हात पायांनी सर्व कामे करा, पण आपले चैतन्य निष्कलंक परमेश्वराकडेच राहू द्या. ||२१३||
पाचवी मेहल:
कबीर, कोणीही माझा नाही आणि मी कोणाचाही नाही.
ज्याने सृष्टी निर्माण केली - त्याच्यामध्ये मी लीन होईन. ||२१४||
कबीर, पीठ चिखलात पडले आहे; माझ्या हातात काहीच आले नाही.
ग्राउंड असताना जे खाल्ले - तेच काही उपयोगाचे आहे. ||२१५||
कबीर, नश्वर सर्व काही जाणतो, आणि तरीही तो चुका करतो.
एखाद्याच्या हातात दिवा, तो विहिरीत पडला तर काय फायदा? ||२१६||
कबीर, मी सर्वज्ञ परमेश्वराच्या प्रेमात आहे; अज्ञानी लोक मला रोखण्याचा प्रयत्न करतात.
ज्याच्याकडे आपला आत्मा आणि जीवनाचा श्वास आहे, त्याच्याशी मी कधीही संबंध कसा तोडू शकतो. ||२१७||
कबीर, तुमच्या घराच्या आणि वाड्याच्या सजावटीच्या प्रेमापोटी स्वतःला का मारायचे?
सरतेशेवटी, फक्त सहा फूट किंवा त्याहून थोडे अधिक, तुमची चिठ्ठी असेल. ||२१८||
कबीर, मला जे काही हवे आहे ते घडत नाही. केवळ विचार करून मी काय साध्य करू शकतो?
परमेश्वराला वाटेल ते करतो; हे माझ्यावर अजिबात नाही. ||२१९||
तिसरी मेहल:
देव स्वतःच मनुष्यांना चिंताग्रस्त करतो आणि स्वतःच चिंता दूर करतो.
हे नानक, सर्वांची काळजी घेणाऱ्याची स्तुती करा. ||२२०||
पाचवी मेहल:
कबीर, मर्त्य परमेश्वराचे स्मरण करत नाही; तो लोभात मग्न होऊन फिरतो.
पाप करत असताना तो मरतो आणि त्याचे आयुष्य एका क्षणात संपते. ||२२१||
कबीर, शरीर हे मातीच्या भांड्यासारखे किंवा ठिसूळ धातूच्या भांड्यासारखे आहे.
जर तुम्हाला ते सुरक्षित आणि निरोगी ठेवायचे असेल तर कंपन करा आणि परमेश्वराचे ध्यान करा; अन्यथा, वस्तू खंडित होईल. ||२२२||
कबीर, सुंदर केस असलेल्या परमेश्वराचे नामस्मरण कर; नकळत झोपू नका.
रात्रंदिवस त्याच्या नामाचा जप केल्याने शेवटी परमेश्वर तुमची हाक ऐकेल. ||२२३||
कबीर, शरीर हे केळीचे वन आहे आणि मन हे नशा केलेला हत्ती आहे.
अध्यात्मिक शहाणपणाचे रत्न हे उत्पादन आहे आणि दुर्मिळ संत हा स्वार आहे. ||२२४||
कबीर, परमेश्वराचे नाव हे रत्न आहे आणि तोंड हे पर्स आहे; ही पर्स मूल्यांकनकर्त्याला उघडा.
जर खरेदीदार सापडला तर त्याची किंमत जास्त असेल. ||२२५||
कबीर, नश्वराला परमेश्वराचे नाव माहित नाही, परंतु त्याने खूप मोठे कुटुंब वाढवले आहे.
तो त्याच्या सांसारिक व्यवहारातच मरण पावतो आणि मग तो बाह्य जगात ऐकला जात नाही. ||२२६||
कबीर, क्षणोक्षणी, डोळ्याच्या झटक्यात, आयुष्य निघून जात आहे.
नश्वर त्याच्या सांसारिक गुंता सोडत नाही; मृत्यूचा दूत आत जातो आणि ड्रम वाजवतो. ||२२७||
कबीर, परमेश्वर वृक्ष आहे आणि जगाचा मोहभंग हे फळ आहे.
निरुपयोगी युक्तिवाद सोडून दिलेला पवित्र मनुष्य वृक्षाची सावली आहे. ||२२८||
कबीर, बारा महिने फळ देणाऱ्या रोपाच्या बिया लाव.
थंडगार सावली आणि भरपूर फळे, ज्यावर पक्षी आनंदाने खेळतात. ||२२९||
कबीर, महान दाता हा वृक्ष आहे, जो सर्वांना करुणेचे फळ देतो.
जेव्हा पक्षी इतर देशांत स्थलांतरित होतात, तेव्हा हे वृक्ष, तू फळे देतोस. ||२३०||
कबीर, नश्वराच्या कपाळावर असे प्रारब्ध लिहिलेले असेल तर तो साधु संगत, पवित्र संगत शोधतो.