ਪੰਜਾਬੀ 
English 
پنجابی 
Español 
Français 
Deutsch 
Português 
Bahasa Indonesia 
Türkçe 
Tiếng Việt 
Filipino 
Svenska हिंदी संस्कृत 
Nederlands 
Română 
Magyar 
Polski 
Čeština 
Afrikaans 
Italiano Català 
Shqip 
Gaeilge Cymraeg 
Slovenčina 
Slovenščina 
Dansk 
Eesti 
Latviešu 
Lietuvių 
Norsk 
Malti 
Íslenska Galego 
Kreyòl Ayisyen 
Latin 
Bahasa Melayu 
Kiswahili 
Hrvatski 
Suomi 
Русский मराठी ગુજરાતી తెలుగు ಕನ್ನಡ தமிழ் മലയാളം 
বাংলা 
Ελληνικά 
日本語 
中文 اردو سنڌي 
فارسی 
العربية 
עברית 
한국어 श्री गुरु ग्रन्थ साहिबः
पुटः - 1174
ਪਰਪੰਚ ਵੇਖਿ ਰਹਿਆ ਵਿਸਮਾਦੁ ॥
परपंच वेखि रहिआ विसमादु ॥ईश्वरस्य सृष्टेः आश्चर्यं दृष्ट्वा अहं आश्चर्यचकितः विस्मितः च अस्मि।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਾਈਐ ਨਾਮ ਪ੍ਰਸਾਦੁ ॥੩॥
गुरमुखि पाईऐ नाम प्रसादु ॥३॥गुरमुखः प्रसादेन नाम भगवतः नाम प्राप्नोति। ||३||
ਆਪੇ ਕਰਤਾ ਸਭਿ ਰਸ ਭੋਗ ॥
आपे करता सभि रस भोग ॥प्रजापतिः एव सर्वान् आनन्दान् भुङ्क्ते।
ਜੋ ਕਿਛੁ ਕਰੇ ਸੋਈ ਪਰੁ ਹੋਗ ॥
जो किछु करे सोई परु होग ॥यत्किमपि करोति तत् अवश्यमेव भवति।
ਵਡਾ ਦਾਤਾ ਤਿਲੁ ਨ ਤਮਾਇ ॥
वडा दाता तिलु न तमाइ ॥सः महान् दाता अस्ति; तस्य लोभः सर्वथा नास्ति।
ਨਾਨਕ ਮਿਲੀਐ ਸਬਦੁ ਕਮਾਇ ॥੪॥੬॥
नानक मिलीऐ सबदु कमाइ ॥४॥६॥हे नानक शाबादवचनं जीवति मर्त्यः ईश्वरेण सह मिलति। ||४||६||
ਬਸੰਤੁ ਮਹਲਾ ੩ ॥
बसंतु महला ३ ॥बसन्त, तृतीय मेहल : १.
ਪੂਰੈ ਭਾਗਿ ਸਚੁ ਕਾਰ ਕਮਾਵੈ ॥
पूरै भागि सचु कार कमावै ॥सम्यक् दैवेन सत्येन कर्म भवति ।
ਏਕੋ ਚੇਤੈ ਫਿਰਿ ਜੋਨਿ ਨ ਆਵੈ ॥
एको चेतै फिरि जोनि न आवै ॥एकेश्वरं स्मृत्वा पुनर्जन्मचक्रं न प्रविशति ।
ਸਫਲ ਜਨਮੁ ਇਸੁ ਜਗ ਮਹਿ ਆਇਆ ॥
सफल जनमु इसु जग महि आइआ ॥फलप्रदं जगति आगमनं, एकस्य जीवनं च
ਸਾਚਿ ਨਾਮਿ ਸਹਜਿ ਸਮਾਇਆ ॥੧॥
साचि नामि सहजि समाइआ ॥१॥यः सहजतया सत्यनाम्नि लीनः तिष्ठति। ||१||
ਗੁਰਮੁਖਿ ਕਾਰ ਕਰਹੁ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥
गुरमुखि कार करहु लिव लाइ ॥गुरमुखः भगवतः प्रेम्णा अनुकूलः भवति।
ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਸੇਵਹੁ ਵਿਚਹੁ ਆਪੁ ਗਵਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
हरि नामु सेवहु विचहु आपु गवाइ ॥१॥ रहाउ ॥भगवन्नाम्नि समर्पिताः भव, अन्तःतः आत्मदम्भं च निर्मूलयन्तु। ||१||विराम||
ਤਿਸੁ ਜਨ ਕੀ ਹੈ ਸਾਚੀ ਬਾਣੀ ॥
तिसु जन की है साची बाणी ॥सत्यं तस्य विनयशीलस्य वाक्;
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਜਗ ਮਾਹਿ ਸਮਾਣੀ ॥
गुर कै सबदि जग माहि समाणी ॥गुरुस्य शबादस्य वचनस्य माध्यमेन सम्पूर्णे विश्वे प्रसारितम् अस्ति।
ਚਹੁ ਜੁਗ ਪਸਰੀ ਸਾਚੀ ਸੋਇ ॥
चहु जुग पसरी साची सोइ ॥चतुर्युगेषु तस्य यशः महिमा च प्रसृतः ।
ਨਾਮਿ ਰਤਾ ਜਨੁ ਪਰਗਟੁ ਹੋਇ ॥੨॥
नामि रता जनु परगटु होइ ॥२॥नाम भगवतः नामेन ओतप्रोतः भगवतः विनयशीलः सेवकः ज्ञातः प्रसिद्धः च अस्ति। ||२||
ਇਕਿ ਸਾਚੈ ਸਬਦਿ ਰਹੇ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥
इकि साचै सबदि रहे लिव लाइ ॥केचन शबादस्य सत्यवचने प्रेम्णा अनुकूलाः तिष्ठन्ति।
ਸੇ ਜਨ ਸਾਚੇ ਸਾਚੈ ਭਾਇ ॥
से जन साचे साचै भाइ ॥सत्याः ते विनयशीलाः सत्त्वाः सच्चिदानन्दप्रेमिणः।
ਸਾਚੁ ਧਿਆਇਨਿ ਦੇਖਿ ਹਜੂਰਿ ॥
साचु धिआइनि देखि हजूरि ॥ध्यायन्ति सत्यं भगवन्तं समीपस्थं नित्यं पश्यतः।
ਸੰਤ ਜਨਾ ਕੀ ਪਗ ਪੰਕਜ ਧੂਰਿ ॥੩॥
संत जना की पग पंकज धूरि ॥३॥विनयानां सन्तानां पादाम्बुजानां रजः | ||३||
ਏਕੋ ਕਰਤਾ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਇ ॥
एको करता अवरु न कोइ ॥एकः एव प्रजापतिः प्रभुः; अन्यः सर्वथा नास्ति।
ਗੁਰਸਬਦੀ ਮੇਲਾਵਾ ਹੋਇ ॥
गुरसबदी मेलावा होइ ॥गुरुस्य शबादस्य वचनस्य माध्यमेन, भगवता सह संयोगः आगच्छति।
ਜਿਨਿ ਸਚੁ ਸੇਵਿਆ ਤਿਨਿ ਰਸੁ ਪਾਇਆ ॥
जिनि सचु सेविआ तिनि रसु पाइआ ॥यः सच्चिदेवं सेवते सः आनन्दं लभते।
ਨਾਨਕ ਸਹਜੇ ਨਾਮਿ ਸਮਾਇਆ ॥੪॥੭॥
नानक सहजे नामि समाइआ ॥४॥७॥हे नानक, सः सहजतया नाम भगवतः नामे लीनः भवति। ||४||७||
ਬਸੰਤੁ ਮਹਲਾ ੩ ॥
बसंतु महला ३ ॥बसन्त, तृतीय मेहल : १.
ਭਗਤਿ ਕਰਹਿ ਜਨ ਦੇਖਿ ਹਜੂਰਿ ॥
भगति करहि जन देखि हजूरि ॥भगवतः विनयशीलः सेवकः तं भजति, तं नित्यं वर्तमानं, समीपस्थं पश्यति।
ਸੰਤ ਜਨਾ ਕੀ ਪਗ ਪੰਕਜ ਧੂਰਿ ॥
संत जना की पग पंकज धूरि ॥स विनयानां सन्तानां पादाम्बुजानां रजः |
ਹਰਿ ਸੇਤੀ ਸਦ ਰਹਹਿ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥
हरि सेती सद रहहि लिव लाइ ॥ये भगवता सह प्रेम्णा सङ्गताः सदा तिष्ठन्ति
ਪੂਰੈ ਸਤਿਗੁਰਿ ਦੀਆ ਬੁਝਾਇ ॥੧॥
पूरै सतिगुरि दीआ बुझाइ ॥१॥सम्यक् सत्यगुरुणा अवगमनेन धन्याः भवन्ति। ||१||
ਦਾਸਾ ਕਾ ਦਾਸੁ ਵਿਰਲਾ ਕੋਈ ਹੋਇ ॥
दासा का दासु विरला कोई होइ ॥भगवतः दासानां दासत्वं ये भवन्ति ते कथं दुर्लभाः।
ਊਤਮ ਪਦਵੀ ਪਾਵੈ ਸੋਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ऊतम पदवी पावै सोइ ॥१॥ रहाउ ॥ते परमं पदं प्राप्नुवन्ति। ||१||विराम||
ਏਕੋ ਸੇਵਹੁ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਇ ॥
एको सेवहु अवरु न कोइ ॥अतः एकस्य भगवतः सेवां कुरु, नान्यः।
ਜਿਤੁ ਸੇਵਿਐ ਸਦਾ ਸੁਖੁ ਹੋਇ ॥
जितु सेविऐ सदा सुखु होइ ॥तस्य सेवां कृत्वा शाश्वती शान्तिः लभ्यते।
ਨਾ ਓਹੁ ਮਰੈ ਨ ਆਵੈ ਜਾਇ ॥
ना ओहु मरै न आवै जाइ ॥न म्रियते; पुनर्जन्मनि न आगच्छति गच्छति च।
ਤਿਸੁ ਬਿਨੁ ਅਵਰੁ ਸੇਵੀ ਕਿਉ ਮਾਇ ॥੨॥
तिसु बिनु अवरु सेवी किउ माइ ॥२॥तस्मादन्यं किमर्थं सेविष्यामि मातः । ||२||
ਸੇ ਜਨ ਸਾਚੇ ਜਿਨੀ ਸਾਚੁ ਪਛਾਣਿਆ ॥
से जन साचे जिनी साचु पछाणिआ ॥सत्यं ते विनयशीलाः सत्त्वाः सत्येश्वरं विज्ञायन्ते।
ਆਪੁ ਮਾਰਿ ਸਹਜੇ ਨਾਮਿ ਸਮਾਣਿਆ ॥
आपु मारि सहजे नामि समाणिआ ॥आत्मनः अभिमानं जित्वा ते सहजतया भगवतः नाम नामे विलीनाः भवन्ति।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਮੁ ਪਰਾਪਤਿ ਹੋਇ ॥
गुरमुखि नामु परापति होइ ॥गुर्मुखाः नामे समागच्छन्ति।
ਮਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਨਿਰਮਲ ਸਚੁ ਸੋਇ ॥੩॥
मनु निरमलु निरमल सचु सोइ ॥३॥तेषां मनः निर्मलं, तेषां कीर्तिः च निर्मलः। ||३||
ਜਿਨਿ ਗਿਆਨੁ ਕੀਆ ਤਿਸੁ ਹਰਿ ਤੂ ਜਾਣੁ ॥
जिनि गिआनु कीआ तिसु हरि तू जाणु ॥आध्यात्मिकं प्रज्ञां दत्तं भगवन्तं विद्धि ।
ਸਾਚ ਸਬਦਿ ਪ੍ਰਭੁ ਏਕੁ ਸਿਞਾਣੁ ॥
साच सबदि प्रभु एकु सिञाणु ॥तथा एकेश्वरस्य साक्षात्कारं कुर्वन्तु, शब्दस्य सत्यवचनस्य माध्यमेन।
ਹਰਿ ਰਸੁ ਚਾਖੈ ਤਾਂ ਸੁਧਿ ਹੋਇ ॥
हरि रसु चाखै तां सुधि होइ ॥उदात्ततत्त्वं मर्त्यस्वादयति शुद्धः पवित्रः ।
ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਸਚੁ ਸੋਇ ॥੪॥੮॥
नानक नामि रते सचु सोइ ॥४॥८॥हे नानक, ये नामसंयुक्ताः - तेषां कीर्तयः सत्याः। ||४||८||
ਬਸੰਤੁ ਮਹਲਾ ੩ ॥
बसंतु महला ३ ॥बसन्त, तृतीय मेहल : १.
ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਕੁਲਾਂ ਕਾ ਕਰਹਿ ਉਧਾਰੁ ॥
नामि रते कुलां का करहि उधारु ॥ये नाम, भगवतः नाम्ना ओतप्रोता - तेषां जननानि मोच्यन्ते, त्राता च भवन्ति।
ਸਾਚੀ ਬਾਣੀ ਨਾਮ ਪਿਆਰੁ ॥
साची बाणी नाम पिआरु ॥सत्यं तेषां वाक्; ते नाम प्रेम्णा भवन्ति।
ਮਨਮੁਖ ਭੂਲੇ ਕਾਹੇ ਆਏ ॥
मनमुख भूले काहे आए ॥किमर्थम् आगताः संसारेऽपि भ्रमन्तः स्वेच्छा मनमुखाः।
ਨਾਮਹੁ ਭੂਲੇ ਜਨਮੁ ਗਵਾਏ ॥੧॥
नामहु भूले जनमु गवाए ॥१॥नाम विस्मृत्य मर्त्याः प्राणान् अपव्ययन्ति। ||१||
ਜੀਵਤ ਮਰੈ ਮਰਿ ਮਰਣੁ ਸਵਾਰੈ ॥
जीवत मरै मरि मरणु सवारै ॥जीविते म्रियते सत्यं म्रियते मृत्युमलंकारयति ।
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਸਾਚੁ ਉਰ ਧਾਰੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
गुर कै सबदि साचु उर धारै ॥१॥ रहाउ ॥गुरुस्य शब्दस्य वचनद्वारा सः सच्चिदानन्दं स्वहृदयस्य अन्तः स्थापयति। ||१||विराम||
ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਚੁ ਭੋਜਨੁ ਪਵਿਤੁ ਸਰੀਰਾ ॥
गुरमुखि सचु भोजनु पवितु सरीरा ॥सत्यं गुरमुखस्य भोजनम्; तस्य शरीरं पवित्रं शुद्धं च अस्ति।
ਮਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਸਦ ਗੁਣੀ ਗਹੀਰਾ ॥
मनु निरमलु सद गुणी गहीरा ॥तस्य मनः निर्मलम् अस्ति; सः सदा गुणसमुद्रः।
ਜੰਮੈ ਮਰੈ ਨ ਆਵੈ ਜਾਇ ॥
जंमै मरै न आवै जाइ ॥जन्म-मरण-चक्रे आगन्तुं गन्तुं च न बाध्यते।
ਗੁਰਪਰਸਾਦੀ ਸਾਚਿ ਸਮਾਇ ॥੨॥
गुरपरसादी साचि समाइ ॥२॥गुरुप्रसादेन सच्चे भगवते विलीयते। ||२||
ਸਾਚਾ ਸੇਵਹੁ ਸਾਚੁ ਪਛਾਣੈ ॥
साचा सेवहु साचु पछाणै ॥सत्येश्वरस्य सेवां कुर्वन् सत्यं साक्षात्करोति।
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਹਰਿ ਦਰਿ ਨੀਸਾਣੈ ॥
गुर कै सबदि हरि दरि नीसाणै ॥गुरुस्य शबादस्य वचनस्य माध्यमेन सः गर्वेण स्वध्वजान् उड्डीयमानं भगवतः दरबारं गच्छति।