جيئن سندن شعور آهي، تيئن سندن طريقو آهي.
اسان جي عملن جي حساب سان، اسين ٻيهر جنم ۾ ايندا ۽ وڃون ٿا. ||1||
اي روح، تون اهڙيون چالاڪ چالون ڇو ٿو آزمائي؟
وٺڻ ۽ واپس ڏيڻ، خدا دير نه ڪندو آهي. ||1||روڪ||
سڀ مخلوقات تنهنجا آهن؛ سڀ مخلوق تنهنجا آهن. اي رب ۽ مالڪ،
تون انهن سان ڪيئن ناراض ٿي سگهين ٿو؟
جيتوڻيڪ تون، اي رب ۽ مالڪ، انهن کان ناراض ٿي،
تڏهن به، تون انهن جو آهين، ۽ اهي تنهنجا آهن. ||2||
اسان بدمعاش آهيون؛ اسان پنهنجي غلط لفظن سان سڀ ڪجهه خراب ڪريون ٿا.
توهان اسان کي پنهنجي فضل جي نظر جي توازن ۾ وزن ڪيو.
جڏهن ڪنهن جا عمل صحيح آهن، سمجهه مڪمل آهي.
چڱن ڪمن کان سواءِ، اهو وڌيڪ ۽ وڌيڪ خراب ٿئي ٿو. ||3||
دعا نانڪ، روحاني ماڻهن جي طبيعت ڇا آهي؟
اهي خود احساس آهن؛ اهي خدا کي سمجهن ٿا.
گرو جي فضل سان، اهي هن کي غور ڪن ٿا؛
اھڙا روحاني ماڻھو سندس درٻار ۾ عزت وارا آھن. ||4||30||
سري راگ، پهرين مهل، چوٿون بيت:
تون درياهه آهين، سڀ ڪجهه ڄاڻندڙ ۽ سڀ ڪجهه ڏسندڙ. مان صرف هڪ مڇي آهيان- مان توهان جي حد ڪيئن ڳولي سگهان ٿو؟
جتي به ڏسان ٿو، اتي تون آهين. توکان ٻاهر، مان ڦٽجي مري ويندس. ||1||
مان ماهيگير جي نه ڄاڻان ٿو، ۽ مون کي جال جي خبر ناهي.
پر جڏهن درد ايندو آهي، تڏهن مان توکي سڏيندو آهيان. ||1||روڪ||
تون هر هنڌ موجود آهين. مون سمجهيو ته تون پري آهين.
مان جيڪو ڪجهه ڪريان ٿو، سو تنهنجي حضور ۾ ڪريان ٿو.
تون منھنجا سڀ عمل ڏسين ٿو، پر پوءِ به مان انھن کان انڪار ڪريان ٿو.
مون توهان لاءِ ڪم نه ڪيو آهي، يا توهان جو نالو. ||2||
جيڪو تون مون کي ڏيان ٿو، سو مان کائي ٿو.
ٻيو ڪو به دروازو نه آهي- مان ڪهڙي دروازي ڏانهن وڃان؟
نانڪ هي هڪ دعا پيش ڪري ٿو:
هي جسم ۽ روح بلڪل تنهنجو آهي. ||3||
هو پاڻ ويجھو آهي ۽ هو پاڻ پري آهي. هو پاڻ وچ ۾ آهي.
هو پاڻ ڏسندو آهي، ۽ هو پاڻ ٻڌندو آهي. هن پنهنجي تخليقي طاقت سان، هن دنيا کي پيدا ڪيو.
جيڪو کيس راضي ڪري، اي نانڪ- اهو حڪم قبول آهي. ||4||31||
سري راگ، پهرين مهل، چوٿون بيت:
تخليق ڪيل مخلوق پنهنجي ذهن ۾ فخر ڇو محسوس ڪن؟
تحفو عظيم عطا ڪندڙ جي هٿن ۾ آهي.
جيئن هن جي مرضي آهي، هو ڏئي يا نه ڏئي.
تخليق ڪيل مخلوق جي حڪم سان ڇا ٿي سگهي ٿو؟ ||1||
هو پاڻ سچو آهي. سچائي سندس مرضي مطابق آهي.
روحاني طور انڌا ناپاڪ ۽ ناقص، گهٽ ۽ بيڪار آهن. ||1||روڪ||
جيڪو ٻيلي جي وڻن ۽ باغن جي ٻوٽن جو مالڪ آهي
انهن جي فطرت مطابق، هو انهن کي انهن جا سڀئي نالا ڏئي ٿو.
رب جي محبت جو گل ۽ ميوو اڳيئي مقرر ڪيل تقدير سان ملي ٿو.
جيئن اسان پوکيون ٿا، تيئن اسان فصل لڻيون ۽ کائون. ||2||
جسم جي ديوار عارضي آهي، جيئن ان جي اندر روح جو معمار آهي.
عقل جو ذائقو لوڻ کان سواءِ مٺو ۽ بيڪار آهي.
اي نانڪ، جيئن هو چاهي، هو شيون درست ڪري ٿو.
نالي کان سواء، ڪو به منظور نه آهي. ||3||32||
سري راگ، پهرين مهل، پنجون بيت:
اڻڄاڻ ماڻهو ٺڳيءَ سان ٺڳي نه ٿو. هن کي ڪنهن خنجر سان زخمي نه ٿو ڪري سگهجي.
جيئن اسان جو رب ۽ مالڪ اسان کي رکي ٿو، تيئن اسان جو وجود آهي. هن لالچي ماڻهوءَ جي روح کي اهڙيءَ طرح ڦاسايو ويندو آهي. ||1||
تيل کان سواءِ چراغ ڪيئن روشن ٿيندو؟ ||1||روڪ||
تنهنجي دعا جي ڪتاب جي پڙهڻ کي تيل ٿيڻ ڏيو،
۽ خدا جي خوف کي هن جسم جي چراغ لاء بتي ٿيڻ ڏيو.
هن چراغ کي سچ جي سمجھ سان روشن ڪريو. ||2||
هن ڏيئو کي روشن ڪرڻ لاءِ هي تيل استعمال ڪريو.
ان کي روشن ڪر ۽ پنهنجي پالڻهار سان ملاقات ڪر. ||1||روڪ||
هي جسم گرو جي ڪلام سان نرم ٿي ويو آهي؛
توهان کي سڪون ملندو، خدمت ڪندي.