श्री गुरु ग्रंथ साहिब

पान - 317

ਜੋ ਮਾਰੇ ਤਿਨਿ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮਿ ਸੇ ਕਿਸੈ ਨ ਸੰਦੇ ॥

जो मारे तिनि पारब्रहमि से किसै न संदे ॥

ज्यांना परात्पर भगवंताने मारले आहे ते कोणाचेच नसतात.

ਵੈਰੁ ਕਰਨਿ ਨਿਰਵੈਰ ਨਾਲਿ ਧਰਮਿ ਨਿਆਇ ਪਚੰਦੇ ॥

वैरु करनि निरवैर नालि धरमि निआइ पचंदे ॥

ज्याचा द्वेष नाही त्याचा द्वेष करणाऱ्यांचा सत्पुरुष न्यायाने नाश होतो.

ਜੋ ਜੋ ਸੰਤਿ ਸਰਾਪਿਆ ਸੇ ਫਿਰਹਿ ਭਵੰਦੇ ॥

जो जो संति सरापिआ से फिरहि भवंदे ॥

ज्यांना संतांचा शाप आहे ते हरवून फिरतात.

ਪੇਡੁ ਮੁੰਢਾਹੂ ਕਟਿਆ ਤਿਸੁ ਡਾਲ ਸੁਕੰਦੇ ॥੩੧॥

पेडु मुंढाहू कटिआ तिसु डाल सुकंदे ॥३१॥

झाडाची मुळं तोडली की फांद्या सुकतात आणि मरतात. ||31||

ਸਲੋਕ ਮਃ ੫ ॥

सलोक मः ५ ॥

सालोक, पाचवी मेहल:

ਗੁਰ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਦ੍ਰਿੜਾਇਆ ਭੰਨਣ ਘੜਣ ਸਮਰਥੁ ॥

गुर नानक हरि नामु द्रिड़ाइआ भंनण घड़ण समरथु ॥

गुरू नानकांनी माझ्यामध्ये भगवंताचे नाम, नाम रोपण केले; तो सर्वशक्तिमान आहे, निर्माण करण्यासाठी आणि नष्ट करण्यासाठी.

ਪ੍ਰਭੁ ਸਦਾ ਸਮਾਲਹਿ ਮਿਤ੍ਰ ਤੂ ਦੁਖੁ ਸਬਾਇਆ ਲਥੁ ॥੧॥

प्रभु सदा समालहि मित्र तू दुखु सबाइआ लथु ॥१॥

माझ्या मित्रा, देवाचे सदैव स्मरण कर आणि तुझे सर्व दुःख नाहीसे होईल. ||1||

ਮਃ ੫ ॥

मः ५ ॥

पाचवी मेहल:

ਖੁਧਿਆਵੰਤੁ ਨ ਜਾਣਈ ਲਾਜ ਕੁਲਾਜ ਕੁਬੋਲੁ ॥

खुधिआवंतु न जाणई लाज कुलाज कुबोलु ॥

भुकेल्या माणसाला मान, अपमान किंवा कठोर शब्दांची पर्वा नसते.

ਨਾਨਕੁ ਮਾਂਗੈ ਨਾਮੁ ਹਰਿ ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਸੰਜੋਗੁ ॥੨॥

नानकु मांगै नामु हरि करि किरपा संजोगु ॥२॥

नानक परमेश्वराच्या नावाची याचना करतो; तुझी कृपा कर आणि मला तुझ्याशी जोड. ||2||

ਪਉੜੀ ॥

पउड़ी ॥

पौरी:

ਜੇਵੇਹੇ ਕਰਮ ਕਮਾਵਦਾ ਤੇਵੇਹੇ ਫਲਤੇ ॥

जेवेहे करम कमावदा तेवेहे फलते ॥

जे कर्म करतो त्याप्रमाणे फळ मिळते.

ਚਬੇ ਤਤਾ ਲੋਹ ਸਾਰੁ ਵਿਚਿ ਸੰਘੈ ਪਲਤੇ ॥

चबे तता लोह सारु विचि संघै पलते ॥

जर कोणी लाल-गरम लोखंड चावला तर त्याचा घसा भाजला जाईल.

ਘਤਿ ਗਲਾਵਾਂ ਚਾਲਿਆ ਤਿਨਿ ਦੂਤਿ ਅਮਲ ਤੇ ॥

घति गलावां चालिआ तिनि दूति अमल ते ॥

त्याच्या गळ्यात हाल्टर घातला जातो आणि त्याने केलेल्या वाईट कृत्यांमुळे त्याला दूर नेले जाते.

ਕਾਈ ਆਸ ਨ ਪੁੰਨੀਆ ਨਿਤ ਪਰ ਮਲੁ ਹਿਰਤੇ ॥

काई आस न पुंनीआ नित पर मलु हिरते ॥

त्याची कोणतीही इच्छा पूर्ण होत नाही; तो सतत इतरांची घाण चोरतो.

ਕੀਆ ਨ ਜਾਣੈ ਅਕਿਰਤਘਣ ਵਿਚਿ ਜੋਨੀ ਫਿਰਤੇ ॥

कीआ न जाणै अकिरतघण विचि जोनी फिरते ॥

कृतघ्न दु:खी त्याला जे दिले आहे त्याची कदर करत नाही; तो पुनर्जन्मात हरवून भटकतो.

ਸਭੇ ਧਿਰਾਂ ਨਿਖੁਟੀਅਸੁ ਹਿਰਿ ਲਈਅਸੁ ਧਰ ਤੇ ॥

सभे धिरां निखुटीअसु हिरि लईअसु धर ते ॥

जेव्हा त्याच्यापासून परमेश्वराचा आधार काढून घेतला जातो तेव्हा तो सर्व आधार गमावतो.

ਵਿਝਣ ਕਲਹ ਨ ਦੇਵਦਾ ਤਾਂ ਲਇਆ ਕਰਤੇ ॥

विझण कलह न देवदा तां लइआ करते ॥

तो कलहाचे अंगारे मरू देत नाही आणि म्हणून निर्माणकर्ता त्याचा नाश करतो.

ਜੋ ਜੋ ਕਰਤੇ ਅਹੰਮੇਉ ਝੜਿ ਧਰਤੀ ਪੜਤੇ ॥੩੨॥

जो जो करते अहंमेउ झड़ि धरती पड़ते ॥३२॥

जे अहंकारात रमतात ते चुरगळतात आणि जमिनीवर पडतात. ||32||

ਸਲੋਕ ਮਃ ੩ ॥

सलोक मः ३ ॥

सालोक, तिसरी मेहल:

ਗੁਰਮੁਖਿ ਗਿਆਨੁ ਬਿਬੇਕ ਬੁਧਿ ਹੋਇ ॥

गुरमुखि गिआनु बिबेक बुधि होइ ॥

गुरुमुखाला आध्यात्मिक बुद्धी आणि विवेकी बुद्धी असते.

ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਵੈ ਹਿਰਦੈ ਹਾਰੁ ਪਰੋਇ ॥

हरि गुण गावै हिरदै हारु परोइ ॥

तो परमेश्वराची स्तुती गातो, आणि ही माला त्याच्या हृदयात विणतो.

ਪਵਿਤੁ ਪਾਵਨੁ ਪਰਮ ਬੀਚਾਰੀ ॥

पवितु पावनु परम बीचारी ॥

तो सर्वांत शुद्ध बनतो, परम समजूतदार बनतो.

ਜਿ ਓਸੁ ਮਿਲੈ ਤਿਸੁ ਪਾਰਿ ਉਤਾਰੀ ॥

जि ओसु मिलै तिसु पारि उतारी ॥

ज्याला तो भेटतो, तो वाचवतो आणि पार पाडतो.

ਅੰਤਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਬਾਸਨਾ ਸਮਾਣੀ ॥

अंतरि हरि नामु बासना समाणी ॥

परमेश्वराच्या नामाचा सुगंध त्याच्या आत खोलवर दरवळतो.

ਹਰਿ ਦਰਿ ਸੋਭਾ ਮਹਾ ਉਤਮ ਬਾਣੀ ॥

हरि दरि सोभा महा उतम बाणी ॥

परमेश्वराच्या दरबारात त्याचा सन्मान केला जातो आणि त्याचे बोलणे सर्वात उदात्त आहे.

ਜਿ ਪੁਰਖੁ ਸੁਣੈ ਸੁ ਹੋਇ ਨਿਹਾਲੁ ॥

जि पुरखु सुणै सु होइ निहालु ॥

जे त्याला ऐकतात त्यांना आनंद होतो.

ਨਾਨਕ ਸਤਿਗੁਰ ਮਿਲਿਐ ਪਾਇਆ ਨਾਮੁ ਧਨੁ ਮਾਲੁ ॥੧॥

नानक सतिगुर मिलिऐ पाइआ नामु धनु मालु ॥१॥

हे नानक, खऱ्या गुरूंना भेटल्याने नामाची संपत्ती आणि संपत्ती प्राप्त होते. ||1||

ਮਃ ੪ ॥

मः ४ ॥

चौथी मेहल:

ਸਤਿਗੁਰ ਕੇ ਜੀਅ ਕੀ ਸਾਰ ਨ ਜਾਪੈ ਕਿ ਪੂਰੈ ਸਤਿਗੁਰ ਭਾਵੈ ॥

सतिगुर के जीअ की सार न जापै कि पूरै सतिगुर भावै ॥

खऱ्या गुरूंची उदात्त अवस्था माहीत नाही; परिपूर्ण खरे गुरू कशामुळे प्रसन्न होतात हे कोणालाच माहीत नाही.

ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਅੰਦਰਿ ਸਤਿਗੁਰੂ ਵਰਤੈ ਜੋ ਸਿਖਾਂ ਨੋ ਲੋਚੈ ਸੋ ਗੁਰ ਖੁਸੀ ਆਵੈ ॥

गुरसिखां अंदरि सतिगुरू वरतै जो सिखां नो लोचै सो गुर खुसी आवै ॥

त्यांच्या गुरुशिखांच्या अंतःकरणात खरे गुरू व्याप्त आहेत. जे आपल्या शिखांची आस बाळगतात त्यांच्यावर गुरु प्रसन्न होतात.

ਸਤਿਗੁਰੁ ਆਖੈ ਸੁ ਕਾਰ ਕਮਾਵਨਿ ਸੁ ਜਪੁ ਕਮਾਵਹਿ ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਕੀ ਘਾਲ ਸਚਾ ਥਾਇ ਪਾਵੈ ॥

सतिगुरु आखै सु कार कमावनि सु जपु कमावहि गुरसिखां की घाल सचा थाइ पावै ॥

जसे खरे गुरु त्यांना मार्गदर्शन करतात, ते त्यांचे कार्य करतात आणि त्यांची प्रार्थना करतात. खरा परमेश्वर आपल्या गुरुशिखांची सेवा स्वीकारतो.

ਵਿਣੁ ਸਤਿਗੁਰ ਕੇ ਹੁਕਮੈ ਜਿ ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਪਾਸਹੁ ਕੰਮੁ ਕਰਾਇਆ ਲੋੜੇ ਤਿਸੁ ਗੁਰਸਿਖੁ ਫਿਰਿ ਨੇੜਿ ਨ ਆਵੈ ॥

विणु सतिगुर के हुकमै जि गुरसिखां पासहु कंमु कराइआ लोड़े तिसु गुरसिखु फिरि नेड़ि न आवै ॥

परंतु ज्यांना गुरुशिखांनी त्यांच्यासाठी काम करावे अशी इच्छा आहे, खऱ्या गुरूंच्या आदेशाशिवाय - गुरुचे शिख त्यांच्या जवळ येणार नाहीत.

ਗੁਰ ਸਤਿਗੁਰ ਅਗੈ ਕੋ ਜੀਉ ਲਾਇ ਘਾਲੈ ਤਿਸੁ ਅਗੈ ਗੁਰਸਿਖੁ ਕਾਰ ਕਮਾਵੈ ॥

गुर सतिगुर अगै को जीउ लाइ घालै तिसु अगै गुरसिखु कार कमावै ॥

जो गुरूसाठी तत्परतेने काम करतो, खरा गुरु - गुरुशिख त्याच्यासाठी काम करतात.

ਜਿ ਠਗੀ ਆਵੈ ਠਗੀ ਉਠਿ ਜਾਇ ਤਿਸੁ ਨੇੜੈ ਗੁਰਸਿਖੁ ਮੂਲਿ ਨ ਆਵੈ ॥

जि ठगी आवै ठगी उठि जाइ तिसु नेड़ै गुरसिखु मूलि न आवै ॥

जो फसवायला येतो, जो उठतो आणि फसवायला निघतो - गुरुशिख त्याच्या जवळ कधीच येत नाहीत.

ਬ੍ਰਹਮੁ ਬੀਚਾਰੁ ਨਾਨਕੁ ਆਖਿ ਸੁਣਾਵੈ ॥ ਜਿ ਵਿਣੁ ਸਤਿਗੁਰ ਕੇ ਮਨੁ ਮੰਨੇ ਕੰਮੁ ਕਰਾਏ ਸੋ ਜੰਤੁ ਮਹਾ ਦੁਖੁ ਪਾਵੈ ॥੨॥

ब्रहमु बीचारु नानकु आखि सुणावै ॥ जि विणु सतिगुर के मनु मंने कंमु कराए सो जंतु महा दुखु पावै ॥२॥

नानक देवाच्या या बुद्धीची घोषणा आणि घोषणा करतात. जो खऱ्या गुरूंच्या मनाला पटत नाही तो त्याचे कर्म करू शकतो, परंतु त्या जीवाला भयंकर दुःखच भोगावे लागेल. ||2||