هي ڪنهن جو پٽ آهي؟ هي ڪنهن جو پيءُ آهي؟
ڪير مري ٿو؟ درد ڪير ٿو ڏئي؟ ||1||
رب اهو ٺڳ آهي، جنهن سڄي دنيا کي منشيات ۽ ڦريو آهي.
مان رب کان جدا آهيان؛ مان ڪيئن بچي سگھان ٿو، اي منھنجي ماءُ؟ ||1||روڪ||
هي ڪنهن جو مڙس آهي؟ هوءَ ڪنهن جي زال آهي؟
پنهنجي جسم ۾ هن حقيقت تي غور ڪريو. ||2||
ڪبير صاحب فرمائي ٿو، ”منهنجو ذهن ٺڳيءَ مان راضي ۽ مطمئن آهي.
دوا جا اثر ختم ٿي ويا آهن، جڏهن کان مون ٺڳ کي سڃاڻي ورتو آهي. ||3||39||
هاڻي، رب، منهنجو بادشاهه، منهنجو مددگار ۽ سهارو بڻجي ويو آهي.
مون جنم ۽ مرڻ کي ڪٽي ڇڏيو آهي ۽ اعليٰ مرتبو حاصل ڪيو آهي. ||1||روڪ||
هن مون کي ساد سنگت، حضور جي صحبت سان ملايو آهي.
هن مون کي پنجن ڀوتن کان بچايو آهي.
مان پنهنجي زبان سان جپ ڪريان ٿو ۽ ارواح جي نالي جو غور ڪريان ٿو.
هن مون کي پنهنجو غلام بڻائي ڇڏيو آهي. ||1||
سچي گرو مون کي پنهنجي سخاوت سان نوازيو آهي.
هن مون کي دنيا جي سمنڊ مان مٿي کنيو آهي.
مون کي سندس لوٽس پيرن سان پيار ٿي ويو آهي.
ڪائنات جو رب مسلسل منهنجي شعور ۾ رهي ٿو. ||2||
مايا جي ٻرندڙ باهه وسائي وئي آهي.
منهنجو ذهن نام جي سهاري سان مطمئن آهي.
خدا، رب ۽ مالڪ، مڪمل طور تي پاڻي ۽ زمين کي ڦهلائي رهيو آهي.
جتي به ڏسان ٿو، اتي باطن جو ڄاڻو، دلين کي ڳوليندڙ آهي. ||3||
هن پاڻ ئي منهنجي اندر ۾ پنهنجي عقيدتمندي پوڄا ڪئي آهي.
مقرر ٿيل تقدير سان، ڪو به ساڻس ملي ٿو، اي منهنجا ڀائرو تقدير.
جڏهن هو پنهنجي فضل عطا ڪري ٿو، هڪ مڪمل طور تي پورو ٿيو.
ڪبير جو رب ۽ مالڪ غريبن جو پالڻهار آهي. ||4||40||
پاڻي ۾ آلودگي آهي، ۽ زمين تي آلودگي؛ جيڪو پيدا ٿيو سو آلوده آهي.
پيدائش ۾ آلودگي آهي، ۽ موت ۾ وڌيڪ آلودگي؛ سڀ مخلوقات آلودگي سان تباهه ٿي ويا آهن. ||1||
مون کي ٻڌاءِ، اي پنڊت، اي عالم، صاف ۽ پاڪ ڪير آهي؟
اي منهنجا دوست، اهڙي روحاني حڪمت تي غور ڪريو. ||1||روڪ||
اکين ۾ آلودگي آهي، ڳالهائڻ ۾ آلودگي آهي. ڪنن ۾ پڻ آلودگي آهي.
اٿڻ ۽ ويهڻ، هڪ آهي آلوده؛ ڪنهن جي باورچی خانه پڻ آلوده آهي. ||2||
هرڪو ڄاڻي ٿو ته ڪيئن پڪڙيو وڃي، پر شايد ئي ڪنهن کي خبر هجي ته ڪيئن ڀڄي وڃي.
ڪبير جو چوڻ آهي ته، جيڪي پنهنجي دل ۾ رب جو ذڪر ڪن ٿا، سي ناپاڪ نه آهن. ||3||41||
گوري:
منهنجي لاءِ هي هڪ تڪرار حل ڪر، اي رب،
جيڪڏهن توهان کي پنهنجي عاجز خادم کان ڪو ڪم گهربل هجي. ||1||روڪ||
ڇا هي ذهن وڏو آهي، يا اهو آهي جنهن سان ذهن جو تعلق آهي؟
ڇا رب وڏو آهي، يا اهو جيڪو رب کي ڄاڻي ٿو؟ ||1||
ڇا برهما وڏو آهي، يا اهو جنهن کيس پيدا ڪيو؟
ڇا ويد وڏا آهن، يا هڪ جنهن مان اهي آيا آهن؟ ||2||
ڪبير چوي ٿو، مان اداس ٿي ويو آهيان.
زيارت جو مقدس مزار وڏو آهي، يا رب جو غلام؟ ||3||42||
راگ گوري چيتي:
ڏس، اي تقدير جا ڀائرو، روحاني حڪمت جو طوفان آيو آهي.
ان شڪ جي ڇڙيل جھوپڙين کي پوريءَ طرح ڀڃي ڇڏيو آهي، ۽ مايا جا بند ٽوڙي ڇڏيا آهن. ||1||روڪ||
ٻهراڙيءَ جا ٻه ٿنڀا ٽٽي پيا آهن، ۽ جذباتي وابستگي جا شعلا ٽٽي پيا آهن.
لالچ جي ڇٽيءَ جي ڇت اچي وئي آهي، ۽ بڇڙائيءَ جو گهيرو ٽُٽي ويو آهي. ||1||