رب جي ياد ڪرڻ کان سواءِ، زندگي ٻرندڙ باهه وانگر آهي، پوءِ به جيئرو رهي، نانگ وانگر.
زمين جي نون علائقن تي حڪمران ٿي سگهي ٿو، پر آخر ۾، هن کي ڇڏڻو پوندو، زندگي جي راند کي وڃائي. ||1||
هو اڪيلو رب جي شان ۾ ڳائي ٿو، نيڪيءَ جو خزانو، جنهن تي رب پنهنجو فضل ڪري ٿو.
هو امن ۾ آهي، ۽ هن جو جنم برڪت وارو آهي. نانڪ مٿس قربان آهي. ||2||2||
ٽوڙي، پنجين مهل، ٻيو بيت، چوٿون:
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
ذهن ڀڄندو، ڏهن طرفن ۾ ڀڄندو.
مايا جي نشي ۾ لت پت، لالچ جي ذائقي ۾ لت پت آهي. خدا پاڻ ان کي ٺڳيو آهي. ||روڪ||
هو پنهنجي ذهن کي هڪ لمحي لاءِ به، رب جي واعظ، يا رب جي حمد، يا ساد سنگت، پاڪ جي صحبت تي مرکوز نٿو ڪري.
هو پرجوش آهي، زعمو جي عارضي رنگ کي ڏسي ٿو، ۽ ٻين مردن جي زالن کي ڏسي ٿو. ||1||
هو رب جي پيرن سان پيار نٿو ڪري، ۽ هو سچي رب کي راضي نٿو ڪري.
هُو دنيا جي ٿڌڙين شين جو تعاقب ڪندي هر طرف ائين ڊوڙندو آهي، جيئن تيل جي دٻي جي چوڌاري ٻڪريون. ||2||
هو رب جي نالي تي عمل نٿو ڪري. ۽ نه ئي هو خيرات يا اندروني صفائي جي مشق ڪندو آهي.
هو هڪ پل لاءِ به رب جي ساراهه جا گيت نه ڳائيندو آهي. پنھنجن گھڻن ڪوڙن کي پڪڙي، ھو پنھنجي دماغ کي راضي نٿو ڪري، ۽ ھو پنھنجي نفس کي نٿو سمجھي. ||3||
هو ڪڏهن به ٻين لاءِ چڱا ڪم نه ڪندو آهي. هو سچو گرو جي خدمت يا غور نه ڪندو آهي.
هو مايا جي شراب ۾ مست ٿي پنجن ڀوتن جي صحبت ۽ مشوري ۾ ڦاٿل آهي. ||4||
ساد سنگت ۾ نماز پڙهان ٿو. اهو ٻڌي رب پنهنجي بندن جو عاشق آهي، مان آيو آهيان.
نانڪ رب جي پٺيان ڊوڙي ٿو، ۽ عرض ڪري ٿو، "منهنجي عزت جي حفاظت ڪريو، رب، ۽ مون کي پنهنجو ٺاهيو." ||5||1||3||
ٽوڊي، پنجين مهل:
عقل کان سواءِ، سندس دنيا ۾ اچڻ بيڪار آهي.
هو مختلف زيور ۽ ڪيترائي سينگار پائي ٿو، پر اهو هڪ لاش کي ڍڪڻ جهڙو آهي. ||روڪ||
ڪنجوس وڏي محنت ۽ مشقت سان مايا جي دولت کي گڏ ڪرڻ جو ڪم ڪري ٿو.
هو خيرات يا سخاوت ۾ ڪجهه نه ٿو ڏئي، ۽ هو سنتن جي خدمت نٿو ڪري؛ هن جي دولت هن کي ڪجهه به سٺو نه ڪندي. ||1||
روح جي دلہن پنهنجي زيور کي ڍڪيندي، پنهنجي بستري کي سينگاريو، ۽ فيشن جي سينگار کي.
پر جيڪڏهن هوءَ پنهنجي مڙس جي صحبت حاصل نه ڪري، ته اهي سينگار ڏسڻ ئي هن کي تڪليف پهچائي ٿو. ||2||
ماڻهو سڄو ڏينهن ڪم ڪندو آهي، ڀاڄين کي ٿلهي سان ڇٽيندو آهي.
هو اداس آهي، هڪ جبري مزدور وانگر، ۽ ان ڪري هو پنهنجي گهر جو ڪو به فائدو نه آهي. ||3||
پر جڏهن خدا پنهنجي رحمت ۽ فضل ڏيکاري ٿو، تڏهن هو دل ۾ رب جو نالو لڳائي ٿو.
اي نانڪ، ساد سنگت، پاڪ جي صحبت کي ڳوليو ۽ رب جي عظيم ذات کي ڳوليو. ||4||2||4||
ٽوڊي، پنجين مهل:
اي رب، رحمت جو سمنڊ، مهرباني ڪري هميشه منهنجي دل ۾ رهي.
مهرباني ڪري منهنجي اندر ۾ اهڙي سمجهه جاڳائي، ته مان توسان پيار ڪريان، اي خدا. ||روڪ||
مهرباني ڪري مون کي پنهنجي ٻانهن جي پيرن جي مٽي عطا ڪر. مان ان کي پنهنجي پيشاني تي ڇڪيندو آهيان.
مان وڏو گنهگار هئس، پر مان خالص ٿي ويو آهيان، رب جي شان جا گيت ڳائيندي. ||1||