سچّ دے وپاری سکھّ تاں ستگورو دے پاس بہِ کے (سیوا دی) گھال گھالدے ہن، پر اتھے کوڑ دے وپاری کتے لبھیاں بھی نہیں لبھدے۔
جنھاں منکھاں نوں ستگورو دے بچن چنگے نہی لگدے اہناں دے مونہ بھرشٹے ہوئے ہندے ہن، اہ خسم ولوں پھٹکارے ہوئے پھردے ہن۔
جنھاں دے ہردے وچ پربھو دا پیار نہی، کد تائیں اہناں نوں دھیرج دتی جا سکدی ہے؟ اہ من دے مرید بندے بھوتاں وانگ ہی بھٹکدے ہن۔
جیہڑا منکھّ ستگورو نوں ملدا ہے اہ (اک تاں) آپنے من نوں (وکاراں ولوں روک کے) ٹکانے رکھدا ہے، نالے (بھاو، تے ہور) آپنی وستو نوں اہ آپ ہی ورتدا ہے (بھاو، کامادک ویری اس دے آتمک آنند نوں خراب نہیں کر سکدے)۔
(پر) ہے داس نانک! (جیو دے ہتھ وچ کجھّ نہیں) اکناں نوں آپ ہری ستگورو ملاندا ہے تے سکھ بخشدا ہے اتے اکناں ٹھگی کرن والیاں نوں وکھّ کر دیندا ہے (بھاو، ستگورو ملن نہیں دیندا) ॥1۔۔
م 4 ۔۔
جنھاں دے ہردے وچ پربھو دا نام خزانا ہے، کھسم-پربھو نے اہناں دے کمّ آپ سرے چاڑھے ہن؛
اہناں نوں لوکاں دی متھاجی کرن دی لوڑ نہیں رہندی (کیونکِ) پربھو اہناں دا پکھّ کر کے (سدا) اہناں دے انگ-سنگ ہے۔
(متھاجی تاں کتے رہی، سگوں) سبھ لوک اہناں دا درشن کر کے اہناں دی وڈیائی کردے ہن (کیونکِ) جدوں سرجنہار آپ اہناں دا پکھّ کردا ہے تاں ہر کسے نے پکھّ کرنا ہویا۔
(اتھوں تک کِ) شاہ پاتشاہ (بھی) سارے ہری دے داس دے اگے سر نواؤندے ہن (کیونکِ اہ بھی تاں) سارے پربھو دے ہی بنائے ہوئے ہن (پربھو دے داس توں آکی کویں ہون)؟
(اہی) وڈی وڈیائی پورے ستگورو دی ہی ہے (کِ ہری دے داس دا شاہاں پاتشاہاں سمیت لوک آدر کردے ہن، تے اہ) وڈے ہری دی سیوا کر کے اتل سکھ پاندا ہے۔
پورے ستگورو دی راہیں پربھو نے (جو آپنے نام دا) دان (آپنے سیوک نوں) بخشیا ہے اہ مکدا نہیں، کیونکِ پربھو سدا بخشش کری جاندا ہے تے اہ دان (دنو دن) ودھدا رہندا ہے۔
جیہڑا کوئی نندک (اہو جہے ہری دے داس دی) وڈیائی ویکھ کے زر نہیں سکدا، اس نوں سرجن ہار نے آپ (ایرکھا دی اگّ وچ) دکھی کیتا ہے۔
میں داس نانک سرجن ہار دے گن گاؤندا ہاں، اہ آپنے بھگتاں دی سدا راکھی کردا آیا ہے ۔۔2۔۔
پؤڑی ۔۔
ہے پربھو! توں اپہنچ تے دیال مالک ہیں وڈا داتا تے سیانا ہیں۔
مینوں تیرے جیڈا وڈا ہور کوئی بھی دکھائی نہیں دیندا، توں ہی سیانا میرے من وچ پیارا لگا ہیں۔
(جو) موہ (روپ) کٹمب دکھائی دیندا ہے سبھ بنسنہار ہے تے (سنسار وچ) جمن مرن (دا کارن بندا ہے)۔
(اس کرکے) سچے ہری توں بنا جو منکھّ کسے ہور نال من جوڑدے ہن اہ کوڑ دے وپاری ہن، تے اہناں دا (اس تے) مان جھوٹھا ہے۔
ہے نانک! سچے پربھو دا سمرن کر، (کیونکِ) سچے توں وانجے ہوئے مورکھ جیو دکھی ہو کے آتمک موت سہیڑی رکھدے ہن ۔۔10۔۔
سلوک م 4 ۔۔
من دا مرید منکھّ پہلاں تاں (گرو دے بچناں نوں) آدر نہیں دیندا، پچھوں اس دے آکھن دا کوئی لابھ نہیں ہندا۔
اہ ابھاگا دچتا-پن وچ ہی بھٹکدا ہے (جے شردھا پیار نا ہووے تاں) نریاں گلاں کر کے کویں سکھ مل جائے؟
جس دے ہردے وچ ستگورو دا پیار نہیں، اہ لوکاچاری (گرو-در تے) آؤندا جاندا ہے (اس دا آؤن جان لوکاچاری ہی ہے)۔
جے میرا سرجنہار-پربھوا مہر کرے تاں (اس منکھّ نوں بھی) دسّ پیندا ہے کِ ستگورو پاربرہم (دا روپ ہے۔)
اہ ستگورو دا شبد-روپ امرت پیندا ہے اتے جھورا، چنتا تے بھٹکنا سبھ مکا لیندا ہے۔
ہے نانک! جو منکھّ ہر روز پربھو دے گن گؤندا ہے اہ دن رات سدا سکھ وچ رہندا ہے ۔۔1۔۔
م 4 ۔۔
جو منکھّ ستگورو دا (سچا) سکھّ اکھواندا ہے (بھاو، جس نوں لوک سچا سکھّ آکھدے ہن) اہ روز سویرے اٹھّ کے ہرِ-نام دا سمرن کردا ہے۔
ہر روز سویرے ادم کردا ہے، اشنان کردا ہے (تے پھر نام-روپ) امرت دے سروور وچ ٹبھی لاؤندا ہے۔
ستگورو دے اپدیش دوارا پربھو دے نام دا جاپ جپدا ہے تے (اس تراں) اس دے سارے پاپ-وکار لہِ جاندے ہن۔
پھر دن چڑھے ستگورو دی بانی دا کیرتن کردا ہے تے (دہاڑی) بہندیاں اٹھدیاں (بھاو، کار-کرت کردیاں) پربھو دا نام سمردا ہے۔
ستگورو دے من وچ اہ سکھّ چنگا لگدا ہے جو پیارے پربھو نوں ہر دم یاد کردا ہے۔