بيشمار عقيدتمند رب جي حڪمت ۽ فضيلت تي غور ڪن ٿا.
بيشمار مقدس، بيشمار عطا ڪندڙ.
بيشمار هيرو روحاني ويڙهاڪن، جيڪي جنگ ۾ حملي جو خاتمو برداشت ڪن ٿا (جيڪي پنهنجي وات سان فولاد کائيندا آهن).
بيشمار خاموش بابا، هن جي پيار جي تار کي وائبرٽ ڪري رهيا آهن.
توهان جي تخليقي طاقت کي ڪيئن بيان ڪري سگهجي ٿو؟
مان هڪ ڀيرو به توکان قربان نه ٿي سگهان.
جيڪو تو کي وڻندو سو ئي چڱائي آهي،
تون، ابدي ۽ بي مثال. ||17||
بيشمار بيوقوف، جهالت ۾ انڌا.
بيشمار چور ۽ غبن ڪندڙ.
بيشمار پنهنجي مرضي کي زور سان مسلط ڪن ٿا.
بيشمار قاتل ۽ بي رحم قاتل.
بيشمار گنهگار جيڪي گناهه ڪندا رهندا آهن.
بي شمار ڪوڙا، پنهنجي ڪوڙ ۾ گم ٿي ويا.
بيشمار بدمعاش، گندگي کي پنهنجو راشن سمجهي کائڻ.
بيشمار بدمعاش، پنهنجي بيوقوف غلطين جو وزن پنهنجي سر تي کڻندا آهن.
نانڪ غريبن جي حالت بيان ڪري ٿو.
مان هڪ ڀيرو به توکان قربان نه ٿي سگهان.
جيڪو تو کي وڻندو سو ئي چڱائي آهي،
تون، ابدي ۽ بي مثال. ||18||
بيشمار نالا ، بيشمار هنڌ.
ناقابل رسائِي ، اڻ لڀ ، بيشمار آسماني جايون.
انهن کي بي شمار سڏڻ به پنهنجي مٿي تي وزن کڻڻ آهي.
لفظ مان، نالو اچي ٿو؛ لفظ مان، توهان جي ساراهه اچي ٿو.
لفظ مان، روحاني حڪمت اچي ٿو، توهان جي جلال جا گيت ڳائڻ.
لفظ مان، لکيل ۽ ڳالهايل لفظ ۽ حمد اچي ٿو.
لفظ مان، اچي ٿو تقدير، ڪنهن جي پيشاني تي لکيل.
پر جنهن تقدير جا اهي لفظ لکيا آهن، ان جي پيشانيءَ تي ڪوبه لفظ نه لکيل آهي.
جيئن هو حڪم ڪري ٿو، تنهنڪري اسان حاصل ڪريون ٿا.
پيدا ڪيل ڪائنات تنهنجي نالي جو مظهر آهي.
تنهنجي نالي کان سواءِ، ڪا جاءِ ناهي.
مان توهان جي تخليقي طاقت کي ڪيئن بيان ڪري سگهان ٿو؟
مان هڪ ڀيرو به توکان قربان نه ٿي سگهان.
جيڪو تو کي وڻندو سو ئي چڱائي آهي،
تون، ابدي ۽ بي مثال. ||19||
جڏهن هٿ پير ۽ جسم گندا آهن،
پاڻي گندگي کي ڌوئي سگھي ٿو.
جڏهن ڪپڙا مٽي ۽ پيشاب سان داغ آهن،
صابڻ انهن کي صاف ڪري سگهي ٿو.
پر جڏهن عقل کي داغ ۽ گناهه سان آلوده ڪيو ويندو آهي،
اهو صرف نالي جي محبت سان صاف ٿي سگهي ٿو.
نيڪي ۽ برائي رڳو لفظن سان نه اينديون آهن.
عمل بار بار، بار بار، روح تي پکڙيل آهن.
توهان جيڪي پوکيندا آهيو اهو توهان کي فصل ڏيندو.
اي نانڪ، خدا جي حڪم جي حڪم سان، اسين اچون ٿا ۽ ٻيهر جنم وٺن ٿا. ||20||
زيارت، سخت نظم و ضبط، شفقت ۽ خيرات
اهي، پنهنجي طرفان، صرف هڪ ذرو آڻيندا آهن.
دل ۾ پيار ۽ عاجزي سان ٻڌي ۽ مڃڻ،
پاڻ کي نالي سان صاف ڪريو، مقدس مزار تي اندر اندر.
سڀ خوبيون تنهنجون آهن، رب، مون وٽ ڪوبه ڪونهي.
فضيلت کان سواءِ ڪا به عبادت نه آهي.
مان دنيا جي رب کي، سندس ڪلام کي، برهما جي خالق کي سجدو ڪريان ٿو.
هو خوبصورت، سچو ۽ ابدي خوشين وارو آهي.
اهو ڪهڙو وقت هو، ۽ اهو لمحو ڇا هو؟ اهو ڏينهن ڪهڙو هو ۽ ڪهڙي تاريخ هئي؟
اها ڪهڙي موسم هئي، ۽ اهو ڪهڙو مهينو هو، جڏهن ڪائنات پيدا ٿي هئي؟
پنڊتن، مذهبي عالمن کي اهو وقت نه ٿو ملي، جيتوڻيڪ اهو پراڻن ۾ لکيل آهي.
ان وقت جي قاضين کي خبر نه آهي، جيڪي قرآن پڙهن ٿا.
يوگين کي نه ڏينهن ۽ تاريخ معلوم آهي، نه ئي مهينو يا موسم.
جنهن خالق هن مخلوق کي پيدا ڪيو آهي- اهو ئي پاڻ ڄاڻي ٿو.
اسان هن جي باري ۾ ڪيئن ڳالهائي سگهون ٿا؟ اسان ڪيئن سندس ساراهه ڪري سگهون ٿا؟ اسان هن کي ڪيئن بيان ڪري سگهون ٿا؟ اسان هن کي ڪيئن سڃاڻي سگهون ٿا؟