جڏهن اهو توهان کي راضي ٿئي، اسان پنهنجي جسم کي خاڪ سان ڍڪيندا آهيون، ۽ سينگ ۽ شنخ جي گولي کي ڦوڪيندا آهيون.
جڏهن توهان کي راضي ٿئي، اسان اسلامي صحيفا پڙهون ٿا، ۽ اسان کي ملان ۽ شيخن جي طور تي ساراهيو وڃي ٿو.
جڏهن اهو توهان کي راضي ڪري ٿو، اسان بادشاهن بڻجي وڃون ٿا، ۽ هر قسم جي ذوق ۽ خوشين جو مزو وٺون ٿا.
جڏھن اھو توھان کي راضي ڪري، اسان تلوار ھلائي، ۽ پنھنجن دشمنن جا مٿا وڍي ڇڏيو.
جڏھن اھو توھان کي راضي ڪري، اسين ٻاھرين ملڪن ڏانھن وڃون ٿا. گھر جي خبر ٻڌي، اسان وري واپس آياسين.
جڏهن اهو توهان کي راضي ڪري ٿو، اسان هن جي نالي سان ملن ٿا، ۽ جڏهن اهو توهان کي راضي ٿئي ٿو، اسان توهان کي راضي ڪريون ٿا.
نانڪ هي هڪ دعا ٻڌائي ٿو؛ باقي سڀ ڪجهه صرف ڪوڙ جو رواج آهي. ||1||
پهرين مهل:
تون تمام عظيم آهين- سڀ عظمت تو کان وهي ٿي. تون تمام سٺو آهين - نيڪي توهان مان نڪرندي آهي.
تون سچو آهين- جيڪو توکان وهي ٿو اهو سڀ سچو آهي. ڪجھ به نه ڪوڙو آهي.
ڳالهائڻ، ڏسڻ، ڳالهائڻ، هلڻ، جيئڻ ۽ مرڻ - اهي سڀ عارضي آهن.
پنهنجي حڪم جي حڪم سان، هو پيدا ڪري ٿو، ۽ پنهنجي حڪم ۾، هو اسان کي رکي ٿو. اي نانڪ، هو پاڻ سچو آهي. ||2||
پورو:
سچي گروءَ جي بي خوفيءَ سان خدمت ڪر، ته تنهنجو شڪ دور ٿي ويندو.
اهو ڪم ڪر جيڪو سچو گرو توهان کي ڪرڻ لاءِ چوي.
جڏهن سچو گرو رحمدل ٿئي ٿو، اسان نالي تي غور ڪندا آهيون.
عقيدتمندن جي عبادت جو فائدو چڱو آهي. اهو گرومخ طرفان حاصل ڪيو ويندو آهي.
ڪوڙ جي اوندهه ۾ ڦاٿل خود غرض انسان، اهي ڪوڙ کان سواءِ ڪجهه به نه ڪندا آهن.
سچ جي دروازي تي وڃو، ۽ سچ ڳالهايو.
سچو پالڻهار سچن کي پنهنجي حضور جي درگاهه ڏانهن سڏي ٿو.
اي نانڪ، سچا سدا سدا سڄڻ آهن. اهي سچي رب ۾ جذب ٿين ٿا. ||15||
سالڪ، پھريون مھل:
ڪالي يوگا جو اونداهو دور چاقو آهي، ۽ بادشاهه قصاب آهن. سچائيءَ جا پن ڦاٽي پيا ۽ اُڏامي ويا.
ڪوڙ جي هن اونداهي رات ۾ سچ جو چنڊ ڪٿي به نظر نٿو اچي.
مون بيڪار ڳولا ڪئي آهي، ۽ مان ڏاڍو پريشان آهيان؛
هن اونداهي ۾، مان رستو ڳولي نه ٿو سگهان.
انا ۾، درد ۾ رڙيون ڪندا آهن.
نانڪ چوي ٿو، اهي ڪيئن بچندا؟ ||1||
ٽيون مهل:
ڪالي يوگا جي هن اونداهي دور ۾، رب جي ساراهه جو ڪرتن دنيا ۾ روشنيءَ جي صورت ۾ ظاهر ٿيو آهي.
ڪيڏا نه ٿورڙا آهن اُهي چند گرو مُخ، جيڪي ترڻ ڪري ٻيءَ طرف وڃن!
رب پنهنجي فضل جي نظر ڏئي ٿو.
اي نانڪ، گرومخ کي زيور ملي ٿو. ||2||
پورو:
رب جي بندن ۽ دنيا جي ماڻهن جي وچ ۾، ڪڏهن به سچو اتحاد نه ٿي سگهي.
خالق خود عيب آهي. هن کي بيوقوف نه ٿو بڻائي سگهجي؛ ڪو به کيس بيوقوف نٿو ڪري سگهي.
هو پنهنجي عقيدن کي پاڻ سان ملائي ٿو. اهي سچ تي عمل ڪن ٿا، ۽ صرف سچ.
رب پاڻ دنيا جي ماڻهن کي گمراهه ڪري ٿو. ڪوڙ ڳالهائيندا آهن ۽ ڪوڙ ڳالهائڻ سان زهر کائيندا آهن.
اهي حتمي حقيقت کي نه سڃاڻندا آهن، ته اسان سڀني کي وڃڻ گهرجي؛ اهي جنسي خواهش ۽ ڪاوڙ جي زهر کي پوکيندا آهن.
عقيدتمند رب جي خدمت ڪن ٿا. رات ۽ ڏينهن، اهي نالي تي غور ڪن ٿا.
رب جي ٻانهن جا ٻانها بڻجي پنهنجي اندر مان خود غرضي ۽ هٺ کي ختم ڪري ڇڏيندا آهن.
سندن پالڻهار جي درٻار ۾، سندن منهن روشن آهن. اهي لفظ جي سچي ڪلام سان سينگاريل ۽ بلند آهن. ||16||
سالڪ، پھريون مھل:
جيڪي صبح جو سوير رب جي ساراهه ڪندا آهن ۽ اڪيلائيءَ سان ان تي غور ڪندا آهن،
مڪمل بادشاهن آهن؛ صحيح وقت تي، اهي وڙهندا مري ويندا آهن.
ٻئي واچ ۾، دماغ جو توجه هر قسم جي طريقن سان پکڙيل آهي.
پوءِ ڪيترائي اُٿل کڙيءَ ۾ ڪري پيا. انهن کي هيٺ ڇڪيو وڃي ٿو، ۽ اهي ٻيهر ٻاهر نه ٿا سگهن.