مایا دے (موہ دے) بندھناں دے کارن منکھّ دا من (اکّ تھاں) ٹکدا نہیں، (ہریک کسم دا) دکھّ اس نوں ہر ویلے کلیش دیندا ہے۔
ہے نانک! مایا دے موہ توں پیدا ہویا دکھّ تدوں ہی مکدا ہے جدوں منکھّ گرو دے شبد وچ آپنا چتّ جوڑدا ہے ۔۔3۔۔
ہے پیاری جندے! آپنے من دے پچھے ترن والا منکھّ مورکھ تے اجڈّ ہی رہندا ہے، اہ گرو دے شبد نوں آپنے من وچ نہیں وساندا۔
ہے جندے! مایا (دے موہ) دا چکر اس نوں (سہیہ جیون-راہن ولوں) انھا کر دیندا ہے (اس واستے اہ) پرماتما (دے ملاپ) دا رستا لبھّ نہیں سکدا۔
گرو دی مرزی انوسار ترن توں بنا منکھّ ہری دے ملاپ دا رستا لبھّ نہیں سکدا (کیونکِ) آپنے من دے پچھے ترن والا منکھّ سدا آپنے آپ نوں وڈا پرگٹ کردا ہے (تے اس دے اندر سیوک والی نمرتا آ نہیں سکدی)۔
(دوجے پاسے،) پرماتما دے سیوک-بھگتک گرو دے چرناں وچ چتّ جوڑ کے سدا سکھی رہندے ہن۔
(پر، ہے جندے! کسے دے وسّ دی گلّ نہیں) جس منکھّ اتے پرماتما آپ دیا کردا ہے، اہی سدا پرماتما دے گن گاندا ہے۔
ہے نانک! پرماتما دا نام ہی جگت وچ (اسل) کھٹی ہے، اس گلّ دی سوجھ پرماتما آپ ہی (منکھّ نوں) گرو دی سرن پا کے دیندا ہے ۔۔4۔۔5۔۔
راگ گؤڑی وچّ گرو ارجندیو جی دی بانی 'چھنت'۔
اکال پرکھ اکّ ہے اتے ستگورو دی کرپا نال ملدا ہے۔
ہے داتار! (تیرے درسن توں بنا) میرے من وچ کاہلی پے رہی ہے، (دسّ) میں تینوں کویں ویکھاں؟
ہے پربھو! ہے میرے متر! ہے میرے ساتھی! ہے ہری! ہے سبھ توں وڈے! ہے سرب-ویاپک! ہے سرجن ہار جیؤ!
توں سرب-ویاپک ہیں، توں سبھ دا پیدا کرن والا ہیں، توں ہی لچھمی-پتیی ہیں (تیتھوں وچھڑ کے) اسیں ویاکل ہو رہیاں ہاں، (دسّ،) اسیں تینوں کویں ملیئے؟
(ہے جندے! جیہڑیاں جیو-استریاں) مان چھڈّ کے (آپنے) ہتھاں نال سیوا کردیاں ہن، (آپنا) سر (گرو دے) چرناں اتے رکھدیاں ہن، تے (آپنے) من وچ (پربھو دے) درسن دی آس دھردیاں ہن،
اہناں نوں ہریک ساہ دے نال (اہ چیتے رہندا ہے) اہناں نوں دن رات (کسے بھی ویلے) اک گھڑی بھر، اک پل بھر، اک مہورت بھر اہ پربھو نہیں بھلدا۔
ہے نانک! (آکھ-) ہے داتار پربھو! (اسیں جیو تیتھوں بنا) تہائے پپیہے وانگ (تڑپ رہے) ہاں، (دسّ) تینوں کویں ملیئے؟ ॥1۔۔
ہے پیارے کنت جیؤ! سن، میں اک بینتی کردی ہاں۔
تیرے کوتک-تماشے ویکھ ویکھ کے میں ٹھگی گئی ہاں۔
(تیرے کوتک-تماشیاں نے) میرا من موہ لیا ہے میرا تن (ہریک اندرا) موہ لیا ہے۔ (پر ہن اہ) جیو-استری (اہناں کوتک-تماشیاں توں) اداس ہو گئی ہے، (تیرے ملاپ توں بنا اس نوں) دھیرج نہیں آؤندی۔
ہے سبھ گناں دے مالک خسم! توں دیا دا گھر ہیں، توں سدا-جوان ہیں، توں سارے گناں نال بھرپور ہیں۔
ہے سارے سکھاں دے داتے پتی! (تیرے وچ کوئی) دوس نہیں، میں مند-کرمن آپ ہی تیتھوں وچھڑی ہوئی ہاں۔
ہے نانک! (آکھ-) ہے پیارے پتی! (اہ جیو-استری) بینتی کردی ہے، توں مہر کر تے اس دے ہردے-گھر وچ آ وسّ ۔۔2۔۔
میں اس متر پیارے نوں آپنا من بھیٹ کر دیاں، آپنا سریر (ہردا) بھیٹ کر دیاں، (اہ) سارے دیش (گیان-اندرے) وارنے کر دیاں،
آپنا سر اس دے ہوالے کر دیاں، جیہڑا مینوں پربھو نال ملاپ کران والا سنیہا دیوے۔
(جس جیو-استری نے) سادھ سنگتِ دی برکتِ نال آپنا سر گرو دے ہوالے کر دتا، گرو نے اس نوں ہردے وچ ہی وسدا پرماتما وکھال دتا؛
اک کھن وچ ہی اس جیو-استری دا سارا ہی (پربھو توں وچھوڑے دا) دکھ دور ہو گیا، (کیونکِ) اس نوں من دی مراد مل گئی۔
اہ جیو-استری (پربھو-چرناں وچ جڑ کے) دن رات آتمک آنند ماندی ہے، اس دے سارے چنتا-فکر مٹ جاندے ہن۔
نانک بینتی کردا ہے-(جیہڑی جیو-استری سادھ سنگتِ دا آسرا لے کے آپنا آپ گرو دے ہوالے کردی ہے اس نوں) کھسم-پربھو مل پیندا ہے تے اہ کھسم-پربھو ایسا ہے، جہو جہا اسیں سارے جیو (سدا) ڈھونڈدے رہندے ہاں، (اہی ہے جس نوں اسیں سارے ملنا لوڑدے ہاں) ॥3۔۔
ہے سہیلیئے! (جدوں دا) میرے ہردے-گھر وچ سوہنا پیارا پربھو پتی آ وسیا ہے،
میری ساری (مایا دی) ترشنا مٹ گئی ہے، میرے من وچ (ہن) چاؤ بنیا رہندا ہے، میرے اندر اہ آتمک ہالت پربل بنی پئی ہے کِ میرا دل ہلارے لے رہا ہے۔
(جدوں دا) سوہنا پیارا ٹھاکر گوپال مینوں ملیا ہے، میریاں سہیلیاں نے (میرے گیان-اندریاں نے) خشی دا گیت گانا شرو کر دتا ہے۔
میرے اہناں متراں سنبندھیاں نوں (میرے گیان-اندریاں نوں) چاؤ چڑھیا رہندا ہے، تے (میرے اندروں) کامادک ویریاں دا نام-نشان مٹ گیا ہے۔
میں پربھو-پتیو نال سیج وچھا لئی ہے، (میں آپنے ہردے نوں پربھو دی یاد وچ جوڑ دتا ہے)، ہن میرے ہردے وچ بنا وجائے واجے وجّ رہے ہن (میرے ہردے وچ لگاتار اہ ہلارا بنیا رہندا ہے جو وجدے واجیاں نوں سن کے انبھو کریدا ہے)۔
نانک بینتی کردا ہے-جس جیو-استری نوں سارے سکھاں دا داتا پربھو-پتیو مل پیندا ہے، اہ آتمک اڈولتا وچ ٹکی رہندی ہے ۔۔4۔۔1۔۔