شری گرو گرنتھ صاحب جی

انگ - 1108

ਬਨ ਫੂਲੇ ਮੰਝ ਬਾਰਿ ਮੈ ਪਿਰੁ ਘਰਿ ਬਾਹੁੜੈ ॥

ban foole manjh baar mai pir ghar baahurrai |

(اس مہینے) کھلھی جوہ وچ بنسپتی نوں پھلّ لگّ پیندے ہن۔ (میرے ہردے دا کول-پھلّ بھی کھڑ پئے، جے) میرا پتی-پربھو ہردے-گھر وچ آ وسے۔

ਪਿਰੁ ਘਰਿ ਨਹੀ ਆਵੈ ਧਨ ਕਿਉ ਸੁਖੁ ਪਾਵੈ ਬਿਰਹਿ ਬਿਰੋਧ ਤਨੁ ਛੀਜੈ ॥

pir ghar nahee aavai dhan kiau sukh paavai bireh birodh tan chheejai |

جس جیو-استری دا پربھو-پتیو ہردے-گھر وچ ناہ آ وسے، اس جیو-استری نوں آتمک آنند نہیں آ سکدا، اس دا سریر (پربھو توں) وچھوڑے دے کارن (کامادک ویریاں دے) ہلیاں نال کمزور ہو جاندا ہے۔

ਕੋਕਿਲ ਅੰਬਿ ਸੁਹਾਵੀ ਬੋਲੈ ਕਿਉ ਦੁਖੁ ਅੰਕਿ ਸਹੀਜੈ ॥

kokil anb suhaavee bolai kiau dukh ank saheejai |

(چیتر دے مہینے) کوئل امب دے رکھّ اتے مٹھے بول بولدی ہے (وجوگن نوں اہ بول مٹھے نہیں لگدے، چوبھویں دکھدائی لگدے ہن، تے وچھوڑے دا) دکھّ اس پاسوں ہردے وچ سہاریا نہیں جاندا۔

ਭਵਰੁ ਭਵੰਤਾ ਫੂਲੀ ਡਾਲੀ ਕਿਉ ਜੀਵਾ ਮਰੁ ਮਾਏ ॥

bhavar bhavantaa foolee ddaalee kiau jeevaa mar maae |

ہے ماں! میرا من-بھورا (اندرلے کھڑے ہوئے ہردے-کملے نوں چھڈّ کے دنیا دے رنگ-تماشیاں دے) پھلاں تے ڈالیاں اتے بھٹکدا پھردا ہے۔ اہ آتمک جیون نہیں ہے، اہ تاں آتمک موت ہے۔

ਨਾਨਕ ਚੇਤਿ ਸਹਜਿ ਸੁਖੁ ਪਾਵੈ ਜੇ ਹਰਿ ਵਰੁ ਘਰਿ ਧਨ ਪਾਏ ॥੫॥

naanak chet sahaj sukh paavai je har var ghar dhan paae |5|

ہے نانک! چیتر دے مہینے وچ (بسنت دے موسم وچ) جیو-استری اڈول اوستھا وچ ٹک کے آتمک آنند ماندی ہے، جے جیو-استری (آپنے ہردے-) گھر وچ پربھو-پتیو نوں لبھّ لئے ۔۔5۔۔

ਵੈਸਾਖੁ ਭਲਾ ਸਾਖਾ ਵੇਸ ਕਰੇ ॥

vaisaakh bhalaa saakhaa ves kare |

ویساکھ (دا مہینا کیہا) چنگا لگدا ہے! (رکھاں دیاں) لگراں (سجّ-ویاہیاں مٹیاراں وانگ کولے کولے پتراں دا) ہار-سنگار کردیاں ہن۔

ਧਨ ਦੇਖੈ ਹਰਿ ਦੁਆਰਿ ਆਵਹੁ ਦਇਆ ਕਰੇ ॥

dhan dekhai har duaar aavahu deaa kare |

(اہناں لگراں دا ہار-سنگار ویکھ کے پتی توں وچھڑی نار دے اندر بھی پتی نوں ملن لئی دھروہ پیندی ہے، تے اہ آپنے گھر دے بوہے وچ کھلوتی راہ تکدی ہے۔ اسے تراں کدرتِ-رانی دا سوہج-سنگار ویکھ کے اماہ-بھریہ) جیو-استری آپنے (ہردے-) در تے پربھو-پتیو دی اڈیک کردی ہے (تے آکھدی ہے-ہے پربھو-پتیو!) مہر کر کے (میرے ہردے-گھر وچ) آؤ۔

ਘਰਿ ਆਉ ਪਿਆਰੇ ਦੁਤਰ ਤਾਰੇ ਤੁਧੁ ਬਿਨੁ ਅਢੁ ਨ ਮੋਲੋ ॥

ghar aau piaare dutar taare tudh bin adt na molo |

ہے پیارے! (میرے) گھر وچ آؤ، مینوں اس بکھم سنسار-سمندر وچوں پار لنگھا، تیتھوں بنا میری کدر ادھی کوڈی جتنی بھی نہیں ہے۔

ਕੀਮਤਿ ਕਉਣ ਕਰੇ ਤੁਧੁ ਭਾਵਾਂ ਦੇਖਿ ਦਿਖਾਵੈ ਢੋਲੋ ॥

keemat kaun kare tudh bhaavaan dekh dikhaavai dtolo |

پر، ہے متر-پربھو! جے گرو تیرا درسن کر کے مینوں بھی درسن کرا دیوے، تے جے میں تینوں چنگی لگّ پواں، تاں کون میرا ملّ پا سکدا ہے؟

ਦੂਰਿ ਨ ਜਾਨਾ ਅੰਤਰਿ ਮਾਨਾ ਹਰਿ ਕਾ ਮਹਲੁ ਪਛਾਨਾ ॥

door na jaanaa antar maanaa har kaa mahal pachhaanaa |

پھر توں مینوں کتے دور نہیں جاپینگا، مینوں یکین ہوویگا کِ توں میرے اندر وسّ رہا ہیں، اس ٹکانے دی مینوں پچھان ہو جائگی جتھے توں وسدا ہیں۔

ਨਾਨਕ ਵੈਸਾਖੀਂ ਪ੍ਰਭੁ ਪਾਵੈ ਸੁਰਤਿ ਸਬਦਿ ਮਨੁ ਮਾਨਾ ॥੬॥

naanak vaisaakheen prabh paavai surat sabad man maanaa |6|

ہے نانک! ویساکھ وچ (کدرتِ-رانی دا سوہج-سنگار ویکھ کے اہ جیو-استری) پربھو-پتیو (دا ملاپ) ہاسل کر لیندی ہے جس دی سرت گرو دے شبد وچ جڑی رہندی ہے، جس دا من (سفت-سالاہ وچ ہی) گجھّ جاندا ہے ۔۔6۔۔

ਮਾਹੁ ਜੇਠੁ ਭਲਾ ਪ੍ਰੀਤਮੁ ਕਿਉ ਬਿਸਰੈ ॥

maahu jetth bhalaa preetam kiau bisarai |

جیٹھ مہینا (اہناں نوں ہی) چنگا لگدا ہے جنھاں نوں پریتم-کدیت نہیں وسردا۔

ਥਲ ਤਾਪਹਿ ਸਰ ਭਾਰ ਸਾ ਧਨ ਬਿਨਉ ਕਰੈ ॥

thal taapeh sar bhaar saa dhan binau karai |

(جیٹھ وچ لوآں پین نال) بھٹھّ وانگ تھل تپن لگّ پیندے ہن (اسے تراں کامادک وکاراں دی اگّ نال سنساری جیواں دے ہردے تپدے ہن، اہناں دی تپش انبھو کر کے) گرمکھِ جیو-استری (پربھو-چرناں وچ) ارداس کردی ہے،

ਧਨ ਬਿਨਉ ਕਰੇਦੀ ਗੁਣ ਸਾਰੇਦੀ ਗੁਣ ਸਾਰੀ ਪ੍ਰਭ ਭਾਵਾ ॥

dhan binau karedee gun saaredee gun saaree prabh bhaavaa |

اس پربھو دے گن (ہردے وچ) سمبھالدی ہے، جو اس تپش توں نرالا آپنے سدا-تھر مہل وچ ٹکیا رہندا ہے، اس اگے جیو-استری بینتی کردی ہے-ہے پربھو! میں تیری سفت-سالاہ کردی ہاں، تا کِ تینوں چنگی لگّ پواں۔

ਸਾਚੈ ਮਹਲਿ ਰਹੈ ਬੈਰਾਗੀ ਆਵਣ ਦੇਹਿ ਤ ਆਵਾ ॥

saachai mahal rahai bairaagee aavan dehi ta aavaa |

سدا تھر رہن والے مہل وچّ رہن والے ہے مایا توں نرلیپ پربھو! توں مینوں آگیا دیویں میں بھی تیرے مہل وچ آ جاواں (تے باہرلی تپش توں بچ سکاں)۔

ਨਿਮਾਣੀ ਨਿਤਾਣੀ ਹਰਿ ਬਿਨੁ ਕਿਉ ਪਾਵੈ ਸੁਖ ਮਹਲੀ ॥

nimaanee nitaanee har bin kiau paavai sukh mahalee |

جتنا چر جیو-استری پربھو توں وکھّ رہِ کے (وکاراں دی تپش نال) نڈھال تے کمزور ہے، اتنا چر (تپشوں بچے ہوئے پربھو دے) مہل دا آنند نہیں مان سکدی۔

ਨਾਨਕ ਜੇਠਿ ਜਾਣੈ ਤਿਸੁ ਜੈਸੀ ਕਰਮਿ ਮਿਲੈ ਗੁਣ ਗਹਿਲੀ ॥੭॥

naanak jetth jaanai tis jaisee karam milai gun gahilee |7|

ہے نانک! جیٹھ (دی ساڑدی لو) وچ پربھو دی سفت-سالاہ نوں ہردے وچ وسا لین والی جیہڑی جیو-استری پربھو نال جان-پچھان پا لیندی ہے، اہ اس (شانت-چتّ پربھو) ورگی ہو جاندی ہے، اس دی مہر نال اس وچ اک-روپ ہو جاندی ہے (تے وکاراں دی تپش-لو توں بچی رہندی ہے) ॥7۔۔

ਆਸਾੜੁ ਭਲਾ ਸੂਰਜੁ ਗਗਨਿ ਤਪੈ ॥

aasaarr bhalaa sooraj gagan tapai |

(جدوں) ہاڑ مہینا چنگا جوبن وچ ہندا ہے، آکاش وچ سورج تپدا ہے۔

ਧਰਤੀ ਦੂਖ ਸਹੈ ਸੋਖੈ ਅਗਨਿ ਭਖੈ ॥

dharatee dookh sahai sokhai agan bhakhai |

(جیوں جیوں سورج دھرتی دی نمی نوں) سکاندا ہے، دھرتی دکھّ سہاردی ہے (دھرتی دے جیء-جنت اؤکھے ہندے ہن)، دھرتی اگّ (وانگ) بھکھدی ہے۔

ਅਗਨਿ ਰਸੁ ਸੋਖੈ ਮਰੀਐ ਧੋਖੈ ਭੀ ਸੋ ਕਿਰਤੁ ਨ ਹਾਰੇ ॥

agan ras sokhai mareeai dhokhai bhee so kirat na haare |

(سورج) اگّ (وانگ) پانی نوں سکاندا ہے، (ہریک دی جند) کراہ کراہ کے دکھی ہندی ہے، پھر بھی سورج آپنا کرتبّ نہیں چھڈدا (کری جاندا ہے)۔

ਰਥੁ ਫਿਰੈ ਛਾਇਆ ਧਨ ਤਾਕੈ ਟੀਡੁ ਲਵੈ ਮੰਝਿ ਬਾਰੇ ॥

rath firai chhaaeaa dhan taakai tteedd lavai manjh baare |

(سورج دا) رتھ چکر لاندا ہے، کمزور جند کتے چھاں دا آسرا لیندی ہے، بینڈا بھی باہر جوہ وچ (رکھّ دی چھاویں) ٹیں ٹیں پیا کردا ہے (ہریک جیو تپش توں جان لکاندا دسدا ہے)۔

ਅਵਗਣ ਬਾਧਿ ਚਲੀ ਦੁਖੁ ਆਗੈ ਸੁਖੁ ਤਿਸੁ ਸਾਚੁ ਸਮਾਲੇ ॥

avagan baadh chalee dukh aagai sukh tis saach samaale |

(اجیہی مانسک تپش دا) دکھّ اس جیو-استری دے ساہمنے (بھاو، جیون-سفرن وچ) موجود رہندا ہے، جو مندے کرماں (دی پنڈ سرے اتے) بنھ کے تردی ہے۔ آتمک آنند سرف اس نوں ہے جو سدا-تھر پربھو نوں آپنے ہردے وچ ٹکا رکھدی ہے۔

ਨਾਨਕ ਜਿਸ ਨੋ ਇਹੁ ਮਨੁ ਦੀਆ ਮਰਣੁ ਜੀਵਣੁ ਪ੍ਰਭ ਨਾਲੇ ॥੮॥

naanak jis no ihu man deea maran jeevan prabh naale |8|

ہے نانک! جس جیو-استری نوں پربھو نے ہری-نام سمرن والا من دتا ہے، پربھو نال اس دا سدیوی ساتھ بن جاندا ہے (اس نوں ہاڑ دی کہر دی تپش ورگا وکاراں دا سیک پوہ نہیں سکدا) ॥8۔۔

ਸਾਵਣਿ ਸਰਸ ਮਨਾ ਘਣ ਵਰਸਹਿ ਰੁਤਿ ਆਏ ॥

saavan saras manaa ghan varaseh rut aae |

(ہاڑ دی اتّ درجے دی تپش وچ گھاہ آدک سکّ جاندے ہن۔ اس تپش دے پچھوں ساون مہینے وچ گھٹاں چڑھدیاں ہن۔ پشو پنچھی منکھّ تاں کتے رہے، سکا ہویا گھاہ بھی ہرا ہو جاندا ہے۔ اس دی ہریاول ویکھ کے ہریک پرانی بول اٹھدا ہے-) ہے میرے من! ساون مہینے وچ (ورکھا دی) رتّ آ گئی ہے، بدل ورھ رہے ہن، ہن توں بھی ہرا ہو (توں بھی اماہ وچ آ)۔

ਮੈ ਮਨਿ ਤਨਿ ਸਹੁ ਭਾਵੈ ਪਿਰ ਪਰਦੇਸਿ ਸਿਧਾਏ ॥

mai man tan sahu bhaavai pir parades sidhaae |

(پردیس گئے پتی دی نار دا ہردا کالیاں گھٹاں نوں ویکھ کے تڑپ اٹھدا ہے۔ اماہ پیدا کرن والے اہ سامان وچھوڑے وچ اس نوں دکھدائی پرتیت ہندے ہن۔ برہوں وچ اہ اؤں آکھدی ہے- ہے ماں! اہ بدل ویکھ ویکھ کے) مینوں آپنا پتی من وچ روم روم وچ پیارا لگّ رہا ہے، پر میرے پتی جی تاں پردیس گئے ہوئے ہن۔

ਪਿਰੁ ਘਰਿ ਨਹੀ ਆਵੈ ਮਰੀਐ ਹਾਵੈ ਦਾਮਨਿ ਚਮਕਿ ਡਰਾਏ ॥

pir ghar nahee aavai mareeai haavai daaman chamak ddaraae |

(جتنا چر) پتی گھر وچ نہیں آؤندا، میں ہاہکیاں نال مر رہی ہاں، بجلی چمک کے (سگوں) مینوں ڈرا نہیں ہے۔

ਸੇਜ ਇਕੇਲੀ ਖਰੀ ਦੁਹੇਲੀ ਮਰਣੁ ਭਇਆ ਦੁਖੁ ਮਾਏ ॥

sej ikelee kharee duhelee maran bheaa dukh maae |

ہے ماں! (پتی دے وچھوڑے وچ) میری سکھنی سیج مینوں بہت دکھدائی ہو رہی ہے، (پتی توں وچھوڑے دا) دکھّ مینوں موت (برابر) ہو گیا ہے۔

ਹਰਿ ਬਿਨੁ ਨੀਦ ਭੂਖ ਕਹੁ ਕੈਸੀ ਕਾਪੜੁ ਤਨਿ ਨ ਸੁਖਾਵਏ ॥

har bin need bhookh kahu kaisee kaaparr tan na sukhaave |

(جس جیو-استری دے اندر پربھو-پتیو دا پیار ہے، برہنی نار وانگ) اس نوں پربھو دے ملاپ توں بنا ناہ نیند، ناہ بھکھّ۔ اس نوں تاں کپڑا بھی سریر اتے نہیں سکھاندا (سریرک سکھاں دے کوئی بھی سادھن اس دے من نوں دھروہ نہیں پا سکدے)۔

ਨਾਨਕ ਸਾ ਸੋਹਾਗਣਿ ਕੰਤੀ ਪਿਰ ਕੈ ਅੰਕਿ ਸਮਾਵਏ ॥੯॥

naanak saa sohaagan kantee pir kai ank samaave |9|

ہے نانک! اہی بھاگاں والی جیو-استری پربھو-پتیو دے پیار دی ہکدار ہو سکدی ہے، جو سدا پربھو دی یاد وچ لین رہندی ہے ۔۔9۔۔

ਭਾਦਉ ਭਰਮਿ ਭੁਲੀ ਭਰਿ ਜੋਬਨਿ ਪਛੁਤਾਣੀ ॥

bhaadau bharam bhulee bhar joban pachhutaanee |

بھادروں (دا مہینا) آ گیا ہے۔ (پر) جیہڑی استری بھر-جوبن وچ (جوبن دے مان دے) بھلیکھے وچ غلتی کھا گئی، اس نوں (پتی دے وچھوڑے وچ) پچھتانا ہی پیا

ਜਲ ਥਲ ਨੀਰਿ ਭਰੇ ਬਰਸ ਰੁਤੇ ਰੰਗੁ ਮਾਣੀ ॥

jal thal neer bhare baras rute rang maanee |

ورکھا رتّ وچ ٹوئے ٹبے پانی نال بھرے ہوئے ہن، (اس نزارے دا) رنگ مانیا جا سکدا ہے۔ (پر بھرم وچّ بھلی جیو-استری نوں نیر-بھرے تھاں چنگے ناہ لگے)۔

ਬਰਸੈ ਨਿਸਿ ਕਾਲੀ ਕਿਉ ਸੁਖੁ ਬਾਲੀ ਦਾਦਰ ਮੋਰ ਲਵੰਤੇ ॥

barasai nis kaalee kiau sukh baalee daadar mor lavante |

کالی رات نوں مینہ ورھدا ہے، ڈڈو گڑیں گڑیں کردے ہن، مور کہکدے ہن، (پر پتی توں وچھڑی) نار نوں (اس سہاونے رنگ توں) آنند نہیں ملدا۔

ਪ੍ਰਿਉ ਪ੍ਰਿਉ ਚਵੈ ਬਬੀਹਾ ਬੋਲੇ ਭੁਇਅੰਗਮ ਫਿਰਹਿ ਡਸੰਤੇ ॥

priau priau chavai babeehaa bole bhueiangam fireh ddasante |

پپیہا بھی 'پریو پریو' کردا ہے، (پر) اس نوں تاں (بھادروں وچ اہی دسدا ہے کِ) سپّ ڈنگدے پھردے ہن،

ਮਛਰ ਡੰਗ ਸਾਇਰ ਭਰ ਸੁਭਰ ਬਿਨੁ ਹਰਿ ਕਿਉ ਸੁਖੁ ਪਾਈਐ ॥

machhar ddang saaeir bhar subhar bin har kiau sukh paaeeai |

مچھر ڈنگ ماردے ہن۔ چپھیرے چھپڑ-تلاب (مینہ دے پانی نال) نکا-نک بھرے ہوئے ہن (برہنی نار نوں اس وچ کوئی سہج-سواد نہیں دسدا)۔ (اسے تراں جس جیو-استری نوں پربھو-پتیو توں وچھوڑے دا اہساس ہو جاندا ہے، اس نوں) پربھو دی یاد توں بنا (ہور کسے رنگ-تماشے وچ) آتمک آنند نہیں ملدا۔

ਨਾਨਕ ਪੂਛਿ ਚਲਉ ਗੁਰ ਅਪੁਨੇ ਜਹ ਪ੍ਰਭੁ ਤਹ ਹੀ ਜਾਈਐ ॥੧੦॥

naanak poochh chlau gur apune jah prabh tah hee jaaeeai |10|

ہے نانک! میں تاں آپنے گرو دی سکھیا اتے تر کے (اس دے دسے راہ اتے) ترانگی، جتھے پربھو-پتیو مل سکدا ہووے، اتھے ہی جاوانگی ۔۔10۔۔

ਅਸੁਨਿ ਆਉ ਪਿਰਾ ਸਾ ਧਨ ਝੂਰਿ ਮੁਈ ॥

asun aau piraa saa dhan jhoor muee |

(بھادروں دے گھمے تے تراٹکے لنگھن تے) اسو (دی مٹھی رتّ) وچ (استری دے دل وچ پتی نوں ملن دی تانگھ پیدا ہندی ہے۔ تویں جس جیو-استری نے پربھو-پتیو دے وچھوڑے وچ کامادک ویریاں دے ہلیاں دے دکھّ ویکھ لئے ہن، اہ ارداس کردی ہے-) ہے پربھو-پتیو! (میرے ہردے وچ) آ وسّ (تیتھوں وچھڑ کے) میں ہاہکے لے لے کے آتمک موتے مر رہی ہاں۔

ਤਾ ਮਿਲੀਐ ਪ੍ਰਭ ਮੇਲੇ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਖੁਈ ॥

taa mileeai prabh mele doojai bhaae khuee |

مائک پدارتھاں دے موہ وچ پھس کے میں اؤجھڑے پئی ہوئی ہاں۔ ہے پربھو! تینوں تدوں ہی مل سکیدا ہے جے توں آپ ملائیں۔

ਝੂਠਿ ਵਿਗੁਤੀ ਤਾ ਪਿਰ ਮੁਤੀ ਕੁਕਹ ਕਾਹ ਸਿ ਫੁਲੇ ॥

jhootth vigutee taa pir mutee kukah kaah si fule |

(جدوں توں) دنیا دے جھوٹھے موہ وچ پھس کے میں خوار ہو رہی ہاں، تدوں توں، ہے پتی! تیتھوں وچھڑی ہوئی ہاں۔ پلچھی تے کاہی (دے سفید بور وانگ میرے کیس) چٹے ہو گئے ہن۔