(پرماتما دے نام توں کھنجھ کے) انیکاں پرانی (مڑ مڑ) جمدے ہن مردے ہن۔ آتمک موت سہیڑ سہیڑ کے مڑ مڑ جنم لیندے رہندے ہن۔
(آتمک جیون دی) سوجھ توں بنا اہناں دا سارا ہی ادم وئرتھ رہندا ہے، اہ انیکاں جوناں وچ بھٹکدے رہندے ہن ۔۔5۔۔
ہے بھائی! جنھاں منکھاں اتے پرماتما دیاوان ہندا ہے اہناں نوں گرو دی سنگتِ پراپت ہندی ہے،
اہ منکھّ آتمک جیون دین والا ہرِ-نام جپدے رہندے ہن ۔۔6۔۔
ہے بھائی! کروڑاں انگنت، بیئنت، انیکاں ہی پرانی (پرماتما دی) بھال کردے ہن،
پر پرماتما آپ جس منکھّ نوں سوجھ بخشدا ہے، اس منکھّ نوں پربھو دی نیڑتا مل جاندی ہے ۔۔7۔۔
ہے داتار! مینوں آپنا نام بخش۔ میں تینوں کدے ناہ بھلاواں۔
(میرے) نانک (دے من اندر) اہ تانگھ ہے کِ میں دن رات تیرے گن گاندا رہاں ۔۔8۔۔2۔۔5۔۔16۔۔
راگ سوہی وچّ گرو نانکدیو جی دی بانی 'کچجی'۔
اکال پرکھ اکّ ہے اتے ستگورو دی کرپا نال ملدا ہے۔
(ہے سہیلیئے!) میں سہیہ جیون دا چجّ نہیں سکھیا، میرے اندر اتنے ایب ہن کِ اندر سما ہی نہیں سکدے (اس ہالت وچ) میں پربھو-پتیو نوں پرسنّ کرن لئی کویں جا سکدی ہاں؟
(اس دے در تے تاں) اک دوجی توں ودھیا توں ودھیا ہن، میرا تاں اتھے کوئی نام بھی نہیں جاندا۔
جنھاں سہیلیاں نے پربھو-پتیو نوں پرسنّ کر لیا ہے اہ، مانو، (چماسے وچ) امباں دیاں (ٹھنڈھیاں) چھاواں وچ بیٹھیاں ہوئیاں ہن۔
میرے اندر تاں اہ گن ہی نہیں ہن (جنھاں اتے پربھو-پتیو ریجھدا ہے) میں (آپنی اس ابھاگتا دا) دوس ہور کس نوں دے سکدی ہاں؟
ہے پربھو-پتیو! (توں بیئنت گناں دا مالک ہیں) میں تیرے کیہڑے کیہڑے گن وستھار نال دساں؟ تے میں تیرا کیہڑا کیہڑا نام لواں؟ (تیرے انیکاں گناں نوں ویکھ کے تیرے انیکاں ہی نام جیو لے رہے ہن)۔
تیرے بخشے ہوئے کسے اکّ سندر پدارتھ دی راہیں بھی (تیریاں داتاں دے لیکھے تک) نہیں پہنچ سکدی (بس!) میں تیتھوں کربان ہی کربان جاندی ہاں۔
(ہے سہیلیئے! ویکھ میری ابھاگتا!) سونا، چاندی، موتی تے ہیرا آدک سوہنے کیمتی پدارتھ-
اہ چیزاں پربھو-پتیو نے مینوں دتیاں، میں (اس نوں بھلا کے اس دیاں دتیاں) اہناں چیزاں نال پیار پا لیا۔
مٹی پتھر آدک دے بنائے ہوئے سوہنے گھر-اہی میں آپنی راس-پونجی بنا لئے۔
میں اہناں سوہنے پدارتھاں وچ ہی (پھس کے) غلتی کھا گئی، (اہ پدارتھ دین والے) اس کھسم-پربھو دے پاس میں ناہ بیٹھی۔
مایا دے موہ وچ پھس کے جس جیو-استری دے شبھ گن اس توں دور پرے چلے جان، تے اس دے اندر نرے پکھنڈ ہی اکٹھے ہو جان،
اہ جدوں اس ہال وچ پرلوک جاوے تاں جا کے پرلوک وچ (پربھو دی ہزوری وچ) کیہ مونہ وکھاویگی؟
ہے پربھو! مایا دے موہ دی نیند وچ غافل پئے رہاں مینوں بڈھیپا آ گیا ہے، جیون دے سہیہ رستے توں میں کھنجھی ہوئی ہاں۔
ہے پتی! میں تیرے نالوں وچھڑی ہوئی ہاں، میں نرے دکھّ ہی دکھّ سہیڑے ہوئے ہن۔
ہے پربھو! توں بیئنت گناں والا ہیں، میرے اندر سارے اؤگن ہی اؤگن ہن، پھر بھی نانک دی بینتی (تیرے ہی در تے) ہے،
کِ بھاگاں والیاں جیو-استریاں تاں سدا ہی تیرے نام-رنگ وچ رنگیاں ہوئیاں ہن، مینوں ابھاگن نوں بھی کوئی اک رات بخش (میرے اتے بھی کدے میہر دی نگاہ کر) ॥1۔۔
سوہی مہلا 1 سچجی ۔۔
ہے پربھو! جدوں توں (میرے ول ہندا ہیں) تدوں ہریک جیو مینوں (آدر دیندا ہے)۔ توں ہی میرا مالک ہیں، توں ہی میرا سرمایا ہیں۔
جدوں میں تینوں آپنے ہردے وچ وسا لیندی ہاں تدوں میں سکھی وسدی ہاں جدوں توں میرے ہردے وچ پرگٹ ہو جاندا ہیں تدوں مینوں (ہر تھاں) سوبھا ملدی ہے۔
پربھو دی رزا وچ ہی کوئی تخت اتے بیٹھا ہے تے وڈیائیاں مل رہیاں ہن، اس دی رزا وچ ہی کوئی ورکت ہو کے (در در تے) بھچھیا منگدا پھردا ہے۔
پربھو دی رزا وچ ہی کتے سکی دھرتی اتے سروور چل پیندا ہے تے کول پھلّ آکاش وچ کھڑ آؤندا ہے (بھاو، کسے اہنکاری پریم-ہینم ہردے وچ پریم دا پرواہ چلّ پیندا ہے)۔
پربھو دی رزا وچ ہی سنسار-سمندر توں پار لنگھ جائیدا ہے؛ اس دی رزا انوسار ہی وکاراں نال بھریج کے وچے ہی ڈبّ جائیدا ہے۔
اس دی رزا وچ ہی کسے جیو-استری نوں اہ پربھو-پتیو پیارا لگدا ہے، رزا انوسار ہی کوئی جیو اس گناں دے خزانے پربھو دیاں سفتاں وچ مست رہندا ہے۔
اہ بھی اس دی رزا وچ ہی ہے کِ کدے اہ خسم مینوں جیو-استری نوں ڈراؤنا لگدا ہے، تے میں جنم مرن دے گیڑ وچ پے کے آتمک موتے مردی ہاں۔
ہے پربھو-پتیو! توں اپہنچ ہیں، توں بیئنت گناں دا مالک ہیں۔ میں ارداساں کر کر کے تیرے ہی در تے ڈھہِ پئی ہاں (میں تیرا ہی آسرا-پرنا لیا ہے)۔
میں تیرے در توں ہور کیہ منگاں؟ تینوں ہور کیہ آکھاں جو توں سنیں؟ مینوں تیرے دیدار دی بھکھّ ہے، میں تیرے درسن دی پیاسی ہاں۔
توں سدا-تھر رہن والا خسم گرو دے شبد دی راہیں ملدا ہیں۔ میری نانک دی تیرے اگے ارزوئی ہے کِ مینوں بھی گرو دی سرن پا کے مل ۔۔2۔۔
سوہی مہلا 5 گنونتی ۔۔