ਪੰਜਾਬੀ 
English 
پنجابی 
Español 
Français 
Deutsch 
Português 
Bahasa Indonesia 
Türkçe 
Tiếng Việt 
Filipino 
Svenska हिंदी संस्कृत 
Nederlands 
Română 
Magyar 
Polski 
Čeština 
Afrikaans 
Italiano Català 
Shqip 
Gaeilge Cymraeg 
Slovenčina 
Slovenščina 
Dansk 
Eesti 
Latviešu 
Lietuvių 
Norsk 
Malti 
Íslenska Galego 
Kreyòl Ayisyen 
Latin 
Bahasa Melayu 
Kiswahili 
Hrvatski 
Suomi 
Русский मराठी ગુજરાતી తెలుగు ಕನ್ನಡ தமிழ் മലയാളം 
বাংলা 
Ελληνικά 
日本語 
中文 اردو سنڌي 
فارسی 
العربية 
עברית 
한국어 श्री गुरु ग्रन्थ साहिबः
पुटः - 145
ਜਾ ਤੁਧੁ ਭਾਵਹਿ ਤਾ ਕਰਹਿ ਬਿਭੂਤਾ ਸਿੰਙੀ ਨਾਦੁ ਵਜਾਵਹਿ ॥
जा तुधु भावहि ता करहि बिभूता सिंङी नादु वजावहि ॥यदा तव प्रीतिः भवति तदा वयं भस्मना लेपयामः शृङ्गं शङ्खं च फूत्करोमः ।
ਜਾ ਤੁਧੁ ਭਾਵੈ ਤਾ ਪੜਹਿ ਕਤੇਬਾ ਮੁਲਾ ਸੇਖ ਕਹਾਵਹਿ ॥
जा तुधु भावै ता पड़हि कतेबा मुला सेख कहावहि ॥यदा भवतः प्रीतिः भवति तदा वयं इस्लामिकशास्त्राणि पठामः, मुल्लाः शेखः च इति प्रशंसिताः भवेम।
ਜਾ ਤੁਧੁ ਭਾਵੈ ਤਾ ਹੋਵਹਿ ਰਾਜੇ ਰਸ ਕਸ ਬਹੁਤੁ ਕਮਾਵਹਿ ॥
जा तुधु भावै ता होवहि राजे रस कस बहुतु कमावहि ॥यदा त्वां प्रीयते तदा वयं नृपाः भवेम, सर्वान् रसान् भोगान् च भुञ्जते ।
ਜਾ ਤੁਧੁ ਭਾਵੈ ਤੇਗ ਵਗਾਵਹਿ ਸਿਰ ਮੁੰਡੀ ਕਟਿ ਜਾਵਹਿ ॥
जा तुधु भावै तेग वगावहि सिर मुंडी कटि जावहि ॥यदा भवतः प्रीतिः भवति तदा वयं खड्गं धारयामः, शत्रून् शिरः च छिनत्मः ।
ਜਾ ਤੁਧੁ ਭਾਵੈ ਜਾਹਿ ਦਿਸੰਤਰਿ ਸੁਣਿ ਗਲਾ ਘਰਿ ਆਵਹਿ ॥
जा तुधु भावै जाहि दिसंतरि सुणि गला घरि आवहि ॥यदा भवतः प्रीतिः भवति तदा वयं विदेशेषु निर्गच्छामः; गृहस्य वार्ताम् श्रुत्वा वयं पुनः आगच्छामः।
ਜਾ ਤੁਧੁ ਭਾਵੈ ਨਾਇ ਰਚਾਵਹਿ ਤੁਧੁ ਭਾਣੇ ਤੂੰ ਭਾਵਹਿ ॥
जा तुधु भावै नाइ रचावहि तुधु भाणे तूं भावहि ॥यदा त्वां प्रियं करोति तदा वयं नाम्नः अनुकूलाः भवेम, यदा त्वां प्रीयते तदा वयं भवतः प्रियाः भवेम ।
ਨਾਨਕੁ ਏਕ ਕਹੈ ਬੇਨੰਤੀ ਹੋਰਿ ਸਗਲੇ ਕੂੜੁ ਕਮਾਵਹਿ ॥੧॥
नानकु एक कहै बेनंती होरि सगले कूड़ु कमावहि ॥१॥नानकः एतां एकां प्रार्थनां उच्चारयति; अन्यत् सर्वं केवलं मिथ्यात्वस्य अभ्यासः एव। ||१||
ਮਃ ੧ ॥
मः १ ॥प्रथमः मेहलः : १.
ਜਾ ਤੂੰ ਵਡਾ ਸਭਿ ਵਡਿਆਂਈਆ ਚੰਗੈ ਚੰਗਾ ਹੋਈ ॥
जा तूं वडा सभि वडिआंईआ चंगै चंगा होई ॥त्वं तावत् महान्-सर्वं महत्त्वं भवतः प्रवहति। You are So सद्-सद्भावः भवतः विकीर्णः भवति।
ਜਾ ਤੂੰ ਸਚਾ ਤਾ ਸਭੁ ਕੋ ਸਚਾ ਕੂੜਾ ਕੋਇ ਨ ਕੋਈ ॥
जा तूं सचा ता सभु को सचा कूड़ा कोइ न कोई ॥त्वं सत्यः-सर्वं यत् त्वत्तः प्रवहति तत् सत्यम्। न किमपि सर्वथा मिथ्या अस्ति।
ਆਖਣੁ ਵੇਖਣੁ ਬੋਲਣੁ ਚਲਣੁ ਜੀਵਣੁ ਮਰਣਾ ਧਾਤੁ ॥
आखणु वेखणु बोलणु चलणु जीवणु मरणा धातु ॥जल्पं दर्शनं वदन् गमनं जीवनं म्रियमाणं च-सर्वं क्षणिकम्।
ਹੁਕਮੁ ਸਾਜਿ ਹੁਕਮੈ ਵਿਚਿ ਰਖੈ ਨਾਨਕ ਸਚਾ ਆਪਿ ॥੨॥
हुकमु साजि हुकमै विचि रखै नानक सचा आपि ॥२॥आज्ञायाः हुकमेण सृजति, आज्ञायां च अस्मान् पालयति। हे नानक स्वयं सत्यम् । ||२||
ਪਉੜੀ ॥
पउड़ी ॥पौरी : १.
ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਿ ਨਿਸੰਗੁ ਭਰਮੁ ਚੁਕਾਈਐ ॥
सतिगुरु सेवि निसंगु भरमु चुकाईऐ ॥सत्यगुरुं सेवस्व निर्भयस्तव संशयः निवर्तते।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਆਖੈ ਕਾਰ ਸੁ ਕਾਰ ਕਮਾਈਐ ॥
सतिगुरु आखै कार सु कार कमाईऐ ॥तत्कार्यं कुरुत यत् सत्यगुरुः भवन्तं याचते।
ਸਤਿਗੁਰੁ ਹੋਇ ਦਇਆਲੁ ਤ ਨਾਮੁ ਧਿਆਈਐ ॥
सतिगुरु होइ दइआलु त नामु धिआईऐ ॥यदा सत्यगुरुः दयालुः भवति तदा वयं नाम ध्यायामः।
ਲਾਹਾ ਭਗਤਿ ਸੁ ਸਾਰੁ ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਾਈਐ ॥
लाहा भगति सु सारु गुरमुखि पाईऐ ॥भक्तिपूजायाः लाभः उत्तमः । गुरमुखेन लभ्यते ।
ਮਨਮੁਖਿ ਕੂੜੁ ਗੁਬਾਰੁ ਕੂੜੁ ਕਮਾਈਐ ॥
मनमुखि कूड़ु गुबारु कूड़ु कमाईऐ ॥स्वेच्छा मनमुखाः अनृतस्य अन्धकारे फसन्ति; ते अनृतं विना अन्यत् किमपि न आचरन्ति।
ਸਚੇ ਦੈ ਦਰਿ ਜਾਇ ਸਚੁ ਚਵਾਂਈਐ ॥
सचे दै दरि जाइ सचु चवांईऐ ॥सत्यद्वारं गत्वा सत्यं वदतु।
ਸਚੈ ਅੰਦਰਿ ਮਹਲਿ ਸਚਿ ਬੁਲਾਈਐ ॥
सचै अंदरि महलि सचि बुलाईऐ ॥सच्चिदानन्दं सच्चिदानीं स्वसन्निधिभवनं आह्वयति ।
ਨਾਨਕ ਸਚੁ ਸਦਾ ਸਚਿਆਰੁ ਸਚਿ ਸਮਾਈਐ ॥੧੫॥
नानक सचु सदा सचिआरु सचि समाईऐ ॥१५॥हे नानक सत्या सदा सत्याः; ते सत्येश्वरे लीना भवन्ति। ||१५||
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੧ ॥
सलोकु मः १ ॥सलोक, प्रथम मेहल : १.
ਕਲਿ ਕਾਤੀ ਰਾਜੇ ਕਾਸਾਈ ਧਰਮੁ ਪੰਖ ਕਰਿ ਉਡਰਿਆ ॥
कलि काती राजे कासाई धरमु पंख करि उडरिआ ॥कलियुगस्य कृष्णयुगं छूरी, राजानः कसाईः; धर्मः पक्षाङ्कुरितः उड्डीयत च।
ਕੂੜੁ ਅਮਾਵਸ ਸਚੁ ਚੰਦ੍ਰਮਾ ਦੀਸੈ ਨਾਹੀ ਕਹ ਚੜਿਆ ॥
कूड़ु अमावस सचु चंद्रमा दीसै नाही कह चड़िआ ॥अनृतस्य कृष्णरात्रौ सत्यस्य चन्द्रः कुत्रापि न दृश्यते ।
ਹਉ ਭਾਲਿ ਵਿਕੁੰਨੀ ਹੋਈ ॥
हउ भालि विकुंनी होई ॥अहं वृथा अन्वेषितवान्, अहं च तावत् भ्रान्तः अस्मि;
ਆਧੇਰੈ ਰਾਹੁ ਨ ਕੋਈ ॥
आधेरै राहु न कोई ॥अस्मिन् तमसि मार्गं न प्राप्नोमि ।
ਵਿਚਿ ਹਉਮੈ ਕਰਿ ਦੁਖੁ ਰੋਈ ॥
विचि हउमै करि दुखु रोई ॥अहङ्कारे ते दुःखेन रोदन्ति।
ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਕਿਨਿ ਬਿਧਿ ਗਤਿ ਹੋਈ ॥੧॥
कहु नानक किनि बिधि गति होई ॥१॥कथयति नानकः कथं त्राता भविष्यन्ति। ||१||
ਮਃ ੩ ॥
मः ३ ॥तृतीय मेहलः १.
ਕਲਿ ਕੀਰਤਿ ਪਰਗਟੁ ਚਾਨਣੁ ਸੰਸਾਰਿ ॥
कलि कीरति परगटु चानणु संसारि ॥अस्मिन् कलियुगस्य कृष्णयुगे भगवतः स्तुतिकीर्तनं जगति प्रकाशरूपेण प्रादुर्भूतम् अस्ति।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਕੋਈ ਉਤਰੈ ਪਾਰਿ ॥
गुरमुखि कोई उतरै पारि ॥ते कतिचन गुरमुखाः कियत् दुर्लभाः सन्ति ये तरन्तः परं पारं गच्छन्ति!
ਜਿਸ ਨੋ ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਤਿਸੁ ਦੇਵੈ ॥
जिस नो नदरि करे तिसु देवै ॥भगवान् स्वस्य अनुग्रहदृष्टिं ददाति;
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਰਤਨੁ ਸੋ ਲੇਵੈ ॥੨॥
नानक गुरमुखि रतनु सो लेवै ॥२॥हे नानक गुरमुखः रत्नं प्राप्नोति। ||२||
ਪਉੜੀ ॥
पउड़ी ॥पौरी : १.
ਭਗਤਾ ਤੈ ਸੈਸਾਰੀਆ ਜੋੜੁ ਕਦੇ ਨ ਆਇਆ ॥
भगता तै सैसारीआ जोड़ु कदे न आइआ ॥भगवतः भक्तानां जगतः जनानां च मध्ये कदापि सत्यं गठबन्धनं न भवितुम् अर्हति ।
ਕਰਤਾ ਆਪਿ ਅਭੁਲੁ ਹੈ ਨ ਭੁਲੈ ਕਿਸੈ ਦਾ ਭੁਲਾਇਆ ॥
करता आपि अभुलु है न भुलै किसै दा भुलाइआ ॥प्रजापतिः एव अमोघः अस्ति। सः मूर्खः भवितुम् न शक्नोति; न कश्चित् तं मूर्खं कर्तुं शक्नोति।
ਭਗਤ ਆਪੇ ਮੇਲਿਅਨੁ ਜਿਨੀ ਸਚੋ ਸਚੁ ਕਮਾਇਆ ॥
भगत आपे मेलिअनु जिनी सचो सचु कमाइआ ॥सः स्वभक्तान् स्वयमेव मिश्रयति; ते सत्यम् आचरन्ति, केवलं सत्यमेव च।
ਸੈਸਾਰੀ ਆਪਿ ਖੁਆਇਅਨੁ ਜਿਨੀ ਕੂੜੁ ਬੋਲਿ ਬੋਲਿ ਬਿਖੁ ਖਾਇਆ ॥
सैसारी आपि खुआइअनु जिनी कूड़ु बोलि बोलि बिखु खाइआ ॥प्रभुः एव जगतः जनान् पथभ्रष्टं करोति; अनृतं वदन्ति, अनृतं कथयित्वा च विषं खादन्ति।
ਚਲਣ ਸਾਰ ਨ ਜਾਣਨੀ ਕਾਮੁ ਕਰੋਧੁ ਵਿਸੁ ਵਧਾਇਆ ॥
चलण सार न जाणनी कामु करोधु विसु वधाइआ ॥ते परमं वास्तविकतां न परिचिनुवन्ति, यत् अस्माभिः सर्वैः गन्तव्यम्; ते यौनकामक्रोधविषान् संवर्धयन्ति एव।
ਭਗਤ ਕਰਨਿ ਹਰਿ ਚਾਕਰੀ ਜਿਨੀ ਅਨਦਿਨੁ ਨਾਮੁ ਧਿਆਇਆ ॥
भगत करनि हरि चाकरी जिनी अनदिनु नामु धिआइआ ॥भक्ताः भगवन्तं सेवन्ते; रात्रौ दिवा च नाम ध्यायन्ति।
ਦਾਸਨਿ ਦਾਸ ਹੋਇ ਕੈ ਜਿਨੀ ਵਿਚਹੁ ਆਪੁ ਗਵਾਇਆ ॥
दासनि दास होइ कै जिनी विचहु आपु गवाइआ ॥भगवतः दासानां दासाः भूत्वा अन्तःतः स्वार्थं अभिमानं च निर्मूलयन्ति ।
ਓਨਾ ਖਸਮੈ ਕੈ ਦਰਿ ਮੁਖ ਉਜਲੇ ਸਚੈ ਸਬਦਿ ਸੁਹਾਇਆ ॥੧੬॥
ओना खसमै कै दरि मुख उजले सचै सबदि सुहाइआ ॥१६॥भगवतः स्वामिनः च प्राङ्गणे तेषां मुखं दीप्तं भवति; ते शबादस्य सत्यवचनेन अलङ्कृताः उन्नताः च भवन्ति। ||१६||
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੧ ॥
सलोकु मः १ ॥सलोक, प्रथम मेहल : १.
ਸਬਾਹੀ ਸਾਲਾਹ ਜਿਨੀ ਧਿਆਇਆ ਇਕ ਮਨਿ ॥
सबाही सालाह जिनी धिआइआ इक मनि ॥ये प्रभातसमये भगवन्तं स्तुवन्ति, ध्यायन्ति चैकमनसा ।
ਸੇਈ ਪੂਰੇ ਸਾਹ ਵਖਤੈ ਉਪਰਿ ਲੜਿ ਮੁਏ ॥
सेई पूरे साह वखतै उपरि लड़ि मुए ॥सिद्धाः राजानः सन्ति; यथासमये ते युद्धं कुर्वन्तः म्रियन्ते।
ਦੂਜੈ ਬਹੁਤੇ ਰਾਹ ਮਨ ਕੀਆ ਮਤੀ ਖਿੰਡੀਆ ॥
दूजै बहुते राह मन कीआ मती खिंडीआ ॥द्वितीयप्रहरणे मनसः केन्द्रबिन्दुः सर्वविधरूपेण विकीर्णः भवति ।
ਬਹੁਤੁ ਪਏ ਅਸਗਾਹ ਗੋਤੇ ਖਾਹਿ ਨ ਨਿਕਲਹਿ ॥
बहुतु पए असगाह गोते खाहि न निकलहि ॥एतावन्तः अतलगर्ते पतन्ति; अधः कर्षिताः भवन्ति, पुनः बहिः गन्तुं न शक्नुवन्ति।