پر هوءَ رب جي عاجز ٻانهن جي پاڻيءَ جي گاڏيءَ جي برابر نه آهي. ||159||
ڪبير، تون بادشاهه جي زال کي ڇو ٿو بدنام ڪرين؟ رب جي ٻانهي جي عزت ڇو ٿا ڪريو؟
ڇاڪاڻ ته هڪ پنهنجي وارن کي فساد ڪرڻ لاءِ ڪنگھي ٿو، جڏهن ته ٻيو رب جو نالو ياد ڪري ٿو. ||160||
ڪبير، رب جي ستون جي مدد سان، مان ثابت قدم ۽ مستحڪم ٿي چڪو آهيان.
سچي گرو مون کي همت ڏني آهي. ڪبير، مون هيرو خريد ڪيو آهي، مانسروور ڍنڍ جي ڪناري تي. ||161||
ڪبير، رب هيرو آهي، ۽ رب جو عاجز خادم اهو زيور آهي، جنهن پنهنجو دڪان قائم ڪيو آهي.
جيئن ئي ڪو اندازو لڳايو وڃي ٿو، زيور جي قيمت مقرر ڪئي وئي آهي. ||162||
ڪبير، تون رب کي مراقبي ۾ ياد ڪر، تڏهن ئي جڏهن ضرورت پوي. توهان کي هر وقت هن کي ياد ڪرڻ گهرجي.
توهان امرت جي شهر ۾ رهندا، ۽ رب توهان جي وڃايل دولت کي بحال ڪندو. ||163||
ڪبير، ٻنھي لاءِ بي لوث خدمت ڪرڻ چڱو آھي - سنتن ۽ رب.
رب آزاديءَ جو عطا ڪندڙ آهي، ۽ سائين اسان کي اتساهه ڏئي ٿو ته جيئن هن جو نالو. ||164||
ڪبير، هجوم ان رستي تي هلن ٿا، جيڪو پنڊتن، مذهبي عالمن اختيار ڪيو آهي.
رب ڏانهن ان رستي تي هڪ مشڪل ۽ غداري واري ٽڪري آهي. ڪبير ان چوٽيءَ تي چڙھي رهيو آهي. ||165||
ڪبير، فاني دنيا جي مصيبتن ۽ دردن کان، پنهنجي خاندان جي پريشاني کان پوء مري ويو.
جنهن جي خاندان جي بي عزتي ڪئي ويندي آهي، جڏهن هن کي جنازي تي رکيو ويندو آهي؟ ||166||
ڪبير، تون غرق ٿي ويندءِ، تون بدبخت آهين، پريشان ٿيڻ کان ته ٻيا ماڻهو ڇا سوچين.
توهان کي خبر آهي ته جيڪو ڪجهه توهان جي پاڙيسرين سان ٿيندو، اهو توهان سان به ٿيندو. ||167||
ڪبير، جيتوڻيڪ سڪل ماني، مختلف اناج مان ٺهيل، سٺي آهي.
ڪو به ان جي باري ۾ فخر نٿو ڪري، سڄي وسيع ملڪ ۽ عظيم سلطنت ۾. ||168||
ڪبير، جيڪي وڏائي ڪندا، ساڙيندا. جيڪي وڏائي نٿا ڪن، بي پرواهه رهن ٿا.
اھو عاجز آھي جيڪو فخر نه ڪندو آھي، ديوتائن ۽ غريبن کي ھڪ جھڙو ڏسندو آھي. ||169||
ڪبير، تلاءُ ته ڀرجي ويو، پر ان مان پاڻي ڪير به نه پيو پيئي.
وڏي خوش قسمتي سان، توهان کي اهو مليو آهي. اي ڪبير، اُن کي هٿ ۾ پيئي. ||170||
ڪبير، جيئن صبح جو تارا غائب ٿي ويندا آهن، تيئن هي جسم به غائب ٿي ويندو.
صرف خدا جي نالي جا اکر غائب نه ٿيندا آهن؛ ڪبير انهن کي مضبوطيءَ سان پڪڙي ٿو. ||171||
ڪبير، ڪاٺ جو گھر هر طرف سڙي رهيو آهي.
پنڊتن، مذهبي عالمن کي ساڙيو ويو آهي، جڏهن ته اڻ پڙهيل حفاظت ڏانهن ڊوڙندا آهن. ||172||
ڪبير، ڇڏي ڏي پنھنجو شڪ؛ پنهنجا ڪاغذ تري وڃڻ ڏيو.
الفابيٽ جي اکرن جو جوهر ڳوليو، ۽ پنهنجي شعور کي رب تي مرکوز ڪريو. ||173||
ڪبير صاحب، ڪروڙين بڇڙن سان ملڻ جي باوجود، پنهنجي سنت واري طبيعت کي نه ٿو ڇڏي.
صندل جي ڪاٺ کي جڏهن نانگن ۾ گهيريل هوندو آهي، تڏهن به اُها پنهنجي ٿڌي خوشبوءَ کي نه ڇڏيندي آهي. ||174||
ڪبير، منهنجو دماغ ٿڌو ۽ آرام سان آهي. مان خدا پرست ٿي ويو آهيان.
اها باهه جنهن دنيا کي ساڙي ڇڏيو آهي، اهو رب جي عاجز ٻانهن لاءِ پاڻي وانگر آهي. ||175||
ڪبير، خالق رب جي راند کي ڪو به نٿو ڄاڻي.
ان کي فقط رب پاڻ ۽ سندس درٻار جا بندا سمجهن ٿا. ||176||
ڪبير، اهو سٺو آهي ته مون کي خدا جي خوف محسوس ڪيو. باقي سڀ ڪجهه وساري ڇڏيو اٿم.