مان هن جي باري ۾ سوچيان ٿو؛ مون کي پنهنجي محبوب جي محبت ياد اچي ٿي. مون کي رب جي درشن جي برڪت وارو نظارو ڪڏهن حاصل ٿيندو؟
مان ڪوشش ڪريان ٿو، پر هي ذهن همٿ نه ٿو رکي. آھي ڪو اھڙو بزرگ جيڪو مون کي خدا ڏانھن وٺي سگھي؟ ||1||
منتر، تپسيا، نفس تي ضابطو، چڱا ڪم ۽ خيرات - مان اهي سڀ باهه ۾ قربان ڪريان ٿو. مان سڀئي امن ۽ جايون هن ڏانهن وقف ڪريان ٿو.
جيڪو مون کي پنهنجي محبوب جي برڪت وارو نظارو ڏسڻ ۾ مدد ڪري ٿو، هڪ لحظي لاءِ به- مان ان بزرگ تي قربان آهيان. ||2||
مان هن کي پنهنجون سموريون دعائون ۽ دعائون پيش ڪريان ٿو. مان هن جي خدمت ڪريان ٿو، ڏينهن رات.
مون سڀ غرور ۽ غرور ڇڏي ڏنو آهي. هو مون کي پنهنجي محبوب جون ڳالهيون ٻڌائي ٿو. ||3||
مان حيران ٿي چڪو آهيان، خدا جي عجيب راند کي ڏسي رهيو آهيان. گرو، سچو گرو، مون کي اصلي رب سان ملڻ جي هدايت ڪئي آهي.
مون پنهنجي دل جي گهر ۾ خدا کي مليو آهي، منهنجو مهربان پيار ڪندڙ رب. اي نانڪ، منهنجي اندر جي باهه وسامي وئي آهي. ||4||1||15||
سارنگ، پنجين مهل:
اي بيوقوف، تون هاڻي رب تي غور ڇو نٿو ڪرين؟
ڄاڙيءَ جي باهه جي خوفناڪ جهنم ۾، تو تپسيا ڪئي، اُٿل پٿل. هر هڪ پل، توهان سندس شاندار حمد ڳايو. ||1||روڪ||
تون بيشمار اوتارن ۾ گهميو، آخر توکي هي قيمتي انساني جنم ملي ويو.
پيٽ کي ڇڏي، تون پيدا ٿيو، ۽ جڏهن تون ٻاهر آيو ته تون ٻين هنڌن تي ڳنڍجي ويو. ||1||
توهان ڏينهن رات بڇڙائي ۽ فريب ڪيو ۽ بيڪار ڪم ڪيو.
تون ٿلهي کي ڪٽايو، پر ان ۾ ڪڻڪ ناهي؛ ڊوڙڻ ۽ جلدي ڪرڻ، توهان کي صرف درد حاصل ٿيندو. ||2||
ڪوڙو ماڻهو ڪوڙ سان جڙيل آهي. هو عارضي شين سان جڙيل آهي.
۽ جڏهن ڌرم جو صحيح جج تو کي پڪڙيندو، اي چريو، تون اٿندين ۽ پنهنجو منهن ڪارو ڪري ڇڏيندين. ||3||
هو اڪيلو خدا سان ملندو آهي، جنهن کي خدا پاڻ ملندو آهي، اهڙي اڳئين مقرر ڪيل تقدير سان هن جي پيشاني تي لکيل آهي.
نانڪ فرمائي ٿو، مان قربان آهيان ان عاجزي تي، جيڪو پنهنجي ذهن ۾ بي نياز رهي ٿو. ||4||2||16||
سارنگ، پنجين مهل:
آءٌ پنهنجي محبوب کان سواءِ ڪيئن رهندس، اي منهنجي ماءُ؟
هن کان جدا ٿي، انسان هڪ لاش بڻجي ويندو آهي، ۽ گهر ۾ رهڻ جي اجازت ناهي. ||1||روڪ||
هو روح، دل، زندگيءَ جو ساهه ڏيندڙ آهي. هن سان گڏ هجڻ، اسان کي خوشي سان سينگاريو ويو آهي.
مهرباني ڪري مون کي پنهنجي گيس سان برڪت ڪر، اي سنت، ته مان پنهنجي خدا جي خوشين جي ساراهه جا گيت ڳائي سگهان ٿو. ||1||
مان پنهنجي پيشانيءَ کي اوليائن جي پيرن ڏانهن ڇڪي ٿو. منهنجيون اکيون سندن مٽيءَ لاءِ ترسنديون آهن.
سندس فضل سان، اسان خدا سان ملن ٿا؛ اي نانڪ، مان قربان آهيان، هن تي قربان. ||2||3||17||
سارنگ، پنجين مهل:
مان ان موقعي تي قربان آهيان.
ڏينهن ۾ چوويهه ڪلاڪ، مان پنهنجي خدا جي ياد ۾ غور ڪندو آهيان. وڏي خوش نصيبي سان، مون کي رب مليو آهي. ||1||روڪ||
ڪبير چڱائي، ٻانهن جي رب جي، عاجز حجام سائين شاندار آهي.
اعليٰ کان مٿاهون نالو ديوي آهي، جيڪو سڀني کي هڪجهڙو ڏسندو هو. روي داس رب سان گڏ هو. ||1||
منهنجو روح، جسم ۽ مال اوليائن جو آهي. منهنجو ذهن بزرگن جي مٽيءَ کي چاهي ٿو.
۽ اوليائن جي روشنيءَ سان، منهنجا سڀ شڪ ختم ٿي ويا آهن. اي نانڪ، مون رب سان ملاقات ڪئي آهي. ||2||4||18||
سارنگ، پنجين مهل:
سچو گرو دماغ جي خواهش کي پورو ڪري ٿو.