جتي به ڏسان ٿو، اتي مون کي هن کي پکڙيل نظر اچي ٿو. ||3||
منهنجي اندر ۾ شڪ آهي، ۽ مايا ٻاهر آهي. اهو هڪ تير وانگر منهنجي اکين ۾ ماريندو آهي.
رب جي ٻانهن جو ٻانهو، نانڪ دعا ڪري ٿو: اهڙو انسان ڏاڍو ڏکوئيندو آهي. ||4||2||
رامڪلي، پهرين مهل:
اهو دروازو ڪٿي آهي، جتي تون رهين، اي رب؟ ان دروازي کي ڇا چئبو آهي؟ سڀني دروازن مان، اھو دروازو ڪير ڳولي سگھي ٿو؟
اُن دروازي جي خاطر، دنيا کان لاتعلق، اداسيءَ سان ڀڄندو آهيان. جيڪڏهن ڪوئي اچي ۽ مون کي ان دروازي بابت ٻڌائي. ||1||
آءٌ دنيا جي سمنڊ مان ڪيئن پار ٿي سگهان ٿو؟
جيستائين مان جيئرو آهيان، مان مري نٿو سگهان. ||1||روڪ||
درد دروازو آهي، ۽ ڪاوڙ محافظ آهي؛ اميد ۽ پريشاني ٻه بند آهن.
مايا پاڻي آهي موٽ ۾؛ هن کوٽائي جي وچ ۾، هن پنهنجو گهر ٺاهيو آهي. اصل رب سچ جي سيٽ تي ويٺو آهي. ||2||
تنهنجا ڪيترائي نالا آهن، رب، مون کي خبر ناهي انهن جي حد. تنھنجي برابر ڪو ٻيو ڪونھي.
بلند آواز ۾ نه ڳالهايو - توهان جي ذهن ۾ رهي. رب پاڻ ڄاڻي ٿو، ۽ پاڻ عمل ڪري ٿو. ||3||
جيستائين اميد آهي، اتي پريشاني آهي؛ پوءِ ڪيئن ٿو چئي سگهي ته هڪ رب جي؟
اميدن جي وچ ۾، اميد کان اڻڄاتل رهي؛ پوء، اي نانڪ، توهان هڪ رب سان ملندا. ||4||
اهڙيءَ طرح تون دنيا جي بحر مان پار ٿي ويندين.
جيئرو ئي مرڻ جو اهو طريقو آهي. ||1||سيڪنڊ پاز||3||
رامڪلي، پهرين مهل:
شَبَدَ وَعَلَيْكُمْ مِنَ الصَّالِحِيْنَ ماڻهو ان جي وائبريشن جو آواز ٻڌن ٿا.
عزت منهنجي پڇڻ جو پيالو آهي، ۽ نالو، رب جو نالو، مون کي حاصل ڪيل خيرات آهي. ||1||
اي بابا، گورک رب آهي ڪائنات جو. هو هميشه بيدار ۽ باشعور آهي.
اھو اڪيلو گورک آھي، جيڪو زمين کي سنڀاليندو آھي. هن ان کي هڪ پل ۾ پيدا ڪيو. ||1||روڪ||
پاڻي ۽ هوا کي پاڻ ۾ ڳنڍي، زندگيءَ جو ساهه جسم ۾ ڀريائين، ۽ سج ۽ چنڊ جا ڏيئا ٺاهيائين.
مرڻ ۽ جيئڻ لاءِ، هن اسان کي زمين ڏني، پر اسان انهن نعمتن کي وساري ڇڏيو آهي. ||2||
اتي ڪيترا ئي سڌا، متلاشي، يوگي، ويندڙ ياتري، روحاني استاد ۽ سٺا ماڻهو آهن.
جيڪڏهن آئون انهن سان ملندو آهيان، مان رب جي ساراهه ڳائيندو آهيان، ۽ پوء، منهنجو ذهن هن جي خدمت ڪندو آهي. ||3||
ڪاغذ ۽ لوڻ، گهي سان محفوظ، پاڻيءَ کان اڻڄاڻ رهن، جيئن لوٽس پاڻيءَ ۾ بي اثر رهي.
جيڪي اهڙن ديوتائن سان ملن ٿا، اي ٻانهو نانڪ، انهن کي موت ڇا ٿو ڪري؟ ||4||4||
رامڪلي، پهرين مهل:
ٻڌ، مڇندرا، نانڪ ڇا ٿو چوي.
جيڪو پنجن جذبن کي مات ڏئي ٿو، سو نه ٿو ڊهي.
جيڪو اهڙي طرح يوگا جي مشق ڪري ٿو،
پاڻ کي بچائي ٿو، ۽ پنهنجي سڀني نسلن کي بچائي ٿو. ||1||
اُهو ئي پرهيزگار آهي، جيڪو اهڙي سمجهه حاصل ڪري ٿو.
ڏينهن رات سماڌي ۾ سمايل رهي ٿو. ||1||روڪ||
هو رب جي محبت جي عقيدت جي طلب ڪري ٿو، ۽ خدا جي خوف ۾ زندگي گذاري ٿو.
هو مطمئن آهي، اطمينان جي انمول تحفي سان.
مراقبي جو مجسمو بڻجي، هو حقيقي يوگڪ پوزيشن حاصل ڪري ٿو.
هو پنهنجي شعور کي سچي نالي جي گہرے ٽرانس ۾ مرکوز ڪري ٿو. ||2||
نانڪ امبروسيل باني ڳائيندو آهي.
ٻڌ، اي مڇندرا: هي آهي سچي هرميت جو نشان.
جيڪو، اميد جي وچ ۾، اميد کان اڻڄاتل رهي ٿو،
اصل خالق رب کي ڳوليندو. ||3||
دعا نانڪ، مان خدا جي پراسرار رازن کي حصيداري ڪريان ٿو.
گرو ۽ سندس شاگرد گڏ ٿي ويا آهن!
جيڪو کائيندو اهو کاڌو، هي دوا درس جي،