گنگا، جمنا جتي ڪرشن ادا ڪيو، ڪيدار نعت،
بنارس، ڪنچيوارم، پوري، دوارڪا،
گنگا ساگر جتي گنگا سمنڊ ۾ ڇوڙ ڪري ٿي، ترويني جتي ٽي نديون اچي گڏ ٿين ٿيون، ۽ 68 مقدس زيارتون، سڀ رب جي ذات ۾ ضم ٿي وڃن ٿيون. ||9||
هو پاڻ سِڌو آهي، ڳولهيندڙ، غور فڪر ۾.
هو پاڻ بادشاهه ۽ ڪائونسلر آهي.
خدا پاڻ، حڪمت وارو جج، تخت تي ويٺو آهي؛ هو شڪ، دوکي ۽ خوف کي دور ڪري ٿو. ||10||
پاڻ قاضي آهي. پاڻ ملائڪ آهي.
هو پاڻ معصوم آهي. هو ڪڏهن به غلطي نه ڪندو آهي.
هو پاڻ ئي فضل، شفقت ۽ عزت جو مالڪ آهي. هو ڪنهن جو دشمن ناهي. ||11||
جنهن کي هو بخشي ٿو، تنهن کي وڏي شان سان نوازي ٿو.
هو سڀني جو عطا ڪندڙ آهي. هن کي ذرو ذرو به لالچ نه آهي.
بيشمار رب تمام پکڙيل آهي، هر جڳهه تي ڦهليل آهي، ٻنهي پوشيده ۽ ظاهر. ||12||
آءٌ ڪيئن ڪري سگھان ٿو ساراهه کان پاڪ، لاتعداد رب جي؟
سچو خالق رب انا جو دشمن آهي.
هو انهن کي متحد ڪري ٿو جن کي هو پنهنجي فضل سان نوازي ٿو. انهن کي پنهنجي اتحاد ۾ متحد ڪري، اهي متحد آهن. ||13||
برهما، وشنو ۽ شيو سندس در تي بيٺا آهن؛
اهي غائب، لامحدود رب جي خدمت ڪن ٿا.
لکين ٻين کي سندس در تي روئيندي ڏٺو وڃي ٿو. مان انهن جي تعداد جو اندازو به نٿو لڳائي سگهان. ||14||
سندس حمد جو ڪلام سچو آهي، ۽ سندس ڪلام جو سچو ڪلام آهي.
مون کي ويد ۽ پراڻن ۾ ٻيو ڪوبه نظر نٿو اچي.
سچ منهنجو سرمايو آهي. مان سچي رب جي شان ۾ گيت ڳايان ٿو. مون وٽ ٻيو ڪوبه سهارو ڪونهي. ||15||
هر دور ۾، سچو رب آهي، ۽ هميشه رهندو.
ڪير نه مري ويو آهي؟ ڪير نه مرندو؟
نانڪ هي دعا پيش ڪري ٿو؛ هن کي پنهنجي اندر ۾ ڏسو، ۽ پيار سان رب تي ڌيان ڏيو. ||16||2||
مارو، پھريون مھل:
ٻهراڙيءَ ۽ بڇڙائيءَ ۾، روح جي ڪنوار انڌي ۽ ٻوڙي آهي.
هوءَ جنسي خواهش ۽ ڪاوڙ جو لباس پائي ٿي.
هن جو مڙس رب پنهنجي دل جي گهر ۾ آهي، پر هوء هن کي نه ڄاڻي. مڙس کان سواءِ، هوءَ سمهي نٿي سگهي. ||1||
هن جي اندر خواهشن جي وڏي باهه ٻرندي رهي.
خود غرض انسان چارئي طرفن ۾ ڏسندو آهي.
سچي گرو جي خدمت ڪرڻ کان سواءِ، هوءَ ڪيئن سڪون حاصل ڪري سگهندي؟ عظيم عظمت سچي رب جي هٿن ۾ آهي. ||2||
جنسي خواهش، ڪاوڙ ۽ انا کي ختم ڪرڻ،
هوءَ لفظ جي ذريعي پنجن چورن کي ناس ڪري ٿي.
روحاني حڪمت جي تلوار کڻي، هوء پنهنجي ذهن سان جدوجهد ڪري ٿي، ۽ اميد ۽ خواهش هن جي ذهن ۾ سمايل آهي. ||3||
ماءُ جي آنڊن ۽ پيءُ جي نطفيءَ جي ميلاپ مان،
لامحدود خوبصورتي جو روپ ٺاهيو ويو آهي.
روشنيءَ جون نعمتون سڀ تو وٽان آهن. تون ئي خالق آهين، هر هنڌ پکڙيل آهين. ||4||
تو جنم ۽ موت پيدا ڪيو آهي.
ڪنهن کي ڇو ڊڄڻ گهرجي، جيڪڏهن اهي گرو جي ذريعي سمجهندا آهن؟
جڏهن تون، اي مهربان رب، پنهنجي مهربانيءَ سان ڏسندين، تڏهن درد ۽ تڪليفون جسم مان نڪري وينديون آهن. ||5||
جيڪو پنهنجي نفس جي گهر ۾ ويٺو آهي، سو پنهنجو ئي خوف کائي ٿو.
هو خاموش رهي ٿو ۽ پنهنجي ٻرندڙ ذهن کي اڃا تائين رکي ٿو.
هن جي دل جو ڪنول ٻرندڙ سبز تلاءُ ۾ ڦٽي ٿو، ۽ هن جي روح جو رب هن جو ساٿي ۽ مددگار بڻجي ٿو. ||6||
سندن موت اڳ ۾ ئي مقرر ٿيل آهي، انسان هن دنيا ۾ اچن ٿا.
اهي هتي ڪيئن رهي سگهندا؟ انهن کي اڳتي دنيا ڏانهن وڃڻو آهي.
رب جو حڪم سچو آهي. سچا ماڻهو ابدي شهر ۾ رهن ٿا. سچو پالڻھار کين وڏي شان سان نوازي ٿو. ||7||
پاڻ سڄي دنيا کي پيدا ڪيائين.
جنهن ان کي ٺاهيو، اهو ان کي ڪم سونپي ٿو.