گوري، ڪبير جي:
جنهن وٽ رب آهي ان جو مالڪ، اي تقدير جا ڀائرو
- بيشمار آزاديون هن جي دروازي تي دستڪ ڏين ٿيون. ||1||
جيڪڏھن مان ھاڻي چوان ٿو ته منھنجو ڀروسو رڳو توھان تي آھي، رب،
پوءِ مون کي ڪنهن ٻئي جو ڪهڙو فرض آهي؟ ||1||روڪ||
هو ٽن جهانن جو بار کڻندو آهي.
ڇو نه هن کي توهان جي پرواهه ڪرڻ گهرجي؟ ||2||
ڪبير صاحب فرمائي ٿو ته، مون کي غور فڪر سان اها هڪ سمجهه ملي آهي.
جيڪڏهن ماءُ پنهنجي ٻار کي زهر ڏئي ته پوءِ ڪير ڪري سگهي ٿو؟ ||3||22||
گوري، ڪبير جي:
سچ کان سواءِ اها عورت سچي ساٽي ڪيئن ٿي سگهي ٿي - اها بيواهه جيڪا پنهنجي مڙس جي جنازي تي پاڻ کي ساڙي ٿي؟
اي پنڊت، اي مذهبي عالم، هي ڏسو ۽ پنهنجي دل ۾ غور ڪريو. ||1||
محبت کان سواءِ محبت ڪيئن وڌي سگهي ٿي؟
جيستائين لذت سان واسطو آهي، تيستائين روحاني محبت نه ٿي ٿي سگهي. ||1||روڪ||
جيڪو، پنهنجي روح ۾، راڻي مايا کي سچو سمجهي،
خواب ۾ به رب نه ملي ٿو. ||2||
جيڪو پنهنجي جسم، دماغ، دولت، گهر ۽ نفس جي حوالي ڪري ٿو
- هوءَ سچي روح واري دلہن آهي، ڪبير چوي ٿو. ||3||23||
گوري، ڪبير جي:
سڄي دنيا ڪرپشن ۾ پکڙيل آهي.
هن ڪرپشن سڄي خاندان کي غرق ڪري ڇڏيو آهي. ||1||
اي انسان، تو پنهنجي ٻيڙيءَ کي ڇو ڊاهي ڇڏيو آهي؟
توهان رب سان ڀڃي ڇڏيو آهي، ۽ فساد سان هٿ ملايو آهي. ||1||روڪ||
ملائڪ ۽ انسان هڪجهڙا باهه ۾ سڙي رهيا آهن.
پاڻي ويجهو آهي، پر جانور ان ۾ نه پيئندو. ||2||
مسلسل غور ۽ فڪر سان، پاڻي ڪڍيو ويندو آهي.
اهو پاڻي پاڪ ۽ صاف آهي، ڪبير چوي ٿو. ||3||24||
گوري، ڪبير جي:
اهو خاندان، جنهن جي پٽ ۾ نه روحاني عقل آهي ۽ نه غور فڪر
- هن جي ماءُ بيواهه ڇو نه ٿي وئي؟ ||1||
اهو ماڻهو جنهن رب جي عبادت نه ڪئي آهي
- اھڙو گنھگار ماڻھو ڄمڻ وقت ڇو نه مري ويو؟ ||1||روڪ||
ڪيتريون ئي حملن جي خاتمي ۾ ختم ٿي ويا آهن - اهو ڇو بچايو ويو؟
هو پنهنجي زندگي هن دنيا ۾ هڪ بگڙيل امپيوٽي وانگر گذاري ٿو. ||2||
ڪبير چوي ٿو، بغير نام جي، رب جي نالي جي،
سهڻا ۽ سهڻا ماڻهو صرف بدصورت آهن. ||3||25||
گوري، ڪبير جي:
مان انهن عاجز انسانن تي هميشه لاءِ قربان آهيان
جيڪي پنھنجي پالڻھار جو نالو وٺن ٿا. ||1||
جيڪي پاڪ پالڻهار جي تسبيح جا گيت ڳائين ٿا.
اهي منهنجي تقدير جا ڀائر آهن، سو منهنجي دل ۾ پيارا آهن. ||1||روڪ||
مان انهن جي پيرن جي مٽي آهيان
جن جون دليون پوري رب سان ڀريل آهن. ||2||
مان پيدائشي طور تي ويڪر آهيان، ۽ دماغ جو مريض آهيان.
آهستي آهستي، ڪبير خدا جي تسبيح جا گيت ڳائي ٿو. ||3||26||
گوري، ڪبير جي:
ڏهين دروازي جي آسمان مان، امرت جي لهر هيٺ لهي ٿي، منهنجي ڀٽيءَ مان وهي ٿي.
مون هن عظيم ترين جوهر ۾ گڏ ڪيو آهي، منهنجي جسم کي ڪاٺيون ٺاهيو. ||1||
هن کي ئي چئبو آهي نشئي سڪون ۽ سڪون سان،
جيڪو رب جي ذات جو رس پيئندو آهي، روحاني حڪمت تي غور ڪندو آهي. ||1||روڪ||
Intuitive poise آهي بار-ميڊ جيڪو ان جي خدمت ڪرڻ لاء اچي ٿو.
مان راتيون ۽ ڏينهن خوشيءَ ۾ گذاريان ٿو. ||2||
شعوري مراقبي ذريعي، مون پنهنجي شعور کي بي مثال رب سان ڳنڍيو.
ڪبير چوي ٿو ته پوءِ مون کي بي خوف رب ملي ويو. ||3||27||
گوري، ڪبير جي:
ذهن جو فطري رجحان ذهن کي ڇڪڻ آهي.