سارے سکھ دین والا توں (آپ ہی اہناں نوں آپنے چرناں وچ) ملا لیندا ہیں۔
ہے بھائی! اک پرماتما توں بنا (اس ورگا) ہور کوئی نہیں۔
جہڑا منکھّ گرو دی سرن پیندا ہے، اہ (اس گلّ نوں) سمجھ لیندا ہے، (اس نوں آتمک جیون دی سوجھ آ جاندی ہے) ॥9۔۔
ہے بھائی! (جویں) پندراں تھتاں اتے ستّ وار،
مہینے، رتاں مڑ مڑ آؤندے رہندے ہن،
رات، دن (دی گتی وانگ) تویں اہ جگت ہے (بھاو، جگت دے جیو جمدے مردے رہندے ہن۔
کرتار نے (آپ ہی جیواں واستے) جنم مرن دا گیڑ بنا دتا ہے۔
اٹلّ رہن والا سدا-تھر پربھو ہی ہے جو (ساری سرشٹی وچ آپنی) ستا ٹکا رہا ہے۔
ہے نانک! گرو دے سنمکھ رہن والا کوئی (بھاگاں والا) منکھّ (گرو دے) شبد نوں (آپنے) من وچ وسا کے (اس گلّ نوں) سمجھ لیندا ہے ۔۔10۔۔1۔۔
بلاولُ مہلا 3 ۔۔
ہے بھائی! سارے جگت دا مول اکال پرکھ آپ ہی جگت نوں پیدا کردا ہے،
(کیتے کرماں انوسار) جیواں نوں (اس نے) مایا دے موہ وچ جوڑیا ہویا ہے۔
(جیو پرماتما نوں بھلا کے) ہور پیار وچ دسدے جگت دے موہ وچ پھسے رہندے ہن۔
(اہو جہے) بھاگہین جیو جنم مرن دے گیڑ وچ پئے رہندے ہن، آتمک موت سہیڑی رکھدے ہن۔
جے (کسے بھاگاں والے نوں) گرو مل پئے، تاں اہ (آتمک جیون دی) سمجھ ہاسل کر لیندا ہے۔
(اس دے اندروں) جگت دا موہ مکّ جاندا ہے، (اہ منکھّ) سدا کائم رہن والے پرماتما (دی یاد) وچ لین رہندا ہے ۔۔1۔۔
ہے بھائی! جس منکھّ دے متھے اتے (منکھّ دے کیتے کرماں انوسار پرماتما ولوں) لیکھ لکھیا ہندا ہے،
اس (منکھّ) دے من وچ اک پرماتما (ہی) ٹکیا رہندا ہے ۔۔1۔۔ رہاؤ ۔۔
ہے بھائی! جگت پیدا کر کے (پرماتما) آپ ہی ہریک دی سمبھال کردا ہے۔
(ہے پربھو! جیو دے کیتے کرماں انوسار اس دے متھے اتے جہڑا لیکھ توں لکھدا ہیں) تیرے (اس لکھے) لیکھ نوں کوئی جیو (آپنے ادم نال) مٹا نہیں سکدا۔
ہے بھائی! (آپنی ہؤمے دے آسرے) جے کوئی منکھّ (آپنے آپ نوں) سدھّ آکھدا اکھواندا ہے، سادھک آکھدا اکھواندا ہے،
اہ منکھّ (ہؤمے دی) بھٹکنا وچ پے کے کراہے پیا رہندا ہے، جنم مرن دے گیڑ وچ پیا رہندا ہے۔
ہے بھائی! جہڑا منکھّ (آپنی ہؤمے دی ٹیک چھڈّ کے) گرو دی سرن پیندا ہے، اہ منکھّ (جیون دا سہیہ رستا سمجھ پیندا ہے۔
جدوں منکھّ (آپنے اندروں) ہؤمے مکاندا ہے، تدوں (اس نوں پرماتما دا) در دسّ پیندا ہے ۔۔2۔۔
ہے بھائی! (پرماتما توں) وکھرا دسدا اہ سارا جگت اک پرماتما توں ہی بنیا ہے۔
(سارے جگت وچ) اک پربھو ہی موجود ہے، (اس توں بنا) کوئی ہور دوجا نہیں ہے۔
جے (منکھّ) اس وکھرے دسّ رہے جگت (دے موہ) توں (اچا ہو کے) اک پرماتما نال ڈونگھی سانجھ پائی رکھے،
تاں گرو دے شبد دی برکتِ نال راہداری سمیت (بنا روک-ٹوک) پربھو دے در تے (پہنچ جاندا ہے)۔
جے (منکھّ نوں) گرو مل پئے، تاں اہ اس پرماتما دا ملاپ پراپت کر لیندا ہے،
اتے (آپنے) اندروں وکھرے دسّ رہے جگت دا موہ روک رکھدا ہے ۔۔3۔۔
ہے بھائی! (مایا دے کامادک سورمے ہن تاں بڑے بلی، پر) جس منکھّ دے سر اتے راکھا سبھ توں بلی مالک-پربھو آپ ہووے،
اس نوں کوئی (کامادک ویری) ڈھاہ نہیں سکدا۔
(کیونکِ) سیوک (آپنے) مالک-پربھو دی سرن پیا رہندا ہے،
اہ آپ ہی (اس اتے) بخشش کردا ہے، (تے، اس نوں) ازت دیندا ہے۔
ہے بھائی! اس (پرماتما) نالوں وڈا ہور کوئی نہیں ہے۔
(سیوک نوں اہ نشچا بن جاندا ہے، اس واستے) کسے توں نہیں ڈردا، اس نوں کسے (کامادک ویری) دا ڈر-دباؤ نہیں ہندا ۔۔4۔۔
ہے بھائی! گرو دی متِ اتے تر کے (وڈبھاگی منکھّ دے) ہردے وچ شانتی پیدا ہو جاندی ہے،
گرو دے شبد نال ڈونگھی سانجھ پا کے اس نوں (کامادک ویری توں کوئی) کلیش نہیں پوہ سکدا۔
اہ منکھّ جنم مرن دے گیڑ وچ نہیں پیندا، اہ (اس گیڑ دا) دکھّ نہیں سہاردا۔
ہے بھائی! پرماتما دے نام وچ رنگے ہوئے منکھّ آتمک اڈولتا وچ ٹکے رہندے ہن۔
ہے نانک! گرو دے سنمکھ رہن والا منکھّ (پرماتما نوں آپنے) انگ-سنگ وسدا ویکھدا ہے،
(اتے آکھدا ہے کِ) میرا پرماتما سدا ہر تھاں موجود ہے ۔۔5۔۔
ہے بھائی! کئی (جیواں نوں اس نے آپنے) سیوک بنایا ہویا ہے، اتے کئی جیواں نوں بھٹکنا (پا کے) کراہے پایا ہویا ہے۔
(سبھ جیواں وچ ویاپک ہو کے) پرماتما آپ ہی (سبھ کجھ) کردا ہے، آپ ہی (جیواں پاسوں) کراندا ہے۔
(ہر تھاں) پرماتما آپ ہی موجود ہے، (اس توں بنا) ہور کوئی نہیں ہے۔
(کسے نوں گرمکھ اتے کسے نوں منمکھ ویکھ کے) من وچ گلا تاں ہی کیتا جائے جے (پرماتما توں بنا کتے) کوئی ہور ہووے۔
ہے بھائی! (گرو دی سرن پئے رہنا ہی) سبھ توں سریشٹ کرتبّ ہے۔
جہڑے منکھّ گرو دی سرن پئے رہندے ہن، اہ منکھّ سدا-تھر پربھو دے در تے سرخرو ہندے ہن، وچاروان (منے جاندے) ہن ۔۔6۔۔
ہے بھائی! (لوک خاس خاس تھتاں تے واراں نوں پوتر منّ کے خاس خاس دھارمک کرم کردے ہن اتے خاس خاس پھل ملن دی آس رکھدے ہن، پر) ساریاں تھتاں سارے وار (تدوں ہی) سوہنے ہن (جے منکھّ گرو دے) شبد وچ (جڑے رہن)۔
(منکھّ) گرو دی سرن پئے، تدوں ہی (منکھا جیون دا سریشٹ) پھل ہاسل کردا ہے۔
اہ تھتاں اہ وار سارے آؤندے ہن اتے لنگھ جاندے ہن۔
گرو دا شبد (ہی) اٹلّ رہن والا ہے (شبد دی برکت نال منکھّ) سدا کائم رہن والے پرماتما وچ سدا لین رہِ سکدے ہن۔
(اہ) تھتاں تے وار تدوں ہی (منکھاں لئی بھلے ہندے ہن) جدوں منکھّ سدا-تھر پربھو دے پریم-رنگم وچ رنگے جاندے ہن۔
ہے بھائی! پرماتما دے نام توں کھنجھے ہوئے سارے جیو کمزور آتمک جیون والے (ہون کر کے) بھٹکدے رہندے ہن ۔۔7۔۔
ہے بھائی! آپنے من دے پچھے ترن والے منکھّ آتمک موت سہیڑ لیندے ہن، آتمک موتے مر کے (جگت توں) مندی آتمک ہالت وچ ہی جاندے ہن،
(کیونکِ) اہ (کدے) پرماتما دا سمرن نہیں کردے؛ اتے مایا دے موہ وچ ہی پھسے رہندے ہن۔
ہے بھائی! مورکھ متِ والا منکھّ، آتمک جیون ولوں بے-سمجھ منکھّ، مایا دے موہ وچ انھا ہویا منکھّ-
(وکاراں-بھریر سنسار-سمندر دا) پارلا بنا نہیں لبھّ سکدا (اہ سدا وکاراں وچ ہی ڈبا رہندا ہے)۔
(پر جیو دے وسّ دی گلّ نہیں)، (جیواں نوں) پیدا کرن دی سمرتھا والے پرماتما نے آپ (ہی جیواں نوں) پیدا کیتا ہے،
(اس نے) آپ ہی (سہیہ جیون بارے) گرو دا (دسیا) وچار بنایا ہویا ہے (گرو دے رستے اتے اہ آپ ہی جیواں نوں توردا ہے) ॥8۔۔
ہے بھائی! نرے دھارمک پہراوے دا آسرا لین والے منکھّ انیکاں بھیکھ کردے رہندے ہن،
(تیرتھ آدک کئی تھائیں) بھوں بھوں کے بھٹکدے رہندے ہن، (اجہے منکھّ) کچیاں نرداں (وانگ وکاراں توں مار کھاندے ہی رہندے ہن)۔
اہناں نوں آتمک آنند ناہ اس لوک وچ ملدا ہے ناہ پرلوک وچ ملدا ہے۔