(پر) ہے نانک! جو جو منکھّ گرو دی سرن پے کے اس ہری نوں سمردے ہن (انھاں نوں اہ اوستھا پراپت ہندی ہے) ॥46۔۔
سلوکُ ۔۔
مایا-گرسے مورکھ بیسمجھ منکھاں دی امر اسے وہن وچ بیت جاندی ہے کِ میں ہی وڈا ہوواں، میں ہی ہوواں۔
ہے نانک! ہؤمے دے آسرے کیتے کماں (دے سنسکاراں) دے کارن، ہؤمے دا کنڈا چبھ چبھ کے ہی اہناں دی آتمک موت ہو جاندی ہے، جویں کوئی ترہایا (پانی کھنوں مردا ہے، اہ آتمک سکھ باجھوں تڑپھدے ہن) ॥1۔۔
پؤڑی
(منکھّ دے اندروں ہؤمے دے کنڈے دی) چوبھ گرو دی سنگتِ وچ ہی مٹدی ہے،
(کیونکِ سنگتِ وچ پربھو دا نام ملدا ہے تے) ہری-نام دا سمرن سارے دھارمک کرماں دا نچوڑ ہے۔
جس منکھّ دے ہردے وچ سوہنا پربھو آ وسے،
اس دے اندروں ہؤمے دے کنڈے دی چوبھ زرور ناس ہو جاندی ہے، مٹ جاندی ہے۔
اہ ہؤمے والی رڑک (آپنے اندر) اہی مورکھ مایا-گرسے بندے کائم رکھدے ہن،
جنھاں دے ہردے وچ ہؤمے والی بدھی توں اپجے بھیڑ ٹکے رہندے ہن۔
جنھاں نے گرو دی سرن پے کے ہؤمے والی چوبھ دور کر لئی،
ہے نانک! اہناں نوں گرو اکھّ دے اک پھور وچ ہی آتمک آنند دی جھلک وکھا دیندا ہے ۔۔47۔۔
سلوکُ ۔۔
ہے من! (جے ہؤمے دی چوبھ توں بچنا ہے، تاں) گرو دا آسرا لے، آپنیاں دلیل-بازیاں تے سیانپاں چھڈّ۔
ہے نانک! جس منکھّ دے من وچ گرو دی سکھیا وسّ پیندی ہے، اس دے متھے اتے چنگا لیکھ (اگھڑیا سمجھو) ॥1۔۔
پؤڑی
ہے دھرتی دے سائیں! (ہؤمے دی چوبھ توں بچن لئی انیکاں چترائیاں سیانپاں کیتیاں، پر کجھ ن بنیا، ہن) ہار کے تیری سرن پئے ہاں۔
(پنڈت لوک) سمرتیاں شاستر وید (آدک دھرم-پستک) اچی اچی پڑھدے ہن۔
پر بہت وچار وچار کے اسے نتیجے تے اپڑیدا ہے،
کِ ہری-نام دے سمرن توں بنا (ہؤمے دی چوبھ توں) خلاسی نہیں ہو سکدی۔
ہے گپال! اسیں جیو سواس سواس بھلاں کردے ہاں۔
توں ساڈیاں بھلاں نوں بخشن-جوگن ہیں، تیرے گن گنے نہیں جا سکدے، تیرے گناں دا انت نہیں پے سکدا۔
ہے دیال! سرن پیاں دی لاج رکھّ (تے سانوں ہؤمے دے کنڈے دی چوبھ توں بچائی رکھّ۔)
ہے نانک! (پربھو اگے ارداس کر، تے آکھ-) ہے گوپال! اسیں تیرے بچے ہاں ۔۔48۔۔
سلوکُ ۔۔
جدوں منکھّ دی ہؤمے دور ہو جاندی ہے، تدوں اس نوں آتمک آنند ملدا ہے (جس دی برکتِ نال) اس دا من تے تن نروئے ہو جاندے ہن۔
ہے نانک! (ہؤمے مٹیاں ہی) منکھّ نوں اہ پرماتما (ہر تھاں) دسّ پیندا ہے جو سچ-مچ سفت-سالاہ دا ہکدار ہے ۔۔1۔۔
پؤڑی
میں اس پربھو دی سفت-سالاہ من لا کے کردا ہاں،
جو اک کھن وچ اہناں (ہردیاں) نوں (بھلے گناں نال) نکا-نک بھر دیندا ہے جو پہلاں (گناں توں) سکھنے سن۔
(خدی مٹا کے جدوں) منکھّ چنگی تراں نر-اہنکار ہو جاندا ہے،
تاں ہر ویلے واسنا-رہت پرماتما نوں سمردا ہے۔
(اس تراں) منکھّ کھسم-پربھو نوں پیارا لگن لگّ پیندا ہے، پربھو اس نوں آتمک سکھ بخشدا ہے۔
پاربرہم بڑا بیئنت ہے (بے-پرواہ ہے)،
اہ جیواں دے انگنت ہی پاپ کھن وچ بخش دیندا ہے۔
ہے نانک! مالک-پربھو سدا ہی دیا کرن والا ہے ۔۔49۔۔
سلوکُ ۔۔
ہے میرے من! میں تینوں سچی گلّ دسدا ہاں، (اس نوں) سن۔ اہ جیواں دے انگنت ہی پاپ کھن وچ بخش دیندا ہے پرماتما دی سرن پؤ۔
ہے نانک! ساریاں دلیل-بازیاں تے سیانپاں چھڈّ دے، (سرل سبھاء ہو کے آسرا لئینگا، تاں) پربھو تینوں آپنے چرناں وچ جوڑ لئیگا ۔۔1۔۔
پؤڑی
ہے میرے اننجان من! چلاکیاں چھڈّ۔
پرماتما چلاکیاں نال تے ہکم کیتیاں (بھاو، آکڑ وکھایاں) خش نہیں ہندا۔
جے توں ہزاراں کسماں دیاں چلاکیاں بھی کرینگا،
اکّ چلاکی بھی تیری مدد نہیں کر سکیگی (پربھو دی ہزوری وچ تیرے نال نہیں جائگی، منی نہیں جا سکیگی)۔
ہے میری جندے! بسّ! اس پربھو نوں ہی دن رات یاد کردی رہُ،
پربھو دی یاد نے ہی تیرے نال جانا ہے۔
(پر اہ سمرن اہی کر سکدا ہے جس نوں پربھو آپ گرو دے در تے لیاوے) جس منکھّ نوں پربھو آپ گرو دی سیوا وچ جوڑدا ہے،
ہے نانک! اس اتے کوئی دکھّ-کلیش زور نہیں پا سکدا ۔۔50۔۔
سلوکُ ۔۔
ہری دا جاپ مونہ نال کیتیاں جدوں اہ من وچ آ وسدا ہے، تاں آتمک آنند پیدا ہندا ہے۔
ہے نانک! اہ پربھو سبھ جیواں وچ ویاپک ہے، ہریک تھاں دے اندر موجود ہے ۔۔1۔۔
پؤڑی
میں سبھ جیواں دے سریر وچ ویکھدا ہاں کِ پرماتما ہی آپ موجود ہے۔
پرماتما سدا توں ہی ہوند والا چلیا آ رہا ہے، اہ جیواں دے دکھّ بھی ناس کرن والا ہے-اہ سوجھ گرو دا گیان دیندا ہے (گرو دے اپدیش توں اہ سمجھ پیندی ہے)۔
منکھّ دی ہؤمے مکّ جاندی ہے، من وچ آنند پیدا ہو جاندا ہے، من وچوں ہؤمے دا ابھاو ہو جاندا ہے، اتھے پربھو آپ آ وسدا ہے۔
سنتاں دی سنگتِ دی برکتِ نال منکھّ دے جنم مرن دے دکھّ ناس ہو جاندے ہن۔
جیہڑا منکھّ پریم نال دیال پربھو دا نام آپنے ہردے وچ ٹکاندا ہے،
جو سنت جناں دی سنگتِ وچ رہندا ہے، پربھو اس اتے کرپا کردا ہے۔