ਪੰਜਾਬੀ 
English 
پنجابی 
Español 
Français 
Deutsch 
Português 
Bahasa Indonesia 
Türkçe 
Tiếng Việt 
Filipino 
Svenska हिंदी संस्कृत 
Nederlands 
Română 
Magyar 
Polski 
Čeština 
Afrikaans 
Italiano Català 
Shqip 
Gaeilge Cymraeg 
Slovenčina 
Slovenščina 
Dansk 
Eesti 
Latviešu 
Lietuvių 
Norsk 
Malti 
Íslenska Galego 
Kreyòl Ayisyen 
Latin 
Bahasa Melayu 
Kiswahili 
Hrvatski 
Suomi 
Русский मराठी ગુજરાતી తెలుగు ಕನ್ನಡ தமிழ் മലയാളം 
বাংলা 
Ελληνικά 
日本語 
中文 اردو سنڌي 
فارسی 
العربية 
עברית 
한국어 श्री गुरु ग्रन्थ साहिबः
पुटः - 317
ਜੋ ਮਾਰੇ ਤਿਨਿ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮਿ ਸੇ ਕਿਸੈ ਨ ਸੰਦੇ ॥
जो मारे तिनि पारब्रहमि से किसै न संदे ॥ये परमेश्वरेण प्रहृताः न कस्यचिद्भवन्ति ।
ਵੈਰੁ ਕਰਨਿ ਨਿਰਵੈਰ ਨਾਲਿ ਧਰਮਿ ਨਿਆਇ ਪਚੰਦੇ ॥
वैरु करनि निरवैर नालि धरमि निआइ पचंदे ॥अद्वेषं ये द्वेष्टि, ते धर्मन्यायेन नश्यन्ति।
ਜੋ ਜੋ ਸੰਤਿ ਸਰਾਪਿਆ ਸੇ ਫਿਰਹਿ ਭਵੰਦੇ ॥
जो जो संति सरापिआ से फिरहि भवंदे ॥नष्टाः परिभ्रमन्ति ये सन्तैः शापिताः |
ਪੇਡੁ ਮੁੰਢਾਹੂ ਕਟਿਆ ਤਿਸੁ ਡਾਲ ਸੁਕੰਦੇ ॥੩੧॥
पेडु मुंढाहू कटिआ तिसु डाल सुकंदे ॥३१॥वृक्षस्य मूले छिन्ने सति शाखाः शुष्काः म्रियन्ते च । ||३१||
ਸਲੋਕ ਮਃ ੫ ॥
सलोक मः ५ ॥सलोक, पञ्चम मेहलः १.
ਗੁਰ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਦ੍ਰਿੜਾਇਆ ਭੰਨਣ ਘੜਣ ਸਮਰਥੁ ॥
गुर नानक हरि नामु द्रिड़ाइआ भंनण घड़ण समरथु ॥गुरुनानकः मम अन्तः भगवतः नाम नाम रोपितवान्; सः सर्वशक्तिमान्, सृजितुं नाशयितुं च।
ਪ੍ਰਭੁ ਸਦਾ ਸਮਾਲਹਿ ਮਿਤ੍ਰ ਤੂ ਦੁਖੁ ਸਬਾਇਆ ਲਥੁ ॥੧॥
प्रभु सदा समालहि मित्र तू दुखु सबाइआ लथु ॥१॥सदा देवं स्मर सखि तव सर्वं दुःखं विलुप्तं भविष्यति। ||१||
ਮਃ ੫ ॥
मः ५ ॥पञ्चमः मेहलः १.
ਖੁਧਿਆਵੰਤੁ ਨ ਜਾਣਈ ਲਾਜ ਕੁਲਾਜ ਕੁਬੋਲੁ ॥
खुधिआवंतु न जाणई लाज कुलाज कुबोलु ॥क्षुधार्तस्य मानस्य, अनादरस्य, कठोरवचनस्य वा चिन्ता न भवति ।
ਨਾਨਕੁ ਮਾਂਗੈ ਨਾਮੁ ਹਰਿ ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਸੰਜੋਗੁ ॥੨॥
नानकु मांगै नामु हरि करि किरपा संजोगु ॥२॥नानकः भगवतः नाम याचते; प्रसादं प्रयच्छ, मां च स्वेन सह संयोजय । ||२||
ਪਉੜੀ ॥
पउड़ी ॥पौरी : १.
ਜੇਵੇਹੇ ਕਰਮ ਕਮਾਵਦਾ ਤੇਵੇਹੇ ਫਲਤੇ ॥
जेवेहे करम कमावदा तेवेहे फलते ॥यानि कर्माणि करोति तदनुसारेण फलानि लभन्ते।
ਚਬੇ ਤਤਾ ਲੋਹ ਸਾਰੁ ਵਿਚਿ ਸੰਘੈ ਪਲਤੇ ॥
चबे तता लोह सारु विचि संघै पलते ॥यदि कश्चित् रक्तोष्णं लोहं चर्वति तर्हि तस्य कण्ठः दह्यते ।
ਘਤਿ ਗਲਾਵਾਂ ਚਾਲਿਆ ਤਿਨਿ ਦੂਤਿ ਅਮਲ ਤੇ ॥
घति गलावां चालिआ तिनि दूति अमल ते ॥कण्ठे स्तम्भं कृत्वा नय्यते, तस्य कृतदुष्टकर्मणाम्।
ਕਾਈ ਆਸ ਨ ਪੁੰਨੀਆ ਨਿਤ ਪਰ ਮਲੁ ਹਿਰਤੇ ॥
काई आस न पुंनीआ नित पर मलु हिरते ॥तस्य कश्चन अपि कामः न सिद्धः भवति; सः परेषां मलिनतां निरन्तरं हरति।
ਕੀਆ ਨ ਜਾਣੈ ਅਕਿਰਤਘਣ ਵਿਚਿ ਜੋਨੀ ਫਿਰਤੇ ॥
कीआ न जाणै अकिरतघण विचि जोनी फिरते ॥कृतघ्नः कृपणः दत्तस्य न प्रशंसति; पुनर्जन्मनि नष्टः भ्रमति।
ਸਭੇ ਧਿਰਾਂ ਨਿਖੁਟੀਅਸੁ ਹਿਰਿ ਲਈਅਸੁ ਧਰ ਤੇ ॥
सभे धिरां निखुटीअसु हिरि लईअसु धर ते ॥सः सर्वं समर्थनं नष्टं करोति, यदा भगवतः आश्रयः तस्मात् अपहृतः भवति।
ਵਿਝਣ ਕਲਹ ਨ ਦੇਵਦਾ ਤਾਂ ਲਇਆ ਕਰਤੇ ॥
विझण कलह न देवदा तां लइआ करते ॥कलहस्य अङ्गारं न म्रियते, अतः प्रजापतिः तं नाशयति।
ਜੋ ਜੋ ਕਰਤੇ ਅਹੰਮੇਉ ਝੜਿ ਧਰਤੀ ਪੜਤੇ ॥੩੨॥
जो जो करते अहंमेउ झड़ि धरती पड़ते ॥३२॥अहङ्कारप्रवृत्ताः क्षीणाः भूमौ पतन्ति च । ||३२||
ਸਲੋਕ ਮਃ ੩ ॥
सलोक मः ३ ॥सलोक, तृतीय मेहल : १.
ਗੁਰਮੁਖਿ ਗਿਆਨੁ ਬਿਬੇਕ ਬੁਧਿ ਹੋਇ ॥
गुरमुखि गिआनु बिबेक बुधि होइ ॥गुरमुखः आध्यात्मिकबुद्ध्या, विवेकबुद्ध्या च धन्यः अस्ति।
ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਵੈ ਹਿਰਦੈ ਹਾਰੁ ਪਰੋਇ ॥
हरि गुण गावै हिरदै हारु परोइ ॥भगवतः महिमा स्तुतिं गायति, एतां मालाम् हृदये बुनति।
ਪਵਿਤੁ ਪਾਵਨੁ ਪਰਮ ਬੀਚਾਰੀ ॥
पवितु पावनु परम बीचारी ॥शुद्धानां शुद्धतमः परमबोधः जीवः भवति।
ਜਿ ਓਸੁ ਮਿਲੈ ਤਿਸੁ ਪਾਰਿ ਉਤਾਰੀ ॥
जि ओसु मिलै तिसु पारि उतारी ॥यं यं मिलति तं तारयति पारं वहति च।
ਅੰਤਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਬਾਸਨਾ ਸਮਾਣੀ ॥
अंतरि हरि नामु बासना समाणी ॥भगवन्नामगन्धः तस्य गभीरभावं व्याप्नोति।
ਹਰਿ ਦਰਿ ਸੋਭਾ ਮਹਾ ਉਤਮ ਬਾਣੀ ॥
हरि दरि सोभा महा उतम बाणी ॥सः भगवतः प्राङ्गणे सम्मानितः, तस्य वाक्यं च अत्यन्तं उदात्तम्।
ਜਿ ਪੁਰਖੁ ਸੁਣੈ ਸੁ ਹੋਇ ਨਿਹਾਲੁ ॥
जि पुरखु सुणै सु होइ निहालु ॥ये तं शृण्वन्ति ते हर्षयन्ति।
ਨਾਨਕ ਸਤਿਗੁਰ ਮਿਲਿਐ ਪਾਇਆ ਨਾਮੁ ਧਨੁ ਮਾਲੁ ॥੧॥
नानक सतिगुर मिलिऐ पाइआ नामु धनु मालु ॥१॥सच्चिगुरुं मिलित्वा नानक नाम धनं सम्पत्तिं च लभते। ||१||
ਮਃ ੪ ॥
मः ४ ॥चतुर्थ मेहलः १.
ਸਤਿਗੁਰ ਕੇ ਜੀਅ ਕੀ ਸਾਰ ਨ ਜਾਪੈ ਕਿ ਪੂਰੈ ਸਤਿਗੁਰ ਭਾਵੈ ॥
सतिगुर के जीअ की सार न जापै कि पूरै सतिगुर भावै ॥सत्यगुरुस्य उदात्तस्थितिः न ज्ञायते; न कश्चित् जानाति किं सम्यक् सत्यगुरुं प्रीणयति।
ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਅੰਦਰਿ ਸਤਿਗੁਰੂ ਵਰਤੈ ਜੋ ਸਿਖਾਂ ਨੋ ਲੋਚੈ ਸੋ ਗੁਰ ਖੁਸੀ ਆਵੈ ॥
गुरसिखां अंदरि सतिगुरू वरतै जो सिखां नो लोचै सो गुर खुसी आवै ॥स्वस्य गुरसिखानां हृदयेषु गहने सच्चः गुरुः व्याप्तः अस्ति। गुरुः प्रसन्नः भवति ये स्वसिक्खान् स्पृहन्ति।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਆਖੈ ਸੁ ਕਾਰ ਕਮਾਵਨਿ ਸੁ ਜਪੁ ਕਮਾਵਹਿ ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਕੀ ਘਾਲ ਸਚਾ ਥਾਇ ਪਾਵੈ ॥
सतिगुरु आखै सु कार कमावनि सु जपु कमावहि गुरसिखां की घाल सचा थाइ पावै ॥यथा सत्यगुरुः निर्देशयति तथा ते स्वकार्यं कुर्वन्ति, प्रार्थनां च जपन्ति। सत्येश्वरः स्वगुरसिखानां सेवां स्वीकुर्वति।
ਵਿਣੁ ਸਤਿਗੁਰ ਕੇ ਹੁਕਮੈ ਜਿ ਗੁਰਸਿਖਾਂ ਪਾਸਹੁ ਕੰਮੁ ਕਰਾਇਆ ਲੋੜੇ ਤਿਸੁ ਗੁਰਸਿਖੁ ਫਿਰਿ ਨੇੜਿ ਨ ਆਵੈ ॥
विणु सतिगुर के हुकमै जि गुरसिखां पासहु कंमु कराइआ लोड़े तिसु गुरसिखु फिरि नेड़ि न आवै ॥परन्तु ये इच्छन्ति यत् गुरसिक्खाः तेषां कृते कार्यं कुर्वन्तु, सच्चिगुरुस्य आदेशं विना - गुरुस्य सिक्खाः पुनः तेषां समीपं न आगमिष्यन्ति।
ਗੁਰ ਸਤਿਗੁਰ ਅਗੈ ਕੋ ਜੀਉ ਲਾਇ ਘਾਲੈ ਤਿਸੁ ਅਗੈ ਗੁਰਸਿਖੁ ਕਾਰ ਕਮਾਵੈ ॥
गुर सतिगुर अगै को जीउ लाइ घालै तिसु अगै गुरसिखु कार कमावै ॥यः गुरुस्य कृते प्रयत्नपूर्वकं कार्यं करोति, सः सच्चः गुरुः - गुरसिखाः तस्य कृते कार्यं कुर्वन्ति।
ਜਿ ਠਗੀ ਆਵੈ ਠਗੀ ਉਠਿ ਜਾਇ ਤਿਸੁ ਨੇੜੈ ਗੁਰਸਿਖੁ ਮੂਲਿ ਨ ਆਵੈ ॥
जि ठगी आवै ठगी उठि जाइ तिसु नेड़ै गुरसिखु मूलि न आवै ॥यः वञ्चनाय आगच्छति, यः उत्थाय वञ्चनाय निर्गच्छति - गुरसिखाः कदापि तस्य समीपं न आगमिष्यन्ति।
ਬ੍ਰਹਮੁ ਬੀਚਾਰੁ ਨਾਨਕੁ ਆਖਿ ਸੁਣਾਵੈ ॥ ਜਿ ਵਿਣੁ ਸਤਿਗੁਰ ਕੇ ਮਨੁ ਮੰਨੇ ਕੰਮੁ ਕਰਾਏ ਸੋ ਜੰਤੁ ਮਹਾ ਦੁਖੁ ਪਾਵੈ ॥੨॥
ब्रहमु बीचारु नानकु आखि सुणावै ॥ जि विणु सतिगुर के मनु मंने कंमु कराए सो जंतु महा दुखु पावै ॥२॥नानकः ईश्वरस्य एतां प्रज्ञां घोषयति, घोषयति च। यः सच्चित्तगुरुचित्तप्रियं न करोति सः कर्म कुर्याद्, किन्तु सः जीवः केवलं घोरदुःखेन एव दुःखं प्राप्स्यति। ||२||
ਪਉੜੀ ॥
पउड़ी ॥पौरी : १.
ਤੂੰ ਸਚਾ ਸਾਹਿਬੁ ਅਤਿ ਵਡਾ ਤੁਹਿ ਜੇਵਡੁ ਤੂੰ ਵਡ ਵਡੇ ॥
तूं सचा साहिबु अति वडा तुहि जेवडु तूं वड वडे ॥सच्चे भगवन् गुरो त्वं तथा महान् । यावद्भवसि महात्मानं महत्तमः ।
ਜਿਸੁ ਤੂੰ ਮੇਲਹਿ ਸੋ ਤੁਧੁ ਮਿਲੈ ਤੂੰ ਆਪੇ ਬਖਸਿ ਲੈਹਿ ਲੇਖਾ ਛਡੇ ॥
जिसु तूं मेलहि सो तुधु मिलै तूं आपे बखसि लैहि लेखा छडे ॥स एव त्वया सह संयुज्यते यं त्वं स्वयमेव संयोजसि । त्वं स्वयं अस्मान् आशीर्वादं क्षमस्व च, अस्माकं लेखान् विदारय च।
ਜਿਸ ਨੋ ਤੂੰ ਆਪਿ ਮਿਲਾਇਦਾ ਸੋ ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵੇ ਮਨੁ ਗਡ ਗਡੇ ॥
जिस नो तूं आपि मिलाइदा सो सतिगुरु सेवे मनु गड गडे ॥यं त्वं स्वयमेव संयोजसि, सच्चिगुरुं सर्वात्मना सेवते।
ਤੂੰ ਸਚਾ ਸਾਹਿਬੁ ਸਚੁ ਤੂ ਸਭੁ ਜੀਉ ਪਿੰਡੁ ਚੰਮੁ ਤੇਰਾ ਹਡੇ ॥
तूं सचा साहिबु सचु तू सभु जीउ पिंडु चंमु तेरा हडे ॥त्वं सच्चिदानन्दः सच्चः प्रभुः स्वामी च; मम आत्मा शरीरं मांसं च अस्थि च सर्वं तव।
ਜਿਉ ਭਾਵੈ ਤਿਉ ਰਖੁ ਤੂੰ ਸਚਿਆ ਨਾਨਕ ਮਨਿ ਆਸ ਤੇਰੀ ਵਡ ਵਡੇ ॥੩੩॥੧॥ ਸੁਧੁ ॥
जिउ भावै तिउ रखु तूं सचिआ नानक मनि आस तेरी वड वडे ॥३३॥१॥ सुधु ॥यदि त्वां प्रीयते तर्हि मां सत्येश्वर । नानकः मनसः आशां त्वयि एव निक्षिपते महात्तम! ||३३||१|| सुध||