ہے پربھو! جنھاں منکھاں نے تیرا آسرا لیا، اہ تیری شرن وچ رہِ کے سکھ ماندے ہن۔
پر، ہے بھائی! جنھاں منکھاں نوں سرب-ویاپک کرتار بھلّ جاندا ہے، اہ منکھّ دکھیاں وچ گنے جاندے ہن ۔۔2۔۔
ہے بھائی! جنھاں منکھاں نے گرو دی آگیا منّ کے پرماتما وچ سرتِ جوڑ لئی، اہناں نے بڑا آنند بڑا رس مانیا۔
پر جیہڑے منکھّ پرماتما نوں بھلا کے گرو ولوں مونہ موڑی رکھدے ہن اہ بھیانک نرک وچ پئے رہندے ہن ۔۔3۔۔
(پر جیواں دے کیہ وسّ؟) جس کمّ وچ پرماتما کسے جیو نوں لاندا ہے اسے کمّ وچ ہی اہ لگا رہندا ہے، ہریک جیو اہو جہی ورتوں ہی کردا ہے۔
ہے نانک! جنھاں منکھاں نے (پربھو دی پریرنا نال) سنت جناں دا آسرا لیا ہے اہ اندروں پربھو دے چرناں وچ ہی مست رہندے ہن ۔۔4۔۔4۔۔15۔۔
سورٹھِ مہلا 5 ۔۔
(ہے بھائی! جویں) راج دے کماں وچ راجا مگن رہندا ہے، جویں مان ودھان والے کماں وچ آدر-مان دا بھکھا منکھّ پرچیا رہندا ہے،
جویں لالچی منکھّ لالچ ودھان والے آہراں وچ پھسیا رہندا ہے، تویں آتمک جیون دی سوجھ والا منکھّ پربھو دے پریم-رنگم وچ مست رہندا ہے ۔۔1۔۔
پرماتما دے بھگت نوں اہی کار چنگی لگدی ہے۔
(بھگت پرماتما نوں) انگ-سنگ ویکھ کے، تے، گرو دی سیوا کرکے پرماتما دی سفت-سالاہ وچ ہی پرسنّ رہندا ہے رہاؤ۔۔
ہے بھائی! نشیاں دا پریمی منکھّ نشیاں نال چمبڑیا رہندا ہے، زمین دے مالکاں نوں زمین پیاری لگدی ہے۔
بچا ددھّ نال پرچیا رہندا ہے۔ اسے تراں سنت جن پرماتما نال پیار کردے ہن ۔۔2۔۔
ہے بھائی! ودوان منکھّ ودیا (پڑھن پڑان) وچ خش رہندا ہے، اکھاں (پدارتھ) ویکھ ویکھ کے سکھ ماندیاں ہن۔
ہے بھائی! جویں جیبھ (سوادلے پدارتھاں دے) سواد (چکھن) وچ خش رہندی ہے، تویں پربھو دے بھگت پربھو دی سفت-سالاہ دے گیت گاندے ہن ۔۔3۔۔
ہے بھائی! سارے سریراں دا مالک پربھو جہو جہی کسے جیو دی لالسا ہووے اہو جہی ہی پوری کرن والا ہے۔
ہے نانک! (جس منکھّ نوں) پرماتما دے درسن دی پیاس لگدی ہے، اس منکھّ نوں دل دی جانن والا پرماتما (آپ) آ ملدا ہے ۔۔4۔۔5۔۔16۔۔
سورٹھِ مہلا 5 ۔۔
ہے پربھو! اسیں جیو وکاراں دی میل نال بھرے رہندے ہاں، توں سانوں پوتر کرن والا ہیں۔ اسیں گن-ہین ہاں، توں سانوں گن بخشن والا ہیں۔
اسیں جیو مورکھ ہاں، توں دانا ہیں توں سیانا ہیں توں (سانوں چنگا بنا سکن والے) سارے ہنراں دا جانن والا ہیں ۔۔1۔۔
ہے پربھو! اسیں جیو اہو جہے (وکاری) ہاں، تے، توں اہو جہا (اپکاری) ہیں۔
اسیں پاپ کمان والے ہاں، توں ساڈے پاپاں دا ناس کرن والا ہیں۔ ہے ٹھاکر! تیرا دیس سوہنا ہے (اہ دیس-سادھ سنگتِ سوہنا ہے جتھے توں وسدا ہیں) رہاؤ۔۔
ہے پربھو! توں جند سریر پران دے کے سارے جیواں نوں پیدا کیتا ہے، پیدا کر کے سبھ اتے بخشش کردا ہیں۔
ہے میہروان! اسیں جیو گن-ہین ہاں، ساڈے وچ کوئی گن نہیں ہے۔ توں سانوں گناں دی داتِ بخشدا ہیں ۔۔2۔۔
ہے پربھو! توں ساڈے واستے بھلیائی کردا ہیں، پر اسیں تیرے بھلیائی دی کدر نہیں جاندے۔ پھر بھی توں ساڈے اتے سدا ہی دیاوان رہندا ہیں۔
ہے سرب-ویاپک سرجن ہار! توں سانوں سکھ دین والا ہیں، توں (ساڈی) آپنے بچیاں دی راکھی کردا ہیں ۔۔3۔۔
ہے پربھو جی! تسی سارے گناں دے خزانے ہو۔ تسی سدا کائم رہن والے بادشاہ ہو۔ سارے جیو (تیرے در توں) منگدے ہن۔
نانک آکھدا ہے- (ہے پربھو!) ساڈا جیواں دا تاں اہ ہی ہال ہے۔ توں سانوں سنت جناں دے آسرے وچ رکھّ ۔۔4۔۔6۔۔17۔۔
سورٹھِ مہلا 5 گھرُ 2 ۔۔
ہے (سنسار-سمندر توں) پار لنگھان دی سمرتھا رکھن والے! ماں دے پیٹ وچ سانوں توں آپنا سمرن دے کے اتھے ساڈی رکھیا کرن والا ہیں۔
(وکاراں دی) اگّ دے سمندر دیاں ڈونگھیاں لہراں وچ ڈگے پئے نوں بھی مینوں پار لنگھا لے ۔۔1۔۔
ہے پربھو! توں میرے سر اتے راکھا ہیں۔
اس لوک وچ، تے، پرلوک وچ مینوں تیرا ہی آسرا ہے رہاؤ۔۔
ہے پربھو! تیرے پیدا کیتے پدارتھاں نوں (اہ جیو) میرو پربت جیڈیاں وڈیاں سمجھدا ہے، پر تینوں جو توں سبھ دا پیدا کرن والا ہیں اک تیلے ورگا جاندا ہیں۔
ہے پربھو! توں سبھ داتاں دین والا ہیں، ساری لکائی تیرے ہی در توں منگن والی ہے، توں آپنی رزا وچ سبھ نوں دان دیندا ہیں ۔۔2۔۔
ہے پربھو! تیرے کوتک ہیران کر دین والے ہن، اک چھن وچ توں کجھ دا کجھ بنا دیندا ہیں۔
ہے اپہنچ! ہے بیئنت۔ توں سبھ توں اچا ہیں، توں سوہنا ہیں، توں وڈے جگرے والا ہیں، توں سارے سنسار وچ گپت وسّ رہا ہیں ۔۔3۔۔