ਪੰਜਾਬੀ 
English 
پنجابی 
Español 
Français 
Deutsch 
Português 
Bahasa Indonesia 
Türkçe 
Tiếng Việt 
Filipino 
Svenska हिंदी संस्कृत 
Nederlands 
Română 
Magyar 
Polski 
Čeština 
Afrikaans 
Italiano Català 
Shqip 
Gaeilge Cymraeg 
Slovenčina 
Slovenščina 
Dansk 
Eesti 
Latviešu 
Lietuvių 
Norsk 
Malti 
Íslenska Galego 
Kreyòl Ayisyen 
Latin 
Bahasa Melayu 
Kiswahili 
Hrvatski 
Suomi 
Русский मराठी ગુજરાતી తెలుగు ಕನ್ನಡ தமிழ் മലയാളം 
বাংলা 
Ελληνικά 
日本語 
中文 اردو سنڌي 
فارسی 
العربية 
עברית 
한국어 श्री गुरु ग्रन्थ साहिबः
पुटः - 789
ਪਉੜੀ ॥
पउड़ी ॥पौरी : १.
ਹਰਿ ਸਾਲਾਹੀ ਸਦਾ ਸਦਾ ਤਨੁ ਮਨੁ ਸਉਪਿ ਸਰੀਰੁ ॥
हरि सालाही सदा सदा तनु मनु सउपि सरीरु ॥भगवन्तं स्तुवन्तु, नित्यं नित्यं; तस्मै शरीरं मनः च समर्पयतु।
ਗੁਰਸਬਦੀ ਸਚੁ ਪਾਇਆ ਸਚਾ ਗਹਿਰ ਗੰਭੀਰੁ ॥
गुरसबदी सचु पाइआ सचा गहिर गंभीरु ॥गुरुशब्दवचनद्वारा सत्यं गहनं अगाधं च प्रभुं मया लब्धम्।
ਮਨਿ ਤਨਿ ਹਿਰਦੈ ਰਵਿ ਰਹਿਆ ਹਰਿ ਹੀਰਾ ਹੀਰੁ ॥
मनि तनि हिरदै रवि रहिआ हरि हीरा हीरु ॥रत्नमणिः प्रभुः मम मनः शरीरं हृदयं च व्याप्नोति ।
ਜਨਮ ਮਰਣ ਕਾ ਦੁਖੁ ਗਇਆ ਫਿਰਿ ਪਵੈ ਨ ਫੀਰੁ ॥
जनम मरण का दुखु गइआ फिरि पवै न फीरु ॥जन्ममरणयोः वेदनाः गता: पुनर्जन्मचक्रं न प्रत्यागच्छेयम् ।
ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਸਲਾਹਿ ਤੂ ਹਰਿ ਗੁਣੀ ਗਹੀਰੁ ॥੧੦॥
नानक नामु सलाहि तू हरि गुणी गहीरु ॥१०॥नानक स्तुति नाम भगवतः नाम श्रेष्ठाब्धिम्। ||१०||
ਸਲੋਕ ਮਃ ੧ ॥
सलोक मः १ ॥सलोक, प्रथम मेहल : १.
ਨਾਨਕ ਇਹੁ ਤਨੁ ਜਾਲਿ ਜਿਨਿ ਜਲਿਐ ਨਾਮੁ ਵਿਸਾਰਿਆ ॥
नानक इहु तनु जालि जिनि जलिऐ नामु विसारिआ ॥हे नानक, एतत् शरीरं दह; अयं दग्धशरीरः नाम भगवतः नाम विस्मृतवान्।
ਪਉਦੀ ਜਾਇ ਪਰਾਲਿ ਪਿਛੈ ਹਥੁ ਨ ਅੰਬੜੈ ਤਿਤੁ ਨਿਵੰਧੈ ਤਾਲਿ ॥੧॥
पउदी जाइ परालि पिछै हथु न अंबड़ै तितु निवंधै तालि ॥१॥मलः सञ्चितः अस्ति, परलोके भवतः हस्तः अस्य स्थगिततडागस्य शोधनार्थं अधः गन्तुं न शक्नोति ||१||
ਮਃ ੧ ॥
मः १ ॥प्रथमः मेहलः : १.
ਨਾਨਕ ਮਨ ਕੇ ਕੰਮ ਫਿਟਿਆ ਗਣਤ ਨ ਆਵਹੀ ॥
नानक मन के कंम फिटिआ गणत न आवही ॥अगणितानि कर्माणि मनसः दुष्टानि नानक।
ਕਿਤੀ ਲਹਾ ਸਹੰਮ ਜਾ ਬਖਸੇ ਤਾ ਧਕਾ ਨਹੀ ॥੨॥
किती लहा सहंम जा बखसे ता धका नही ॥२॥ते घोरं दुःखदं च प्रतिकारं आनयन्ति, परन्तु यदि भगवता मां क्षमति तर्हि अहम् अयं दण्डः मुक्तः भविष्यामि। ||२||
ਪਉੜੀ ॥
पउड़ी ॥पौरी : १.
ਸਚਾ ਅਮਰੁ ਚਲਾਇਓਨੁ ਕਰਿ ਸਚੁ ਫੁਰਮਾਣੁ ॥
सचा अमरु चलाइओनु करि सचु फुरमाणु ॥सत्यं आज्ञां प्रेषयति, सत्यं च आदेशाः सः निर्गच्छति।
ਸਦਾ ਨਿਹਚਲੁ ਰਵਿ ਰਹਿਆ ਸੋ ਪੁਰਖੁ ਸੁਜਾਣੁ ॥
सदा निहचलु रवि रहिआ सो पुरखु सुजाणु ॥सदा अचलः अविचलः सर्वत्र व्याप्तः व्याप्तः सर्वज्ञः प्राइमलः प्रभुः।
ਗੁਰਪਰਸਾਦੀ ਸੇਵੀਐ ਸਚੁ ਸਬਦਿ ਨੀਸਾਣੁ ॥
गुरपरसादी सेवीऐ सचु सबदि नीसाणु ॥गुरुप्रसादेन तस्य सेवां कुरु, शब्दस्य सत्यचिह्नद्वारा।
ਪੂਰਾ ਥਾਟੁ ਬਣਾਇਆ ਰੰਗੁ ਗੁਰਮਤਿ ਮਾਣੁ ॥
पूरा थाटु बणाइआ रंगु गुरमति माणु ॥यत् करोति तत् सिद्धम्; गुरुशिक्षाणां माध्यमेन तस्य प्रेम्णः आनन्दं लभत।
ਅਗਮ ਅਗੋਚਰੁ ਅਲਖੁ ਹੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਹਰਿ ਜਾਣੁ ॥੧੧॥
अगम अगोचरु अलखु है गुरमुखि हरि जाणु ॥११॥सः दुर्गमः, अगाह्यः, अदृष्टः च अस्ति; गुरमुख इव भगवन्तं विद्धि | ||११||
ਸਲੋਕ ਮਃ ੧ ॥
सलोक मः १ ॥सलोक, प्रथम मेहल : १.
ਨਾਨਕ ਬਦਰਾ ਮਾਲ ਕਾ ਭੀਤਰਿ ਧਰਿਆ ਆਣਿ ॥
नानक बदरा माल का भीतरि धरिआ आणि ॥नानक, मुद्रापुटकानि आनयन्ते
ਖੋਟੇ ਖਰੇ ਪਰਖੀਅਨਿ ਸਾਹਿਬ ਕੈ ਦੀਬਾਣਿ ॥੧॥
खोटे खरे परखीअनि साहिब कै दीबाणि ॥१॥अस्माकं भगवतः गुरुस्य च प्राङ्गणे स्थापितं तत्र च वास्तविकं नकली च पृथक् भवति। ||१||
ਮਃ ੧ ॥
मः १ ॥प्रथमः मेहलः : १.
ਨਾਵਣ ਚਲੇ ਤੀਰਥੀ ਮਨਿ ਖੋਟੈ ਤਨਿ ਚੋਰ ॥
नावण चले तीरथी मनि खोटै तनि चोर ॥ते गत्वा तीर्थतीर्थेषु स्नानं कुर्वन्ति, परन्तु तेषां मनः अद्यापि दुष्टं, शरीरं च चोरम् अस्ति।
ਇਕੁ ਭਾਉ ਲਥੀ ਨਾਤਿਆ ਦੁਇ ਭਾ ਚੜੀਅਸੁ ਹੋਰ ॥
इकु भाउ लथी नातिआ दुइ भा चड़ीअसु होर ॥एतेषां स्नानैः केचन मलिनाः प्रक्षालिताः भवन्ति, परन्तु ते केवलं द्विगुणं सञ्चयन्ति ।
ਬਾਹਰਿ ਧੋਤੀ ਤੂਮੜੀ ਅੰਦਰਿ ਵਿਸੁ ਨਿਕੋਰ ॥
बाहरि धोती तूमड़ी अंदरि विसु निकोर ॥लौकिवत् बहिः प्रक्षालिताः भवेयुः, अन्तः तु विषपूर्णाः एव भवन्ति ।
ਸਾਧ ਭਲੇ ਅਣਨਾਤਿਆ ਚੋਰ ਸਿ ਚੋਰਾ ਚੋਰ ॥੨॥
साध भले अणनातिआ चोर सि चोरा चोर ॥२॥पुण्यः धन्यः, तादृशं स्नानं विना अपि, चोरः तु कियत् अपि स्नानं करोति। ||२||
ਪਉੜੀ ॥
पउड़ी ॥पौरी : १.
ਆਪੇ ਹੁਕਮੁ ਚਲਾਇਦਾ ਜਗੁ ਧੰਧੈ ਲਾਇਆ ॥
आपे हुकमु चलाइदा जगु धंधै लाइआ ॥सः स्वयमेव स्वस्य आज्ञां निर्गच्छति, जगतः जनान् तेषां कार्यैः सह सम्बध्दयति च।
ਇਕਿ ਆਪੇ ਹੀ ਆਪਿ ਲਾਇਅਨੁ ਗੁਰ ਤੇ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ॥
इकि आपे ही आपि लाइअनु गुर ते सुखु पाइआ ॥सः स्वयं केषाञ्चन स्वेन सह संयोजयति, गुरुद्वारा ते शान्तिं प्राप्नुवन्ति।
ਦਹ ਦਿਸ ਇਹੁ ਮਨੁ ਧਾਵਦਾ ਗੁਰਿ ਠਾਕਿ ਰਹਾਇਆ ॥
दह दिस इहु मनु धावदा गुरि ठाकि रहाइआ ॥मनः दश दिक्षु धावति; गुरुः तत् निश्चलं धारयति।
ਨਾਵੈ ਨੋ ਸਭ ਲੋਚਦੀ ਗੁਰਮਤੀ ਪਾਇਆ ॥
नावै नो सभ लोचदी गुरमती पाइआ ॥सर्वे नाम आकांक्षन्ति, परन्तु गुरुशिक्षाद्वारा एव लभ्यते।
ਧੁਰਿ ਲਿਖਿਆ ਮੇਟਿ ਨ ਸਕੀਐ ਜੋ ਹਰਿ ਲਿਖਿ ਪਾਇਆ ॥੧੨॥
धुरि लिखिआ मेटि न सकीऐ जो हरि लिखि पाइआ ॥१२॥आदौ भगवता लिखितं ते पूर्वनिर्धारितं दैवं न मेटयितुं शक्यते । ||१२||
ਸਲੋਕ ਮਃ ੧ ॥
सलोक मः १ ॥सलोक, प्रथम मेहल : १.
ਦੁਇ ਦੀਵੇ ਚਉਦਹ ਹਟਨਾਲੇ ॥
दुइ दीवे चउदह हटनाले ॥दीपद्वयं चतुर्दश विपण्यं प्रकाशयति।
ਜੇਤੇ ਜੀਅ ਤੇਤੇ ਵਣਜਾਰੇ ॥
जेते जीअ तेते वणजारे ॥यावन्तः व्यापारिणः सन्ति तावन्तः जीवाः सन्ति ।
ਖੁਲੑੇ ਹਟ ਹੋਆ ਵਾਪਾਰੁ ॥
खुले हट होआ वापारु ॥दुकानानि उद्घाटितानि सन्ति, व्यापारः च प्रचलति;
ਜੋ ਪਹੁਚੈ ਸੋ ਚਲਣਹਾਰੁ ॥
जो पहुचै सो चलणहारु ॥यः तत्र आगच्छति, सः प्रस्थातुमर्हति।
ਧਰਮੁ ਦਲਾਲੁ ਪਾਏ ਨੀਸਾਣੁ ॥
धरमु दलालु पाए नीसाणु ॥धर्मन्यायाधीशः दलालः, यः स्वस्य अनुमोदनचिह्नं ददाति।
ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਲਾਹਾ ਪਰਵਾਣੁ ॥
नानक नामु लाहा परवाणु ॥नानके नाम लाभार्जनाः स्वीक्रियन्ते अनुमोदिताः च।
ਘਰਿ ਆਏ ਵਜੀ ਵਾਧਾਈ ॥
घरि आए वजी वाधाई ॥यदा च ते गृहं प्रत्यागच्छन्ति तदा तेषां स्वागतं जयजयकारः भवति;
ਸਚ ਨਾਮ ਕੀ ਮਿਲੀ ਵਡਿਆਈ ॥੧॥
सच नाम की मिली वडिआई ॥१॥ते सत्यनामस्य गौरवपूर्णं महत्त्वं प्राप्नुवन्ति। ||१||
ਮਃ ੧ ॥
मः १ ॥प्रथमः मेहलः : १.
ਰਾਤੀ ਹੋਵਨਿ ਕਾਲੀਆ ਸੁਪੇਦਾ ਸੇ ਵੰਨ ॥
राती होवनि कालीआ सुपेदा से वंन ॥रात्रौ कृष्णे अपि यत् श्वेतवर्णं तस्य शुक्लवर्णं धारयति ।
ਦਿਹੁ ਬਗਾ ਤਪੈ ਘਣਾ ਕਾਲਿਆ ਕਾਲੇ ਵੰਨ ॥
दिहु बगा तपै घणा कालिआ काले वंन ॥यदा च दिवसस्य प्रकाशः चकाचौंधं करोति तदा अपि यत् किमपि कृष्णं तस्य कृष्णवर्णं धारयति।
ਅੰਧੇ ਅਕਲੀ ਬਾਹਰੇ ਮੂਰਖ ਅੰਧ ਗਿਆਨੁ ॥
अंधे अकली बाहरे मूरख अंध गिआनु ॥अन्धमूर्खानां प्रज्ञा सर्वथा नास्ति; तेषां अवगमनं अन्धम् अस्ति।
ਨਾਨਕ ਨਦਰੀ ਬਾਹਰੇ ਕਬਹਿ ਨ ਪਾਵਹਿ ਮਾਨੁ ॥੨॥
नानक नदरी बाहरे कबहि न पावहि मानु ॥२॥भगवतः प्रसादं विना ते कदापि मानं न प्राप्नुयुः। ||२||
ਪਉੜੀ ॥
पउड़ी ॥पौरी : १.
ਕਾਇਆ ਕੋਟੁ ਰਚਾਇਆ ਹਰਿ ਸਚੈ ਆਪੇ ॥
काइआ कोटु रचाइआ हरि सचै आपे ॥सच्चे भगवान् स्वयं देहदुर्गं सृष्टवान्।
ਇਕਿ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਖੁਆਇਅਨੁ ਹਉਮੈ ਵਿਚਿ ਵਿਆਪੇ ॥
इकि दूजै भाइ खुआइअनु हउमै विचि विआपे ॥द्वैतप्रेमेण केचिद् अहङ्कारमग्नाः।
ਇਹੁ ਮਾਨਸ ਜਨਮੁ ਦੁਲੰਭੁ ਸਾ ਮਨਮੁਖ ਸੰਤਾਪੇ ॥
इहु मानस जनमु दुलंभु सा मनमुख संतापे ॥एतत् मानवशरीरं एतावत् कठिनं प्राप्यते; स्वेच्छा मनमुखाः वेदनाम् अनुभवन्ति।
ਜਿਸੁ ਆਪਿ ਬੁਝਾਏ ਸੋ ਬੁਝਸੀ ਜਿਸੁ ਸਤਿਗੁਰੁ ਥਾਪੇ ॥
जिसु आपि बुझाए सो बुझसी जिसु सतिगुरु थापे ॥स एव अवगच्छति, यं भगवान् एव अवगन्तुं करोति; सः सत्यगुरुणा धन्यः भवति।
ਸਭੁ ਜਗੁ ਖੇਲੁ ਰਚਾਇਓਨੁ ਸਭ ਵਰਤੈ ਆਪੇ ॥੧੩॥
सभु जगु खेलु रचाइओनु सभ वरतै आपे ॥१३॥सः स्वस्य नाटकाय सम्पूर्णं जगत् निर्मितवान्; सः सर्वेषु व्याप्तः अस्ति। ||१३||