گرو جي فضل سان، مان رب جي نالي تي غور ڪريان ٿو. مان سچي گروءَ جا پير ڌوئي ٿو. ||1||روڪ||
رب العالمين، رب العالمين، مون جھڙي گنهگار کي پنهنجي بارگاھ ۾ رکي.
تون ئي عظيم ترين آهين، رب، مرڪ جي دردن کي ختم ڪرڻ وارو؛ تو منهنجي وات ۾ پنهنجو نالو رکيو آهي، رب. ||1||
مان هيٺاهين آهيان، پر مان رب جي وڏي شان ۾ گيت ڳايان ٿو، گرو، سچو گرو، منهنجي دوست سان.
صندل جي وڻ جي ڀرسان پکڙيل نِيم جي وڻ وانگر، مان صندل جي خوشبوءِ سان سمايل آهيان. ||2||
منهنجون خطائون ۽ ڪرپشن جا گناهه بيشمار آهن. بار بار، آئون انهن کي انجام ڏيان ٿو.
مان نالائق آهيان، هيٺ لهندڙ ڳرو پٿر آهيان. پر رب مون کي پار ڪيو آهي، پنهنجي عاجز ٻانهن سان گڏ. ||3||
جن کي تون بچائين ٿو، رب، انهن جا سڀ گناهه ناس ٿي ويا آهن.
اي مهربان خدا، رب ۽ ٻانھي نانڪ جا مالڪ، تون هرناخش جھڙن بدڪارن کي به پار ڪري ڇڏيو آھي. ||4||3||
نات، چوٿين مهل:
اي منھنجا دل، پيار سان رب، ھار، ھار جو نالو.
جڏهن رب العالمين، هار، پنهنجي فضل عطا ڪيو، تڏهن مان عاجز جي پيرن تي ڪريان، ۽ رب جو ذڪر ڪيو. ||1||روڪ||
گذريل ڪيترين ئي زندگين ۾ گمراهه ۽ پريشان، مان هاڻي آيو آهيان ۽ خدا جي حرم ۾ داخل ٿيو آهيان.
اي منھنجا پالڻھار، تون انھن جو پالڻھار آھين جيڪي تنھنجي حرم ۾ اچن ٿا. مان وڏو گنهگار آهيان - مهرباني ڪري مون کي بچايو! ||1||
توسان شريڪ ٿيڻ، رب، ڪير نه بچندو؟ صرف خدا گنهگارن کي پاڪ ڪري ٿو.
Naam Dayv، ڪيليڪو پرنٽر، برائي ھلندڙن پاران ڪڍيو ويو، جيئن ھو توھان جي شاندار ساراھ ڳائيندي؛ اي خدا تو پنهنجي عاجز ٻانهن جي عزت جي حفاظت ڪئي. ||2||
جيڪي تنهنجي شان ۾ گيت ڳائين ٿا، اي منهنجا مالڪ، مان انهن تي قربان آهيان، قربان آهيان.
اُهي گهر ۽ گهر مقدس آهن، جن تي عاجز جي پيرن جي مٽي اچي وڃي ٿي. ||3||
مان توهان جي عظيم فضيلت کي بيان نٿو ڪري سگهان، خدا؛ تون عظيم کان وڏو آهين، اي عظيم رب العالمين.
مهرباني ڪري پنهنجي ٻانھي نانڪ تي رحم ڪر، خدا. مان تنهنجي ٻانهن جي پيرن ۾ خدمت ڪريان ٿو. ||4||4||
نات، چوٿين مهل:
اي منھنجا دل، مڃيو ۽ رب جي نالي جو جپ ڪريو، ھار، ھار.
خدا، ڪائنات جي مالڪ، مون تي پنهنجي رحمت نازل ڪئي آهي، ۽ گرو جي تعليمات جي ذريعي، منهنجي عقل کي نام سان ٺهيل آهي. ||1||روڪ||
رب جو عاجز ٻانهو گرو جي تعليم ٻڌي رب، هار، هار جي ساراهه ڳائيندو آهي.
رب جو نالو سڀني گناهن کي ڪٽي ٿو، جيئن هاري پنهنجي فصل کي ڪٽيندو آهي. ||1||
تون ئي ڄاڻين ٿو تنهنجي ساراهه، اي خدا. مان تنهنجون خوبيون بيان به نٿو ڪري سگهان، رب.
تون ئي آهين جيڪو تون آهين، خدا؛ تون ئي ڄاڻين ٿو تنهنجي شان واري فضيلت، خدا. ||2||
انسان مايا جي ڪيترن ئي بندن ۾ جڪڙيل آهن. رب جي ياد ڪرڻ سان ڳنڍ بند ٿي وئي،
اُن هاٿي وانگر، جيڪو پاڻيءَ ۾ مگڙيءَ هٿان پڪڙيو هو؛ هن رب کي ياد ڪيو، ۽ رب جي نالي جو نعرو لڳايو، ۽ آزاد ٿي ويو. ||3||
اي منھنجا پالڻھار ۽ مالڪ، اعليٰ پالڻھار خدا، ماورائي پالڻھار، سڄي عمر، انسان توکي ڳوليندا آھن.
تنهنجي وسعت جو اندازو نه ٿو لڳائي سگهجي، اي عظيم خدا نانڪ جو. ||4||5||
نات، چوٿين مهل:
اي منهنجا ذهن، ڪالي يوگ جي هن اونداهي دور ۾، رب جي ساراهه جو ڪيترن لائق ۽ ساراهه جوڳو آهي.
جڏهن مهربان رب سائين رحم ۽ شفقت ڏيکاري ٿو، تڏهن انسان سچي گروءَ جي پيرن تي ڪري ٿو، ۽ رب جي توفيق ڪري ٿو. ||1||روڪ||