جے ہیرے تے لالاں نال جڑیا ہویا سونے تے چاندی دا پہاڑ بن جائے،
تاں بھی (ہے پربھو! میں اہناں پدارتھاں وچ ناہ پھساں تے) تیری ہی سفت-سالاہ کراں، تیری وڈیائی کرن دا میرا چاؤ مکّ ناہ جائے ۔۔1۔۔
م 1 ۔۔
جے ساری بنسپتی میوا بن جائے، جس دا سواد بہت رسیلا ہووے،
جے میری رہن دی تھاں اٹلّ ہو جائے تے چند اتے سورج دوویں (میری رہیش دی سیوا کرن لئی) سیوا تے لائے جان،
(تاں بھی ہے پربھو! میں اہناں وچ ناہ پھساں تے) تیری ہی سفت-سالاہ کراں، تیری وڈیائی کرن دا میرا چاؤ مکّ ناہ جائے ۔۔2۔۔
م 1 ۔۔
جے (میرے) سریر نوں دکھّ لگّ جائے، دوویں منہوس تارے راہو تے کیتو (میرے لاگو ہو جان)،
زالم راجے میرے سر تے ہون، جے تیرا پیار اسے تراں (بھاو، اہناں دکھاں دی شکل وچ ہی میرے اتے) پرگٹ ہووے،
تاں بھی (ہے پربھو! میں اس توں گھابر کے تینوں وسار نا دیاں) تیری ہی سفت-سالاہ کراں، تیری وڈیائی کرن دا میرا چاؤ ناہ مکّ جائے ۔۔3۔۔
م 1 ۔۔
(جے گرمیاں دی) دھپّ تے (سیال دا) پالا میرے (پہنن دا) کپڑا ہون (بھاو، جے میں ننگا رہِ کے دھپّ تے پالا بھی سہاراں)، جے ہوا میری خوراک ہووے (بھاو، جے میں پؤن-اہاری ہو جاواں، تاں بھی، ہے پربھو! تیری سفت-سالاہ دے ساہمنے اہ تچھّ ہن)۔
جے سرگ دیاں اپچھراں بھی میرے گھر وچ ہون تاں بھی، ہے نانک! اہ تاں ناسونت ہن۔
(اہناں دے موہ وچ پھس کے میں تینوں ناہ وساراں) تیری ہی سفت-سالاہ کردا رہاں، تیری وڈیائی کرن دا میرا چاؤ نا مکے ۔۔4۔۔
پوڑی ۔۔
(جو منکھّ) لک کے پاپ کماندا ہے تے مالک نوں (ہر تھاں ہازر نازر) نہیں سمجھدا،
اس نوں پاگل کہنا چاہیدا ہے، اہ آپنے اسلے نوں پچھاندا نہیں۔
جگت وچ (وکاراں دی) بکھاندھ (ایسی) چندری ہے (وکاراں وچ پیا منکھّ وکاراں دے) جھمبیلے وچ ہی کھپدا رہندا ہے۔
پربھو دا نام چھڈّ کے مند کرم تے بھٹکنا وچ خوار ہندا ہے۔
(منکھا جیون دے) دو رستے ہن (مایا تے نام)، اس (جیون وچ) اہی کامیاب ہندا ہے جو (دوہاں رستیاں وچوں) اک پرماتما نوں چیتے رکھدا ہے،
(نہیں تاں) جھوٹھ وچ غلتان ہویا ہویا ہی سڑدا ہے۔
جو منکھّ سدا کائم رہن والے پربھو وچ جڑیا ہویا ہے، اس لئی سارا جگت سوہنا ہے۔
اہ خدی مٹا کے پربھو دے در تے پربھو دی درگاہ وچ سرخرو ہندا ہے ۔۔9۔۔
م 1 سلوکُ ۔۔
(اسل وچ) اہ منکھّ جیؤندا ہے، جس دے من وچ پرماتما وسّ رہا ہے۔
ہے نانک! (بندگی والے توں بنا) کوئی ہور جیؤندا نہیں ہے۔
جے نام-وہونا (ویکھن نوں) جیؤندا (بھی) ہے تاں اہ ازت گوا کے (ایتھوں) جاندا ہے،
جو کجھ (ایتھے) کھاندا پیندا ہے، ہرام ہی کھاندا ہے۔
جس منکھّ دا راج وچ پیار ہے، مال وچ موہ ہے،
اہ اس موہ وچ مستیا ہویا بے-شرم ہو کے نچدا ہے (بھاو، مچدا ہے، آکڑدا ہے)۔
ہے نانک! (اہ) منکھّ ٹھگیا جا رہا ہے، لٹیا جا رہا ہے،
پربھو دے نام توں سکھنا ازت گوا کے (اتھوں) جاندا ہے ۔۔1۔۔
م 1 ۔۔
(سوہنے بھوجن) کھان تے (سوہنے کپڑے) ہنڈھان دا کیہ سواد؟
جے اہ سچا پربھو ہردے وچ نہیں وسدا، (جس پربھو نے سارے سوہنے پدارتھ دتے ہن)۔
کیہ ہویا جے میوے، گھیو، مٹھا گڑ میدا تے ماس آدک پدارتھ ورتے؟
کی ہویا جے (سوہنے) کپڑے تے سوکھی سیج مل گئی تے جے موجاں مان لئیاں؟
تاں کیہ بن گیا جے فوج، چوبدار، چوری-بردار مل گئے تے مہلاں وچ وسنا نسیب ہویا؟
ہے نانک! پرماتما دے نام توں بنا سارے پدارتھ ناسونت ہن ۔۔2۔۔
پوڑی ۔۔
(پربھو دے در تے تاں) سچا نام (-روپ سؤدا) پرکھیا جاندا ہے، جاتِ دے ہتھ وچ کجھ نہیں ہے (بھاو، کسے جاتِ ورن دا کوئی لہاز نہیں ہندا)۔
(جاتِ دا اہنکار مہرے سمان ہے) جے کسے پاس مہرا ہووے (بھاویں کسے جاتِ دا ہووے) جے مہرا کھائگا تاں مریگا۔
اکال پرکھ دا اہ نیاں ہریک جگ وچ ورتدا سمجھ لوو (بھاو، کسے بھی جگ وچ جاتِ دا لہاز نہیں ہویا)۔
پربھو دے در تے، پربھو دی درگاہ وچ اہی ازت والا ہے جو پربھو دا ہکم مندا ہے۔
خسم (پربھو) نے (جیو نوں) ہکم منن-روپ کار دے کے (جگت وچ) بھیجیا ہے۔
نگاچری گرو نے شبد دی راہیں اہی گلّ سنائی ہے (بھاو، گرو نے شبد دی راہیں اسے گلّ دا ڈھنڈورا دے دتا ہے)۔
(اہ ڈھنڈورا سن کے) کئی (گرمکھ) تاں اسوار ہو گئے ہن (بھاو، اس راہ تے تر پئے ہن)، کئی بندے تیار ہو پئے ہن،
کئیاں نے اسباب لدّ لئے ہن، تے کئی چھیتی دوڑ پئے ہن ۔۔10۔۔
سلوکُ م 1 ۔۔
جدوں (کنک آدک فسل دا بوٹا) پکّ جاندا ہے تاں (اتوں اتوں) وڈھّ لئیدا ہے، (کنک دی) ناڑ تے (پیلی دی) واڑ پچھے رہِ جاندی ہے۔
اس نوں سٹیاں سمیت گاہ لئیدا ہے، تے بوہل اڈا کے دانے کڈھّ لئیدے ہن۔
چکی دے دوویں پڑ رکھّ کے (اہناں دانیاں نوں) پیہن لئی (پرانی) آ بیٹھدا ہے،
(پر) ہے نانک! اک اچرج تماشا ویکھیا ہے، جو دانے (چکی دے) در تے (بھاو، کلی دے نیڑے) رہندے ہن، اہ پیسنوں بچ جاندے ہن (اسے تراں، جو منکھّ پربھو دے در تے رہندے ہن اہناں نوں جگت دے وکار پوہ نہیں سکدے) ॥1۔۔
م 1 ۔۔
(ہے بھائی!) ویکھ کِ گنا وڈھیدا ہے، چھلّ چھلّ کے، رسی پا کے بنھ لئیدا ہے (بھاو، بھریاں بنھ لئیدیاں ہن)۔