ٻاهر نڪرندڙ، ڀڄندڙ روح، سچي گرو سان ملڻ تي، ڏهين دروازي کي کولي ٿو.
اتي، Ambrosial Nectar کاڌو آهي ۽ آسماني موسيقي گونججي ٿي؛ دنيا ڪلام جي موسيقيءَ سان جڙيل آهي.
اڻڄاتل راڳ جا ڪيترائي سٽون اتي گونجن ٿيون، جيئن ڪو سچ ۾ ضم ٿي وڃي.
اهڙيءَ طرح نانڪ چوي ٿو: سچي گروءَ سان ملڻ سان، ڀٽڪندڙ روح ثابت قدم ٿي وڃي ٿو، ۽ اچي پنهنجي ذات جي گهر ۾ اچي وڃي ٿو. ||4||
اي منهنجا ذهن، تون خدائي نور جو مجسمو آهين - پنهنجي اصليت کي سڃاڻ.
اي منهنجا ذهن، پيارا رب توهان سان گڏ آهي. گرو جي تعليمات ذريعي، هن جي پيار مان لطف اندوز ٿيو.
پنهنجي اصليت کي سڃاڻي پوءِ پنهنجي مڙس کي سڃاڻي پوءِ موت ۽ ڄمڻ کي سمجهي.
گرو جي فضل سان، هڪ کي ڄاڻو؛ پوء، توهان کي ڪنهن ٻئي سان پيار نه ڪرڻ گهرجي.
ذهن ۾ امن اچي ٿو، ۽ خوشي گونج ٿي؛ پوء، توهان کي ساراهيو ويندو.
اهڙيءَ طرح نانڪ چوي ٿو: اي منهنجا ذهن، تون روشنيءَ واري رب جي تصوير آهين. پنهنجي ذات جي اصليت کي سڃاڻو. ||5||
اي دماغ، تون تمام فخر سان ڀريل آهين؛ فخر سان ڀريل، توهان کي وڃڻو پوندو.
دلڪش مايا تو کي بار بار متوجه ڪيو آهي، ۽ توکي وري جنم وٺڻ جي لالچ ڏني آهي.
غرور سان جڙيل، تون هليو ويندن، اي بيوقوف ذهن، ۽ آخر ۾، تون پشيمان ۽ توبهه ڪندو.
تون انا ۽ خواهش جي مرضن ۾ مبتلا آهين ۽ پنهنجي زندگي بيڪار برباد ڪري رهيو آهين.
بيوقوف خود غرض انسان رب کي ياد نه ڪندو آهي، ۽ آخرت ۾ پشيمان ٿيندو ۽ توبهه ڪندو.
اهڙيءَ طرح نانڪ چوي ٿو: اي عقل، تون پورو آهين. فخر سان ڀريل، توهان کي وڃڻو پوندو. ||6||
اي دماغ، پاڻ تي ايترو غرور نه ڪر، ڄڻ ته تون اهو سڀ ڄاڻين؛ گرو مُخ عاجز ۽ نرالو آهي.
عقل جي اندر جهالت ۽ انا آهي. سچي ڪلام سان، اها گندگي ڌوئي وڃي ٿي.
تنهن ڪري عاجزي ڪر، ۽ سچي گرو کي تسليم ڪيو؛ پنهنجي سڃاڻپ کي پنهنجي انا سان نه ڳنڍيو.
دنيا انا ۽ خودشناسيءَ ۾ کائي وئي آهي. هي ڏسو، متان توهان پنهنجو پاڻ کي به وڃائي ڇڏيو.
پاڻ کي سچو گرو جي مٺي وصيت جي پيروي ڪريو؛ هن جي مٺي مرضي سان جڙيل رهي.
اهڙيءَ طرح نانڪ چوي ٿو: پنهنجي انا ۽ خود غرور کي ڇڏي ڏيو ۽ امن حاصل ڪريو. توهان جي ذهن کي عاجزي ۾ رهڻ ڏيو. ||7||
خوشقسمتيءَ جو اهو وقت آهي، جڏهن مون کي سچي گروءَ سان ملي، ۽ منهنجو مڙس منهنجي هوش ۾ آيو.
مان ڏاڍو خوش ٿيو، ۽ منهنجي ذهن ۽ جسم کي اهڙي قدرتي امن ملي.
منهنجو مڙس رب منهنجي هوش ۾ آيو؛ مون هن کي پنهنجي ذهن ۾ سمائي ڇڏيو، ۽ مون سڀ خرابيون ڇڏي ڏنيون.
جڏهن هن کي راضي ڪيو، مون ۾ خوبيون ظاهر ٿيون، ۽ سچو گرو پاڻ مون کي سينگاريو.
اُهي عاجز ماڻهو قبول ٿين ٿا، جيڪي هڪ نالي سان چمڪندا رهن ٿا ۽ دوکي جي محبت کي ڇڏي ڏين ٿا.
اهڙيءَ طرح نانڪ چوي ٿو: مبارڪ آهي اهو وقت جڏهن مان سچي گرو سان مليس، ۽ منهنجو مڙس منهنجي هوش ۾ آيو. ||8||
ڪي ماڻهو ڀڄن ٿا، شڪ ۾ ڦاسي پيا. سندن مڙس پاڻ کين گمراھ ڪيو آھي.
اهي دوئي جي محبت ۾ ڀڄندا آهن، ۽ اهي پنهنجا ڪم انا ۾ ڪندا آهن.
انهن جي مڙس رب خود انهن کي گمراهه ڪيو آهي، ۽ انهن کي برائي جي رستي تي رکيو آهي. انهن جي طاقت ۾ ڪجهه به نه آهي.
تون ئي ڄاڻين ٿو انهن جي اُٿل پٿل، تون ئي، جنهن مخلوق کي پيدا ڪيو.
تنهنجي مرضي جو حڪم ڏاڍو سخت آهي. ڪيڏو نه ٿورڙو آهي گرومُخ جيڪو سمجهي.
اهڙي طرح نانڪ چوي ٿو ته: غريب مخلوق ڇا ڪري سگهي ٿي، جڏهن توهان انهن کي شڪ ۾ گمراهه ڪيو؟ ||9||