زهر واري مايا شعور کي لتاڙي ڇڏيو آهي، اي تقدير جا ڀائرو. هوشيار چالبازين سان، ماڻهو پنهنجي عزت وڃائي ٿو.
سچو پالڻھار ۽ مالڪ شعور ۾ رھندو آھي، اي تقدير جا ڀائرو، جيڪڏھن گرو جي روحاني دانائي ان ۾ رھي ٿي. ||2||
سهڻو، سهڻو، رب چئبو آهي، اي تقدير جا ڀائر؛ خوبصورت، پوپٽ جي گندي ڳاڙهي رنگ وانگر.
اي تقدير جا ڀائرو، جيڪڏهن انسان رب سان لاتعلقيءَ سان پيار ڪري ٿو، ته هو رب جي درٻار ۽ گهر ۾ سچو ۽ معصوم قرار ڏنو وڃي ٿو. ||3||
تون آسمانن ۽ آسمانن جي عالمن ۾ پکڙيل آهين. توهان جي حڪمت ۽ جلال هر هڪ دل ۾ آهي.
اي تقدير جا ڀائرو، گروءَ سان ملڻ سان سڪون ملندو آهي ۽ دماغ مان غرور دور ٿي ويندو آهي. ||4||
پاڻيءَ سان ڌوڻ سان بدن صاف ٿئي ٿو، اي ڀائرو تقدير، پر بدن وري گندو ٿي وڃي ٿو.
اي تقدير جا ڀائرو، روحاني حڪمت جي اعليٰ جوهر ۾ غسل ڪرڻ سان دماغ ۽ جسم پاڪ ٿي ويندا آهن. ||5||
اي تقدير جا ڀائرو، ديوتائن ۽ ديوتائن جي پوڄا ڇو ٿا ڪريو؟ اسان انهن کان ڇا پڇي سگهون ٿا؟ اهي اسان کي ڇا ڏئي سگھن ٿا؟
اي تقدير جا ڀائرو، پٿر جا ديوتا پاڻيءَ سان ڌوئي وڃن ٿا، پر اهي رڳو پاڻيءَ ۾ ٻڏي وڃن ٿا. ||6||
گروءَ کان سواءِ، اڻ ڏٺل رب نه ٿو ڏسي سگھجي، اي تقدير جا ڀائرو؛ دنيا غرق ٿي، عزت وڃائي ويٺي.
عظمت منهنجي رب ۽ مالڪ جي هٿ ۾ آهي، اي تقدير جا ڀائرو. جيئن هو راضي ٿئي ٿو، هو ڏئي ٿو. ||7||
اي تقدير جا ڀائرو، اها روح رهاڻ، جيڪا مٺي ڳالهائي ٿي ۽ سچ ڳالهائي ٿي، سو پنهنجي مڙس کي راضي ٿئي ٿي.
هن جي پيار سان ڇهي، هوءَ سچائي ۾ رهي ٿي، اي تقدير جا ڀائرو، رب جي نالي سان تمام گهڻي جڙيل آهي. ||8||
اي تقدير جا ڀائرو، خدا کي هر ڪو پنهنجو سڏي ٿو، پر سڀ ڄاڻندڙ رب کي گرو جي ذريعي ئي سڃاتو وڃي ٿو.
جيڪي هن جي محبت ۾ سوراخ ڪيا ويا آهن، اهي بچائي ويا آهن، اي تقدير جا ڀائرو. اهي لفظ جي سچي لفظ جو نشان کڻندا آهن. ||9||
ڪاٺيءَ جو وڏو ڍير، اي قسمت جا ڀائرو، جيڪڏهن ٿوري باهه لڳندي ته سڙي ويندي.
اهڙيءَ طرح، جيڪڏهن رب جو نالو، دل ۾ هڪ لمحي لاءِ به، هڪ لحظي لاءِ به، اي ڀائرو، اي نانڪ، رب سان آسانيءَ سان ملي ٿو. ||10||4||
سورت، ٽيون مهل، پهريون بيت، ٿِي ٿڪي:
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
تون هميشه پنهنجي بندن جي عزت جي حفاظت ڪر، اي پيارا رب! توهان انهن کي وقت جي شروعات کان بچايو آهي.
تون پنهنجي ٻانهي پرهلاد جي حفاظت ڪئي، اي پيارا رب، ۽ هرناخش کي تباهه ڪيو.
گرو مُخ پنهنجو ايمان پياري رب ۾ رکندا آهن، پر خود پسند انسان شڪ ۾ ڦاٿل هوندا آهن. ||1||
اي پيارا رب، هي تنهنجي شان آهي.
تون پنهنجي بندن جي عزت جي حفاظت ڪر، اي مالڪ مالڪ. تنهنجا عقيدتمند تنهنجي پناهه گهرن ٿا. ||روڪ||
موت جو رسول تنهنجي عقيدتمندن کي ڇهي نه ٿو سگهي. موت به انهن جي ويجهو نٿو اچي سگهي.
انهن جي ذهنن ۾ اڪيلو رب جو نالو رهندو آهي. رب جي نالي جي ذريعي، انهن کي نجات ملي ٿي.
دولت ۽ سڌن جون سموريون روحاني طاقتون رب جي پوئلڳن جي پيرن ۾ ڪري پيون آهن. اهي گرو کان امن ۽ شان حاصل ڪن ٿا. ||2||
پاڻ سڳورن کي ڪو به ايمان ڪونهي. اهي لالچ ۽ ذاتي مفاد سان ڀريل آهن.
اهي گرومخ نه آهن - اهي لفظ جي ڪلام کي پنهنجي دلين ۾ نٿا سمجهن؛ اهي رب جي نالي سان پيار نٿا ڪن.
سندن ڪوڙ ۽ منافقت جا نقاب اُٽي ويندا. خود ارادي وارا من موهيندڙ لفظن سان ڳالهائيندا آهن. ||3||
اي پيارا خدا، تون پنهنجي بندن جي ذريعي پکڙيل آهين. توهان جي معتقدن جي ذريعي، توهان کي سڃاتو وڃي ٿو.
سڀيئي ماڻهو مايا ۾ ڦاٿل آهن. اهي تنهنجا آهن، رب - تون ئي آهين مقدر جو معمار.