هو آيو ۽ هليو ويو، هاڻي ته سندس نالو به مري ويو آهي.
هن جي وڃڻ کان پوء، پنن تي کاڌو پيش ڪيو ويو، ۽ پکين کي سڏيو ويو ته اچو ۽ کائو.
اي نانڪ، خود پسند انسان اونداھين سان پيار ڪندا آھن.
گرو جي بغير، دنيا غرق آهي. ||2||
پهرين مهل:
ڏهن سالن جي عمر ۾، هو هڪ ٻار آهي؛ ويهن سالن جي عمر ۾، جوانيءَ ۾، ۽ ٽيهن سالن جي عمر ۾، هن کي خوبصورت سڏيو ويندو آهي.
چاليهه جي عمر ۾، هو زندگيءَ سان ڀرپور آهي. پنجاهه ورهين جي ڄمار ۾ سندس پير لڙهي وڃي ٿو ۽ سٺ سالن جي ڄمار ۾ مٿس پوڙهو ٿي پوي ٿو.
ستر جي عمر ۾ هو عقل وڃائي ويهندو آهي ۽ اٺن سالن جي عمر ۾ هو پنهنجا فرض سرانجام نه ڏيندو آهي.
نوانوي تي، هو پنهنجي بستري تي ليٽيو، ۽ هو پنهنجي ڪمزوري کي سمجهي نه سگهيو.
اي نانڪ، ايڏي گهڻي ڳولا ۽ جستجو کان پوءِ، مون ڏٺو ته هيءَ دنيا رڳو دونھين جي حويلي آهي. ||3||
پورو:
تون، اي خالق رب، بي مثال آهين. تو پاڻ پيدا ڪيو ڪائنات،
ان جا رنگ، خاصيتون ۽ قسمون، ڪيترن ئي طريقن ۽ شڪلن ۾.
توهان ان کي پيدا ڪيو، ۽ توهان ئي ان کي سمجهي رهيا آهيو. اهو سڀ توهان جي راند آهي.
ڪي اچن ٿا ۽ ڪي اٿن ٿا ۽ وڃن ٿا. پر نالي کان سواءِ سڀ مرڻ وارا آهن.
گرومخ پوپٽ جي ڳاڙهي ڳاڙهي رنگ سان ڀريل آهن؛ اهي رب جي محبت جي رنگ ۾ رنگيل آهن.
تنهن ڪري سچي ۽ خالص رب جي خدمت ڪريو، تقدير جو عظيم ترين طاقتور معمار.
تون پاڻ ئي سڀ ڪجهه ڄاڻيندڙ آهين. اي پالڻھار، تون عظيم کان وڏو آھين!
اي منھنجا سچا پالڻھار، مان ھڪڙو قرباني آھيان، ھڪڙو عاجز قرباني آھيان، انھن لاء جيڪي پنھنجي شعوري دماغ ۾ توھان تي غور ڪن ٿا. ||1||
سالڪ، پھريون مھل:
هن روح کي جسم ۾ رکيو جيڪو هن ٺاهيو هو. هو ان مخلوق جي حفاظت ڪندو آهي جنهن کي هن پيدا ڪيو آهي.
اُھي پنھنجين اکين سان ڏسن ٿا، ۽ پنھنجين زبانن سان ڳالھائين ٿا. انهن جي ڪنن سان، اهي ذهن کي آگاهي ڏين ٿا.
پنھنجن پيرن سان، اھي ھلندا آھن، ۽ پنھنجن ھٿن سان، اھي ڪم ڪن ٿا. اھي پائڻ ۽ کائيندا آھن جيڪي ڏنو ويو آھي.
اُھي اُنھيءَ کي نه ٿا ڄاڻن جنھن مخلوق کي پيدا ڪيو آھي. انڌا بيوقوف پنهنجا ڪارا ڪارناما ڪندا آهن.
جڏهن بدن جو ڪچرو ٽٽي ۽ ٽڪر ٽڪر ٿي وڃي ته ان کي ٻيهر پيدا نٿو ڪري سگهجي.
اي نانڪ، گروءَ کان سواءِ، عزت ناھي. عزت کان سواءِ، ڪو به پار نه ٿو وڃي. ||1||
ٻيو مهل:
اهي تحفا کي ترجيح ڏين ٿا، بدران؛ اهو ئي طريقو آهي نفس پرست انسانن جو.
انهن جي هوشياري، انهن جي سمجهه يا انهن جي هوشياريءَ بابت ڪير ڇا ٿو چئي؟
جيڪي ڪم ماڻهو پنهنجي گهر ۾ ويهڻ وقت ڪري ٿو، اهي چارئي طرف پري پري تائين معلوم ٿين ٿا.
جيڪو نيڪيءَ سان زندگي گذاري ٿو، ان کي صالح سڏيو وڃي ٿو. جيڪو گناهه ڪري ٿو اهو گنهگار طور سڃاتو وڃي ٿو.
تون ئي سمورو ڊرامو ڪر، اي خالق. اسان ڪنهن ٻئي جي ڳالهه ڇو ڪريون؟
جيستائين توهان جي روشني جسم ۾ آهي، توهان ان روشني ذريعي ڳالهايو. تنهنجي نور کان سواءِ، ڪير ٿو ڪري سگهي؟ مون کي اهڙي ڪا هوشياري ڏيکاري!
اي نانڪ، رب اڪيلو آهي مڪمل ۽ سڀ ڄاڻندڙ؛ هو گرومخ ڏانهن نازل ٿيو آهي. ||2||
پورو:
تو پاڻ ئي دنيا پيدا ڪئي، ۽ پاڻ ان کي ڪم ۾ لڳايو.
جذباتي وابستگي جي دوا ڏيئي، تو پاڻ ئي دنيا کي گمراهه ڪيو آهي.
آرزو جي باهه اندر ۾ آهي. غير مطمئن، ماڻهو بکيو ۽ اڃايل رهي ٿو.
هيءَ دنيا هڪ وهم آهي؛ اهو مري ٿو ۽ اهو ٻيهر پيدا ٿئي ٿو- اهو اچي ٿو ۽ اهو ٻيهر جنم ۾ وڃي ٿو.
سچي گرو کان سواءِ، جذباتي وابستگي نه ٽٽندي آهي. سڀئي خالي رسمون ادا ڪرڻ کان بيزار ٿي ويا آهن.
جيڪي گرو جي تعليمات تي عمل ڪن ٿا، اهي رب جي نالي تي غور ڪن ٿا. خوشيءَ واري سڪون سان ڀريل، اهي تنهنجي مرضيءَ جي حوالي ڪن ٿا.
اھي پنھنجي خاندان ۽ ابن ڏاڏن کي بچائيندا آھن؛ مبارڪون آهن اهي مائرون جن انهن کي جنم ڏنو.