مول منتر، روٽ منتر، دماغ جو واحد علاج آهي. مون پنهنجي ذهن ۾ خدا تي ايمان آندو آهي.
نانڪ هميشه رب جي پيرن جي مٽيءَ لاءِ آرزو ڪندو آهي. بار بار، هو رب جي لاء قرباني آهي. ||2||16||
ڌناسري، پنجين مهل:
مون کي رب سان پيار ٿي ويو آهي.
منهنجو سچو گرو هميشه منهنجي مدد ۽ مدد آهي. هن درد جي بينر کي ٽوڙي ڇڏيو آهي. ||1||روڪ||
مون کي پنهنجو هٿ ڏئي، هن مون کي پنهنجي طور تي محفوظ ڪيو، ۽ منهنجي سڀني مشڪلاتن کي هٽايو.
پاڻ بدمعاشن جا منهن ڪارا ڪري ڇڏيا آهن ۽ پاڻ پنهنجي عاجز ٻانهن جو سهارو ۽ سهارو بڻيل آهي. ||1||
سچو رب ۽ مالڪ منهنجو ڇوٽڪارو ڏيندڙ بڻجي ويو آهي. مون کي پنهنجي ڀاڪر ۾ ڀاڪر پائي، هن مون کي بچايو آهي.
نانڪ بي خوف ٿي ويو آهي، ۽ هو ابدي سڪون حاصل ڪري ٿو، رب جي شان ۾ گيت ڳائي ٿو. ||2||17||
ڌناسري، پنجين مهل:
تنهنجو نالو دوا آهي، اي مهربان رب.
آءٌ ڏاڍو بدبخت آهيان، تنهنجي حالت نه ٿو ڄاڻان. تون پاڻ مون کي پاليو، رب. ||1||روڪ||
اي منھنجا پالڻھار، مون تي رحم ڪر، ۽ منھنجي اندر مان دوئي جي محبت کي ختم ڪر.
منهنجي بندن کي ٽوڙي، مون کي پنهنجو ڪري وٺ، ته جيئن مان ڪڏهن به وڃائڻ ۾ نه اچي. ||1||
تنهنجي حرمت جي ڳولا ۾، مان جيئرو آهيان، غالب ۽ رحم ڪندڙ رب ۽ ماسٽر.
روز چوويهه ڪلاڪ، خدا جي عبادت ڪندو آهيان. نانڪ هميشه لاءِ قربان آهي. ||2||18||
راگ ڌناسري، پنجين مهل:
هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
اي خدا، مهرباني ڪري مون کي بچايو!
مان ڪجھ به نه ٿو ڪري سگهان، اي منهنجا رب ۽ مالڪ. پنهنجي فضل سان، مون کي پنهنجي نالي سان برڪت ڪر. ||1||روڪ||
خانداني ۽ دنياوي معاملا باهه جو سمنڊ آهن.
شڪ، جذباتي وابستگي ۽ جهالت جي ڪري، اسين اونداهيءَ ۾ ڦاٿل آهيون. ||1||
بلندي ۽ پست، خوشي ۽ درد.
بُک ۽ اُڃ نه مِٽي. ||2||
ذهن جوش ۽ فساد جي مرض ۾ جڪڙيل آهي.
پنج چور، ساٿي، بلڪل ناحق آهن. ||3||
دنيا جون جانيون ۽ جانيون ۽ مال سڀ تنهنجا آهن.
اي نانڪ، ڄاڻو ته رب هميشه ويجهو آهي. ||4||1||19||
ڌناسري، پنجين مهل:
رب ۽ مالڪ غريبن جي درد کي ناس ڪري ٿو. هو پنهنجي ٻانهن جي عزت جي حفاظت ڪندو آهي.
رب اسان کي پار ڪرڻ لاء ٻيڙي آهي. هو فضيلت جو خزانو آهي - درد هن کي ڇهي نٿو سگهي. ||1||
ساد سنگت ۾، حضور جي صحبت ۾، دنيا جي پالڻهار تي غور ۽ فڪر ڪيو.
مان ڪنهن ٻئي طريقي جي باري ۾ سوچي نٿو سگهان. هي ڪوشش ڪر، ۽ ڪالي يوگا جي هن اونداهي دور ۾ ٺاهيو. ||روڪ||
شروع ۾ ۽ آخر ۾، ڪامل، مهربان رب کان سواءِ ٻيو ڪو به ناهي.
جنم ۽ مرڻ جو سلسلو ختم ٿي ويندو آهي، رب جي نالي کي جپڻ ۽ مراقبي ۾ رب کي ياد ڪرڻ سان. ||2||
ويد، سمرتيون، شاستر ۽ رب جا پوئلڳ هن تي غور ڪن ٿا؛
ساد سنگت، پاڪ جي صحبت ۾ آزاديءَ جي حاصلات ٿئي ٿي، ۽ جهالت جي اونداهي دور ٿي وڃي ٿي. ||3||
رب جا ڪنول پير سندس عاجز ٻانهن جو سهارو آهن. اهي ئي سندس سرمايو ۽ سرمايو آهن.