(ہے ملاں!) ربّ ہر تھاں ہازر-نازر ہے، تسیں اس نوں دور (کتے ستویں اسمان تے) کیوں (بیٹھا) دسدے ہو؟
جے اس سوہنے ربّ نوں ملنا ہے، تاں کامادک رولا پان والے وکاراں نوں کابو وچ رکھو ۔۔1۔۔ رہاؤ ۔۔
اسل کازی اہ ہے جو آپنے سریر نوں خوجے،
سریر وچ پربھو دی جوت نوں روشن کرے،
سپنے وچ بھی کام دی واشنا من وچ ناہ آؤن دیوے۔
اجہے کازی نوں بڈھیپے تے موت دا ڈر نہیں رہِ جاندا ۔۔2۔۔
اسل سلتان (بادشاہ) اہ ہے جو (گیان تے ویراگ دے) دو تیر تاندا ہے،
باہر دنیا دے پدارتھاں ول بھٹکدے من نوں اندر ول لے آؤندا ہے،
پربھو-چرناں وچ جڑ کے آپنے اندر بھلے گن پیدا کردا ہے۔
اہ سلتان آپنے سر تے (اسل) چھتر جھلواؤندا ہے ۔۔3۔۔
جوگی (پربھو نوں وسار کے) گورکھ گورکھ جپدا ہے،
ہندو (سری رام چندر دی مورتی وچ ہی متھے ہوئے) رام دا نام اچاردا ہے،
مسلمان نے (ستویں اسمان وچ بیٹھا ہویا) نرا آپنا (مسلماناں دا ہی) ربّ منّ رکھیا ہے۔
پر میرا کبیر دا پربھو اہ ہے، جو سبھ وچ ویاپک ہے (تے سبھ دا سانجھا ہے) ॥4۔۔3۔۔11۔۔
مہلا 5 ۔۔
جو منکھّ پتھر (دی مورتی) نوں ربّ آکھدے ہن،
اہناں دی کیتی سیوا وئرتھ جاندی ہے۔
جو منکھّ پتھر (دی مورتی) دے پیریں پیندے ہن،
اہناں دی مہنت اجائیں چلی جاندی ہے ۔۔1۔۔
ساڈا ٹھاکر سدا بولدا ہے،
اہ پربھو سارے جیواں نوں داتاں دین والا ہے ۔۔1۔۔ رہاؤ ۔۔
انھا مورکھ آپنے اندر-وسدے ربّ نوں نہیں پچھاندا،
بھرم دا ماریا ہویا ہور ہور جال وچھاؤندا ہے۔
اہ پتھر ناہ بولدا ہے، ناہ کجھ دے سکدا ہے،
(اس نوں اشنان کران تے بھوگ آدک لوان دے) سارے کمّ وئرتھ ہن، (اس دی سیوا وچوں کوئی پھل نہیں ملدا ۔۔2۔۔
جے کوئی منکھّ مردے نوں چندن (رگڑ کے) لا دیوے،
اس مردے نوں کوئی (اس سیوا دا) پھل نہیں مل سکدا۔
تے، جے کوئی مردے نوں گند وچ رول دیوے،
تاں بھی اس مردے دا کوئی وگاڑ نہیں ہو سکدا ۔۔3۔۔
کبیر آکھدا ہے کِ میں پکار پکار کے آکھدا ہاں
ہے ربّ نالوں ٹٹے ہوئے مورکھ! سمجھ کے ویکھ،
ربّ نوں چھڈّ کے ہور ہور وچ پیار پا کے بتھیرے جیو تباہ ہو گئے۔
سدا سکھی جیون والے سرف اہی ہن جو پربھو دے بھگت ہن' ॥4۔۔4۔۔12۔۔
پانی وچ رہن والیاں مچھیاں مایا وچ وجھیاں پئیاں ہن،
دیویاں اتے (سڑن والے) بھمبٹ مایا وچ پروتے ہوئے ہن۔
کام-واشنا روپ مایا ہاتھی اتے دباؤ پاندی ہے؛
سپّ تے بھورے بھی مایا وچ دکھی ہو رہے ہن ۔۔1۔۔
ہے بھائی! مایا اتنی بل والی، موہن والی ہے،
کِ جتنے بھی جیو (جگت وچ) ہن، سبھ نوں ڈلا دیندی ہے ۔۔1۔۔ رہاؤ ۔۔
پنچھی، جنگل دے پشو سبھ مایا وچ رنگے پئے ہن۔
شکر-روپ مایا مکھی نوں بڑا دکھی کر رہی ہے۔
گھوڑے اوٹھ سبھ مایا وچ پھسے پئے ہن۔
چوراسیہ سدھّ بھی مایا وچ کھیڈ رہے ہن ۔۔2۔۔
جتی بھی مایا دے ہی غلام ہن۔
نوں ناتھ سورج (دیوتا) اتے چندرما (دیوتا)
وڈے وڈے تپی تے رشی سبھ مایا وچ ستے پئے ہن۔
موت (دا سہم) تے پنجے وکار بھی مایا وچ ہی (جیواں نوں ویاپدے ہن) ॥3۔۔
کتے، گدڑ، باندر، چترے، شیر سبھ مایا وچ رنگے پئے ہن۔
باندر، چترے، شیر (سبھ مایا وچ الجھے پئے ہن۔)
بلے، بھیڈاں، لومبڑ،
رکھّ، کند-مول سبھ مایا دے ادھین ہن ۔۔4۔۔
دیوتے بھی مایا (دے موہ) وچ بھجے ہوئے ہن۔
سمندر، سورگ، دھرتی اہناں سبھناں دے جیو مایا وچ ہی ہن۔
کبیر آکھدا ہے کِ (مکدی گلّ اہ ہے کِ) جس نوں ڈھڈّ لگا ہویا ہے اس نوں (بھاو، ہریک جیو نوں) مایا ویاپ رہی ہے۔
جدوں گرو ملے تدوں ہی جیو مایا دے پربھاو توں بچدا ہے ۔۔5۔۔5۔۔13۔۔
جد تک منکھّ ممتا دے گیڑ وچ رہندا ہے،
تد تک اس دا (آتمک جیون دا) اکّ کمّ بھی نہیں سوردا۔
جدوں اس دی ممتا مٹ جاندی ہے،