تنهنجي ٻانهن جو ٻانهو نانڪ چوي ٿو ته مان تنهنجي ٻانهن جو پاڻي کڻندڙ آهيان. ||8||1||
نات، چوٿين مهل:
اي منهنجا مالڪ، مان هڪ ناقابل پٿر آهيان.
مهربان رب، پنهنجي رحمت ۾، مون کي گرو سان ملڻ جي هدايت ڪئي آهي. گرو جي ڪلام جي ذريعي، هي پٿر پار ڪيو ويو آهي. ||1||روڪ||
سچي گرو مون ۾ بيحد مٺو نالو، رب جو نالو لڳايو آهي. اهو سڀ کان وڌيڪ خوشبودار چندن وانگر آهي.
نالي جي ذريعي، منهنجي شعور ڏهن طرفن ۾ وڌندي آهي. خوشبودار رب جي خوشبو هوا ۾ ڦهليل آهي. ||1||
تنهنجو لامحدود واعظ تمام مٺو واعظ آهي؛ مان گرو جي سڀ کان شاندار ڪلام تي غور ڪريان ٿو.
ڳائيندي، ڳائيندي، مان رب جي تسبيح جا گيت ڳايان ٿو. سندس شاندار ساراهه ڳائڻ، گرو مون کي بچائي ٿو. ||2||
گرو عقلمند ۽ صاف آهي؛ گرو سڀني کي هڪجهڙو ڏسندو آهي. ان سان ملڻ سان شڪ ۽ شبها دور ٿي ويندا آهن.
سچي گروءَ سان ملڻ سان، مون کي وڏو درجو مليو آهي. مان سچي گرو تي قربان آهيان. ||3||
منافقت ۽ ٺڳيءَ تي عمل ڪري، ماڻهو مونجهاري ۾ ڦاسن ٿا. لالچ ۽ منافقت هن دنيا ۾ برائي آهي.
دنيا ۽ آخرت ۾ اهي بدبخت آهن. موت جو رسول انهن جي مٿي تي لڙڪندو آهي، ۽ انهن کي ماريندو آهي. ||4||
ڏينهن جي اُٿل پُٿل تي، هو پنهنجا ڪم سنڀاليندا آهن، ۽ مايا جي زهريلي الجھن ۾.
جڏهن رات ٿيندي آهي، اهي خوابن جي سرزمين ۾ داخل ٿيندا آهن، ۽ خوابن ۾ به، اهي پنهنجن فسادن ۽ دردن جو خيال رکندا آهن. ||5||
بنجر زمين کڻي، ڪوڙ پوکين. اهي رڳو ڪوڙ پوکيندا.
مادي ماڻهو سڀ بکيا پيا رهن. موت جو وحشي رسول سندن دروازي تي انتظار ۾ بيٺو آهي. ||6||
پاڻ سڳورن، گناهن ۾ قرض جو وڏو بار جمع ڪيو آهي. ڇا رڳو لفظ جي لفظ تي غور ڪرڻ سان، اهو قرض ادا ڪري سگهجي ٿو.
جيترا قرض ۽ جيترا قرضدار آهن، رب انهن کي نوڪر بڻائي ٿو، جيڪي سندس پيرن تي ڪري پيا. ||7||
سڀني جاندارن کي جن کي ڪائنات جي پالڻهار پيدا ڪيو آهي - هو انهن جي نڙيءَ ۾ رنڊڪ وجهي ٿو، ۽ انهن سڀني کي گڏ ڪري ٿو.
اي نانڪ، جيئن خدا اسان کي هلائي ٿو، تيئن اسين پيروي ڪريون ٿا. اهو سڀ ڪجهه محبوب رب جي مرضي آهي. ||8||2||
نات، چوٿين مهل:
رب مون کي امرت جي تلاءَ ۾ غسل ڏنو آهي.
سچي گرو جي روحاني حڪمت سڀ کان شاندار صفائي غسل آهي؛ ان ۾ غسل ڪرڻ سان سڀئي گندا گناهه ڌوئي ويندا آهن. ||1||روڪ||
سنگت جي فضيلت، پاڪ جماعت، تمام وڏا آهن. طوطي کي به بچايو ويو، طوطي کي رب جو نالو ڳالهائڻ سيکارڻ سان.
ڪرشن خوش ٿيو، ۽ پوءِ هن ڪبيجا کي ڇهيو، ۽ هوءَ آسمان ڏانهن هلي وئي. ||1||
اجمل پنهنجي پٽ نارائن سان پيار ڪيو، ۽ سندس نالو سڏيو.
هن جي پياري عقيدت منهنجي رب ۽ آقا کي خوش ڪيو، جنهن موت جي رسولن کي ماريو ۽ ڪڍي ڇڏيو. ||2||
انسان ڳالهائيندو آهي ۽ ڳالهائڻ سان، ماڻهن کي ٻڌندو آهي. پر هو ان ڳالهه تي غور نه ٿو ڪري جيڪو هو پاڻ چوي ٿو.
پر جڏهن هو ست سنگت، سچي جماعت ۾ شامل ٿئي ٿو، تڏهن هن جي ايمان ۾ پختگي اچي ٿي، ۽ هو رب جي نالي سان نجات حاصل ڪري ٿو. ||3||
جيستائين هن جو روح ۽ جسم تندرست ۽ مضبوط آهي، تيستائين هو رب کي ياد نٿو ڪري.
پر جڏهن سندس گهر ۽ گهر کي باهه لڳي، تڏهن هو پاڻي ڪڍڻ لاءِ کوهه کوٽڻ چاهي ٿو. ||4||
اي عقل، ان بي ايمان سان نه مل، جنهن رب، هار، هار جي نالي کي وساري ڇڏيو آهي.
بي ايمان سنسڪرت جو ڪلام وڇڙيءَ وانگر ٽنگي ٿو. بي ايمان سنسڪرت کي پري، تمام گهڻو پوئتي ڇڏي ڏيو. ||5||