سورت، نائين مهل:
اي پيارا دوست، پنهنجي ذهن ۾ اهو ڄاڻو.
دنيا پنهنجي لذتن ۾ جڪڙيل آهي. ڪو به ڪنهن ٻئي لاء ناهي. ||1||روڪ||
سٺن وقتن ۾، گھڻا اچن ٿا ۽ گڏ ويٺا آھن، توھان جي چوڌاري چارئي پاسن کان.
پر جڏهن ڏکيو وقت اچي ٿو، اهي سڀ ڇڏي وڃن ٿا، ۽ ڪو به توهان جي ويجهو نه اچي. ||1||
توهان جي زال، جنهن سان توهان تمام گهڻو پيار ڪيو، ۽ جيڪو هميشه توهان سان ڳنڍيل آهي،
رڙ ڪري رڙ ڪري ٿو، ”ڀوت! ڀوت!“، جيئن ئي سوان روح هن جسم کي ڇڏي ٿو. ||2||
اھو طريقو آھي اھي عمل ڪن ٿا - اھي جن کي اسان تمام گھڻو پيار ڪندا آھيون.
آخري وقت ۾، اي نانڪ، پيارا رب کان سواء، ڪنهن کي به ڪم نه آهي. ||3||12||139||
سورتھ، پھريون مھل، پھريون گھر، اشٽپديا، چوٿائي:
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
مان دوکي سان نه ڦاٿل آهيان، ڇاڪاڻ ته مان رب کان سواءِ ڪنهن جي به عبادت نه ٿو ڪريان. مان قبرن يا قبرستانن جو دورو نٿو ڪريان.
مان اجنبي جي گھرن ۾ نه گھڙيندس، خواهشن ۾ مشغول ٿي. رب جي نالي، منهنجي خواهش پوري ڪئي آهي.
منهنجي دل جي اندر، گرو مون کي منهنجي وجود جو گهر ڏيکاريو آهي، ۽ منهنجو ذهن امن ۽ شان سان ڀريل آهي، اي تقدير جا ڀائرو.
تون پاڻ ئي سڀ ڪجهه ڄاڻيندڙ آهين، ۽ تون پاڻ ئي ڏسندڙ آهين. تون ئي عقل عطا ڪر، اي رب. ||1||
منهنجو ذهن لاتعلق آهي، لاتعلقي سان ڀريل آهي. شبد جي ڪلام منهنجي دماغ ۾ سوراخ ڪري ڇڏيو آهي، اي منهنجي ماءُ.
خدا جي روشني مسلسل منهنجي تمام گهڻي نفس جي مرڪز ۾ چمڪي رهي آهي؛ مان سچي پالڻهار جي ڪلام سان محبت سان جڙيل آهيان. ||روڪ||
لاتعداد لاتعلق لاتعلقيءَ جي ڳالهه ڪن ٿا، پر اُهو ئي سچو دستبردار آهي، جيڪو رب جي مالڪ کي راضي رکي ٿو.
هن جي دل ۾ لفظ لفظ هميشه آهي. هو خدا جي خوف ۾ جذب ٿي ويو آهي، ۽ هو گرو جي خدمت ڪرڻ لاء ڪم ڪري ٿو.
هو هڪ رب کي ياد ڪري ٿو، هن جو دماغ نه ڊهي ٿو، ۽ هو پنهنجي ڀڄڻ کي روڪي ٿو.
هو آسماني نعمتن سان مست آهي، ۽ هميشه رب جي محبت سان ڀريل آهي؛ هو سچي رب جي شان ۾ ڳائي ٿو. ||2||
ذهن هوا وانگر آهي، پر جيڪڏهن هڪ پل لاءِ به سڪون حاصل ڪري، ته پوءِ هو تقدير جا ڀائرو، نام جي سڪون ۾ رهندو.
هن جي زبان، اکيون ۽ ڪن سچ سان ڀريل آهن. اي منهنجا مالڪ، تون خواهش جي باهه کي باهه ڏئي ٿو.
اميد ۾، ڇڏيندڙ اميدن کان آزاد رهي ٿو. پنهنجي باطن جي گهر ۾، هو گہرے مراقبت جي ترس ۾ سمايل آهي.
هو مطمئن رهي ٿو، نام جي خيرات سان راضي رهي ٿو. هو آرام سان امرت ۾ پيئي ٿو. ||3||
دوئيءَ ۾ ڪا به تصرف نه آهي، جيستائين ديوتا جو هڪ ذرو به موجود آهي.
سڄي دنيا تنهنجي آهي، رب، تون ئي عطا ڪندڙ آهين. ٻيو ڪو به ناهي، اي تقدير جا ڀائر.
پاڻ سڳورا انسان هميشه لاءِ مصيبت ۾ رهن ٿا، جڏهن ته رب گرومخ کي عظمت عطا ڪري ٿو.
خدا لامحدود، لامحدود، ناقابل رسائي ۽ ناقابل فراموش آهي. سندس قدر بيان نه ٿو ڪري سگهجي. ||4||
گہرے سماڌيءَ ۾ شعور، اعليٰ ذات، ٽن جهانن جو پالڻهار- هي تنهنجا نالا آهن، رب.
هن دنيا ۾ پيدا ٿيندڙ مخلوق انهن جي قسمت انهن جي پيشانين تي لکيل آهي. انهن کي پنهنجي قسمت جي مطابق تجربو آهي.
رب پاڻ کين چڱا ۽ بڇڙا ڪم ڪرڻ جو سبب بڻائيندو آهي. هو پاڻ انهن کي عقيدت جي عبادت ۾ ثابت قدم بڻائي ٿو.
انهن جي ذهن ۽ وات جي گندگي تڏهن ڌوئي ويندي آهي جڏهن اهي خدا جي خوف ۾ رهن ٿا. رب پاڪ پاڻ کين روحاني حڪمت عطا ڪري ٿو. ||5||