اس دی وڈیائی (آپنے) مونہوں جیبھ نال (سدا) کر۔
جس (پربھو) دی کرپا نال تیرا دھرم (کائم) رہندا ہے،
ہے من! توں سدا اس پرمیشر نوں سمر۔
پرماتما دا بھجن کیتیاں (اس دی) درگاہ وچ مان پاوہنگا،
تے، ہے نانک! (اتھوں) ازت نال آپنے (پرلوک دے) گھر وچ جاوہنگا ۔۔2۔۔
جس (پربھو) دی کرپا نال سونے ورگا تیرا نروآ جسم ہے،
اس پیارے رام نال لو جوڑ۔
جس دی مہر نال تیرا پردا بنیا رہندا ہے،
ہے من! اس ہری دی سفت-سلاہ کر کے سکھ پراپت کر۔
ہے من! جس دی دیا نال تیرے سارے ایب ڈھکے رہندے ہن،
ہے من! اس پربھو ٹھاکر دی سرن پؤ۔
جس دی کرپا نال کوئی تیری برابری نہیں کر سکدا،
ہے من! اس اچے پربھو نوں سواس سواس یاد کر۔
جس دی کرپا نال تینوں اہ منکھا-سریر لبھا ہے جو بڑی مشکل نال ملدا ہے،
ہے نانک! اس پربھو دی بھگتی کر ۔۔3۔۔
جس (پربھو) دی کرپا نال گہنے پہنیدے ہن،
ہے من! اس نوں سمردیاں کیوں آلس کیتا جائے؟
جس دی میہر نال گھوڑے تے ہاتھیاں دی سواری کردا ہیں،
ہے من! اس پربھو نوں کدے ناہ وساریں۔
جس دی دیا نال باغ زمیناں تے دھن (تینوں نسیب ہن)
اس پربھو نوں آپنے من وچ پرو رکھّ۔
ہے من! جس (پربھو) نے تینوں ساجیا ہے،
اٹھدے بیٹھدے (بھاو، ہر ویلے) اسے نوں سدا سمر۔
اس پربھو نوں سمر، جو اکّ ہے، تے، بیئنت ہے۔
ہے نانک! لوک تے پرلوک وچ (اہی) تیری لاج رکھن والا ہے ۔۔4۔۔
جس (پربھو) دی کرپا نال توں بہت دان پنّ کردا ہیں،
ہے من! اٹھے پہر اس دا چیتا کر۔
جس دی مہر نال توں ریتاں رسماں کرن جوگا ہویا ہیں،
اس پربھو نوں سواس سواس یاد کر۔
جس دی دیا نال تیری سوہنی شکل ہے،
اس سوہنے مالک نوں سدا سمر۔
جس پربھو دی کرپا نال تینوں چنگی (منکھّ) جاتی ملی ہے،
اس نوں سدا دن رات یاد کر۔
جس دی میہر نال تیری ازت (جگت وچ) بنی ہوئی ہے (اس دا نام سمر)۔
ہے نانک! گرو دی برکتِ لے کے (وڈبھاگی منکھّ) اس دی سفت-سالاہ کردا ہے ۔۔5۔۔
جس دی کرپا نال توں (آپنے) کناں نال آواز سندا ہیں (بھاو، تینوں سنن دی تاکت ملی ہے)،
جس دی میہر نال اچرج نزارے ویکھدا ہیں؛
جس دی برکتِ پا کے جیبھ نال مٹھے بول بولدا ہیں،
جس دی کرپا نال سبھاوک ہی سکھی وسّ رہا ہیں؛
جس دی دیا نال تیرے ہتھ (آدک سارے انگ) کمّ دے رہے ہن،
جس دی مہر نال توں ہریک کار-وہار وچ کامیاب ہندا ہیں؛
جس دی بخشش نال تینوں اچا درجا ملدا ہے،
اتے توں سکھ تے بے-فکری وچ مست ہیں؛
اجیہا پربھو وسار کے توں ہور کس پاسے لگّ رہا ہیں؟
ہے نانک! گرو دی برکتِ لے کے من وچ ہشیار ہوہُ ۔۔6۔۔
جس پربھو دی کرپا نال توں جگت وچ سوبھا والا ہیں،
اس نوں کدے بھی منوں ن بھلا۔
جس دی میہر نال تینوں وڈیائی ملی ہوئی ہے،
ہے مورکھ من! توں اس پربھو نوں جپ۔
جس دی کرپا نال تیرے (سارے) کمّ سرے چڑھدے ہن،
ہے من! توں اس (پربھو) نوں سدا انگ سنگ جان۔
جس دی برکتِ نال تینوں سچّ پراپت ہندا ہے،
ہے میرے من! توں اس (پربھو) نال جڑیا رہُ۔
جس (پرامتما) دی دیا نال ہریک (جیو) دی (اس تک) پہنچ ہو جاندی ہے، (اس نوں جپ)۔
ہے نانک! (جس نوں اہ دات ملدی ہے) اہ (ہرِ-) جاپ ہی جپدا ہے ۔۔7۔۔
اہی منکھّ پربھو دا نام جپدا ہے جس پاسوں آپ جپاؤندا ہے،
اہی منکھّ ہری دے گن گاؤندا ہے جس نوں گاون لئی پریردا ہے۔