اس تراں (دی گلّ) سن کے غریب دھنا جٹّ بھی اٹھّ کے بھگتی کرن لگا،
اس نوں پرماتما دا ساکھیات دیدار ہویا تے اہ وڈے بھاگاں والا بن گیا ۔۔4۔۔2۔۔
ہے (میرے) من! دیا دے گھر پرماتما نوں توں کیوں نہیں سمردا؟ (ویکھیں) توں کسے ہور تے آس ناہ لائی رکھیں۔
جے توں ساری سرشٹی دے دیساں پردیساں وچ بھی بھٹکدا پھرینگا، تاں بھی اہی کجھ ہوویگا جو کرتار کریگا ۔۔1۔۔ رہاؤ ۔۔
ماں دے پیٹ دے جل وچ اس پربھو نے ساڈا دس سوتاں والا سریر بنا دتا؛
خوراک دے کے ماں دے پیٹ دی اگّ وچ اہ ساڈی رکھیا کردا ہے (ویکھ، ہے من!) اہ ساڈا مالک اہو جہا (دیال) ہے ۔۔1۔۔
کچھو-کمی پانی وچ (رہندی ہے)، اس دے بچے باہر (ریتے اتے رہندے ہن)، ناہ (بچیاں نوں) کھمبھ ہن (کِ اڈّ کے کجھ کھا لین)، ناہ (کچھو-کمی نوں) تھن (ہن کِ بچیاں نوں ددھّ پیاوے)؛
(پر ہے جندے!) من وچ وچار کے ویکھ، اہ سندر پرمانند پورن پربھو (اہناں دی پالنا کردا ہے) ॥2۔۔
پتھر وچ کیڑا لکیا ہویا رہندا ہے (پتھر وچوں باہر جان لئی) اس دا کوئی راہ نہیں؛
پر اس دا (پالن والا) بھی پورن پرماتما ہے؛ دھنا آکھدا ہے-ہے جندے! توں بھی ناہ ڈر ۔۔3۔۔3۔۔
راگ آسا وچّ شیخ فرید جی دی بانی۔
اکال پرکھ اکّ ہے اتے ستگورو دی کرپا نال ملدا ہے۔
جنھاں منکھاں دا ربّ نال دلوں پیار ہے، اہی سچے (آشک) ہن؛
پر جنھاں دے من وچ ہور ہے تے مونہوں کجھ ہور آکھدے ہن اہ کچے (آشک) آکھے جاندے ہن ۔۔1۔۔
جو منکھّ ربّ دے پیار وچ رتے ہوئے ہن، جو منکھّ ربّ دے دیدار وچ رنگے ہوئے ہن، (اہی اسل منکھّ ہن)
پر جنھاں نوں ربّ دا نام بھلّ گیا ہے اہ منکھّ دھرتی اتے نرا بھار ہی ہن ۔۔1۔۔ رہاؤ ۔۔
اہی منکھّ (ربّ دے) دروازے ہن (اہی منکھّ ربّ دے در توں اشک دا خیر منگ سکدے ہن) جنھاں نوں ربّ نے آپ آپنے لڑ لایا ہے،
اہناں دی جمن والی ماں بھاگاں والی ہے، اہناں دا (جگت وچ) آؤنا مبارک ہے ۔۔2۔۔
ہے پالن ہار! ہے بیئنت! ہے اپہنچ!
جنھاں نے اہ سمجھ لیا ہے کِ توں سدا کائم رہن والا ہیں، میں اہناں دے پیر چمدا ہاں ۔۔3۔۔
ہے خدا! مینوں تیرا ہی آسرا ہے، توں بخشن والا ہیں؛
مینوں سیخ فرید نوں آپنی بندگی دا خیر پا ۔۔4۔۔1۔۔
آسا ۔۔
شیخ فرید آکھدا ہے-ہے پیارے! ربّ (دے چرناں) وچ جڑ؛
(تیرا) اہ جسم نیویں کبر دے وچ پے کے مٹی ہو جائگا ۔۔1۔۔
ہے شیخ فرید! اس منکھا جنم وچ ہی (ربّ نال) میل ہو سکدا ہے (اس واستے اہناں) من نوں مچاؤن والیاں اندریاں نوں کابو وچ رکھّ ۔۔1۔۔ رہاؤ ۔۔
(ہے پیارے من!) جدوں تینوں پتا ہے کِ آخر مرنا ہے تے مڑ (اتھے) نہیں آؤنا،
تاں اس ناسونت دنیا نال پریت لا کے آپنا آپ گواؤنا نہیں چاہیدا ۔۔2۔۔
سچّ تے دھرم ہی بولنا چاہیدا ہے، جھوٹھ نہیں بولنا چاہیدا،
جو رستا گرو دسے اس رستے تے مریداں وانگ ترنا چاہیدا ہے ۔۔3۔۔
(کسے دریا توں) جواناں نوں پار لنگھدیاں ویکھ کے (کمزور) استری دا من بھی (ہوسلا پھڑ لیندا ہے (تے لنگھن دا ہیا کردی ہے؛ اسے تراں سنت جناں نوں سنسار-سمندر وچوں پار لنگھدیاں ویکھ کے کمزور-دلو منکھّ نوں بھی ہوسلا پے جاندا ہے)
(تاں تے ہے من! توں سنت جناں دی سنگتِ کر! ویکھ) جو منکھّ نرے سونے والے پاسے (بھاو، مایا جوڑن ول لگّ) پیندے ہن اہ آرے نال چیرے جاندے ہن (بھاو، بہت دکھی جیون بتیت کردے ہن) ॥4۔۔
ہے شیخ فرید! جگت وچ کوئی سدا لئی امر نہیں بھوگ سکیا۔
(ویکھ!) جس (دھرتی دے اس) تھاں تے اسیں (ہن) بیٹھے ہاں (اس دھرتی اتے) کئی بہِ کے چلے گئے ۔۔5۔۔
کتک دے مہینے کونجاں (آؤندیاں ہن)؛ چیتر وچ جنگلاں نوں اگّ (لگّ پیندی ہے)، ساؤن وچ بجلیاں (چمکدیاں ہن)،
سیال وچ (استریاں دیاں) سوہنیاں باہاں (آپنے) خسماں دے گل وچ سوبھدیاں ہن ۔۔6۔۔
(اسے تراں جگت دی ساری کار آپو آپنے سمے سر ہو کے تری جا رہی ہے؛ جگت توں) تر جان والے جیو (آپو آپنا سما لنگھا کے) ترے جا رہے ہن؛ ہے من! وچار کے ویکھ،
جس سریر دے بنن وچ چھ مہینے لگدے ہن اس دے ناس ہندیاں اک پل ہی لگدا ہے ۔۔7۔۔
ہے فرید! اس گلّ دے زمیں اسمان گواہ ہن کِ بیئنت اہ بندے اتھوں چلے گئے جہڑے آپنے آپ نوں وڈے آگو اکھواؤندے سن۔
سریر تاں کبراں وچ گل جاندے ہن، (پر کیتے کرماں دے) اؤکھ-سوکھ جند سہاردی ہے ۔۔8۔۔2۔۔