جيڪي مري وڃن، تن کي اهڙو موت مرڻ ڏيو، جو کين وري مرڻو ئي نه هجي. ||29||
ڪبير، هي انساني جسم حاصل ڪرڻ ڏاڍو ڏکيو آهي. اهو صرف بار بار نه ٿو اچي.
اهو وڻ تي لڳل ميوو وانگر آهي. جڏهن اهو زمين تي ڪري ٿو، اهو شاخ سان ٻيهر ڳنڍي نٿو سگهي. ||30||
ڪبير تون ڪبير آهين. توهان جي نالي جو مطلب وڏو آهي.
اي رب تون ڪبير آهين. رب جو زيور حاصل ٿيندو آهي، جڏهن انسان پهريون ڀيرو پنهنجي جسم کي ڏئي ٿو. ||31||
ڪبير، ضدي غرور ۾ نه وڙهڻ. ڪجھ به نه ٿو ٿئي ڇو ته توهان ائين چوندا آهيو.
ٻاجھاري پالڻھار جي عملن کي ڪو به ميٽي نه ٿو سگھي. ||32||
ڪبير، ڪو به ڪوڙو ماڻهو رب جي ٽچ اسٽون کي برداشت نٿو ڪري سگهي.
هو اڪيلو رب جي ٽچسٽون جو امتحان پاس ڪري سگهي ٿو، جيڪو اڃا تائين جيئرو رهي ٿو. ||33||
ڪبير، ڪي سفيد پوشاڪ پائيندا آهن، ۽ چانور جا پن چباندا آهن.
هڪ رب جي نالي جي بغير، اهي پابند آهن ۽ بند ٿيل آهن ۽ موت جي شهر ڏانهن وٺي ويندا آهن. ||34||
ڪبير، ٻيڙي پراڻي آهي، ۽ ان ۾ هزارين سوراخ آهن.
جيڪي نور آهن سي پار ٿي وڃن ٿا، جڏهن ته جيڪي پنهنجي گناهن جو وزن سر تي کڻن ٿا سي غرق ٿي وڃن ٿا. ||35||
ڪبير، هڏا ڪاٺيءَ وانگر سڙندا آهن، ۽ وار ٿلهي وانگر سڙي ويندا آهن.
دنيا کي ائين سڙيل ڏسي ڪبير غمگين ٿيو. ||36||
ڪبير، ايترو غرور نه ڪر پنهنجي هڏن جي چمڙيءَ ۾ ويڙهيل.
جيڪي گهوڙن تي سوار هئا ۽ انهن جي ڇت هيٺان، آخرڪار زمين هيٺ دفن ٿي ويا. ||37||
ڪبير، ايترو غرور نه ڪر پنھنجي ڊگھي ماڙين تي.
اڄ يا سڀاڻي، تون زمين جي ھيٺان ويھين، ۽ گھاس توھان جي مٿان وڌندي. ||38||
ڪبير، ايترو غرور نه ڪر، ۽ غريبن تي نه کل.
تنهنجي ٻيڙي اڃا سمنڊ ۾ آهي. ڪير ڄاڻي ٿو ڇا ٿيندو؟ ||39||
ڪبير، ايترو غرور نه ڪر، تنهنجو خوبصورت جسم ڏسي.
اڄ يا سڀاڻي، توکي ان کي ائين ڇڏي وڃڻو پوندو، جيئن نانگ پنهنجي چمڙي کي لوڏي ٿو. ||40||
ڪبير، جيڪڏهن توکي ڦرڻ ۽ ڦرڻو آهي ته پوءِ رب جي نالي جي ڦرلٽ ڪر.
ٻي صورت ۾، آخرت ۾، توهان کي پشيمان ۽ توبهه ڪندو، جڏهن زندگي جي سانس جسم مان نڪرندو. ||41||
ڪبير، ڪو به پيدا ناهي، جيڪو پنهنجي گهر کي ساڙي،
۽ پنهنجي پنجن پٽن کي ساڙي، رب سان پيار سان گڏ رهي ٿو. ||42||
ڪبير، ڪيڏا ناياب آھن اُھي جيڪي پنھنجو پٽ وڪڻي پنھنجي ڌيءَ وڪڻي
۽، ڪبير سان شراڪت ۾ داخل ٿيڻ، رب سان معاملو ڪريو. ||43||
ڪبير، مون کي اها ڳالهه ياد ڏيارڻ ڏي. شڪ يا سنسار نه ٿيو.
اهي لذتون جيڪي تو اڳ ۾ تمام گهڻيون مزا ماڻيون هيون- هاڻي انهن جا ميوا ضرور کائو. ||44||
ڪبير، شروع ۾، مون سوچيو ته سکيا سٺي آهي؛ پوء مون سوچيو يوگا بهتر هو.
مان ڪڏهن به رب جي عبادت کي نه ڇڏيندس، جيتوڻيڪ ماڻهو مون کي بدنام ڪن. ||45||
ڪبير، بدڪار ماڻهو مون کي ڪيئن ٿا ٻوڙي؟ انهن وٽ نه عقل آهي نه عقل.
ڪبير مسلسل رب جي نالي تي رهجي ٿو. مون ٻيا سڀ ڪم ڇڏي ڏنا آهن. ||46||
ڪبير، اجنبي روح جي چادر کي چئن طرفن کان باهه لڳي وئي آهي.
بدن جو ڪپڙو سڙي ويو آهي ۽ ڪوئلي ۾ گهٽجي ويو آهي، پر باھ روح جي تاري کي نه ڇهيو آهي. ||47||
ڪبير، ڪپڙي کي ساڙيو ويو آهي ۽ چار ڪوئلي ۾ گهٽجي ويو آهي، ۽ پڇڻ وارو پيالو ٽڪر ٽڪر ٿي ويو آهي.
غريب يوگي پنهنجي راند کيڏي چڪو آهي. سندس سيٽ تي رڳو خاڪ رهي. ||48||