न मया भगवतः नाम मम समर्थनरूपेण गृहीतम्। ||१||विराम||
कबीरः वदति, मया आकाशं अन्वेषितम्,
अन्यं च न दृष्टं भगवता समम्। ||२||३४||
गौरी, कबीर जी : १.
तत् शिरः यत् कदाचित् उत्तमपगडभूषितम् आसीत्
- तस्मिन् शिरसि काकः इदानीं तुण्डं शोधयति। ||१||
अस्मिन् शरीरे धने च किं गौरवं कर्तव्यम् ?
किमर्थं न तस्य स्थाने भगवतः नाम दृढतया धारयति? ||१||विराम||
कथयति कबीर, शृणु हे मम मनः।
एतत् भवतः अपि भाग्यं भवेत्! ||२||३५||
गौरी ग्वारेरी इत्यस्य पञ्चत्रिंशत् सोपानम्। ||
राग गौरी ग्वारायरी, अष्टपाधीया ऑफ कबीर जी:
एकः सार्वभौमिकः प्रजापतिः ईश्वरः। सच्चे गुरुप्रसादेन : १.
जनाः भोगं याचन्ते, परन्तु तस्य स्थाने दुःखम् आगच्छति।
अहं तत् सुखं न याचयितुम् इच्छामि। ||१||
जनाः भ्रष्टाचारे संलग्नाः सन्ति, परन्तु तदपि, ते सुखस्य आशां कुर्वन्ति।
कथं ते सार्वभौमराजस्य गृहं प्राप्नुयुः । ||१||विराम||
शिवब्रह्मा अपि अस्मात् सुखात् बिभ्यन्ति,
किन्तु मया तत् सुखं सत्यं इति न्यायितम्। ||२||
सनकनारददयः मुनयः अपि सहस्रशीर्षाः सर्पः ।
शरीरान्तरं मनः न दृष्टवान्। ||३||
इदं मनः कोऽपि अन्वेष्टुं शक्नोति दैवभ्रातरः |
यदा शरीरात् पलायते तदा मनः कुतः गच्छति ? ||४||
गुरुकृपया जय दैव तथा नाम दयव
एतत् ज्ञातवान्, भगवतः प्रेमपूर्णभक्तिपूजाद्वारा। ||५||
इदं मनः न आगच्छति न गच्छति।
यस्य संशयः निवृत्तः, सः सत्यं जानाति। ||६||
अस्य मनसः रूपं वा रूपरेखा वा नास्ति।
ईश्वरस्य आज्ञानुसारं तस्य सृष्टिः अभवत्; ईश्वरस्य आज्ञां अवगत्य पुनः तस्मिन् लीनः भविष्यति। ||७||
अस्य मनसः रहस्यं कोऽपि जानाति वा ?
इदं मनः प्रलीयते भगवते शान्तिप्रीतिदा ।। ||८||
एकः आत्मा अस्ति सर्वशरीरेषु व्याप्तः ।
कबीरः अस्मिन् मनसि निवसति। ||९||१||३६||
गौरी ग्वारेरी : १.
ये एकनाम्ना जागरिताः अहोरात्रौ |
- तेषु बहवः सिद्धाः - सिद्धाः आध्यात्मिकजीवाः - भगवता अनुकूलेन चैतन्येन सह अभवन्। ||१||विराम||
साधकाः सिद्धाः मौनऋषयः सर्वे क्रीडां हारितवन्तः।
एकं नाम इच्छापूरकः एलिसियन् वृक्षः अस्ति, यः तान् तारयति, पारं च वहति। ||१||
ये भगवता कायाकल्पिताः, ते अन्यस्य न भवन्ति।
कथयति कबीरः, ते भगवतः नाम साक्षात्कयन्ति। ||२||३७||
गौरी तथा सोरत्'ह: १.
हे निर्लज्जा जीव, किं न लज्जा भवति?
त्वं भगवन्तं त्यक्तवान् - इदानीं कुत्र गमिष्यसि ? कस्य समीपं गमिष्यसि ? ||१||विराम||
यस्य प्रभुः स्वामी च परमोन्नतः परः |
- तस्य परस्य गृहं गन्तुं न युक्तम्। ||१||
स भगवान् गुरुः सर्वत्र व्याप्तः अस्ति।
प्रभुः अस्माभिः सह सर्वदा अस्ति; सः कदापि दूरं न भवति। ||२||
माया अपि स्वपादकमलस्य अभयारण्यं गच्छति।
तस्य गृहे किं नास्ति इति ब्रूहि। ||३||
सर्वे तस्य विषये वदन्ति; सः सर्वशक्तिमान् अस्ति।
सः स्वस्य स्वामी अस्ति; स एव दाता । ||४||
कथयति कबीरः स एव लोके सिद्धः,
यस्य हृदि भगवतः परं नास्ति। ||५||३८||