خدا پنهنجو فضل عطا ڪري ٿو، ۽ هن کي پار ڪري ٿو ٻئي طرف.
سمنڊ تمام اونهو آهي، باهه جي پاڻيءَ سان ڀريل آهي. گرو، سچو گرو، اسان کي ٻئي طرف وٺي ٿو. ||2||
انڌو، خود غرض انسان نه ٿو سمجهي.
هو اچي ٿو ۽ ٻيهر جنم وٺي ٿو، مرندو ۽ مرندو.
تقدير جي ابتدائي لکت کي ختم نٿو ڪري سگهجي. روحاني طور انڌا موت جي دروازي تي تمام گهڻو ڏک برداشت ڪن ٿا. ||3||
ڪي اچن ٿا ۽ وڃن ٿا، پر پنهنجي دل ۾ گهر نه ٿا ڳولين.
انهن جي گذريل ڪمن جي پابند، اهي گناهه ڪن ٿا.
انڌن کي نه عقل آهي، نه عقل. اهي لالچ ۽ غرور ۾ ڦاٿل ۽ برباد ٿي ويا آهن. ||4||
پنهنجي مڙس جي رب کان سواء، روح جي ڪنوار جي سينگار ڪهڙي سٺي آهي؟
هوءَ پنهنجي پالڻهار کي وساري، ٻئي جي مڙس سان مگن ٿي وئي آهي.
جيئن ڪنهن کي خبر ناهي ته طوائف جي پٽ جو پيءُ ڪير آهي، تيئن اهڙا بيڪار، بيڪار ڪم ڪيا ويندا آهن. ||5||
ڀوت، جسم جي پنجري ۾، هر قسم جي تڪليفن کي برداشت ڪري ٿو.
جيڪي روحاني ڏاهپ جا انڌا آهن، سي دوزخ ۾ پون ٿا.
ڌرم جو حقدار جج ان حساب سان باقي رقم گڏ ڪري ٿو، جيڪي رب جي نالي کي وسارين ٿا. ||6||
ٻرندڙ سج زهر جي شعلن سان ٻرندو آهي.
خود ارادو انسان بي عزتي، هڪ جانور، هڪ شيطان آهي.
اميد ۽ تمنا ۾ ڦاٿل، هو ڪوڙ تي عمل ڪندو آهي، ۽ فساد جي خوفناڪ مرض ۾ مبتلا آهي. ||7||
هو گناهن جو ڳرو بار پنهنجي پيشانيءَ ۽ مٿي تي کڻي ٿو.
هو خوفناڪ عالمي سمنڊ ڪيئن پار ڪري سگهندو؟
شروعات کان وٺي، ۽ سڄي عمر، سچو گرو ٻيڙيء ۾ رهيو آهي؛ رب جي نالي جي ذريعي، هو اسان کي پار ڪري ٿو. ||8||
هن دنيا ۾ پنهنجي اولاد ۽ زال جو پيار ڏاڍو مٺو آهي.
ڪائنات جي وسيع وسعت مايا سان جڙيل آهي.
سچو گرو موت جي ڦڙي کي ڇڪيندو آهي، ان گرومخ لاءِ جيڪو حقيقت جي جوهر تي غور ڪري ٿو. ||9||
ڪوڙ سان ٺڳي، خود غرض انسان ڪيترن ئي رستن تي هلي ٿو.
هو اعليٰ تعليم يافته ٿي سگهي ٿو، پر هو باهه ۾ سڙي ٿو.
گرو آهي عظيم عطا ڪندڙ امرت وارو نالو، رب جو نالو. هنم کي جپڻ سان شانت ملي ٿي. ||10||
سچو گرو، پنهنجي رحمت ۾، سچ کي اندر ۾ وجهي ٿو.
سڀ ڏک ختم ٿي ويندا آهن، ۽ هڪ کي رستي تي رکيو ويندو آهي.
ان شخص جي پيرن ۾ ڪڏھن به ڪاڙو نه ٿو ڇھي جنھن جو سچو گرو آھي ان جو محافظ. ||11||
مٽيءَ سان مٽيءَ ۾ ملائي ٿي، جڏهن بدن کي ضايع ڪري ٿو.
پاڻ مرادو انسان، پٿر جي ٿلهي وانگر هوندو آهي، جيڪو پاڻيءَ کان بي پرواهه هوندو آهي.
هو رڙيون ڪري روئي ٿو ۽ روئي ٿو. هو وري جنت ۽ پوءِ جهنم ۾ پيدا ٿيو آهي. ||12||
اهي مايا جي زهريلي نانگ سان گڏ رهن ٿا.
هن ٻچڙيءَ ڪيترائي گهر اجاڙي ڇڏيا آهن.
سچي گروءَ کان سواءِ، محبت نه ٿي ٿئي. عقيدت جي عبادت سان، روح مطمئن آهي. ||13||
بي ايمان سنسڪرت مايا جي پٺيان لڳندا آهن.
نالي کي وساري، کين سڪون ڪيئن ملندو؟
ٽن خاصيتن ۾، اهي تباهه ٿي ويا آهن. اهي ٻئي طرف پار نه ٿا ڪري سگهن. ||14||
ڪوڙن کي سور ۽ ڪتا چئبو آهي.
اهي پاڻ کي موت ڏانهن ڌڪيندا آهن. اهي ڀڙڪن ٿا ۽ ڀڙڪن ٿا ۽ خوف ۾ رڙيون ڪن ٿا.
ذهن ۽ جسم ۾ ڪوڙ، اهي ڪوڙ تي عمل ڪن ٿا. انهن جي بڇڙائي جي ڪري، اهي رب جي درٻار ۾ وڃائي ڇڏيندا آهن. ||15||
سچي گروءَ سان ملڻ سان، ذهن مستحڪم ٿيندو آهي.
جيڪو به هن جي حرمت جي طلب ڪري ٿو، اهو رب جي نالي سان برڪت وارو آهي.
انهن کي رب جي نالي جي قيمتي دولت ڏني وئي آهي. سندس حمد ڳائي، سندس درٻار ۾ سندس محبوبا آهن. ||16||