(اہ نام دی داتِ پربھو دے ہتھ ہے)، جنھاں گرمکھاں تے اہ کرپا کردا ہے، اہناں دے سارے کمّ سپھل ہو جاندے ہن۔ (اہناں نوں منکھا جنم دے اسل ونج وچ گھاٹا نہیں پیندا)،
(پر) ہے نانک! پربھو نوں اہی ملے ہن؛ جو درگاہ توں ملے ہن، تے جنھاں نوں سرجن ہار ہری نے آپ میلیا ہے ۔۔2۔۔
پؤڑی ۔۔
ہے پربھو! توں سدا-تھر رہن والا مالک ہیں تے پرتھوی دا سچا سائیں ہیں،
ساری سرشٹی تیرا دھیان ہے تے سبھ جیء-جنت تیرے اگے سر نواؤندے ہن۔
تیری سفتِ-سالاہ کرنی اک سوہنی سندر کار ہے۔ جس نے کیتی ہے، اس نوں (سنسار-ساگر توں) پار اتاردی ہے۔
ہے پربھو! جو جیو ستگورو دے سنمکھ رہندے ہن؛ توں اہناں دی گھال (سفتِ-سالاہ کرن دی گھال) سپھل کردا ہیں، تیرے سچے نام وچ اہ لین ہو جاندے ہن۔
ہے میرے مالک (پربھو! جہا) توں آپ ہیں (تہی) تیری وڈیائی (بھی) وڈی (بھاو، وڈے گن پیدا کرن والی) ہے ۔۔1۔۔
سلوک م 4 ۔۔
ہری دے نام توں بنا کسے ہور دی وڈیائی کرنی-اہ بولن دا سارا (ادم) بے-سوادا کمّ ہے (بھاو، اس وچ اسلی انند نہیں ہے)۔
منمکھ جیو اہنکار ہؤمے تے اپنتّ دیاں گلاں نوں پسند کردے ہن بھاو اہناں دے ادھار تے کسے منکھّ دی نندا کردے ہن۔
اہ جنھاں دی سفت کردے ہن، اہ کھپ کے مر جاندے ہن اہناں دا سارا جھگڑا (بھاو، استتِ نندا دیاں گلاں دا سلسلا) وئرتھ جاندا ہے۔
ہے نانک! ستگورو دے سنمکھ رہن والے منکھّ پورن انند سروپ پربھو دا سمرن کر کے (دوجے منکھاں دی استتِ نندا دے چسکے توں) بچ نکلدے ہن ۔۔1۔۔
م 4 ۔۔
ہے ستگورو! مینوں پربھو دیاں گلاں سنا (جس کرکے) میں ہردے وچ پربھو دا نام سمر سکاں۔
ہے نانک! پربھو دا نام پوتر ہے (اس کرکے من لوچدا ہے کِ میں بھی) مونہوں اچارن کر کے (آپنے) سارے دکھّ دور کر لواں ۔۔2۔۔
پؤڑی ۔۔
ہے چاننا بخشن والے مایا توں رہت پربھو! توں آپ ہی آپ نرنکار ہیں۔
ہے سچے (سائیں)! جنھاں نے اکاگر ہو کے تیرا سمرن کیتا ہے، اہناں دا توں سبھ دکھّ دور کر دتا ہے۔
(سنسار وچ) تیرا شریک کوئی نہیں جس نوں برابری دے کے (تیرے ورگا) آکھیئے۔
ہے مایا توں رہت سچے ہری! تیرے جیڈا توں آپ ہی داتا ہیں، توں ہی میرے من وچ پیارا لگدا ہیں۔
ہے میرے سچے ساہب! تیری وڈیائی سدا کائم رہن والی ہے ۔۔2۔۔
سلوک م 4 ۔۔
جنھاں دے من وچ ہؤمے دا روگ ہے، اہ من-دے-مرید وکاری بندے بھرم وچ بھلے ہوئے ہن۔
ہے نانک! اہ ہؤمے دا روگ ستگورو نوں مل کے تے ستسنگ وچ رہِ کے دور کر ۔۔1۔۔
م 4 ۔۔
ستگورو دے سنمکھ رہن والے منکھّ دا من تے سریر گن-ندھان ہری دے پریم نال رنگیا رہندا ہے۔
ہے نانک! جس جن نوں ستگورو دی تھاپنا ملدی ہے، پربھو دی شرنی پئے اس منکھّ نوں پربھو (آپنے نال) میل لیندا ہے ۔۔2۔۔
پؤڑی ۔۔
ہے پربھو! توں (ساری سرشٹی دا) رچن والا ہیں، (سرشٹی وچ) ویاپک ہیں (تے پھیر بھی) پہنچ توں پرے ہیں۔ کسے دے نال تینوں تلنا نہیں دے سکیدی۔
کس دا نام لئیے؟ تیرے جیڈا ہور کوئی نہیں، تینوں ہی تیرے جہا آکھ سکدے ہاں۔
(ہے ہری!) توں ہر اک سریر وچ ویاپک ہیں، (پر اہ گلّ) اہناں تے پرگٹ (ہندی ہے) جو ستگورو دے سنمکھ (ہندے ہن)۔
(ہے پربھو!) توں سدا-تھر رہن والا سبھ دا مالک ہیں تے سبھ توں سندر (سریشٹ) ہیں۔
ہے سچے (ہری!) (جے سانوں اہ نشچا ہو جائے کِ) جو توں کردا ہیں سوئی ہندا ہے، تاں اسیں کیوں جھوریئے؟ ॥3۔۔
سلوک م 4 ۔۔
(من لوچدا ہے کِ) اٹھے پہر لگّ جان (بھاو، گزر جان) (پر) میرے ہردے تے سریر وچ پیارے دا پیار (لگا رہے، بھاو، نا مکے)
(کیونکِ) ہے نانک! (جنھاں) منکھاں تے ہری (اہو جہی) کرپا کردا ہے اہ ستگورو دے (بخشے ہوئے) سکھ وچ (سدا) وسدے ہن ۔۔1۔۔
م 4 ۔۔
جنھاں دے ہردے وچ پربھو دا پیار ہے، اہ جویں بولدے ہن، تویں ہی سوبھدے ہن (بھاو، اہناں دا بولیا مٹھا لگدا ہے) (اہ اک اچرج کوتک ہے)۔
ہے نانک! (اس بھیت دی جیو نوں سار نہیں آ سکدی) جس پر (پربھو) نے اہ پیار لایا ہے، اہ آپے ہی جاندا ہے ۔۔2۔۔
پؤڑی ۔۔
ہے (سرشٹی دے) رچنہار! توں آپ ابھلّ ہیں، بھلن وچ نہیں آؤندا۔
ہے سچے! ستگورو دے شبد راہیں توں اہ سمجھاؤندا ہیں کِ جو توں کردا ہیں سو چنگا کردا ہیں۔
ہے ہری! تیرا کوئی شریک نہیں تے سرشٹی دے اس سارے پرپنچ دا مول توں آپے ہی ہیں تے سمرتھا والا ہیں۔
توں دیا کرن والا مالک ہیں (پر) تیرے تائیں پہنچ نہیں ہو سکدی؛ سبھ جیو جنت تینوں سمردے ہن۔