माझ्या दारासमोर जंगल फुलले आहे; जर माझा प्रियकर माझ्या घरी परत आला असेल तर!
जर तिचा पती घरी परतला नाही, तर वधूला शांती कशी मिळेल? वियोगाच्या दु:खाने तिचे शरीर वाया जात आहे.
आंब्याच्या झाडावर बसलेला सुंदर गाणे-पक्षी गातो; पण माझ्या अस्तित्वाच्या खोलवरच्या वेदना मी कसे सहन करू शकतो?
मधमाशी फुलांच्या फांद्याभोवती गुंजन करत आहे; पण मी कसे जगू शकतो? मी मरत आहे, हे माझ्या आई!
हे नानक, चैतमध्ये, जर आत्मा-वधूने आपल्या हृदयाच्या घरात, पती म्हणून परमेश्वराला प्राप्त केले तर शांती सहज प्राप्त होते. ||5||
वैशाखी तशी आल्हाददायक; नवीन पानांनी फांद्या फुलतात.
आत्मा-वधू परमेश्वराला तिच्या दारात पाहण्यासाठी तळमळत आहे. हे परमेश्वरा, ये आणि माझ्यावर दया कर.
माझ्या प्रिये, कृपया घरी या; मला विश्वासघातकी विश्वसागराच्या पलीकडे घेऊन जा. तुझ्या शिवाय माझी किंमत नाही.
जर मी तुला प्रसन्न केले तर माझी योग्यता कोण मोजू शकेल? हे माझ्या प्रिये, मी तुला पाहतो आणि इतरांना तुला पाहण्यासाठी प्रेरित करतो.
मला माहीत आहे की तू दूर नाहीस; माझा विश्वास आहे की तू माझ्या आत खोल आहेस आणि मला तुझ्या अस्तित्वाची जाणीव आहे.
हे नानक, वैशाखीमध्ये देवाचा शोध घेताना, चेतना शब्दाच्या वचनाने भरून जाते, आणि मनावर विश्वास येतो. ||6||
जयतह महिना खूप उदात्त आहे. मी माझ्या प्रेयसीला कसे विसरू शकेन?
पृथ्वी भट्टीसारखी जळते, आणि आत्मा-वधू तिची प्रार्थना करते.
वधू तिची प्रार्थना करते, आणि त्याची स्तुती गाते; त्याचे गुणगान गाताना ती देवाला प्रसन्न होते.
अनासक्त परमेश्वर त्याच्या खऱ्या वाड्यात वास करतो. जर त्याने मला परवानगी दिली तर मी त्याच्याकडे येईन.
वधू अपमानित आणि शक्तीहीन आहे; तिला तिच्या प्रभूशिवाय शांती कशी मिळेल?
हे नानक, जयतमध्ये, जी आपल्या परमेश्वराला ओळखते ती त्याच्यासारखीच होते; पुण्य आत्मसात करून ती दयाळू परमेश्वराला भेटते. ||7||
आषाढ महिना चांगला आहे; सूर्य आकाशात चमकतो.
पृथ्वी वेदनेने ग्रासलेली, वाळलेली आणि आगीत भाजलेली.
आग ओलावा सुकवते, आणि ती वेदनांनी मरते. पण तरीही सूर्य थकत नाही.
त्याचा रथ पुढे सरकतो, आणि आत्मा-वधू सावली शोधते; जंगलात किलबिलाट होत आहे.
ती तिच्या दोषांचे आणि अवगुणांचे गठ्ठे बांधते आणि परलोकात भोगते. पण खऱ्या परमेश्वरावर वास केल्याने तिला शांती मिळते.
हे नानक, मी हे मन त्याला दिले आहे; मृत्यू आणि जीवन देवाबरोबर विश्रांती. ||8||
सावन मध्ये, हे मन, आनंदी राहा. पावसाळा आला आहे, ढगांच्या सरी कोसळल्या आहेत.
माझे मन आणि शरीर माझ्या प्रभूने प्रसन्न केले आहे, परंतु माझा प्रियकर निघून गेला आहे.
माझी प्रेयसी घरी आली नाही आणि मी वियोगाच्या दु:खाने मरत आहे. वीज चमकते आणि मी घाबरलो.
माझे पलंग एकटे पडले आहे आणि मी यातना भोगत आहे. मी वेदनांनी मरत आहे, हे माझ्या आई!
मला सांगा - परमेश्वराशिवाय, मला झोप कशी येईल, किंवा भूक कशी लागेल? माझे कपडे माझ्या शरीराला आराम देत नाहीत.
हे नानक, ती एकटीच एक आनंदी वधू आहे, जी तिच्या प्रिय पती परमेश्वराच्या अस्तित्वात विलीन होते. ||9||
भादोनमध्ये तरुणी संशयाने गोंधळून जाते; नंतर, तिला पश्चात्ताप होतो आणि पश्चात्ताप होतो.
तलाव आणि शेततळे पाण्याने भरून गेले आहेत; पावसाळा आला आहे - उत्सव साजरा करण्याची वेळ!
रात्रीच्या अंधारात पाऊस पडतो; तरुण वधूला शांती कशी मिळेल? बेडूक आणि मोर त्यांच्या गोंगाटाने हाका मारतात.
"प्री-ओ! प्री-ओ! प्रिय! प्रिय!" रेनबर्ड ओरडतो, तर साप चावतात.
डास चावतात आणि डंकतात आणि तलाव भरून वाहू लागतात; परमेश्वराशिवाय तिला शांती कशी मिळेल?
हे नानक, मी जाऊन माझ्या गुरूंना विचारीन; जिथे देव आहे तिथे मी जाईन. ||10||
अस्सू मध्ये, ये, माझ्या प्रिय; आत्मा-वधू मृत्यूसाठी शोक करीत आहे.
ती त्याला तेव्हाच भेटू शकते, जेव्हा देव तिला भेटायला घेऊन जातो; द्वैताच्या प्रेमाने ती उध्वस्त झाली आहे.
जर ती खोट्याने लुटली गेली तर तिचा प्रियकर तिला सोडून देतो. तेव्हा माझ्या केसात म्हातारपणाची पांढरी फुले उमलतात.