ماجه، ٽيون مهل:
پاڻ سڳورا پڙهيا ۽ پڙهن ٿا. انهن کي پنڊت - روحاني عالم سڏيو ويندو آهي.
پر اهي دوئي سان پيار ۾ آهن، ۽ اهي خوفناڪ درد ۾ مبتلا آهن.
بدڪاريءَ ۾ مدهوش، ڪجهه به نه سمجهندا آهن. اهي وري جنم وٺندا آهن، بار بار. ||1||
مان قربان آهيان، منهنجو روح قربان آهي، انهن تي، جيڪي پنهنجي انا کي تابع ڪري، رب سان گڏ آهن.
اهي گرو جي خدمت ڪن ٿا، ۽ رب انهن جي ذهنن ۾ رهي ٿو. اهي وجدان سان رب جي عظيم ذات ۾ پيئندا آهن. ||1||روڪ||
پنڊت ويد پڙهن ٿا، پر رب جي ذات کي حاصل نه ٿا ڪن.
مايا جي نشي ۾، اهي بحث ۽ بحث ڪن ٿا.
بيوقوف دانشور هميشه روحاني اونداهي ۾ آهن. گرومُخ سمجھن ٿا، ۽ ڳائيندا آهن رب جي شان ۾. ||2||
ناقابل بيان بيان صرف لفظ جي خوبصورت ڪلام ذريعي ڪيو ويو آهي.
گرو جي تعليمات جي ذريعي، سچ ذهن کي خوش ٿيندو آهي.
جيڪي ماڻهو سچائيءَ جي سچائيءَ جي ڳالهه ڪن ٿا، اهي ڏينهن رات سندن ذهن سچائيءَ سان سمايل آهن. ||3||
جيڪي سچ سان مشابهت رکن ٿا، سي سچ سان پيار ڪن ٿا.
رب پاڻ هي تحفو ڏئي ٿو؛ هو ان کي واپس نه وٺندو.
فريب ۽ ڪوڙ جي گندگي انهن تي نه لڳندي آهي، جيڪي،
گروءَ جي مهربانيءَ سان، رات ڏينهن جاڳي ۽ بيدار رهي.
بي مثال نالو، رب جو نالو، انهن جي دلين ۾ گهيرو رهي ٿو. انهن جي روشني نور ۾ ملائي ٿي. ||5||
انهن ٽنهي خوبين جي باري ۾ پڙهندا آهن، پر انهن کي رب جي لازمي حقيقت جي خبر ناهي.
اھي سڀن جي ماخذ، پريم پالڻھار کي وساريندا آھن، ۽ اھي گرو جي ڪلام کي نه سڃاڻندا آھن.
اهي جذباتي وابستگي ۾ مشغول آهن؛ اهي ڪجھ به نه سمجھندا آھن. گرو جي ڪلام جي ذريعي، رب ملي ٿو. ||6||
ويد جو اعلان آهي ته مايا ٽن خاصيتن جي آهي.
پاڻ سڳورا، ٻهراڙيءَ جي محبت ۾، نه ٿا سمجهن.
اهي ٽي صفتون پڙهن ٿا، پر هڪ رب کي نٿا سڃاڻن. سمجھڻ کان سواء، اهي صرف درد ۽ مصيبت حاصل ڪن ٿا. ||7||
جڏهن اهو رب راضي ٿئي ٿو، هو اسان کي پاڻ سان گڏ ڪري ٿو.
گرو جي ڪلام جي ذريعي، شڪ ۽ مصيبت کي دور ڪيو وڃي ٿو.
اي نانڪ، سچي نالي جي عظمت آهي. نالي تي ايمان رکڻ سان، سڪون حاصل ٿيندو آهي. ||8||30||31||
ماجه، ٽيون مهل:
رب پاڻ غير ظاھر ۽ غير متعلق آھي. هو ظاهر ۽ لاڳاپيل پڻ آهي.
جيڪي هن لازمي حقيقت کي سڃاڻن ٿا، سي ئي سچا پنڊت، روحاني عالم آهن.
اهي پاڻ کي بچائيندا آهن، ۽ پنهنجن سڀني خاندانن ۽ ابن ڏاڏن کي پڻ بچائيندا آهن، جڏهن اهي ذهن ۾ رب جي نالي کي ترتيب ڏين ٿا. ||1||
مان قربان آهيان، منهنجو روح قربان آهي، انهن تي، جن رب جي ذات جو ذائقو چکيو ۽ ان جو ذائقو چکو.
جيڪي رب جي هن جوهر کي چکندا آهن، اهي ئي خالص، بي عيب مخلوق آهن. اُهي اُن بيشمار نام، رب جي نالي تي غور ڪن ٿا. ||1||روڪ||
جيڪي شبد تي غور ڪن ٿا اهي ڪرم کان ٻاهر آهن.
اهي پنهنجي انا کي ماتحت ڪن ٿا، ۽ ڏاهپ جو جوهر ڳولين ٿا، انهن جي اندر اندر.
انهن کي حاصل ٿئي ٿو نو خزانن جي دولت جو نالو. انهن ٽنهي خوبين کان مٿي اڀري، اهي رب ۾ ملن ٿا. ||2||
جيڪي انا ۾ ڪم ڪن ٿا، سي ڪرم کان اڳتي نه ٿا وڃن.
گروءَ جي مهربانيءَ سان ئي انا کان نجات ملي ٿي.
جن جي ذهن ۾ تعصب آهي، اهي مسلسل پنهنجي نفس کي پرکيندا آهن. گرو جي ڪلام جي ذريعي، اهي رب جي شان جي ساراهه ڳائيندا آهن. ||3||
رب پاڪ تمام پاڪ ۽ عظيم سمنڊ آهي.
ساٿ وارا گرو مُخ مسلسل نالي کي ائين پيا چُڪاندا آهن، جيئن سوان سمنڊ ۾ موتي کي چوسي ٿو.
اُن ۾ مسلسل ڏينهن رات غسل ڪندا آهن ۽ انا جي گندگي ڌوئي ويندي آهي. ||4||
خالص سوان، پيار ۽ پيار سان،
رب جي سمنڊ ۾ رهو، ۽ انهن جي انا کي ماتايو.