سواساں نوں (نام-امرت پین لئی) پیالا بنا لیا ہے (بھاو، اس پربھو دے نام نوں میں سواس سواس جپ رہا ہاں)؛
(اس سواس سواس جپن کر کے مینوں) سارے جگت وچ اک پربھو ہی ویاپک (دسّ رہا ہے)۔ دسّ، (ہے پنڈت! مینوں) اس نالوں ہور کون وڈا (ہو سکدا) ہے؟ ॥3۔۔
(جویں اپر دسیا ہے) اس تراں اس پربھو دی پچھان (میرے اندر) پرگٹ ہو پئی ہے۔ پربھو دے پیار وچ رتا ہویا کبیر (ہن) آکھدا ہے،
کِ ہور سارا جگت تاں بھلیکھے وچ بھلا ہویا ہے (پر پربھو دی مہر نال) میرا من رساں دے سومے پربھو وچ مست ہویا ہویا ہے ۔۔4۔۔3۔۔