(ہری) آپ ہی سارے جگت نوں آسرا دے رہا ہے، آپنی کدرتِ وکھال رہا ہے۔ ناہ (اس دا کوئی) رنگ ہے نا (کوئی) نشان، ناہ مونہ، تے ناہ داڑھی۔
ہری دا بھگت داس (گرو) نانک (ہری دے) در تے پروان (ہویا ہے) اتے ہری ورگا ہے۔ (میری) اکّ جیبھ (اس گرو نانک دے) کیہ (گن) کہِ سکدی ہے؟
میں (گرو نانک توں) سدکے ہاں، سدکے ہاں، سدا سدکے ہاں ۔۔3۔۔
ہے پربھو! توں سارے گناں دا خزانا ہیں، تیرے گیان دا اتے (تیرے وچ) دھیان (جوڑن) دا ملّ نہیں (پے سکدا)۔ تیرا ٹکانا اچے توں اچا سنیندا ہے۔
(ہے پربھو!) میرا من، میرا دھن اتے میرے پران-اہ سبھ تیرے ہی (دتے ہوئے) ہن۔ سارا سنسار تیری اکو ہی ستا وچ ہے (بھاو، ستا دے آسرے ہے)۔ میں کس دا ناؤں دساں جو تیرے برابر دا ہووے؟ توں وڈیاں توں وڈا ہیں۔
ہے پربھو! تیرا بھید کون جان سکدا ہے؟ ہے الکھّ! ہے اپار! ہے پرکاش روپ! تیری ستا (سبھ تھاں) اکّ-رس ہے؛ توں سارے جیاں دا آسرا ہیں۔
ہے پربھو! (تیرا) بھگت سیوک (گرو نانک (تیرے) در تے پروان (ہویا ہے) اتے (ہے پربھو! تیں) برہم دے سمان ہے۔ (میری) اکّ جیبھ (اس گرو نانک دے) کیہ (گن) کہِ سکدی ہے؟
میں (گرو نانک توں) سدکے ہاں، سدکے ہاں، سدکے ہاں ۔۔4۔۔
توں ورناں چنھاں توں باہرا ہیں، تے سروپ والا بھی ہیں؛ تینوں کوئی چھل نہیں سکدا، توں سبھ تھائیں ویاپک ہیں، تے کدے ناس ہون والا نہیں ہیں،
توں سدا-پرسنّ ہیں، تیرے بیئنت سروپ ہن، توں سدھّ-سروپ ہیں اتے زاہرا-زہور ہیں۔
بیئنت جیو تیرے گن گاؤندے ہن، پر تیرا انت رتا بھی نہیں پیندا۔
ہے پربھو! جس اتے توں دیاوان ہندا ہیں، اہ منکھّ تینوں مل پیندا ہے۔
بھاگاں والے ہن اہ منکھّ، جنھاں اتے ہری دیاوان ہویا ہے۔
جنھاں منکھاں نے (اپروکت گناں والے) ہری دے روپ گرو نانک نوں پرسیا ہے، اہ جنم مرن دوہاں توں بچ رہے ہن ۔۔5۔۔
مہاتما لوک سدا توں کہندے آئے ہن کِ ہری سدا اٹلّ ہے، سدا کائم رہن والا ہے؛
اہ پراتن پرکھ سنیندا ہے (بھاو، سبھ دا مڈھّ ہے،) کوئی ہور دوجا اہدے ورگا نہیں ہے۔
ہے من! جنھاں نے ہری دا آتمک جیون دین والا نام لیا ہے، اہناں نوں سارے سکھ لبھّ پئے ہن۔
جنھاں نے (نام-امرت) جیبھ نال چکھیا ہے، اہ منکھّ رجّ گئے ہن (بھاو، ہور رساں دی اہناں نوں تانگھ نہیں رہی)۔
جنھاں منکھاں اتے مالک-پربھو دیاوان ہویا ہے، اہناں دا سادھ سنگت وچ پریم (پے گیا ہے)۔
(اہو جہے) ہری-روپ گرو نانک (دے چرناں) نوں جنھاں پرسیا ہے، اہناں منکھاں نے آپنی ساری کل دا بیڑا پار کر لیا ہے ۔۔6۔۔
(اکال پرکھ دی) سبھا سدا اٹلّ رہن والی ہے، (اس دی) کچہری سدا-تھر ہے؛ (اکال پرکھ نے آپنا آپ) آپنے سدا-تھر-روپ گرو کول رکھیا ہویا ہے؛ (بھاو، ہری گرو دی راہیں ملدا ہے)،
(اکال پرکھ دا) ٹکانا سدا کائم رہن والا آسن ہے تے، اتے اہ (سدا) سچا نیاں کردا ہے۔
سدا-تھر سچے (اکال پرکھ) نے جگت نوں رچیا ہے، اہ آپ کدے بھلنہار نہیں، کدے بھلّ نہیں کردا۔
(اکال پرکھ دا) سریشٹ نام (بھی) بیئنت ہے، امولک ہے، (اس دے نام دا) ملّ نہیں پے سکدا۔
جنھاں منکھاں اتے اکال پرکھ دیاوان ہویا ہے، اہناں نوں ہی سارے سکھ ملے ہن۔
(اجہے گناں والے) اکال پرکھ دے روپ گرو نانک (دے چرناں) نوں جنھاں پرسیا ہے، اہ پھر پرت کے جنم (مرن) وچ نہیں آؤندے ۔۔7۔۔
کہڑا جوگ (دا سادھن) کریئے؟ کہڑا گیان (وچاریئے)؟ کہڑا دھیان (دھریئے)؟ اہ کہڑی جگتی ورتیئے جس کرکے اکال پرکھ دے گن گا سکیئے؟
سدھّ، سادھک اتے تیتی کروڑ دیوتیاں پاسوں (بھی) اکال پرکھ دا ملّ رتا بھی نہیں پے سکیا۔
برہما اتے ہور دیوتے (برہما دے پتر) سنک آدک اتے شیشناگ اکال پرکھ دے گناں دا انت نہیں لبھّ سکے۔
(اکال پرکھ منکھاں دی) سمجھ توں اچا ہے، اس دی گتِ پائی نہیں جا سکدی، سارے تھائیں ویاپک ہے تے سبھ وچ رمیا ہویا ہے۔
دیال پربھو نے جنھاں منکھاں دی (مایا دے موہ دی) پھاہی کٹّ دتی ہے، اہ منکھّ اس دی بھگتی وچ جڑ گئے ہن۔
(اہو جہے اپروکت گناں والے) ہری دے روپ گرو نانک جنھاں نے پرسیا ہے، اہ جیو لوک پرلوک وچ مایا دے بندھناں توں بچے ہوئے ہن ۔۔8۔۔
ہے پربھو! ہے داتے! ہے داتار! میں اک منگتا تیری سرن آیا ہاں،
(مینوں منگتے نوں) ستسنگیاں دے چرناں دی دھوڑ دا خیر مل جائے، تاکِ اس دھوڑ دی اوٹ لے کے میں (سنسار دے) گھمن-گھیر توں پار لنگھ سکاں۔
ہے ٹھاکر! جے تینوں چنگی لگے تاں (مہر کر کے میری) ارزوئی سن، میں اک بینتی کردا ہاں،