ਪੰਜਾਬੀ 
English 
پنجابی 
Español 
Français 
Deutsch 
Português 
Bahasa Indonesia 
Türkçe 
Tiếng Việt 
Filipino 
Svenska हिंदी संस्कृत 
Nederlands 
Română 
Magyar 
Polski 
Čeština 
Afrikaans 
Italiano Català 
Shqip 
Gaeilge Cymraeg 
Slovenčina 
Slovenščina 
Dansk 
Eesti 
Latviešu 
Lietuvių 
Norsk 
Malti 
Íslenska Galego 
Kreyòl Ayisyen 
Latin 
Bahasa Melayu 
Kiswahili 
Hrvatski 
Suomi 
Русский मराठी ગુજરાતી తెలుగు ಕನ್ನಡ தமிழ் മലയാളം 
বাংলা 
Ελληνικά 
日本語 
中文 اردو سنڌي 
فارسی 
العربية 
עברית 
한국어 श्री गुरु ग्रंथ साहिब
पान - 312
ਤਿਸੁ ਅਗੈ ਪਿਛੈ ਢੋਈ ਨਾਹੀ ਗੁਰਸਿਖੀ ਮਨਿ ਵੀਚਾਰਿਆ ॥
तिसु अगै पिछै ढोई नाही गुरसिखी मनि वीचारिआ ॥त्याला येथे किंवा पुढे कोणताही आश्रय मिळणार नाही; गुरुशिखांच्या मनात हे लक्षात आले आहे.
ਸਤਿਗੁਰੂ ਨੋ ਮਿਲੇ ਸੇਈ ਜਨ ਉਬਰੇ ਜਿਨ ਹਿਰਦੈ ਨਾਮੁ ਸਮਾਰਿਆ ॥
सतिगुरू नो मिले सेई जन उबरे जिन हिरदै नामु समारिआ ॥तो नम्र जीव जो खऱ्या गुरूला भेटतो त्याचा उद्धार होतो; तो त्याच्या अंत:करणात परमेश्वराच्या नामाचा आदर करतो.
ਜਨ ਨਾਨਕ ਕੇ ਗੁਰਸਿਖ ਪੁਤਹਹੁ ਹਰਿ ਜਪਿਅਹੁ ਹਰਿ ਨਿਸਤਾਰਿਆ ॥੨॥
जन नानक के गुरसिख पुतहहु हरि जपिअहु हरि निसतारिआ ॥२॥सेवक नानक म्हणतात: हे गुरुशिख, हे माझ्या पुत्रांनो, परमेश्वराचे ध्यान करा; फक्त परमेश्वरच तुला वाचवेल. ||2||
ਮਹਲਾ ੩ ॥
महला ३ ॥तिसरी मेहल:
ਹਉਮੈ ਜਗਤੁ ਭੁਲਾਇਆ ਦੁਰਮਤਿ ਬਿਖਿਆ ਬਿਕਾਰ ॥
हउमै जगतु भुलाइआ दुरमति बिखिआ बिकार ॥अहंभावाने दुष्टबुद्धी आणि भ्रष्टाचाराच्या विषाबरोबरच जग भरकटले आहे.
ਸਤਿਗੁਰੁ ਮਿਲੈ ਤ ਨਦਰਿ ਹੋਇ ਮਨਮੁਖ ਅੰਧ ਅੰਧਿਆਰ ॥
सतिगुरु मिलै त नदरि होइ मनमुख अंध अंधिआर ॥खऱ्या गुरूंची भेट होऊन, आपण भगवंताच्या कृपेने धन्य झालो आहोत, तर स्वार्थी मनमुख अंधारात फिरत असतो.
ਨਾਨਕ ਆਪੇ ਮੇਲਿ ਲਏ ਜਿਸ ਨੋ ਸਬਦਿ ਲਾਏ ਪਿਆਰੁ ॥੩॥
नानक आपे मेलि लए जिस नो सबदि लाए पिआरु ॥३॥हे नानक, परमेश्वर ज्यांना त्याच्या शब्दावर प्रेम करण्यास प्रेरित करतो त्यांना तो स्वतःमध्ये सामावून घेतो. ||3||
ਪਉੜੀ ॥
पउड़ी ॥पौरी:
ਸਚੁ ਸਚੇ ਕੀ ਸਿਫਤਿ ਸਲਾਹ ਹੈ ਸੋ ਕਰੇ ਜਿਸੁ ਅੰਦਰੁ ਭਿਜੈ ॥
सचु सचे की सिफति सलाह है सो करे जिसु अंदरु भिजै ॥खऱ्याची स्तुती आणि महिमा खरे आहेत; तो एकटाच बोलतो, ज्याचे मन आतून मऊ झाले आहे.
ਜਿਨੀ ਇਕ ਮਨਿ ਇਕੁ ਅਰਾਧਿਆ ਤਿਨ ਕਾ ਕੰਧੁ ਨ ਕਬਹੂ ਛਿਜੈ ॥
जिनी इक मनि इकु अराधिआ तिन का कंधु न कबहू छिजै ॥जे एकचित्त भक्तीने एका परमेश्वराची उपासना करतात - त्यांच्या शरीराचा कधीही नाश होत नाही.
ਧਨੁ ਧਨੁ ਪੁਰਖ ਸਾਬਾਸਿ ਹੈ ਜਿਨ ਸਚੁ ਰਸਨਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪਿਜੈ ॥
धनु धनु पुरख साबासि है जिन सचु रसना अंम्रितु पिजै ॥धन्य, धन्य आणि प्रशंसनीय ती व्यक्ती, जी खऱ्या नामाचे अमृत आपल्या जिभेने चाखते.
ਸਚੁ ਸਚਾ ਜਿਨ ਮਨਿ ਭਾਵਦਾ ਸੇ ਮਨਿ ਸਚੀ ਦਰਗਹ ਲਿਜੈ ॥
सचु सचा जिन मनि भावदा से मनि सची दरगह लिजै ॥ज्याचे मन सत्याच्या सत्याप्रती प्रसन्न होते तो खऱ्या दरबारात स्वीकारला जातो.
ਧਨੁ ਧੰਨੁ ਜਨਮੁ ਸਚਿਆਰੀਆ ਮੁਖ ਉਜਲ ਸਚੁ ਕਰਿਜੈ ॥੨੦॥
धनु धंनु जनमु सचिआरीआ मुख उजल सचु करिजै ॥२०॥धन्य, धन्य त्या सत्पुरुषांचा जन्म; खरे परमेश्वर त्यांचे चेहरे उजळवतो. ||20||
ਸਲੋਕ ਮਃ ੪ ॥
सलोक मः ४ ॥सालोक, चौथी मेहल:
ਸਾਕਤ ਜਾਇ ਨਿਵਹਿ ਗੁਰ ਆਗੈ ਮਨਿ ਖੋਟੇ ਕੂੜਿ ਕੂੜਿਆਰੇ ॥
साकत जाइ निवहि गुर आगै मनि खोटे कूड़ि कूड़िआरे ॥अविश्वासू निंदक गुरूंसमोर जाऊन नतमस्तक होतात, पण त्यांची मने भ्रष्ट आणि खोटे, पूर्ण खोटे असतात.
ਜਾ ਗੁਰੁ ਕਹੈ ਉਠਹੁ ਮੇਰੇ ਭਾਈ ਬਹਿ ਜਾਹਿ ਘੁਸਰਿ ਬਗੁਲਾਰੇ ॥
जा गुरु कहै उठहु मेरे भाई बहि जाहि घुसरि बगुलारे ॥जेव्हा गुरू म्हणतात, "उठ, माझ्या नशिबाची भावंडं", ते खाली बसतात, क्रेनप्रमाणे गर्दी करतात.
ਗੁਰਸਿਖਾ ਅੰਦਰਿ ਸਤਿਗੁਰੁ ਵਰਤੈ ਚੁਣਿ ਕਢੇ ਲਧੋਵਾਰੇ ॥
गुरसिखा अंदरि सतिगुरु वरतै चुणि कढे लधोवारे ॥खरा गुरू त्याच्या गुरुशिखांमध्ये विराजमान असतो; ते भटक्यांना बाहेर काढतात.
ਓਇ ਅਗੈ ਪਿਛੈ ਬਹਿ ਮੁਹੁ ਛਪਾਇਨਿ ਨ ਰਲਨੀ ਖੋਟੇਆਰੇ ॥
ओइ अगै पिछै बहि मुहु छपाइनि न रलनी खोटेआरे ॥इकडे-तिकडे बसून ते तोंड लपवतात; बनावट असल्याने ते खऱ्यामध्ये मिसळू शकत नाहीत.
ਓਨਾ ਦਾ ਭਖੁ ਸੁ ਓਥੈ ਨਾਹੀ ਜਾਇ ਕੂੜੁ ਲਹਨਿ ਭੇਡਾਰੇ ॥
ओना दा भखु सु ओथै नाही जाइ कूड़ु लहनि भेडारे ॥तेथे त्यांच्यासाठी अन्न नाही; खोटे मेंढरासारखे घाणीत जातात.
ਜੇ ਸਾਕਤੁ ਨਰੁ ਖਾਵਾਈਐ ਲੋਚੀਐ ਬਿਖੁ ਕਢੈ ਮੁਖਿ ਉਗਲਾਰੇ ॥
जे साकतु नरु खावाईऐ लोचीऐ बिखु कढै मुखि उगलारे ॥जर तुम्ही अविश्वासू निंदकाला खाऊ घालण्याचा प्रयत्न केला तर तो त्याच्या तोंडातून विष बाहेर टाकेल.
ਹਰਿ ਸਾਕਤ ਸੇਤੀ ਸੰਗੁ ਨ ਕਰੀਅਹੁ ਓਇ ਮਾਰੇ ਸਿਰਜਣਹਾਰੇ ॥
हरि साकत सेती संगु न करीअहु ओइ मारे सिरजणहारे ॥हे प्रभु, मला अविश्वासू निंदकाच्या सहवासात राहू देऊ नकोस, ज्याला निर्माता परमेश्वराने शाप दिला आहे.
ਜਿਸ ਕਾ ਇਹੁ ਖੇਲੁ ਸੋਈ ਕਰਿ ਵੇਖੈ ਜਨ ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਸਮਾਰੇ ॥੧॥
जिस का इहु खेलु सोई करि वेखै जन नानक नामु समारे ॥१॥हे नाटक परमेश्वराचे आहे; तो ते करतो, आणि तो त्यावर लक्ष ठेवतो. सेवक नानक नामाचे, नामाचे पालनपोषण करतात. ||1||
ਮਃ ੪ ॥
मः ४ ॥चौथी मेहल:
ਸਤਿਗੁਰੁ ਪੁਰਖੁ ਅਗੰਮੁ ਹੈ ਜਿਸੁ ਅੰਦਰਿ ਹਰਿ ਉਰਿ ਧਾਰਿਆ ॥
सतिगुरु पुरखु अगंमु है जिसु अंदरि हरि उरि धारिआ ॥खरे गुरू, आदिमानव, दुर्गम आहे; त्याने परमेश्वराचे नाम आपल्या हृदयात धारण केले आहे.
ਸਤਿਗੁਰੂ ਨੋ ਅਪੜਿ ਕੋਇ ਨ ਸਕਈ ਜਿਸੁ ਵਲਿ ਸਿਰਜਣਹਾਰਿਆ ॥
सतिगुरू नो अपड़ि कोइ न सकई जिसु वलि सिरजणहारिआ ॥खऱ्या गुरूची बरोबरी कोणी करू शकत नाही; निर्माता परमेश्वर त्याच्या बाजूने आहे.
ਸਤਿਗੁਰੂ ਕਾ ਖੜਗੁ ਸੰਜੋਉ ਹਰਿ ਭਗਤਿ ਹੈ ਜਿਤੁ ਕਾਲੁ ਕੰਟਕੁ ਮਾਰਿ ਵਿਡਾਰਿਆ ॥
सतिगुरू का खड़गु संजोउ हरि भगति है जितु कालु कंटकु मारि विडारिआ ॥परमेश्वराची भक्तीपूजा ही खऱ्या गुरूंची तलवार आणि चिलखत आहे; त्याने मृत्यूला, अत्याचार करणाऱ्याला मारून बाहेर टाकले आहे.
ਸਤਿਗੁਰੂ ਕਾ ਰਖਣਹਾਰਾ ਹਰਿ ਆਪਿ ਹੈ ਸਤਿਗੁਰੂ ਕੈ ਪਿਛੈ ਹਰਿ ਸਭਿ ਉਬਾਰਿਆ ॥
सतिगुरू का रखणहारा हरि आपि है सतिगुरू कै पिछै हरि सभि उबारिआ ॥खऱ्या गुरूंचे रक्षण करणारा परमेश्वरच आहे. खऱ्या गुरूंच्या पावलावर चालणाऱ्या सर्वांचे रक्षण परमेश्वर करतो.
ਜੋ ਮੰਦਾ ਚਿਤਵੈ ਪੂਰੇ ਸਤਿਗੁਰੂ ਕਾ ਸੋ ਆਪਿ ਉਪਾਵਣਹਾਰੈ ਮਾਰਿਆ ॥
जो मंदा चितवै पूरे सतिगुरू का सो आपि उपावणहारै मारिआ ॥जो परिपूर्ण सत्य गुरूचा वाईट विचार करतो - निर्माता भगवान स्वतः त्याचा नाश करतात.
ਏਹ ਗਲ ਹੋਵੈ ਹਰਿ ਦਰਗਹ ਸਚੇ ਕੀ ਜਨ ਨਾਨਕ ਅਗਮੁ ਵੀਚਾਰਿਆ ॥੨॥
एह गल होवै हरि दरगह सचे की जन नानक अगमु वीचारिआ ॥२॥हे शब्द प्रभूच्या दरबारात सत्य म्हणून पुष्टी होतील; सेवक नानक हे रहस्य उलगडतात. ||2||
ਪਉੜੀ ॥
पउड़ी ॥पौरी:
ਸਚੁ ਸੁਤਿਆ ਜਿਨੀ ਅਰਾਧਿਆ ਜਾ ਉਠੇ ਤਾ ਸਚੁ ਚਵੇ ॥
सचु सुतिआ जिनी अराधिआ जा उठे ता सचु चवे ॥जे झोपेत असताना खऱ्या भगवंताचे वास करतात, ते जागे झाल्यावर खरे नामस्मरण करतात.
ਸੇ ਵਿਰਲੇ ਜੁਗ ਮਹਿ ਜਾਣੀਅਹਿ ਜੋ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਚੁ ਰਵੇ ॥
से विरले जुग महि जाणीअहि जो गुरमुखि सचु रवे ॥खऱ्या परमेश्वरावर वास करणारे गुरुमुख जगात किती दुर्मिळ आहेत.
ਹਉ ਬਲਿਹਾਰੀ ਤਿਨ ਕਉ ਜਿ ਅਨਦਿਨੁ ਸਚੁ ਲਵੇ ॥
हउ बलिहारी तिन कउ जि अनदिनु सचु लवे ॥जे रात्रंदिवस खरे नामस्मरण करतात त्यांच्यासाठी मी त्याग करतो.
ਜਿਨ ਮਨਿ ਤਨਿ ਸਚਾ ਭਾਵਦਾ ਸੇ ਸਚੀ ਦਰਗਹ ਗਵੇ ॥
जिन मनि तनि सचा भावदा से सची दरगह गवे ॥खरा परमेश्वर त्यांच्या मनाला आणि शरीराला प्रसन्न करतो; ते खरे परमेश्वराच्या दरबारात जातात.
ਜਨੁ ਨਾਨਕੁ ਬੋਲੈ ਸਚੁ ਨਾਮੁ ਸਚੁ ਸਚਾ ਸਦਾ ਨਵੇ ॥੨੧॥
जनु नानकु बोलै सचु नामु सचु सचा सदा नवे ॥२१॥सेवक नानक खऱ्या नामाचा जप करतात; खरेच, खरा परमेश्वर हा कायमचा नवीन आहे. ||२१||
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੪ ॥
सलोकु मः ४ ॥सालोक, चौथी मेहल:
ਕਿਆ ਸਵਣਾ ਕਿਆ ਜਾਗਣਾ ਗੁਰਮੁਖਿ ਤੇ ਪਰਵਾਣੁ ॥
किआ सवणा किआ जागणा गुरमुखि ते परवाणु ॥कोण झोपले आहे, कोण जागे आहे? जे गुरुमुख आहेत ते अनुमोदित आहेत.