اميد ۽ خواهش سان، مان هن جي بستري جي ويجهو،
پر مون کي خبر ناهي ته هو مون کان راضي ٿيندو يا نه. ||2||
مون کي ڪيئن خبر آهي ته مون کي ڇا ٿيندو، اي منهنجي ماء؟
رب جي درشن جي برڪت واري نظر کان سواء، مان زنده رهي نه ٿو سگهان. ||1||روڪ||
مون هن جي محبت جو مزو نه چکيو آهي، ۽ منهنجي اڃ نه لڌي آهي.
منهنجي خوبصورت جواني ڀڄي وئي آهي، ۽ هاڻي مان، روح جي ڪنوار، توبهه ۽ افسوس. ||3||
اڃا تائين، مون کي اميد ۽ خواهش سان رکيو ويو آهي.
مان اداس آهيان؛ مون کي ڪا به اميد ناهي. ||1||روڪ||
هوءَ پنهنجي انا تي غالب اچي ٿي، ۽ پاڻ کي سينگاري ٿي.
مڙس جو رب هاڻي پنهنجي بستري تي روح-ڌڻي کي خوش ڪري ٿو. ||4||
پوءِ، اي نانڪ، ڪنوار پنهنجي مڙس جي دل کي خوش ڪري ٿي؛
هوءَ پنهنجي خودغرضي کي ختم ڪري ٿي، ۽ پنهنجي رب ۽ مالڪ ۾ جذب ٿي وئي آهي. ||1||روڪ||26||
آسا، پهرين مهل:
منهنجي پيءُ جي گهر جي هن دنيا ۾، مان، روح جي ڪنوار، ڏاڍي ٻاراڻي ٿي ويس.
مون کي پنهنجي مڙس جي قدر جو احساس نه ٿيو. ||1||
منھنجو مڙس ھڪڙو آھي؛ هن جهڙو ٻيو ڪوبه ناهي.
جيڪڏهن هو پنهنجي فضل جي نظر ڏي، ته مان ساڻس ملندس. ||1||روڪ||
منهنجي سسر جي گھر جي ايندڙ دنيا ۾، مان، روح جي ڪنوار، سچ کي محسوس ڪندس.
مان پنهنجي مڙس جي آسماني سڪون کي سڃاڻي وٺندس. ||2||
گروءَ جي مهربانيءَ سان، مون کي اهڙي حڪمت ملي،
ته جيئن ڪنوار جي روح مڙس جي دل ۾ راضي ٿئي. ||3||
نانڪ چوي ٿو، هوءَ جيڪا پاڻ کي خدا جي محبت ۽ خوف سان سينگاري ٿي،
هن جي بستري تي هميشه لاءِ پنهنجي مڙس سان لطف اندوز ٿي. ||4||27||
آسا، پهرين مهل:
نه ڪو ڪنهن جو پٽ آهي ۽ نه ئي ڪنهن جي ماءُ آهي.
ڪوڙي وابستگين جي ڪري، ماڻهو شڪ ۾ گهمي ڦري ٿو. ||1||
اي منھنجا پالڻھار ۽ پالڻھار، مان توھان جي طرفان پيدا ڪيل آھيان.
جيڪڏهن تون مون کي ڏئين ته مان تنهنجو نالو ڳائيندس. ||1||روڪ||
اهو شخص جيڪو هر قسم جي گناهن سان ڀريل هجي رب جي درگاهه تي دعا گهري،
پر هن کي صرف تڏهن بخشيو ويندو جڏهن رب چاهي. ||2||
گروءَ جي مهربانيءَ سان بڇڙائيءَ جو خاتمو ٿئي ٿو.
جتي به ڏسان ٿو، اتي مون کي هڪڙو رب ملي ٿو. ||3||
نانڪ چوي ٿو، جيڪڏهن ڪنهن کي اهڙي سمجهه اچي.
پوءِ هو سچ جي سچي ۾ جذب ٿي ويندو آهي. ||4||28||
آسا، پهرئين مهل، ڌوٻي:
دنيا جي انهيءَ تلاءَ ۾، ماڻهن جا پنهنجا گهر آهن. اتي، رب پاڻي ۽ باهه پيدا ڪيو آهي.
زميني وابستگي جي مٽيءَ ۾، هنن جا پير مٽيءَ جا ٿي ويا آهن، ۽ مون کين اتي ئي غرق ٿيندي ڏٺو آهي. ||1||
اي بيوقوف ماڻهو، ڇو نه ٿا ياد هڪ رب کي؟
رب کي وسارڻ سان تنهنجون خوبيون ختم ٿي وينديون. ||1||روڪ||
مان نه برهمچاري آهيان، نه سچو آهيان، نه عالم. مان بيوقوف ۽ جاهل پيدا ٿيو آهيان.
نانڪ دعا ڪري ٿو، مان انهن جي پناهه ڳوليان ٿو جيڪي توهان کي نه وساريندا آهن، رب. ||2||29||
آسا، پهرين مهل:
اتي ڇهه نظام آهن فلسفي جا، ڇهه استاد، ۽ ڇهه نظريا؛
پر استادن جو استاد هڪڙو رب آهي، جيڪو ڪيترن ئي روپن ۾ ظاهر ٿئي ٿو. ||1||
اهو نظام، جتي خالق جي ساراهه ڳائي ويندي آهي
- ان نظام جي تابعداري ڪريو؛ ان ۾ عظمت آهي. ||1||روڪ||
جيئن سيڪنڊ، منٽ، ڪلاڪ، ڏينهن، هفتو ڏينهن مهينا
۽ موسمون سڀ هڪ سج مان نڪرنديون آهن،
اي نانڪ، اهڙيءَ طرح سڀ روپ هڪ خالق مان پيدا ٿين ٿا. ||2||30||
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان: