شری گرو گرنتھ صاحب جی

انگ - 135

ਮਨਿ ਤਨਿ ਪਿਆਸ ਦਰਸਨ ਘਣੀ ਕੋਈ ਆਣਿ ਮਿਲਾਵੈ ਮਾਇ ॥

man tan piaas darasan ghanee koee aan milaavai maae |

میرے من وچ میرے تن وچ پربھو دے درسن دی بڑی پیاس لگی ہوئی ہے (چتّ لوچدا ہے کِ) کوئی (اس پتی نوں) لیا کے میل کرا دیوے۔

ਸੰਤ ਸਹਾਈ ਪ੍ਰੇਮ ਕੇ ਹਉ ਤਿਨ ਕੈ ਲਾਗਾ ਪਾਇ ॥

sant sahaaee prem ke hau tin kai laagaa paae |

(اہ سن کے کِ) سنت جن پریم ودھان وچ سہیتا کریا کردے ہن، میں اہناں دی چرنیں لگی ہاں۔

ਵਿਣੁ ਪ੍ਰਭ ਕਿਉ ਸੁਖੁ ਪਾਈਐ ਦੂਜੀ ਨਾਹੀ ਜਾਇ ॥

vin prabh kiau sukh paaeeai doojee naahee jaae |

(ہے ماں!) پربھو توں بنا سکھ آنند نہیں مل سکدا (کیونکِ سکھ-آنند دی) ہور کوئی تھاں ہی نہیں۔

ਜਿੰਨੑੀ ਚਾਖਿਆ ਪ੍ਰੇਮ ਰਸੁ ਸੇ ਤ੍ਰਿਪਤਿ ਰਹੇ ਆਘਾਇ ॥

jinaee chaakhiaa prem ras se tripat rahe aaghaae |

جنھاں (وڈ-بھاگیاں) نے پربھو-پیار دا سواد (اک واری) چکھّ لیا ہے (اہناں نوں مایا دے سواد بھلّ جاندے ہن، مایا ولوں) اہ رجّ جاندے ہن،

ਆਪੁ ਤਿਆਗਿ ਬਿਨਤੀ ਕਰਹਿ ਲੇਹੁ ਪ੍ਰਭੂ ਲੜਿ ਲਾਇ ॥

aap tiaag binatee kareh lehu prabhoo larr laae |

آپا-بھاو چھڈّ کے اہ سدا ارداساں کردے رہندے ہن-ہے پربھو! سانوں آپنے لڑ لائی رکھّ۔

ਜੋ ਹਰਿ ਕੰਤਿ ਮਿਲਾਈਆ ਸਿ ਵਿਛੁੜਿ ਕਤਹਿ ਨ ਜਾਇ ॥

jo har kant milaaeea si vichhurr kateh na jaae |

جس جیو-استری نوں پربھو خسم نے آپنے نال ملا لیا ہے، اہ (اس ملاپ وچوں) وچھڑ کے ہور کسے تھاں نہیں جاندی،

ਪ੍ਰਭ ਵਿਣੁ ਦੂਜਾ ਕੋ ਨਹੀ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਸਰਣਾਇ ॥

prabh vin doojaa ko nahee naanak har saranaae |

(کیونکِ) ہے نانک (اس نوں نسچا آ جاندا ہے کِ سدیوی سکھ واستے) پربھو دی سرن توں بنا ہور کوئی تھاں نہیں ہے۔

ਅਸੂ ਸੁਖੀ ਵਸੰਦੀਆ ਜਿਨਾ ਮਇਆ ਹਰਿ ਰਾਇ ॥੮॥

asoo sukhee vasandeea jinaa meaa har raae |8|

اہ سدا پربھو دی سرن پئی رہندی ہے۔ اسو (دی مٹھی مٹھی رتّ) وچ اہ جیو-استریاں سکھ وچ وسدیاں ہن، جنھاں اتے پرماتما دی کرپا ہندی ہے ۔۔8۔۔

ਕਤਿਕਿ ਕਰਮ ਕਮਾਵਣੇ ਦੋਸੁ ਨ ਕਾਹੂ ਜੋਗੁ ॥

katik karam kamaavane dos na kaahoo jog |

کتک (دی سہاونی رتّ) وچ (بھی جے پربھو-پتیو نالوں وچھوڑا رہا تاں اہ آپنے) کیتے کرماں دا سٹا ہے، کسے ہور دے متھے کوئی دوس نہیں لایا جا سکدا۔

ਪਰਮੇਸਰ ਤੇ ਭੁਲਿਆਂ ਵਿਆਪਨਿ ਸਭੇ ਰੋਗ ॥

paramesar te bhuliaan viaapan sabhe rog |

پرمیسر (دی یاد) توں کھنجھیاں (دنیا دے) سارے دکھّ-کلیش زور پا لیندے ہن۔

ਵੇਮੁਖ ਹੋਏ ਰਾਮ ਤੇ ਲਗਨਿ ਜਨਮ ਵਿਜੋਗ ॥

vemukh hoe raam te lagan janam vijog |

جنھاں نے (اس جنم وچ) پرماتما دی یاد ولوں مونہ موڑی رکھیا، اہناں نوں (پھر) لمے وچھوڑے پے جاندے ہن۔

ਖਿਨ ਮਹਿ ਕਉੜੇ ਹੋਇ ਗਏ ਜਿਤੜੇ ਮਾਇਆ ਭੋਗ ॥

khin meh kaurre hoe ge jitarre maaeaa bhog |

جیہڑیاں مایا دیاں موجاں (دی خاتر پربھو نوں بھلا دتا سی، اہ بھی) اک پل وچ دکھدائی ہو جاندیاں ہن،

ਵਿਚੁ ਨ ਕੋਈ ਕਰਿ ਸਕੈ ਕਿਸ ਥੈ ਰੋਵਹਿ ਰੋਜ ॥

vich na koee kar sakai kis thai roveh roj |

(اس دکھی ہالت وچ) کسے پاس بھی نت رونے رون دا کوئی لابھ نہیں ہندا، (کیونکِ دکھّ تاں ہے وچھوڑے دے کارن، تے وچھوڑے نوں دور کرن لئی) کوئی وچولا-پن نہیں کر سکدا۔

ਕੀਤਾ ਕਿਛੂ ਨ ਹੋਵਈ ਲਿਖਿਆ ਧੁਰਿ ਸੰਜੋਗ ॥

keetaa kichhoo na hovee likhiaa dhur sanjog |

(دکھی جیو دی آپنی) کوئی پیش نہیں جاندی، (پچھلے کیتے کرماں انوسار) دھروں ہی لکھے لیکھاں دی بدھ آ بندی ہے۔

ਵਡਭਾਗੀ ਮੇਰਾ ਪ੍ਰਭੁ ਮਿਲੈ ਤਾਂ ਉਤਰਹਿ ਸਭਿ ਬਿਓਗ ॥

vaddabhaagee meraa prabh milai taan utareh sabh biog |

(ہاں!) جے چنگے بھاگاں نوں پربھو (آپ) آ ملے، تاں وچھوڑے توں پیدا ہوئے سارے دکھّ مٹ جاندے ہن۔

ਨਾਨਕ ਕਉ ਪ੍ਰਭ ਰਾਖਿ ਲੇਹਿ ਮੇਰੇ ਸਾਹਿਬ ਬੰਦੀ ਮੋਚ ॥

naanak kau prabh raakh lehi mere saahib bandee moch |

(نانک دی تاں اہی بینتی ہے-) ہے مایا دے بندھناں توں چھڈاون والے میرے مالک! نانک نوں (مایا دے موہ توں) بچا لے۔

ਕਤਿਕ ਹੋਵੈ ਸਾਧਸੰਗੁ ਬਿਨਸਹਿ ਸਭੇ ਸੋਚ ॥੯॥

katik hovai saadhasang binaseh sabhe soch |9|

کتک (دی سوادلی رتّ) وچ جنھاں نوں سادھ سنگتِ مل جائے، اہناں دے (وچھوڑے والے) سارے چنتا جھورے مکّ جاندے ہن ۔۔9۔۔

ਮੰਘਿਰਿ ਮਾਹਿ ਸੋਹੰਦੀਆ ਹਰਿ ਪਿਰ ਸੰਗਿ ਬੈਠੜੀਆਹ ॥

manghir maeh sohandeea har pir sang baittharreeaah |

مگھر (دے ٹھنڈھے-مٹھے) مہینے وچ اہ جیو-استریاں سوہنیاں لگدیاں ہن جو ہری-پتی دے نال بیٹھیاں ہندیاں ہن۔

ਤਿਨ ਕੀ ਸੋਭਾ ਕਿਆ ਗਣੀ ਜਿ ਸਾਹਿਬਿ ਮੇਲੜੀਆਹ ॥

tin kee sobhaa kiaa ganee ji saahib melarreeaah |

جنھاں نوں مالک-پربھو نے آپنے نال ملا لیا، اہناں دی سوبھا بیان نہیں ہو سکدی۔

ਤਨੁ ਮਨੁ ਮਉਲਿਆ ਰਾਮ ਸਿਉ ਸੰਗਿ ਸਾਧ ਸਹੇਲੜੀਆਹ ॥

tan man mauliaa raam siau sang saadh sahelarreeaah |

ست-سنگی سہیلیاں دی سنگتِ وچ پربھو دے نال (چتّ جوڑ کے) اہناں دا سریر اہناں دا من سدا کھڑیا رہندا ہے۔

ਸਾਧ ਜਨਾ ਤੇ ਬਾਹਰੀ ਸੇ ਰਹਨਿ ਇਕੇਲੜੀਆਹ ॥

saadh janaa te baaharee se rahan ikelarreeaah |

پر جیہڑیاں جیو-استریاں ستسنگیاں (دی سنگتِ) توں وانجیاں رہندیاں ہن، اہ اکلیاں (چھٹڑ) ہی رہندیاں ہن (جویں سڑے ہوئے تلاں دا بوٹا پیلی وچ نکھسما رہندا ہے۔

ਤਿਨ ਦੁਖੁ ਨ ਕਬਹੂ ਉਤਰੈ ਸੇ ਜਮ ਕੈ ਵਸਿ ਪੜੀਆਹ ॥

tin dukh na kabahoo utarai se jam kai vas parreeaah |

اکلی نکھسمی جند نوں ویکھ کے کامادک کئی ویری آ کے گھیر لیندے ہن، تے) اہناں دا (وکاراں توں اپجیا) دکھّ کدے لہندا نہیں، اہ جماں دے وسّ پئیاں رہندیاں ہن۔

ਜਿਨੀ ਰਾਵਿਆ ਪ੍ਰਭੁ ਆਪਣਾ ਸੇ ਦਿਸਨਿ ਨਿਤ ਖੜੀਆਹ ॥

jinee raaviaa prabh aapanaa se disan nit kharreeaah |

جنھاں جیو-استریاں نے پتی-پربھو دا ساتھ مانیا ہے، اہ (وکاراں دے ہلے ولوں) سدا سچیت دسدیاں ہن (وکار اہناں اتے چوٹ نہیں کر سکدے، کیونکِ)

ਰਤਨ ਜਵੇਹਰ ਲਾਲ ਹਰਿ ਕੰਠਿ ਤਿਨਾ ਜੜੀਆਹ ॥

ratan javehar laal har kantth tinaa jarreeaah |

پرماتما دے گنانواد اہناں دے ہردے وچ پروتے رہندے ہن، جویں ہیرے جواہر تے لالاں دا گل وچ پایا ہندا ہے۔

ਨਾਨਕ ਬਾਂਛੈ ਧੂੜਿ ਤਿਨ ਪ੍ਰਭ ਸਰਣੀ ਦਰਿ ਪੜੀਆਹ ॥

naanak baanchhai dhoorr tin prabh saranee dar parreeaah |

نانک اہناں ستسنگیاں دے چرناں دی دھوڑ منگدا ہے جو پربھو دے در تے پئے رہندے ہن جو پربھو دی سرن وچ رہندے ہن۔

ਮੰਘਿਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਆਰਾਧਣਾ ਬਹੁੜਿ ਨ ਜਨਮੜੀਆਹ ॥੧੦॥

manghir prabh aaraadhanaa bahurr na janamarreeaah |10|

مگھر وچ پرماتما دا سمرن کیتیاں مڑ جنم مرن دا گیڑ نہیں واپردا ۔۔10۔۔

ਪੋਖਿ ਤੁਖਾਰੁ ਨ ਵਿਆਪਈ ਕੰਠਿ ਮਿਲਿਆ ਹਰਿ ਨਾਹੁ ॥

pokh tukhaar na viaapee kantth miliaa har naahu |

پوہ دے مہینے جس جیو-استری دے گل نال (ہردے وچ) پربھو-پتیو لگا ہویا ہووے اس نوں ککر (من دی کٹھورتا، کوراپن) زور نہیں پا سکدا،

ਮਨੁ ਬੇਧਿਆ ਚਰਨਾਰਬਿੰਦ ਦਰਸਨਿ ਲਗੜਾ ਸਾਹੁ ॥

man bedhiaa charanaarabind darasan lagarraa saahu |

(کیونکِ) اسدی برتی پربھو دے دیدار دی تانگھ وچ جڑی رہندی ہے، اس دا من پربھو دے سوہنے چرناں وچ وجھا رہندا ہے۔

ਓਟ ਗੋਵਿੰਦ ਗੋਪਾਲ ਰਾਇ ਸੇਵਾ ਸੁਆਮੀ ਲਾਹੁ ॥

ott govind gopaal raae sevaa suaamee laahu |

جس جیو-استری نے گوبند گوپال دا آسرا لیا ہے، اس نے پربھو-پتیو دی سیوا دا لابھ کھٹیا ہے،

ਬਿਖਿਆ ਪੋਹਿ ਨ ਸਕਈ ਮਿਲਿ ਸਾਧੂ ਗੁਣ ਗਾਹੁ ॥

bikhiaa pohi na sakee mil saadhoo gun gaahu |

مایا اس نوں پوہ نہیں سکدی، گرو نوں مل کے اس نے پربھو دی سفت-سالاہ وچ چبھی لائی ہے۔

ਜਹ ਤੇ ਉਪਜੀ ਤਹ ਮਿਲੀ ਸਚੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਸਮਾਹੁ ॥

jah te upajee tah milee sachee preet samaahu |

جس پرماتما توں اس نے جنم لیا ہے، اسے وچ اہ جڑی رہندی ہے، اس دی لو پربھو دی پریت وچ لگی رہندی ہے۔

ਕਰੁ ਗਹਿ ਲੀਨੀ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮਿ ਬਹੁੜਿ ਨ ਵਿਛੁੜੀਆਹੁ ॥

kar geh leenee paarabraham bahurr na vichhurreeaahu |

پاربرہم نے (اس دا) ہتھ پھڑ کے (اس نوں آپنے چرناں وچ) جوڑیا ہندا ہے، اہ مڑ (اس دے چرناں توں) وچھڑدی نہیں۔

ਬਾਰਿ ਜਾਉ ਲਖ ਬੇਰੀਆ ਹਰਿ ਸਜਣੁ ਅਗਮ ਅਗਾਹੁ ॥

baar jaau lakh bereea har sajan agam agaahu |

(پر) اہ سجن پربھو بڑا اپہنچ ہے، بڑا ڈونگھا ہے، میں اس توں لکھ واری کربان ہاں۔

ਸਰਮ ਪਈ ਨਾਰਾਇਣੈ ਨਾਨਕ ਦਰਿ ਪਈਆਹੁ ॥

saram pee naaraaeinai naanak dar peeaahu |

ہے نانک! (اہ بڑا دیال ہے) در اتے ڈگیاں دی اس پربھو نوں ازت رکھنی ہی پیندی ہے۔

ਪੋਖੁ ਸੁੋਹੰਦਾ ਸਰਬ ਸੁਖ ਜਿਸੁ ਬਖਸੇ ਵੇਪਰਵਾਹੁ ॥੧੧॥

pokh suohandaa sarab sukh jis bakhase veparavaahu |11|

جس اتے اہ بے-پرواہ پربھو مہر کردا ہے، اس نوں پوہ دا مہینا سہاونا لگدا ہے اس نوں سارے ہی سکھ مل جاندے ہن ۔۔11۔۔

ਮਾਘਿ ਮਜਨੁ ਸੰਗਿ ਸਾਧੂਆ ਧੂੜੀ ਕਰਿ ਇਸਨਾਨੁ ॥

maagh majan sang saadhooaa dhoorree kar isanaan |

ماگھ وچ (ماگھی والے دن لوک پریاگ آدک تیرتھاں تے اشنان کرنا بڑا پنّ سمجھدے ہن، پر توں ہے بھائی!) گرمکھاں دی سنگتِ وچ (بیٹھ، اہی ہے تیرتھاں دا) اشنان، اہناں دی چرن دھوڑ وچ اشنان کر۔